xaricə çıxdıqdan sonra gələn boşluq hissi nədir

+11 əjdaha

2. hamının başına gəlməyən şeydir.çünki, mənim başıma gəlməyib və əminəm ki, heç vaxt gəlməyəcək.mənim üçün Almaniyada kasıb yaşamaq, Azərbaycanda varlı yaşamaqdan daha üstündür.nəinki qohumlar, heç ailəm üçün belə darıxmıram.bütün bunlar bir insan olaraq mənim xasiyyətim ilə əlaqəli bir şeydir.insanlar robot deyil, mən Almaniyanı bəyənməyib Azərbaycana qayıdan insan da görmüşəm və bunu çox gözəl şəkildə başa düşürəm.ona görə də hər bir insan, hara getdiyini, nə üçün getdiyini dərk etməlidir.kor-koranə və topluma uyaraq qərar verməyin nəticəsi hüsrana gətirib çıxara bilər.

+5 əjdaha

1. hamının başına gələn amma heç kimin danışmadığı şey, çünki insanlar azərbaycandakı qobumlarına xaricə çıxandan sonra hər şeyin bomba olmayacağı reallığını çatdırmaq, bunu onların üzünə vurmaq istəmirlər. yetimlərin tək həyat amalı xaricə çıxmaqdı axı, tək ümidləri odur, o da olmayandan sonra yaşamaqları üçün bir səbəb qalmır. sən necə 40 yaşındakı taksavatlıq edən dayıya başa salasan ki ay dayı, evdəki 4 uşağına baxmaq ümidi ilə çıxdığın xaric səni varlı eləməyəcək, ora gedib taksi işləsən heç özünə pul çatdırammıyassan. bir növ azərbaycana demokratiya gəlsə də bir şey dəyişməyəcək demək kimidir. ermənistana və gürcüstana demokratiya gəldi, noldu ki? maaşları 100-200 manat artdı, cəmiyyət daha sərbəst oldu amma yenə də həmin kasıb qafqaz ölkələridir, varlanmaq üçüm dörd fırın çörək yeməlidilər. bayaqkı nümunədə də dediyim kimi, yetim elə bilir xaricə çıxsa hər şey dörd dördlük olacaq, düzdür xaricə çıxanda hər halda azərbaycandakından daha yaxşı yaşayır, amma bu uğruna 10 minləri tökəcək dəyərdə bir şey deyil, ən azından mənim subyektiv fikrim etibarı ilə elədir. xaricə çıxanda qohumlarının birinci reaksiyası ala köşəni döndü ki bu olur, halbuki icebergin aşağıdakı hissəsini görmürlər. başa düşmək istəmirlər ki kasıbsansa amerikada da kasıbsan. bir də mən özüm amerikaya gedib özlərini varlı göstərmək istəyən insanları görəndə yazığım gəlir. qaqaş olduğu ölkənin ən aşağı təbəqəsində yaşayır, amma reallıqlarla üzləşmək istəmədiyi üçün özünü başqalarına (özündən də bərbad şəraitdə yaşayan azərbaycanlılara) xoşbəxt göstərib validation almağa çalışır, bura azərbaycanca video çəkən abidik-qubidik amerikada həyat tipli youtube kanallarının hamısı daxildir. ingiliscədə belə adamlara pathetic deyirlər. çoxusu azərbaycanlılara hava atacam deyə elə videolar atırlar, yoxsa niyə dünyanın nömrə bir ölkəsinə gəldikdən sonra azərbaycan adlı cırtdan boyda qafqaz ölkəsindəki həmkəndlilərin üçün video çəkəsən ki? mənə elə gəlir bu boşluq hissinin əsas səbəbi insanın komfort zonasında çox yaşamağıdır, bir müddət sonra isə insan fikir verir ki komfort zonasında olduğu müddət ərzində özünü inkişaf etdirməyib. bu əsasən də bizim kimi istiqanlılığa öyrəşmiş şərqi avropa ölkələrində olur. hətta amerikada yaşayan tanışlarınız varsa soruşun, ukraynalılar, ruslar, qazaxlar kimi post-sovet xalqları orada best friendləriniz olur, ən azından mənə elə olmuşdu hacı, sizdə nə cürdü bilmirəm. hə bir də bunu yazanda fikir verdim, bayaq dediyim kateqoriyanın içində özüm də varam. bunun fərqinə vardığı andan etibarən isə depressiya başlayır. bax buna da deyirlər downfall. sözümün canı odur ki insan özünü o dərəcəyə qədər inkişaf etdirməli, o dərəcədə uğur qazanmalıdır ki insanlar olduqları ölkədən asılı olmayaraq ona və yaratdığı dəyərlərə hörmət etsin. azərbaycanda oxuduğun rüşvət yuvası olan universitetləri, tarix kitablarındakı geydirmə napolyonları xaricdə heç kim qozuna almır brat, məndən deməsi. bundan başqa beynəlxalq aləmdə rəqabət edə bilmirsənsə əlində olan resursların bir önəmi yoxdur. bir az rəsmi yazdım, bunu bir az açım. deyək ki python bilirsən, bunu o səviyyəyə qədər yaxşı bilməlisən ki almaniyadakı, kanadadakı hind nerd kompüter mühəndisi ilə belə rəqabət apara biləsən. çünki bir ölkədəki ideologiya, din və ya fikir digər ölkə üçün heç bir şey ifadə etməyə bilər. günün sonunda insanın əlində qalan yeganə şey özü və cəmiyyət üçün yaratdığı dəyərdir. bu dəyəri heç vaxt itirməyin.