bugün wiki təsadüfi son
sözaltı sözlük
məsləhət postlar mesaj Profil

bir günəş altında



facebook twitter əjdaha lazımdı izlə dostlar   mən   googlla

başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:

+3 əjdaha

1. 2018-ci il Azərbaycan istehsalı sənədli film. Azərbaycan xalqını təşkil edən gözəl, hörmətli, hamısını qucaqlamaq istədiyim etnik qrupların, millətlərin həyatı haqqındadır. Bir saatlıq filmə baxanda "yo, deyəsən düzəlirik asta-asta" fikrinə gələ bilərsiniz, çünki iş keyfiyyətlidi. Baxandan sonra özümüzü çox əzdirdiyimizin bir daha fərqində olursan, çünki ala, Amerika hələ çoxmillətli zımbırtı olmamışdan əvvəl bu torpaqda bu qədər camaat yaşayıb, yaradıb, necəsə razılığa gəlib,tırkaya da getmir (son hadisələrdə də gördük ki, separatistləri bir yerdə paketləyib göndərməyə hazırıq). çox da rəngarəng bir kruqumuz var. Amma burda bu filmi ilk gördüyüm anda keçirdiyim hisslərdən danışmaq istəyirəm.

2019 31 dekabr idi (*sonuncu şad günümüz*) yeni il üçün zəncəfilli peçenye bişirirdim ( daha çox anasını ağladırdım), resepti də bizim kilsəyə işləməyə gəlmiş, səhv etmirəmsə, slovakiyalı missionerdən fırlatmışdı qız dostum, mən də tətbiq edib ağ günə çıxmağa çalışırdım. Bikarlıqdan bizim yerli televiziyaya üz tutdum (yeni ildə bir az hörmətli olur) və ictimai TV-də (haqqına danışaq, son bir ildə keyfiyyəti artırıblar) bu filmin üstünə çıxdım. "Maraqlı faktlar və çox gözəl millətlər, necə də fərqliyik hamımız" deyərək işimə davam edirdim ki, 42-ci dəqiqə 53-cü saniyədə bizim dəmiryolu vağzalını göstərdilər. işimi saxladım ildırım sürətli "indi erməni olacaq" fikri keçdi beynimdən, çünki Sumqayıtda yetimlər, ruslar, ləzgilər və ermənilərdən başqa toplum yoxdu. Burdan da bir ermənilər haqqında hissə verilməmişdi. Və düz tapmışdım, 79-dan burda yaşayan və azərbaycanlıların cəhdləri nəticəsində fevral hadisələrində qorunan bir qadındı. Arada bir erməni kilsəsinə gedib ordakı erməni kitabxanasına baş çəkib dilini qoruyub saxlayır. Kilsə işçisi isə ironik olaraq 1988-ci ildə Yerevandan qovulan azərbaycanlıdı, erməni dilini deyəsən bizim dildən yaxşı bilir, çünki güclə danışır. Erməni qadın danışdıqca dörd dəqiqə beynimdən o qədər sual yarandı ki...
Ermənistanda azərbaycanlı varmı? varsa, belə sakit çıxıb özü haqqında danışa bilərmi? Ermənistanda hardasa azərbaycanca nüsxələr varmı? Yoxsa Şuşadakı kimi məhv ediblər hamısını? Niyə biz onlara toxunmuruq (mən şəxsən şəhərdə bir-iki nəfəri uzaqdan tanıyıram, amma o mənim kimi vətəndaşdı, getməyibsə, deməli bizdəndi) amma onlar bizə itin zülmünü verib nəticədə haqlı şəkildə nifrətimizi qazanıb? Bu dəqiqə onları qılıncdan keçirmək istəyən camaata vəhşi də deyə bilmirsən, çünki onlar haqsızlıqdan qana susayıb. Biz nə qədər şirin olmağa çalışsaq da, qabağımızdakı zır faşistdi. Niyə indi də biz onlar gəlsə, zamanla qaynayıb qarışarıq, amma onlar ikinci Xocalı, Ballıqaya üçün fürsət gözləyər? Niyə mənim evimdə ermənilərlə eyni məhlədə necə normal yaşadıqlarını danışırlar və bu işin mümkünlüyünə az da olsa, ehtimal verirlər, amma onların cavanlarına bizim haqqımızda olmayan şeyləri danışırlar (məsələn inandırıblar ki, biz kilsəni kafe etmişik)? Niyə Hadrutdan gətirilən 85 yaşlı qadına hər cür yardım edilib Qırmızı Xaçın nəzarəti altında təhvil verilsə də, bizim haqqımızda olmayan şeyləri deyib (ya da onun adından yazıblar). Axı sülh belə olmur, sülh birtərəfli olmur nə qədər bizim əzik nowarçılar durmadan bizə xitab etsələr də, biz yenə eyni poxa keçə bilərik bunların mənasız və tükənməz nifrəti ilə.

O qadını isə Sumqayıtda görsəm, saxlayıb çay içməyə dəvət edərdim, elə zəncəfilli peçenye ilə. Çünki nə qədər çox adekvat erməni görsək, bir o qədər tez sakitləşəcəyik. Heyif ki, bizim əksimizə erməni gijdıllaxları adekvat azərbaycanlıları görmək və eşitmək, göstərmək və eşitdirmək istəmir, çünki yaratdıqları illüziyanı dağıdacağıq.

Filmin linki:
(youtube: )



hamısını göstər

bir günəş altında