3. illər sonra ibtidai sinif yoldaşı ilə qarşılaşmaqdan daha bərbad bir şey varsa o da illər sonra qarşılaşdığın ibtidai sinif yoldaşınla eyni kurtkanı geyinməkdi. illər sonra ibtidai sinif yoldaşıyla qarşılaşanda bu həyatda böyük uğurlar qazanmış, iki holding sahibi, ayaqüstü söhbət zamanı 8 dəfə vacib zəng gələndə telefonu açıb öz işçisini acılıyan, sinif yoldaşına yuxarıdan aşağı baxan bir sonradangörmə qudurğan olmaq istiyərdim. amma olmadı, eyni kurtkanı geyinmişdik, avtobusdaydım öz də. avtobusda ayaq üstə diyandığını görüb pəncərə tərəfə keçdim. boş yeri görüb yanıma şığıdı, məni tanıdı. hal-əhval elədik. işləyib-işləmədiyimi, işləyirəmsə harda işlədiyimi, işləmirəmsə niyə işləmədiyimi soruşdu. -işliyirəm dedim. -maaş necədi? -yaxşıdı dedim. yavaş-yavaş üzdə dəyişiklik, maraq ifadəsi, milyonlarla azərbaycanlının ortaq obsesiyası olan həmsöhbətinin maaşını öyrənmək arzusu, sancılı yalvarış bürüdü üzünü. - nə qədər maaş alırsan? -yaxşıdı - belə bəs eliyir? - yaxşıdı pis deyil - qane eliyir də əsas? - həə yaxşıdı - nə qədər alırsan? - sənin işlərin necədi? soruşdum. - mən 250 alıram sən nə qədər alırsan? dedi. - köhnə uşaqlardan kimi görürsən?- maaşıvı demədin dedi üzündə xəfif şirnikləşdirici gülüş və buna uyğun səs tonu ilə.- maaşdı da dolanırıq dedim. birdən üz ifadəsi tamam dəyişdi. yenə bir çox azərbaycanlının cavab almadıqda son çarə olaraq verdiyi o sualı verdi. - belə 300 var? gözümün içinə baxıb boğduğu isterikanı göstərməməyə çalışaraq elə yalvarıcı tonda elə doluxsunmuş bir ifadə ilə soruşdu ki, sanki təslim olmağım üçün mərhəmət diləyirdi. bütün sinirləri gərilmişdi. onda başa düşdüm ki, mənim maaşım onun üçün narkotik maddə kimi bir şeydi və qəbul eləməsə halı xarab olacaq. -var dedim, 300 var. əvvəlcə bihuş oldu, sonra ağlıyıb sinirlərini boşaltdı.
özünə gələndə evlənib evlənmədiyimi soruşdu. başa düşdüm ki, özü evlənibdi. çünki bundan bir iki gün əvvəl bir başqa sinif yoldaşımla qarşılaşmışdım, maaş məsələsində eyni dialoqu yaşamış sonra da məndən evlənib evlənmədiyimi soruşmuşdu. yox deyib eyni sualı ona vermiş, o da gözlədiyi sualı böyük ləzzətlə alıb evli olduğunu demişdi. niyə görə bilmirəm amma sinif yoldaşları ya qrup uşaqları adama evlilik xəbərlərini elə şad xəbərmiş kimi verillər ki, adamın həqiqətən sevinməyi gəlir. təcrübəliydim artıq. bu dəfə - yox, hələ ki subayçılıqdı deyib susdum. elə bildi ki, mən də ondan soruşacam, özünü cavab verməyə hazırlamışdı, amma istədiyi sualı ala bilmədi. üzümə baxdı, eyni sualı vermiyəcəyimi anlayıb mən də iki ay var evlənmişəm dedi, amma o həzzi ala bilmədi. susub təbrik eləməyimi gözlədi. eləmədim.
yol boyunca hərdən danışır hərdən də susub yola baxırdıq. o, çoxdandı görmədiyin adamla eyni yolu gedəndə mütləq danışmaq ehtiyacı hiss eliyərsən amma heç bir söhbət tapa bilmədiyivə görə qəribə səssizlik olar haa, elə bir şey olmuşdu. məncə ikimiz də eyni şey haqqında düşünürdük, ikimizin də ağlında bir şey var idi, amma ikimiz də özümüzü o yerə qoymurduq. axırda dözmüyüb -elə hərəkət eliyirsən ki elə bil eyni kurtkanı geyinməmişik demək istədim. - gəl bu gerçəklə üzləşək də, illər sonra qarşılaşmışıq və ikimiz də eyni kurtkanı geyinmişik. mənimçün fərqi yoxdu vallah, problem eləmirəm, amma bu barədə danışmadıqca özümü narahat hiss eliyirəm. danış mənnən, elə səsizcə, aradabir gözucuynan kurtkama baxma. elə bilirsən görmürəm amma görürəm. ancaq danışa-danışa bunun öhdəsindən gələ bilərik. mən bunları fikirləşərkən birdən dönüb dedi ki: - fəxriyə necədi? (fəxriyə bizim sinif yoldaşımız olub) - mən nə bilim? - sən fəxriyənin qardaşı deyilsən? bir müddət donub qaldım, eşitdiyimə inanmaq istəmirdim, eləcə donub qalmışdım. illər sonra qarşılaşdığın ibtidai sinif yoldaşınla eyni kurtkanı geyinməkdən daha bərbad bir şey varsa o da illər sonra qarşılaşdığın sinif yoldaşıvın səni fəxriyənin qardaşı ilə səhv salmağıdı. bəlkə də sizinçün bu o qədər də böyüdüləsi bir şey deyil amma mənə çox pis təsir elədi orda. əlimi ağzına tutub "yox yox, demə demə, elə demə" demək istədim, "mənim ürəyim dözməz elə şeylərə, dinc həyat yaşıyıram mən, işdən evə evdən işə dövlət qulluqçusuyam. cavan olsam da hər şeydən əlimi üzmüşəm, heçbir istəyim ya da məqsədim yoxdu, keçən dəfə oturub qocalıq pensiyamı hesablamışam, indiki stajimnan 136 manat pensiya düşür mənə. axşamlar parkda oturub qocalarnan şahmat oynuyuram. dövlət qulluqçusuyam mən. müdürün zarafatlarına ən birinci mən gülürəm. obedden sonra -həə pryannik də var çaynan içməyə deyib kefi açılan tipik dövlət qulluqçusuyam . amma deyilən deyilmişdi. arsızlıq eləməyin mənası yox idi. bütün bunları deyib olmamış kimi davranmaq üçün gec idi. kim olduğumu yadına saldım. - həə deyib qabağına baxdı. elə həə dedi ki, orda mənim yerimə fəxriyyənin qardaşının olmağına daha çox üstünlük verdiyini anlıyırdız.
biraz sonra söhbət köhnə sinif uşaqlarından düşdü. belə dialoqlar daha çox "fılan yerdə işliyir" "fılankəsi görmürsən" "evlənib uje" " o gün gördüm heç dəyişmiyib" "onun bir dənə də qardaşı var idiye yadında?" "çox yaxşı oğlandı, namazqılan, ibadət eliyən uşaqdı" "onu məktəb vaxtı açmışdılar da" tərzində ifadələrnən davam eliyir. -simnarı gördüm o gün dedim. - hansı simnar, simnarəni deyirsən? - hə simnarə - həə lap yaxşı. bu qədər çəkdi söhbət, çox sexy qız olmadığı üçün uzatmadıq. sonra söhbət sinfimizin qardaşlarından düşdü. uşaqlarına qafiyəli ad qoşmaq sindromu yaşıyan ata ananın oğulları idi onlar - rasif və rasim. tekkendəki döyüşün ortasında ikiyə bölünən obraz kimi onlardan birinə vurduğun hər zərbə arxadan sənə geri dönəcəkdi. rasim biraz qorxaq idi amma. qardaşı sinif otağının ən arxasında biriynən dalaşanda bu gəlib arxadan yumruq vurub qaça-qaça sinifdən çıxırdı. sonra girirdi içəri yenə yumruq vurub təzdən qaça-qaça çıxırdı sinifdən. dava qurtarana qədər manyak kimi qaçırdı oyanbuyana. əlbəyaxa girişən rasif olurdu, biz rasimi tuturduq çox vaxt. çox sonralar rasifin bir qıznan adı çıxdı məktəbdə, ailələr qarışdı işə məktəbdən çıxartdılar. döyüşdəki taktikanı işlətmişdilər deyəsən. bizim sinifdə anormallar az deyildi, azad var idi misalçün burnunu qurddalıyıb ağzına soxan. yəni gəlin düzünü deyək də, uşaq vaxtı, lap balaca olanda bir çoxlarımız dadına baxmışıq, amma ordaca da tərgitmişik. azad tərgidə bilmədi. uşaqda utanmaq deyilən şey yox idi, sinfin ortasında bəhbəhnən, göstərə-göstərə burnunu qurddalıyıb yeyirdi içindəkiləri. azad üçün fırttıq bir həyat tərzi, bufetin bahaçılığından bir qaçış yolu idi. azad hamımızda (o sinifdə oxuyan hamıda) dərin və sağalmaz psixoloji yaralar buraxmışdı. o sinifdə oxuyub, azadı o vəziyyətdə görən heç bir uşaq böyüyüb həyata tutuna bilmədi. bir dəfə bizə demişdi ki, ağlamaqdan xoşum gəlir. niyəsini soruşanda demişdi ki, çünki ağlıyan vaxtı fırttıq sel-su olub axır ağzıma. amma ağlamaq gərək təbii olsun. ona görə anam həmişə əsəbləşib məni döyəndə içimdə gizlidən-gizliyə bir sevinc olur. amma azaddan daha axmaq və biyabırçı biri var idisə o da sənan idi. dərs danışdığı yerdə bütün sinif yoldaşlarının qarşısında şalvarına işiyən bu balaca qardaşımız özünə travmalar içindən travma bəyənmişdi. bundan sonra adamın qarşısında bir iki variant qalır. ya inzivaya çəkilib xırda bir qəsəbədə, təbiət qoynunda kinik həyat yaşamaq, ya da narkotikə qurşanıb öz məhvini hazırlamaq. amma ilk başlarda sənanın çox da vecinə deyildi sanki. işədiyi yerdə, lövhənin qabağında xırda gölməçə əmələ gəmişdi. xadimə sanki sənanın acığına bir neçə gün oranı təmizləmədi. lövhəyə çıxanda gülə-gülə gölməçənin üstündən oppanıb keçir, tənəffüsdə uşaqlar bir-birinə göstərib əylənirdilər. bu özü belə intihar üçün bir səbəb idi. təbii ki 3-cü sinifdə oxuyan sənana da pis təsir etmişdi bu. axırda dözmüyüb hamıya lövhənin qabağındakı o xırda gölməçəsini göstərərək - özümü o gölməçədə boğmaq istiyirəm demişdi. deyəsən azada görə bu həyatdan əlini ən tez üzən sənan olmuşdu. sənan azadla eyni parta arxasında otururdu.
yenə səssizlik oldu, cavidi görmürsən dedi biraz sonra. - cavidi görürəm tez-tez, biz tərəflərdə qalır. namazqılan, ibadət eliyəndi amma yaxşı uşaqdı dedim. - həə allah qəbul eləsin, neyniyir işliyib eliyir? soruşdu - maaşını bilmirəm amma bilirəm ki, 300 yoxdu dedim - hardan bilirsən? - soruşmuşam. yenə bir müddət səssizlik oldu, sonra eyni yerdə düşəcəyimizi öyrəndik, yavaş-yavaş yaxınlaşırdıq. mən pəncərə tərəfdə oturmuşdum, o da mənim yanımda, gediş haqqını vermək baxımından dezavantajı var idi. bunun verdiyi şirin rahatlıq bürümüşdü içimi. amma yenə də gediş haqqını mənim verməyimin daha doğru olacağı qərarına gəldim. sherlock holmes döyüşdən öncə bütün zərbələri hesablıyan kimi mən də slowmotion vəziyyətdə olacaqları hesablamağa başladım. 1. hədəfin diqqətini yayındır. əlini cibinə aparacaq göydə tut. mədəsinə dirsək at. təsadüfi yumruq sovuracaq sağ əlnən blok elə, sol əlnən pulu şoferə uzat. - manatı xırdalama da məndə qəpik var deməyə yeltənəcək, çənəsini zəiflət, diafraqmaya təpik vurub avtovusdan bayra at. fiziki sağalma 5 dəq, psixoloji sağalma - mən verirdim də, xəcalət verirsəne valla diyənə qədər. ikimiz də eyni yerdə düşdük. göydə fırranıb vurduğu şilləni çıxsaq yaxşı hesablamışdım. onsuz da o cür vəziyyətlərdə adam digər sərnişinlərdən utanır, indi eyni kurtkanı geyinmişik və bu daha gülünc görsənir deyə ikiqat utandım.
avtobusdan düşüb bir xeyli getdik. axırda obed eliyib təzdən işə qayıtmalı olduğunu deyib sağollaşdı.
necə oldu bir-bir evlənməyə başladılar, nə dəyişdi, nə başa düşdülər ki böyük rolunu oynamağa başladılar, ya da mən nəyi başa düşmədim. "mənim yaşımdakılar ailə saxlıyır". məktəbdə oxuyanda universiteti bitirən kimi hansı işlə məşğul oluruq olaq, mütləq yaxşı pullar qazanıb böyük uğurlar qazanacağımızı düşünürdük. indi azada baxırdım çiynində ailəsinin yükü 250 manatlıq işə tələsirdi. bu ölkədə yaşıyırsızsa uşaq vaxtı uşaqlığınızı, cavan vaxtı da gəncliyinizi yaşıya bilmirsiz, qoca olanda da bankamat növbələrində ölümü arzuluyursuz. birdən kimsə məni çağırdı -molla! azad idi çağıran, - nolub? - niyə hər dəfə hüznlü sonla bitirmək məcburiyyətində hiss eliyirsən özünü? - neyniyim sonra tutmur - '250 manatlıq işə tələsirdi', mən həyatımnan razıyam qaqa, evde gül kimi yoldaşım gözlüyür, atam da maddi kömək eliyir, bəy balası kimi dolanıram, söhbətə bax da 'ya da mən nəyi başa düşmədim' . ahahaha bir dənə tutunamayanlar oxuyub özünü səlim zad hesab eliyir. di sağol.
qeyd: sənan adı verdiyim sinif yoldaşım əslində yazarın özüdü.
1. məktəb deyilən sistem alətinin ağırlığının hiss edilməyə başlanıldığı ilk müəssəsədir. sinif ayrı seçkiliklərinin ilk yaşandığı yer.
5 il boyunca sinifin ən arxa partasında oturan və ilk sıralara həsrətlə baxan biri olaraq deyə bilərəmki əgər orta sinif və altında bir ailənin uşağıysanız arxa partalardaki yerinizi qarantiləmiş olursunuz. məsələn bizim rayon *
sabirabad
məktəblərində qırmızı örtülü parta deyə bir sistem var idi, ən qabaqdaki iki yada üç partalardaki örtülər. sözdə ən yaxşı oxuyanların oturması üçün nəzərdə tutulmuş bu partalarda nədənsə sinifin ən imkanlı uşaqları gözləri zəif olduqları bəhanəsi ilə oturdulurdular. bir gün valideyinin biri gəlir və müəllimədən `xahiş` edir ki bəs bizim uşağın gözləri zəifdi müəlliməsi, qabaqda otursunda nolar ki. sözaltı mənası isə uşağım əziklik hissini ibtiadi sinifdə hiss etməsin. niyə isə elə hey o hər günün səhərini yağ - bal kimi güclü qidalar ilə açan və məktəbə son model maşınla gələn imkanlı uşaqlarının gözləri zəif olurdu, ama səhərini qaynadılmış yumurta , yavan çörək ilə açan və məktəbin bufetində satılan peraşkilərə intizarla baxan, məktəbə son model maşınla yox beş kilometrlik palçıqlı yolla gələn, xəsətlənərkən həkim çağırılmayan yorğanda tərləmək üsulu ilə sağalan kasıb uşaqlarının gözləri isə çox güclü olurdu. nədənsə.
parta örtüləri yuyulmaq üçün sıra ilə evə aparılan bu sistemdə qayıdan parta örtülərinin hansı paltar tozu ilə yuyulmasına xüsusi diqqət yetirilir və eynilə təbaşir alma növbəsində rəngli və ən bahalı təbaşir alana xüsusi müamelə göstərilirdi. nədənsə.
böyük ehtimalla bayramlarda şeir demək üçün seçilən uşaqlardə birinci partada oturanlardan seçilir, yada son zəngdə ən gözəl hədiyə veriləcək olan uşaqlarda onlar olur. bazarda göyərti satan kəndlinin uşağı ən arxa partada oturaraq 1 il boyu son zəngdə ona veriləcək hədiyyənin pultla sürülən maşınmı yoxsa reyslər üzərində hərəkət edən qatarmı olacağını düşünərkən son zəng günlərində `uşaq seçmə mərasimində` taleyin ona nə göstərəcəyindən bixəbər olur. çünkü o sistemin `seçmə` anlayışına hələki təmiz yabancıdır. ama öyrənəcək. irəlidəki illərdə sistemin dayanılmaz ağırlığını çiyinlərində hiss edəcək. sinifə uşaq seçməyə gələn on birinci sinif uşaqları qarşıdaki partalara yaxşınlaşaraq gözü zəif olan imkanlı `balaya` yaxınlaşaraq; `müəlliməsi bu balanı son zəngə götürə bilərəm mən?` sualını verir və müəllimədən `yox qıdım, o balanı rayon icra hakiminin bayısı oğlu götürüb` cavabını alır. digər qırmızı partada oturan uşağa əl atanda da onun prokurorun uşağı olduğunu, prokurorun həftadının iliyi olan filankəs tərəfindən götürüldüyünü öyrənib kefi qaçır. arxa partalara baxmadan sinifdən çıxır çünkü o `həyatında bir dəfə olacaq` son zəng bayramında qarşısında yaxşı geyimli təmiz bir uşaq görmək istəyir, arxa sıraların çirkli və çirkin uşaqlarını yox.
sinif ayrı seçkiliyinin təməl problemi yenə sistemin təmsilçisi olan sənədlərə `20 ibtidai sinif var` yazıb o 20 sinifdən 10 sinif çıxaran məktəb müdüründədir. 15 nəfərlik bir sinifi digəri ilə birləşdirərək 10 sinifi ixtisar edib pulunu cibinə qoyarkən o 30 nəfərlik sinifdə şagirdlərin çoxluğu səbəbi ilə müəllimlərin hamısı ilə maraqlana bilməyib hamını öyrədə bilməyəcəyini düşünmür, yada düşünmək istəmir. beləcə sistemin ədalətsiz seçiminə məruz qalmış kasıb uşağı arxa partada oturaraq ilk partada oturan və muhtemələn 20 il sonra öz `bayısı` oğlanlarına vermək üzrə proqramlanmış imkanlı qızına olan sevgisini partanın üzərinə x+y=m şəklində sənət əsəriymiş kimi incəliklə yazarkən 4 il keçib gedmiş olur. geriyə qalanlar isə acı və şirin xatirələrin yovrulduğu arxa parta söhbətləri olur.
və arxa parta dostluqları, bunun xüsusi əhəmiyyəti var. arxa partalarda ki sadiq dostlarınızın. sinifin ən yaxşı oxuyanlarına həmişə qiptə ilə baxan amma əlimdən gəlsədə oxumayan, çünkü evə verilən şeiri əzbərləməkdənsə tanımadığım küçələri sülənib yeni şeyləri kəşf etmək istəyən məni, müəllim bir dəfə ən arxa partadan bir neçə parta irəli aldı və məndə bir işıq gördüyünü dilə gətirdi. götümdə nərgiz gülü açmış kimi sevinən mən, arxaya dönüb öz parta yoldaşımın üzündəki o əziklik ifadəsini görəndə pis oldum və müəlliməyə deyərək aylardır həsrətlə baxdığım o qabaq partalardan imtina edərək öz tale yoldaşımın yanına qayıtdım. irəlidəki 3-4 il boyunca isə mənə qabaq partaların verə bilməyəcəyi dostluğu verdi o arxa partada ki yoldaşım #4588
(baxma: ibtidai sinifdə intonasiya ile şeir deyən qız)
hassikdir deyirəm. yazını tam yazıb bitirdiyim yerdə playlistdə oxumağa başlayan musiqiyə bax, ilahi ədalət bu olsa gərək;
We don't need no education
We dont need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.
9. vaxt necə uçub keçir. ibtidai sinif üçün çox darıxıram. bəlkə də hər şey çox ibtidai idi ona görə. ama həm də hər şey çox ciddi görünürdü. hər dəfə digər ibtidai siniflərin qarşısından keçəndə "bu filan müəllimin sinifidir, çox güclüdürlər" ya başqa bir qapıda bu sinifdə filankəsgil oxuyur deyirdik. nizami məktəbi, sabirabad. çox güclü məktəb deyildi, ama pis də deyildi. rayon məktəbi nə qədər ola bilərsə. yaxşı rəqabət var idi. ibtidaini bitirib beşinci sinifə keçmək üçün, sanki arenaya hazırlaşan gladiatorlar idik. ya da mənə elə gəlirdi. məktəbimiz kvadrat idi, ortasıysa boş balaca park idi. kolizey kimi. zəng arası ora düşürdük. digər siniflərlə çox danışmırdıq. ama haqqlarında danışırdıq. ibtidaini bitirib başqa siniflərə bölünmək üçün həyəcanlıydıq. sonradan mən pis sinifə düşmüşdüm. sinifdə ən yaxşı mən idim. heç bir rəqabət yox idi. ama hamısı yaxşı uşaqlar idilər. bir il sonra ayrılıb başqa sinifə keçəsi oldum. sinif rəhbərimiz üzeyir müəllim, məktəbin ən yaxşılarından idi. səhər atam apardı yeni sinif üçün, həyəcanlı idim, savadlı uşaqlar var idi sinifdə, dərsə də gecikmişdim, içəri girəndə üzeyir müəllim məni sinifə tanıtdı. "yeni sinif yoldaşınızla tanış olun, lisey imtahanlarında rayonda birinci ölkədə on dördüncü yeri tutub" (liseyə də gedə bilməmişdim ödəniş haqqına görə). sevinmişdim müəllimin tərifinə görə. keçib əyləşdim. zəng arasında sinifin sonra çox yaxın dost olacağımız bir neçə tanımadığım uşağı mənə gəlib "nə yaxşı ki bizim sinifə keçdin səni gözləyirdik" dedi. elə bil futbol komandasına lipa transferi olmusan. çox sevinmişdim. bəlkə də ilk aidiyyat hissini orda qazanmışdım. dostluq və komanda ruhu, bizim sinif digərlərindən daha yaxşıdır, rəqabət və sairə. ilk başda çəkinirdim çünki sinifdəki uşaqlar nisbətən yüksək rütbəli ailələrin uşaqlarıydı, şəhərdə yaşayırdılar, mən daha uzaqdaydım. ama sonra aramız düzəldi. hətta məni sinifkom seçdilər. istəməsəm də. yeni sinifləri tanıdıqca ordakı uşaqların nələr bildiyini bilmək istəyirdin. hər dəfə daha çox öyrənmək, daha çox bilmək. bəlkə də kasıb olmaq bəzən daha yaxşıdır ya da ən azından orta məktəb üçün. çünki heçnəyin yoxdur kitablardan başqa. digər uşaqların diqqətini dağıdan şeylər var idi. ya da uzağı gedib play station oynayacaqdılar klubda, naçala yazdırırdısa kiminsə uşağı idi, həkim - prokuror. pul olduğu üçün axşama qədər bilyard futbol, məktəbə vaxt qalmırdı. bizim sinifdəki uşaqlar güclüydü, zəiflər də var idi ama onlar da başqa şeylər də yaxşı idilər, idman futbol ya nəsə. fuad məsələn doqquzuncu sinifdə məktəb çempionatında final ştrafımızı on birinci siniflərə vurmuşdu az qala mərkəzdən, baxmayaraq ki ştrafı sudya aslan müəllimə üç paçka siqaret paçkası alaraq qazanmışdıq. ama zato çox yaxşı vurmuşdu. tom hardy kimi adam idi. sonra məktəbin palajeniyasına seçdilər, məzunlar, biz gedirik bundan sonra burdakı problemlərə sən baxacan. vor zakon hikmətdən qalma adət idi, bizim məktəbi bitirmişdi.
elə. gecə 4.07. gedim yatım. yata bilməyib durub bunu yazdım ki ürəyim soyusun bəlkə biraz darıxaram. birgün qayıtsam, ilk sinifimizə gedib görmək istəyirəm. yəqin intizarla girib kədərlə tərk edəcəm. itən şeylər geri qayıtmır. c'est la vie.
2. kefiniz qaçsa gedib dərslərində oturub açılacağınız sinifdir, xüsusi ilə də birinci siniflər.
ana dili dərsində müəllim beş yaşlı solmazı çağırır lövhəyə, solmaz sözü hecalaya bilmir və qayıdır ki;
-vuyma cədvəyini desəm olay?
-------
bir dərs sonra, riyaziyyat dərsində müəllim solmazdan vuyma cədvəlini soruşur, deyir bayax demək istəyirdi qoy soruşum qiymət yazım sevinsin. ama solmaz bilmir , və qayıdır ki
-onun yeyinə bu sözü hecayaya *
hecalara
böysəm oymaz?
solmazdaki problemi çözdüm ama, frekansları qarışıb yetimin, yanına maqnit zad qoyublar yatanda. uşağdıda ala , lobları qarışıb.
4. insanın gələcəyinin əsasını qoyan amillərdən ən birincisidir fikrimcə. indi fikirləşirəm ki azacıq daha yaxşı məktəbdə oxusaydım necə fərqli olardı həyatım. sinif yoldaşların, müəllimlərin azacıq kültürlü insanlar olsaydı. heç olmasa öz məktəbimizdə rus dillilərin sinifində oxusaydım belə çox fərqli olardı hər şey.
5. ibtidai sinifdə orxan adlı oğlan varıydı.sinifdə ən yaxın dostumuydu.uşaqlıq dostu.butulkayla oynanılan 2-2ə futbolda komanda yoldaşım.saçını hüseyn dəryanın saçı kimi eləmişdi.bir dəfə də lövhəyə hüseyn dərya yek yazdığı üçün şillələnmişdi.sinifdə sona adlı qıza o vaxt üçün romantik sayılacaq bir məktub yazmışdı,məktubu mən vermişdim sonaya amma ikimiz də döyülmüşdük.sinifkom polkovnik qızı yox sən olmalısan deyirdi həmişə.belə can bratıydıq.sonra o başqa yerə,başqa məktəbə keçdi mən tamam başqa yerə.10il xəbərləşəmmədik.birgün bekarçılıqdan bunu axtardım facebookda.profil rəsmindən o dəqiqə tanıdım.bu da məni tanımışdı.hərbi akademiyada oxuyuram sən harda oxuyursan dedi?istanbulda dedim.qaqa orda canon 600d neçiyədi dedi?yadıma düşdü atasının nol altısı varıydı 02-le-196.
7. heç yadımdan çıxmaz, 4 sinif idik , dərslərdə təzə başlamışdı, sentyabrın hardasa ortaları olardı, sinifdə hami səliqəli geyinmiş, partaların üstü isə rəngli süfrələr ilə bəzənmiş di. bizdədə bir uşağ var idi, o vaxtı font pulu zad yığılırdı, bu usagda heç vaxt pul zad vermirdi. uzun sözün qısası sinif rəhbərimiz də bu uşaği gözüm çıxdı ya salmışdı, bilmirdi nece heyfini çıxsın. bir gün həmən uşağ məllimə dən ayağ yoluna getməy istediyini bildirdi, məllimə isə öz növbəsində uşağ dan yanıqlı olduğu üçün icazə vermədi, yazıx uşağda dayana bilməyib məlum hadisəni etdi və az sonra sinifi kəskin iy bürüdü, hələ də yadımdadı uşağ çox pis biabır olmuşdu, yəni adi pul üstündə uşağa bu travmaları yaşadan müəllimlərimiz olub keçmişdə. 30 yaşım olsa belə heç vaxt bu hadisə yadımdan çıxmaz, çünki kağız parçasına görə bu hərəkəti müəllimənin etməsi düzgün deyil di
8. körpələrin hacı leylək tərəfindən gətirildiyini düşünən təmiz vaxtlar. əlaçı olacağam deyə bütün gün heyvan kimi ev tapşırığı həll edib məktəbdə hər şeyi yaddan çıxartmaq üçün darıxmışam. çox darıxmışam. neyivar daaarğmıjam
)