dava dava

1. hər kəsin uşaqlığında oynadığı oyun.

oyunun qaydası bu idi ki, hər iki komanda əllərində oyuncaq silah və ya silah bənzəri şeylərlə (taxta, budaq) rəqib komandanın bütün üzvlərini "öldürməli" idi. silah kimi istifadə edəcək bir şey tapa bilməyəndə əlimizi silahmış kimi təsəvvür edib oyunumuzu oynayırdıq.
oyundan dialoq:
- "da..., da..., filankəs öldü".
+ "səs hardan gəldi, ə?
- "yuxarı bax, burdayam".
(bax: görünməyən yerdən rəqibləri nişan alan və oyun sonuna qədər sağ qalan kapitan)
burada "da..., da..." silahdan çıxan atəş səsi idi.
əlində pulemyot olanlar (guya) belə səs çıxardırdılar: drrrrrrrrr, da, da, da, da, da, da... da. da. da.
axırdakı üç nöqtədən sonrakı "da. da. da." "öldürəndən" sonra hirsi soyumayan "ölü"nün cəsədini güllələyən insanı təmsil edir -*. yaşandı bu arada. bütün beşmərtəbə bilirdi ki, uşaqlar həyətdədir. özü də bir həyət demirdik e, "aşağı" deyirdik. "aşağı düşürsən?", "kim var aşağıda?" və s. beşmərtəbəli binada yaşayan hər kəs üçün həyət aşağıdadır, belə deməyimiz normal idi. -*
(bax: köhnə gözəl günlər)

2. bir dəfə rəqib komandanın kapitanı öz "elçisi" ilə bizə quş başı göndərərək müharibəni açıq elan etmişdi. özümüzü oyunda yox, realda hiss edirdik sanki. -*

3. parol-parol yadıma düşdü lap.
baş ağrı olmasın bir qısa hekayə danışım. uşaq vaxtı məhlədə ən davakar uşaq olduğumçün, bir çoxunun gözünü qorxutmuşdum.
bir dəfə bu oyunu oynayarkən 3 nəfər üstümə düşüb insanlığa sığmayan işgəncələr vermişdilər mənə. sonra üçünüdə tək tək tutub qisasımı almışdım. hey gidi günlər hey.