Dağlarda saz ifa edən aşıqlarla, dəmir yolu xətlərinin qırağında içən adamlarla, sözüylə bərabər bir rumkası da olan yeyib-içən el oba ağsaqqalları ilə ilə çox bomba arası var. Səmimiyyət dolu adamdı. Şeirləri də qəmi, kədəri, nəşəsi ilə o təəssüratı yaradır.
Şeirlərindən:
Şərabın Aqşin Yenisey halı
Hər içəndə dərdi, qəmi başımdan
Atanacan, atanacan içmişəm.
Bəzən olub, gecikmişəm... dostlara,
Çatanacan, çatanacan içmişəm.
Arzumuz qərb, imkanımız şərq olub,
Aramızda bax bu qədər fərq olub.
Xəyallarım... dəryalarda qərq olub
Batanacan, batanacan içmişəm.
Başım bəla çəkib doğru söz üstə,
Doğru olan düzdə qalıb üz üstə...
Mürgü vurub baş qoymuşam miz üstə,
Yatanacan, yatanacan içmişəm.
Ümid kimi bax dostun hər birinə,
Göy birinə ümiddir, Yer birinə!.
Yatıb-durub... aləmi bir- birinə,
Qatanacan, qatanacan içmişəm.
Şərabın Anar Amin halı
Şərab gedib xatirələr qapısın
Döyənəcən, döyənəcən içmişəm.
Dostlar məni tərifləyib hər dəfə
Öyənəcən, öyənəcən içmişəm.
Ağlamışam kiminsə bir sətrinə,
Göz yaşımın qoxusu nə, ətri nə?
Kimsə mənim, mən kiminsə xətrinə
Dəyənəcən, dəyənəcən içmişəm.
Üzüm üzə, gözüm gözə isindi,
Könül umdu, umduğundan küsündü.
Hansısa dost mənə "içmə, bəsindir",-
Deyənəcən, deyənəcən içmişəm.
Gül arzumu yazda vurdu bu şaxta,
Mən nələrdən keçib gəldim bu vaxta!
Bu ömürə, bu taleyə, bu baxta
Söyənəcən, söyənəcən içmişəm.
