film ölümündən sonra evinə qayıdaraq sevgilisi ilə yenidən bağlantı yaratmağa çalışan bir ruhun, kabusun hekayəsidir. kədər, histerika, yalnızlıq, varoluş kimi hekayələrə toxunulub.
--spoiler--
filmdə çox az dialoq var, buna görə də biraz yavaş irəliləyir sanki və çox adama sıxıcı təsir bağışlayır. amma şəxsən mənim üçün elə deyildi. soyuq, sakit rənglərdən istifadə və gözəl təbiət mənzərələri də könlümü şad etmişdi.
filmdə ən çox bəyənilməyən səhnələrdən biri qadının piroq yemək səhnəsidir ki, 5 dəqiqədən çoxdur səhv etmirəmsə. oturur, bir qoşqab piroqu histerika ilə bir dəfəyə yeyir. mənə görə heç də bezdirici səhnə deyildi, əksinə çox təsirliydi. yaxın birini itirərkən günlərlə boğazından yemək keçmir, sonra ac olduğunu anidən dərk etmiş kimi acgözlüklə yemək yeyirsən. bax, bu səhnə olduğu kimi uğurla çəkilib.
(youtube: 
)
*
səhnə tam deyil
)filmdəki ruh adi ağ çarşafa bürünmüş haldadır. məncə belə daha gözəl olub. rejissor belə açıqlayıb ki, kabus deyərkən hamının ağlına belə sadə bir görüntü gəlir, ona görə bu qərara gəldik.
filmdəki tək uzun monologu musiqiçi *will oldham* səsləndirib. olduqca maraqlı fikirlər idi doğrusu.
filmi izləyən hər kəsin ağlını o notda nə yazıldığı qurcalayır. nota nə yazıldığını isə yalnız *rooney mara* bilirdi, amma nə yazdığını xatırlamır. həmin səhnədə rejissor mara xanıma deyir ki, özünə özəl bir şeylər yaz. o da yazır, ev uçarkən not da dağıntılara qarışıb yox olur.
mənim düşüncəm qadın notda o evə bir də qayıtmayacağını yazmışdı. çünki qarşı evdəki ruh gözlədiyi şəxsin gəlməyəcəyini bildikdə yox olmuşdu. burada da ruh yox olursa, deməli sevgilisinin gəlməyəcəyini öyrənmişdi.
--spoiler--
səbrli birisizsə və fərqli bir ssenari istəyirsizsə izləyin.
son olaraq, bu video da burada qalsın.
(youtube: )
)(youtube: )
)