+8 əjdaha
4. azərbaycanda bir növ düşüncə tərzi var ki, sevgili mövzusunda da başlıqdakı bu cümlə ilə özünü büruzə vermişdir. əslində bunu vaxtilə mirzə ələkbər sabir də görmüş və hətta " millət necə tarac olur olsun nə işim var..." sözləri ilə bu mövzuya toxunmuşdur. hərçənd hal-hazırda şeirdəki qədər sərt olmasa da, lakin həmin düşüncə tərzi bu günə qədər davam etməkdədir: - başqaları nə edir etsin, ancaq mən qarışmıram, qarışmaq istəmirəm. bəzən bir qrup insan etiraz edir, fərəhlənir, sevinir, bəyənir ancaq evindən izləyir. haqsızlıq görür, əsəbləşir, söyür, gileylənir ancaq səsi iki metr sonradan eşidilmir. bütün dəstəklər dörd divar arasında baş verir. niyə? çünki gözə almaq, mübarizə aparmaq, fəda etmək istəmirlər. necə deyərlər əlləşmək istəmirlər. səbəbi isə rahatlıqlarını pozmaq istəməmələridir. dəyilmədiyi müddətdə dəymək, ağrımayan başlarına duz bağlamaq istəmirlər. gül kimi oturublar da oturduqları yerdə.sevgili münasibətində də əslində bütün bu qınaqlardan, bir şeyləri sübut etməyə çalışmaqdan, mübarizə etməkdən uzaq durub ən rahatına qaçmaq istəyirlər. sevgiliyə qoymamaq... beləcə dəyib dolaşan, qürurunu incidən, qınayan, peysər deyən olmayacaq. bir kəlimə ilə rahatlığa qovuşmaq var ikən axı nəyinə lazımdı bu qədər söz söhbət? başqalarına pis baxmamaq isə əslində yenə rahatlığını düşünərək "mənə nə camaatdan, istəyir lüt gəzsin" cümləsi yerinə beləcə münasib olanı tapıb ortaya çıxardır. yoxsa bu dəfə də ayrı bir qınağa hədəf olar. ona görə "yaxşı baxıram" da demir. yaxşı demək tərəfdar olmaqdır. beləcə əslində "mənə nə"yi dəyişdirib mədəni surətdə "pis baxmıram" deyir, "sevgilimə qoymuram" deməklə də ola biləcəklərin qarşısını alır