+14 əjdaha
1. bundan illər öncə, 9-cu sinifdə, təxminən 7 il əvvəl idi. hal hazırda yox olmuş 20 nömrəli məktəbdə son iki dərsi əmək olar dərs günü, sinif rəhbərinin çıxıb gedə bilərsiz dediyi gün idi. yağışlı, dumanlı noyabr bir ayı. dərsdən çıxıb moik stadionuna getdim. oyun təzə başlayırdı, təxmini 20 dəqiqə sonra fərqinə vardım ki meydandaki oyunçular və ehtiyat skamyasındaki oyunçular, məşqçilər və məndən başqa heç kim yoxdu.yağış elə yağırdı ki oturacaqlar(taxtalar daha doğrusu) tərəfdən ehtiyat oyunçular tərəfə keçib dayandım.biraz keçmişdi ki bakılı oyunçuları məni çağırdı ki gəl otur yanımızda yağışın altında dayanma, elə onlara tərəf gedirdim ki o bir tərəfdə moikli bir futbolçu qışqırdı ki əəəə o bizə baxmağa gəlib, bizim uşağdı, gəl aəəə deyib çağırdı, oturtdu oyunçuların arasında, sağımda da bir qaradərili oyunçu var idi. oturub 90 dəqiqə demək olar 2-3 atakadan başqa epizod olmayan oyuna su içində baxdım, götümün arasına kimi su idi.
oyun bitənnən sonra da çıxıb gəldim evə.
sözüm ona ən azından 7 il əvvəl ən azından məndə nəinki əsas liqaya, birinci diviziona da həvəs var idi. nəinki məndə, azərbaycanda. millət oyunlara gedirdi. kubok oyunları belə dolu olurdu, insanlar futbol izləməyə gəlirdi hər nə qədər futbol adına bir şey olmasa da.
indi o da bitib artıq, millətdə nə həvəs qalıb nə də istək. bizimkilər demiş vışiy liqanın vəziyyəti belədisə, 1-ci divizyon gör nə günə qalıb. o moik indi oyunları şəfada keçirir.
bu da hardan yadıma düşdü, bu yaxınlarda illərlə oxuyub bitirdiyim məktəbimi görməyə getdim və hüzün qarışıq təəssüflə qarşılaşdım. məktəb yox olmuşdu, dağıdıb fhn. o qədər anı, o qədər gözəl günlər hamısı yox olub getdi sanki. hər insan istəyər böyüyüb 30-40 yaşında çatanda bitirdiyi məktəbə gedib baxmaq, gəzmək, nə bilim hüzünlənmək. blət, onu da əlimizdən aldılar.