+5 əjdaha
2. Nifrət sadə xoşlamamaqdan daha güclü bir duyğu olduğu üçün bu situasiyada, güman ki, qarşı tərəfin istəyərək/istəməyərək, haqlı/haqsız nifrəti duyan şəxsi yaralamağından qaynaqlanır. Əslində, belə həssas mövzularda haqlı/haqsız müzakirəsinin aparılması çox antipatik səslənir mənə. Bir duyğunu hiss edirsə insan, onu hiss etməkdə heç vaxt haqsız ola bilməz, hökmən bir səbəbi, gərəkcəsi vardır ki, hiss edir. Fürsətdən istifadə, buradan səslənirəm, heç vaxt dostunuza-filan qəmgin hiss etdikdə səbəbi nə olursa, haqlı/haqsız olduğunun ehkamını kəsməyin. Çox anti-sosial hərəkətdir, məncə.Nəysə. Əlbəttə, sevdiyin insanla keçmişin varsa, səni yaralasa da, birdən-birə sevgin yoxa çıxa bilməz. Bu səbəbdəndir ki, adam əzab çəkir. Bir tərəfdən xəyanət hissi (buradakı xəyanət ümumi mənada dəyər verdiyin kəs tərəfindən yara almaqdan qaynaqlanan emosiyanı ifadə edir), digər tərəfindən hələ də duyulan sevgi. Bu iki zidd duyğu insanın şüurunda bir konflikt yaradır ki, ən çox əzabı verən, zənnimcə, budur. "Niyə mənə bu cür davrandığı halda hələ də onu sevirəm?" kimi bir fikir keçə bilər ağıldan. cognitive dissonance ilə əlaqəli olduğunu düşünürəm.
Bu halda olan biri, fikrimcə, ən birinci bu konfliktdən azad olmağa çalışmalıdır. Bu da xəyanət edən şəxsi hələ də sevdiyini tam qəlbdən qəbul etməlidir, onu yaralayan şəxsi hələ də sevdiyi üçün özünü günahlandırmamalıdır anlamına gələ bilər. Ola bilər, səni incitmiş olsa da, hələ də sevirsən onu. Bu normaldır, sevgi birdən-birə yoxa çıxa biləcək bir duyğu deyil, özündə buna görə günah axtarmamalıdır insan. Əlbəttə, öz haqqını da burada axtarmaq vacibdir, heç kəs duyğuları ilə oynanmağa layiq deyil. Yəni mən olsam, bunları edərdim, sadəcə öz edəcəyim şeyləri yazıram, hər kəsə okay olmaya bilər. Belə bir durumda olmuşam.