aftersun

1. Charlotte wells tərəfindən çəkilib 2022-ci ildə mubi.com-da yayınlanmış film. Rejissorun ilk uzunmetrajlı filmidir eyni zamanda. coming of age, dram janrında deyə bilərik.

Filmin əsasən 11 yaşlı qızı ilə türkiyədə tətildə olan 30 yaşlı atanın türkiyədə istirahət xatirələrini göstərir. Hər şey kameraya lentə alınıb. Film sofinin atasının xəyalını görüb onu xatırlaması ilə başlayır deyə bilərik.
gedişat boyunca qeyri-adi bir şey baş verməsə də, filmin monotonluğu belə emosiyalar, sevgi, melanxoliya ilə doludur. Ən azından mənə elə gəldi.
Spoiler xəbərdarlığı:

Səyahət büdcələrinin azlığı və maddi sıxıntı filmin başlanğıcında görünür. Depressiv, kədərli bir ata və ondakı kədəri sezən, amma uşaq ağlı ilə heç nə edə bilməyib tətildə əylənməyə çalışan qızı. Filmin rəng paletində də vurğulanıb bu, coel olan səhnələr tünd-mavi, Sofi olan səhnələr isə adətən açıq sarı rəngdə çəkilib.

Filmdə bəlli olur ki, ata bu səyahət bitəndən sonra vəfat edib, çox güman intihar ilə.
Film mənə çox dərin təsir etmişdi izləyəndə. Uşaq vaxtı həmişə düçünürdüm valideynlər niyə belə əsəbi, gərgin, ya kədərli olur. insan böyüyüb həyat məsuliyyətlərini dərk edəndə onlara bənzədiyinin fərqinə varır. Sofi də böyüdükcə anlayır sanki.
2022-ci ilin ən yaxşı filmlərindən biridir mənə görə. Üstəlik yay ab-havalıdır, izləməyə dəyər.

Bir də restoran səhnəsindəki "gamsız hayat" mahnısının sözləri o qədər yerinə düşür ki...

(youtube:

)

Bu səhnəni də paylaşmasam olmaz:
https://www.instagram.com/reel/Cp-hxf5jcj8/?igshid=MzRlODBiNWFlZA==
sifarişi verən: onafilankəsdeyirlər

2. izlədikdən Düz bir il sonra bir səhnəsi yadıma düşərək günlərdir beynimdə yaşayan, alt üst edən film.
Sözaltı günlüyə yoxsa aftersuna yazmağımla bağlı gəl-getlərdən sonra dedim filmdən yola çıxım. 2022-ci ilin alt mənalarla dolu olan filmidir. Zatən yuxarıda nel ətraflı məlumat verib. Elə bir filmdir ki, hər kəs öz perspektivindən yanaşaraq fikir bildirir. Filmi izləyib heç nə anlamayanlarla yanaşı, bəzi səhnələrini unuda bilməyənlər də var. Hətta yenidən baxmağa qorxanlar var, məsələn mən və bir tanışım. ikimizə də eyni səhnə çox ağır təsir etmişdi, hətta az qala intihar edirdi, yetimi güclə qaytardım o auradan. ilk izləyəndə çox təsir etmədi. Yavaş yavaş sanki "zəhəri" yayıldı. Məlum məsələ, melanxolik bir tətil. ata və qız Türkiyəyə istirahətə gedir, yay tətili keçirirlər. Ata qızına çaktımadan gözəl anlar biriktirməyə çalışır, lakin otaqda tək qalanda özü ilə bir savaşdadır: depressiya illəti ilə. Birlikdə çox gözəl vaxt keçirirlər əslində, büdcəsinə uyğun hər şeyi etməyə çalışır. Sanki elə qızı ilə xoş vaxt keçirməsi daha da pisinə gəlir. Çünki gizlətdiyi kədəri var, o kədərə rağmen qızı ilə qıraqdan xoşbəxt görünür. Mən məsələn nəsə bir pis xəbəri evdəkilərdən gizlədəndə tərslikdən onlar da həmin gün daha yaxşı davranır sənə. Adamın pisinə gedir ki, mən bunu hak etmirəm. Bax elə bir vəziyyət var sofinim atasında. Deməli filmin səhv etmirəmsə 40 cı dəqiqəsindən sonra belə bir səhnəsi var :
Gündüz birlikdə vaxt keçirdikdən sonra Ata hamam otağında hazırlaşır, dişini fırçalayır, axşam planına görə sofini də götürüb yeməyə aparacaq. Elə digər otaqda çarpayıda beli üstə uzanan sofini danışdırır, sofi necəsən, əylənməyə hazırsan mı kimisindən suallar verir. Sofi də qəribə hisslər keçirdiyini, öz ruhsal düşkünlüyünü, yorğunluqdan sanki bütün sümüklərinin sızıldadığını, hardasa əla vaxt keçirdikdən sonra axşam yaranan dibə çöküşdən bəhs edir. Qızının da artıq uşaq olmasına baxmayaraq depressiv xüsusiyyətlərə sahib olması, ona da bu ruhsal xəstəliyin irsən keçməsi onu dərindən sarsıdır, başını aşağı əyir, Dişini fırçalamağı dayandırır və güzgüyə tüpürür. Əslində güzgüyə yox özünə. Özündən nifrət edir. Bacara bilmədiyi və sonda onda intihar etdirəcək olan bu zibilin qızında da olduğunu bilir. Təsadüfi deyil ki, filmin sonunda artıq böyümüş sofinin də eyni hislər keçirdiyini bizə göstərirlər. Nəysə belə yazıya köçürəndə mənasız gəlir, ama sofi kimi məndə də irsi yaranan depressiya deməyək də, pessimistlik var. Axşam yaranan dibə çöküşlər var. Bəlkə ona görə o səhnə bu qədər təsiredici gəldi. Bilmirəm. Bu sadə sözləri seçib yazmaq da çox ağır gəldi düzü. Uşaqlıqdan özüm haqda danışanda həmişə gözüm dolub. Elə bil hiss etmişəm bu günləri əvvəlcədən. Böyüyəndə yaxşı olmayacağımı bilib özümə yazığım gəlirmiş o vaxtdan. Bu depressiya deyil, ama ruhsal sarsıntıdı. Xoşbəxt olmamaqdı, ya da olmayacağını bilməkdi. Ən çətini bunları bilərək yaşamaqdı, boğazında düyünlənən ağrı, kədər, göz yaşı ilə bunları yazmaqdır. Həm məni, həm sevdiyimi əlimdən alan bir zibildi. Kaş çarəsi olsaydı. Olmur. Nəysə yazıya davam etmək daha çox pisimə gəlir, bitirək.

aftersun

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!