yazarların hal-hazırda düşündükləri
əjdaha lazımdı
izlə googlla
keçən dəfə ad gününə getmişdim, yenə öz formumda - hoqqa bəzəməkdə idim. evə gələndə orda tanış olduğum qızlar yazdı ki, bəs sən olmasa idin bu qədər əylənməzdik, bu qədər maraqlı olmazdı və s. dediklərinə sevindim, çünki heç yerdə görmədiyim kimlərəsə yaxşı təsir bağışlayıb, əyləndirmişəmsə, deməli şanslı adamam.
evdə məsələn. mən evdə olmayanda sıxılırlar, səs-küy yoxdu deyirlər, tez gəl maraqlı olsun deyirlər, evimizin dadı-duzu sənsən deyirlər.
dost ortamında - heç kimlə daha yaxın olmayan, hamıyla eyni dərəcədə sıx, mənəvi yaxınlıq ehtiva edən səmimi münasibətdə olub, bir problemləri olanda yanlarına qaçdığı adamam. özümü lap hamını güldürəndən sonra tək qalıb öz halına dönən kloun kimi hiss edirəm.
başqa cür olsaydım məsələn, ancaq gülməsəydim, arada sərt olsaydım, şirindilli olduğum qədər acılasaydım kimisə, qruz atmosferini dirçəltmək əvəzinə, deyilib-gülünən ortamı qruza salsaydım, xəstə birinə motivasiya verdiyim qədər, sağlam dostlarıma da xəstəliyimdən danışsaydım - qısası, 50/50 olsaydım, yenə bu maraq olardı mənə qarşı? adım qədər əminəm, olmazdı. bilirəm, çünki mən sağlam halda, hər çağırışda cavab verəndə, xoşbəxtlik, pozitivlik yayanda maraqlıyam insanlara. əksini kim neyləsin?
amma bir şey var ki, səni ən ən yaxın və doğmaların belə anlamır, yaxud anlamaq istəmir. anladıqları hal ancaq öz təlabat və maraqlarının ödəndiyi haldı.
vay o günə mən evdə halsız düşüb zarıyam, adam yerinə qoyulmuram. su gətirən belə olmur. deyirlər, guya artistlik edirəm, heç nəyim yoxdu. ya da telefona baxmaqdandı və çay içsəm düzələr..
yaxud vay o günə kefim olmasın, vay o günə yorulam, deyib-gülməyə heyim olmaya. elə baxışlar görürəm ki, elə bil kimin nə yolunda getməyən işi var, hamısının səbəbkarı mənəm. ağır cinayət işləmişəmmiş kimi, ya da xəyanət etmişəmmiş kimi.
axı mən adam deyiləm, axı mənim məsuliyyətlərim var! kimin mənə ehtiyacı varsa, dibində bitməliyəm, neçə nəfərə lazımamsa, o qədər hissəyə parçalanmalıyam, çünki mən klounam!
kloun istərdi lap əzəldən eqoist olmaq, yalnız özünü düşünən, laqeyd, vecsiz biri olmaq. amma deyil, olmağa dəfələrlə cəhd edib, ola bilməyib. düzü, olmaq da istəmir artıq.
yaşadığım həyata öyrəşmişəm və hər şeyi olduğu kimi qəbul etmişəm, edəcəm də. onlardan fərqli olaraq mənim kefsiz olanda yanına qaçacağım, yaxud məni güldürəcək, vaxtımı maraqlı keçirdəcəyim birinə ehtiyacım yoxdu. sevincimi də sevə-sevə yaşayıram, lap dərdimi də. başqasına nə hacət?
(bax: mən bu qızı böyüdəcəm)
Mən necə yaşamaq olur bilmirəm. Axı yaşamaq sadəcə yat, qalx, nəfəs al, ye, iç, Təkrarla, təkrarla. Bunlardan ibarət deyil. Yaxud da mən səhv anlamışam, əslində bu həyatda heç məna yoxdur. Biz insanlar özümüzü təsəlli etmək üçün hər şeyə məna yükləməyə çalışırıq. Mənasızlıqdan qorxuruq.
Bəlkə də iplərimi başqasının əlinə versəm, rahat olaram. Kukla kimi idarə olunmağa ehtiyacım var bəlkə. Çünki özüm başımı itirmişəm. Yolu başqası göstərməlidir bəlkə.
Bunları niyə yazıram bilmirəm. Ya da bilirəm. Bəlkə sadəcə o rahatlığı tapmaq istəyirəm. Yəqin ki, bir saat sonra bu yazını yazdığıma peşman olacağam. Ya da iki dəqiqə sonra. Həmişəki kimi. Bütün etdiyim hərəkətlər mənə cringey gəlir bir müddət sonra onsuz da. Nə isə.
Ümid edirəm, yaşamağın qaydasını öyrənəcəm bir gün.
(Edit: Dediyim kimi, peşman oldum. Amma qoy qalsın. Silmirəm. )
Hər şey qarışıb bir-birinə. bəzən mənə elə gəlir ki bekarçılıqdan üzülürəm. bəzən dəli kimi ağlamaq istiyirəm hönkürə-hönkürə amma gözümdən 1 damla yaş belə düşmür artıq. Bunun yaxşı yoxsa pis bir şey olduğunu bilmirəm. Uşaqlığıma nəzər salıram,dərinlərə enirəm ki görəsən elə bir dövrüm olubmu ki tam xoşbəxt olum. Real həyatdakı tanışlarıma zəifliklərimdən danışmağı sevmirəm. Çünki o saat artistlik eleyirler ki " ay məndən yaxşı səni tanıyan vaaar" ayaklarına yatırlar. Həə bircə siz tanıyırsız məni. Başımdan keçənləri bölüşməyim o deməy deyil məni tam olaraq tanıyırsan. Bəzən heç məni tanımaqlarını istəmirəm. Haqqımda bir şey bilməklərini və fikir sahibi olmaqlarını istəmirəm. Haqqımda danışmaqlarını belə istəmirəm,ən çox bunu istəmirəm. Bəzi insanların həyatından və yaddaşlarından təməlli çıxmaq istəyirəm,elə olsun ki heç mənim varlığımı bilməsinlər,mənim kimi biri onların həyatına təsir etməmiş olsun. Bəzən tanımadığım,geri qalan həyatımda heç vaxt görməyəcəyim biri ilə danışmaq,dərdləşmək istəyirəm. Möcüzələrə inanmaq istəyirəm,hər il yeni ildə şaxta baba gözləyən uşaq saflığında olmaq istəyirəm. Amma sonra özümə, elə nə oldusa saflığıma görə oldu deyirəm və bu fikrimdən vaz keçirəm. Həyat çox qəribədir. Saf olmaq isə bir işgəncədir,yavaş-yavaş zəhərləyir adamı. Özündən başqa hər kəsə xeyrin toxunur bu xasiyyət sayəsində. Gülməlisi də odur ki hər dəfə inandıqlarıva görə həyat üzüvə şapalağı ilişdirəndə deyirsən ki fso nah safam mən,saf deyiləm artıq. Bunu deyən moment 2ci şillə gəlir. Babat şillələnirsən yəni. Hər dəfə artıq saf olmadığıva inandırırsan özüvü amma içdən içə bilirsən ki hələ də eyni poxsan. Hər kəsi özün kimi bilməkdən olur nə olursa.
Bilirsən çox yorulmuşam,hələ nə yaşım var ki. Amma insan çökəndə içdən çökür. Kiməsə özümü izah eləməyə,özümü açıqlamağa,yeni münasibətlərə çox yorğunam. Dostlar desən,onlar da artıq səmimi gəlmir mənə. Açığı kaş mənim haqqımda bir fikirə sahib olmasaydılar deyirəm.
Günün müəyyən saatları o qədər sıxılıram ki. Həyatımın ən maraqlı keçmeli olan illeri pox kimi keçir. Heçnə normal deyil. istədiyim kimi deyil. Bəzən hər şeyi sorğuluyuram.
Bir gün çiçəyi,böcəyi,həyatı sevən pozitiv biri olaraq oyanıram. Səhərisi gün monoton həyat tərzi sürən,melanxolik biri kimi.
Bilmirəm,bilmirəm,bilmirəm necə olacaq bu işlərin axırı. Bəzən o qədər düşünürəm ki başımı qopardıb atmaq istiyirem.
indi də bu entryni necə sonlandıracağımı düşünürəm amma deyəsən sonu yoxdu ...
hamısını göstər