+1 əjdaha
1. Kimisə musiqi ilhamlandırır, kimisə ədəbiyyat. Məni isə while(true) ilhamlandırır. Sonsuz döngülərdə özümü tapıram. Əlim klaviaturada, gözüm monitorda, amma beynim bir anda axıra qədər getməyən if-else-lərin içində “əgər həyat bu cür başlasaydı, nə olardı?” sualına ilişib qalır.Kod yazanda düşünürəm: null nədir? Var, amma boşdur. Biz insanlar da bəzən null kimiyik. Mövcuduq, amma kiminsə həyatında yerimiz boş, mənasız, gözləntisiz. Bir dəyişən kimi sistemdə tanınmışıq, amma hələ initialize olunmamışıq.
Bəzən try-larda çox şey sınayıram. Amma hər dəfə catch-ə düşürəm. Həll etdim deyə düşünürəm, bir exception çıxır qarşıma: LifeNotFoundException. Həyatın bəzi error code-ları var ki, stack trace-in ən dərin yerindən çıxır, debug etməsi çətindir.
Dərindən baxanda kod da insana oxşayır:
const dəyərlərimiz var – dəyişmirik, dəyişmək istəmirik.
mutable hisslərimiz var – vəziyyətə görə formalaşırıq.
public yönlərimiz var – hər kəsin bildiyi.
private hissələrimiz var – ancaq özümüz bildiyimiz.
Bəzən isə protected olur – bir neçə yaxın insanla paylaşılır, vəssalam.
git blame funksiyası var ha, bax onu iş həyatıma da gətirmək istəyirəm. Hər problemi yazan, “bu kim yazıb bunu belə?” deyəndə git blame açırıq. Kaş həyatın da blame-i olaydı. Uşaq vaxtı kim bizi belə functionlaşdırıbsa, sorğu-sual edəydik.
Yoruluram. sleep(8*60*60) yazıram bəzən. Amma bilirsən ki, sleep işləmir, başın içində async fırlanan düşüncələr var. Bütün həyatın event loopa çevrilib – bir yerdə tıxanırsan, callbacklər gecikməyə başlayır.
Sonda isə return lazım olur. Hara return edək? 0-a? Yoxsa 1-ə? Başqa sistemə redirect? Heç olmasa return-un qiyməti aydın olsun... Bəzən özümə break yazmaq istəyirəm – bu döngüdən çıxım deyə. Amma hardasa biri continue edir. Mən də davam.
Kod yazmaq bəzən texniki iş deyil. Daxilində bir fəlsəfə var. Və hər satır sənin kimliyindən bir parça daşıyır.