1. insan təqvimi ilə 30 bir ədəddir. Amma cəmiyyətin gözündə bu, artıq “vaxtında qatarı qaçırmaq” deməkdir. Nə dəyişdi? Bir anda həyat sənin planlarından çıxıb başqalarının təqviminə tabe olur. Gəl, deyirlər, bu stansiyada düş, çünki növbəti dayanacaqda qatar səni gözləməyə bilər.

Ətraf susmur. “Evlən də, gecikir...” deyənlər var. “Sonra tapmazsan” deyənlər. Sanki bu həyat bir alış-verişdir və sən endirim vaxtını qaçırırsan. Amma heç kim demir ki, bəlkə mən o vitrinlərə baxmaq istəmirəm. Bəlkə mən aldığım paltarı deyil, onun mənə necə hiss etdirdiyini önəm verirəm.

Daxildə bir tərəf susur: “Heç nəyi qaçırmırsan.”
Digər tərəf isə pıçıldayır: “Bəlkə də həqiqətən gecikirəm.”
Bu, təkcə evlənmək məsələsi deyil. Bu, öz həyatına kimin hakim olduğuna dair daxili bir tribunaldır.

Sən bir tərəfdən sakitcə öz yolunda irəliləmək istəyirsən. Tələsik qərar verməmək, kimisə yalnız “evli olmaq üçün” həyatına salmamaq... Digər tərəfdən, gecə yatarkən pəncərədən çöldəki işıqlara baxıb düşünürsən: “Bəlkə mən də kiminsə qaranlığında bir işıq ola bilərdim?”

Ən çətini də budur: öz seçiminin düzgünlüyünü sübut etmək zorunda qalmaq. Sanki xoşbəxtliyin sənə yox, statistikaya bağlıdır. Sanki 30 yaşdan sonra verilən bütün qərarlar “təhlükəli” zonaya düşür.

Amma heç kim demir ki, xoşbəxtlik təkcə toy fotolarında olmur. Bəzən bir səhər çay içərkən içindəki sükutda olur. Bəzən bir kitabın ortasında, bəzən heç kimlə bölüşmədiyin bir gülümsəmədə olur.

“Təqvimlər gecikir, ruhlar yox.”

“insan, tək qaldığı üçün yox, özünü dinləyə bilmədiyi üçün narahat olur.”

“Əsl qorxu gecikmək deyil, tələsərək səhv yerə çatmaqdır.”

Bəli, bəzən təlaş gəlir. Gələcəyin qaranlığından doğan bir kölgə kimi. Amma unutma: sənin həyatın təqvimə yox, hissə bağlıdır. Və hiss etdiyin hər gecikmə, bəlkə də, səni daha düzgün bir zamana aparır.

Qatarlar çoxdur. Amma öz qatara minmək — həmişə vaxtında olur.