ətrafda tez-tez bu insanları görə bilərsiz. bunun xəstəlik olduğunun belə fərqində deyillər. 1-2 nümunə göstərəcəm
idman salonlarında adətən hulk görkəmində olan insanları hamımız görmüşük. bəzən aralarında etdikləri söhbətə qulaq asıram. biri digərinə nə qədər kiçik göründüyündən şikayətlənir, dönüb baxıram ki adamın bədəni çoxdan limitlərini aşıb, ondan o tərəfəsi yoxdur amma hələ də güzgüdə özünü kiçik və gücsüz görür, tətmin olmur. bu dəfə də depressiyaya düşür, gecə-gündüz idman etməyə çalışır, özünü zədələyir, steroidlərə, synthol kimi şeylərə bulaşır hətta.
əlbəttə daha artığını istəmək pis bir şey deyil. daha sağlam olmaq, daha bilgili olmaq, öz işində daha təcrübəli olmaq və s. amma bu insanlar psixozun içinə düşürlər. yəni məsələ daha çoxunu istəmək deyil, öz sahib olduğu bədən ölçülərini və s. olduğundan yetərsiz görməkdir.
plyus təbiət qanunlarını, limitlərini də aşmağa çalışırlar bu insanlar. o dəfə stomatoloq söhbət edir ki, bir pasiyent gəlib və dişləri gayet bəyazdır, sağlamdır amma daha da bəyaz etmək istəyir və etmək istədiyi diş bəyazlığının normal heç bir insanda doğuşdan bəri olması mümkün belə deyil. ən pisi həmin bəyazlığa çatsa belə onu da kifayət saymayıb daha da bəyaz olmasını istəyəcək və olmayanda da depressiyaya düşəcək, kompleks yaradacaq.
filmlərin, medianın rolu da az deyil bunda. filmlərdə mükəmməl bədən quruluşuna, simmetrik üz quruluşuna və s. sahib aktyorların təqdim olunması və insanların da bu aktyorların təbii olaraq bu görkəmləri qazandıqlarına inanması və öz görkəmlərinə ilişib qalmaları həqiqətdir.
estetik cərrahiyə isə bu psixoloji problemdən qazandıqca qazanır. hər dəfə güzgüyə baxanda özündə simmetrik olmayan nələrsə tapan insanlar cərraha qaçırlar.