1. mənası şəfəq,parıltı deməkdir.yaxın və orta şərqdə yayılmış fəlsəfi cərəyan.ideya mənbələri şərq xalqlarının islamdan əvvəlki dini təfəkkürünə əsaslanır.əsasını 12-ci əsrdə şihabəddin sührəvərdi tərəfindən qoyulub.işraqilik ontologiyasına görə işıq anlayışı geniş məzmuna malik olduğu və öz-özlüyündə aşkar sayıldığı üçün heç bir təriflə ifadə edilə bilməz .qaranlıq anlayışı işığın yoxluğunu göstərir.işraqilik fəlsəfəsinin kosmologiyasında mövcudat silsiləsinin ən ali zirvəsində işıqlar işığı durur.işıqlar işığının vücuda gətirdiyi ilk varlıq isə vahid mücərrəd işıqdır.bu işıq avestadan götürülmüş xürrə termini ilə ifadə olunur.işraqilik fəlsəfəsində maddi aləm qaranlıqlar,kölgələr dünyası hesab edilir.işıqlar silsiləsində ən yaxın işıqdan başlamış son mücərrəd işığa qədər hər bir işığın kölgəsi vardır.yalnız işığın varlığını əsas götürüb,maddi aləmi təşkil edən kölgələri mahiyyətcə yoxluq adlandıran işraqilər platonizmə yaxınlaşmışlar.onlara görə kölgələr işıqlarla yanaşı daimi mövcuddur.insan nəfsi işıqlar silsiləsini keçərək mücərrəd işıqlar aləminə yetişir.işraqilik idarkda hissi ,əqli və intiutiv mərhələləri fərqləndirir,sufilər kimi mütləq həqiqəti dərk etmək üçün bu dünyadan təcrid olunmağı təbliğ edirdilər.lakin şərq peripatetiklərindən və sufilərdən fərqli olaraq işraqilər açıq idealizm cəbhəsində dururdular.