1. Kəşf etdiyimdə "axı mən səni niyə daha əvvəldən tapmamışam?" dediyim PC oyunu. Oyun özünü "heyrətamiz hekayələr generatoru" kimi təqdim edir və zərrə yalan demir. Hər şeydən öncə, "Rimworld" qalib gəlmək, oyunu bağlamaq yox, yaşayacağınız hekayələr və alacağınız təəssüratlar haqdadır.
Deməli, kosmosun dərinliklərində sizin gəminiz qəzaya uğrayır və bir neçə kolonistiniz əndrəbadı bir planetə düşür. Məqsəd isə burda koloniya qurub inkişaf etmək və kosmik gəmi qayırıb buralardan sikdir olub getməkdir. Amma oyuna adam elə dalır, kolonistlərə elə bağlanır ki, heç çıxıb getmək istəmir. Otaqlar tikirsiz, silahlar, xüsusi vasitələr, müdafiə qurğuları hazırlayırsız. Geyim, dərman, yemək hazırlayırsız. Bitki əkirsiz, heyvan yetişdirirsiz. Zədələnmiş və ya itirilmiş bədən orqanlarını yeniləri ilə əvəz edir, insanları kiborqa çevirə bilirsiz. Oyun çox dərin və maraqlıdır. insan münasibətlərinə çox böyük diqqət ayrıldığı üçün isə koloniyadakı varlığınız çox çətinləşir. Abraham Maslow'un o məşhur piramidi burda da bütün varlığı ilə aktualdır və sizi gic edəcək. Modlarla oyun daha da dərinlik qazanır. Bütün bunlar az-çox başqa oyunlarda da var, Rimworld isə hər şeydən öncə hekayələri ilə məşhurdur. Mən də sizə son koloniyam haqda danışacam.
3 kolonistim yeni planetə düşdü. Samantha - aşpaz, fermer; Mogadishu - əsgər və heykəltaraş; Nine - cərrah və elmi araşdırmalar aparacaq mütəxəssis. Yavaş-yavaş inkişaf edirdik, kolonistlərin sayı artırdı, qəsəbəm böyüyürdü. Artıq 12 nəfər olmuşduq, xəbər gəldi ki, bizdən bir az aralıda yaralı biri var, onu xilas etsək, bizim qəsəbəyə qoşulacaq. Bu oyunda insan resursu çox önəmlidir, təbii ki, onları yedirə, geydirə və digər tələbatlarını ödəyə bilirsinizsə. 5 nəfər ən yaxşı döyüşçümü ayırdım, onları göndərdim yaralını xilas etməyə. Heç bir məlumat yox idi ki, o getdiyimiz yerdə bizi hansı bəlalar, təhdidlər gözləyir. Hardasa 2 günə mənimkilər yaralıya çatdı. Bu arada, 2 gün Rimworld'də xeyli uzun zamandır. Bu müddət ərzində asanlıqla koloniyanız meşə yanğınlarında məhv ola və ya hücumlar zamanı yağmalana bilər. Və məlum oldu ki, bu yaralı 92 yaşlı, gözləri yaxşı görməyən, qulaqları eşitməyən və mental problemləri olan qarıdır. Təsəvvür edin, xüsusi təyinatlıları sərhədin o biri tərəfində çox önəmli bir əməliyyata yollamısınız, məsələn, düşmənin önəmli şəxslərini və ya texnikasını, bilgisini ələ keçirmək üçün və onlar geriyə məsələn əllərində 2 toyuq ilə geri dönürlər. Əvvəl düşündüm ki, qadını aparmayım geriyə, qalıb canı çıxsın burda, sonra amma fikrimdən daşındım. Nə yaxşı ki, daşındım da. Adam çox ciddi sənətkar imiş. Geyim və silah hazırlamaq işlərimizə çox töhfələr verdi. Yeganə pis cəhəti isə odur ki, hərdən bizə hücum olunanda güllə səsi eşidən kimi ağlını itirir və hamını poxa salır. Məsələn, bizimkilərə atəş aça, yaxud da müdafiə qurğularımızı dağıtmağa cəhd edə bilər. O qədər dəlisov və qeyri-adekvat tipdir ki, atış qabiliyyəti yaxşı olsa da, əlinə silah vermirəm. Yoxsa növbəti tutması tutduğunda heç şübhəsiz bizimkilərdən birini vurub öldürəcək.
Bir digər hekayəmdə isə tanrı bizi aclıqla sınağa çəkirdi. Adam sayımız hədsiz çox idi, amma yeməyə bir pox qalmamışdı. Əkinlərim isə hələ 3-4 gün sonra məhsul verəcəkdi. Oturub düşünürdüm ki, bəlkə kolonistlərdən ən yararsızlarını kəsim, qalanları heç olmasa, acından ölməsin. Baxmayaraq ki, bu sakinlərimin ruh halını darmadağın edəcəkdi və hər şey qorxunc bir hal ala bilərdi. Çox sevdiyim qəsəbəmlə artıq vidalaşırdım ki, təxminən 15 gərgədan koloniyaya hücum çəkdi. Kor nə istəyər, iki göz. Hamısını ovladıq, xeyli ət və paltar tikmək üçün dəri əldə etdik. Aclıq başlamadan bitdi və əkinlər yetişdi. indi kosmik gəmi hazırlayıb buralardan azad olmaq üçün hər şeyim var, amma qalıram. Niyə, çünki adamlarla qorxulu səslənsə də doğma olmuşam. Həm də, güya gedəcəyimiz yer bundan yaxşı olacaq?