üzeyir mehdizadə vs namiq qaraçuxurlu

bir nəsil deyim sizə bu ikisinin rəqabətində paydaş olmuşdular. bir vaxtlar ölkədə insanlar üzeyirçilər namiqçilər olaraq ikiyə ayrılmışdı. hətta, mən belə. dayım oğlu namiqə qulaq asırdı, mən də üzeyirə. kasetlərin zadın alırdıq, babat fanat idik. yaşımız da heç 11-i keçməzdi belə bir şey. hələ bu ikisinin də rəvayət adında musiqiləri vardı. mən üzeyirinkin əzbərləmişdim, dayım oğlu da namiqinkin. çıxırdıq oxuyurduq, münsiflər heyyətimiz zadımız da var idi. kim qəşəy oxudu eliyirdik. mənim bəlkə də sənətlə maraqlanmağımda bəlkə böyük damğası olmuşdu. ilk dəfə idi ki, bir adamın musiqilərin zadın sevərək əzbərləyirdim. hələ babat həvəsə də düşmüşdüm, musiqi bəstəsi zad da yazırdım. mənimkilər üzeyirin stilindən daha çox namiqinkinə oxşayırdı. bunu da cəmiyyət sayəsində mənsədiyim kodlara bağlayıram. belə-belə zaman keçdikcə üzeyir də unuduldu, indi desən heç xatırlamıram musiqilərini. üzeyirə qulq asan adamlar biraz cəmiyyətdən ayrı görsənirdilər. musiqilərində toxunulan məsələlər namiqçilərə aydın olsa da, həmişə sərtlik adamı avam göstərir. namiqə qulaq asanlar təsbeh sallayıb arada bir meyxana ritmi tutan qaqaşlar idisə, üzeyirə qulaq asanlar çeçenka aykalar idi. uzun sözün qısası ikisi də zor sənətçi idi. uşaqlığımın messi ronaldosuydular.

ahmad pejman

iranda dünyaya gəlmiş bəstəkarlardan. gözəl əsərləri var. bir çox filmlərdə bəstələri istfadə olunmuşdur. bir neçə əsərini sizinlə paylaşıram.

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

ovod

tərcüməsi at milçəyi olan, irland yazıçı Etel Lilian Voyniç tərəfindən yazılmış roman.
--spoiler--

əsərin baş qəhramanlarından olan arturun ölümü məni çox sarsıtdı. sarsıtmağının əsas səbəbi o öz vəzifəsini yerinə yetirmişdi. taleyi qabaqcadan yazılmışdı, bu işlər şakaya gəlməz. ağrıyacaqsan, əziləcəksən. özü yaxşı da satirik idi. ağrılar içində ucadan qəh-qəhə atmağı öyrənmişdi. məktubda dediyi kimi ondan qorxurdular, qorxduqları üçün güllələndi. cemma kimi əsərin xoşbəxt sonluq ilə bitəcəyini gözləsəm də, daha çox öyüdverici bir formada bitdi. böyüklər hər zaman haqlıdır, ancaq bu onları sadəcə qarşılaşabiləcəkləri hansısa təhlükədən qorumaq üçündür. yaradılışın özündə bir qayda qanun var isə, bu qaydalar ilə ayaqlaşmaq şərt deyildir. bir amması var ki, cəsarət də gərəkdirir. əsər boyunca arturun öz dostlarına və əqidəsinə sadiq qalması. dəyərdimi? mübarizə yolunda xoşbəxtliyi tapmaq. ən azından əmin olduğun bir şeylər var. məktubda yazıldığı kimi, mən xoşbəxt kəpənəyəm,
ölsəm də, ölməsəmdə
padre isə hər zaman iki fikirlilik arasında boğulub qalırdı. bəzən qədərindən ağır məsuliyyətlər almağın nəticəsidir ki, gərək birini incidəsən, nə qədər pis niyyətin olmasa da.


--spoiler--

azərbaycan toylarının olmazsa olmazı

xüsusilə şadlıq saraylarından danışırıqsa hamının bir birinə kiçik yalanlar danışması. orda işləyən bütün heyyətin dolanışıqları belə şeylərdən çıxır. böyük balıq, kiçik balıq söhbətinin məkan halında birləşdiyi yerlərdi hamısı. ümumiyyətlə işçilər ailə və etika çərçivəsində tam olaraq birləşə bilmirlər. ofisantından tutmuş, adminstratoruna qədər hamı bir birindən nəyisə gizlədir. başadüşüləndi, hamı evinə çörək pulu aparmaq istəyir. ofisantın böyük məbləğli çayvoydan sonra öz sevincini gizlətməsi çox təsirlidi. qaqaş elə dayanır elə bil 3 uşaq atasıdı. bilir ki, biruzə versə tutub doğuzduracaqlar pulu ondan. nə qədər iyrənc məkanlar olsalar da, mən yenə də toylarda işçi olaraq iştrakın tərəfindəyəm. aysberqin görünməyən tərəfi. içib götünün açarın itirən daydayın diskoteki mahnısı oynadığı vaxtda hansısa ofisant hər hansı peysərə görə var-yox söyüşü qoymalı olur ki, yaxasın buraxsınlar.

ən yaxşı post rock qrupları

(bax: the evpatoria report)

saudi pro league

özünə və oynadığı futbola hörmət eləməyənlərin gedib oynadığı liqa. ərəblər hər mədəniyyətin içinə pox qoymaqla yetinmirlər, futbol sahəsində də gərəksiz təyziqləri ilə lap poxun çıxartdılar. bu liqaya prim verən bütün futbolçuların götünə qoyum. "qaqa sənə də o qədər maaş versələr sən də gedib oynayarsan da.". bi dənə get sikdir də. nə dəxlisi var ala? avropada oynayanda az qazanırdılar? qazandıqca daha çoxun istəyirsən e ayrı məsələ. nə ilə yetinmirdiniz bomba atmosferə sahib avropa oyunların? adicə çempionlar liqasının qrup oyunlarında açılan plakatlar belə öz sözün deyir ki, avropa futbolu hansı səviyyədədir. ərəbistana baxırsan blə ronaldo götümdən öp, ronaldo daşşağından tutum nə bilim nə. güya ora gedən ərəb nə sikir ala ronaldo qol atacaq/uduzacaq. sırf ronaldonu görməyə gedir, tribunalar dolur içi də böyük boşluq. amerika liqası da bunun tayıdı. futbolu bitirirsən get blə uşaqlıq komandava. əvvəlki doğmalığı dad, sonra da geridə qalan həyatıva fokuslan. güya hansısa ərəb klubu bilmir ki, benzemaya verdiyi pulun yarısın elə reklamıynan çıxaracaq? futbol sahəsinin belə reklam/göstəriş üzərində qurulması, futbol üzərindən hansısa məqsədlərə qulluq edən siyasətin aparılması kankret olaraq ləzzət eləmədi. gözlənilən idi, bir futbolumuz qalmışdı. onun da içinə sıçırlar?

məsləhət verən qohumlar

bekarçılıqdan və emptiya qabiliyyətinin zəifliyindən doğan bir şeydi. güya onların sikindədi sənin qazanacağın hansısa nailiyyət. yaş keçdikcə, bu həyatı cəsarətlə yaşadığını kiməsə sübut etmək ehtiyacı duyursan. qurbanların da hazırdı-* həyat bitdi gərək məsləhət verim düşüncəsinə qapılmamaq lazımdı. davamalı olaraq məşğuliyyətlərin içində boğulan qocaların heç fürsətləri olmur kimlərəsə ağıl öyrətsinlər.

danmayım gənc olsam belə mənim də hərdən məsləhətçi pərilərim oyanır. bu hissi boğmaq çətin deyil. dediyim kimi davamlı olaraq bir şeylərlə məşğul olmaq. birilərinin davranışlarını sorğulamamaq. lazımsız məsləhətlərij boğucu olduğu həqiqətinə varmaq.

heç vaxt sevgilisi olmamış insan

sevginin, münasibətin itib yox olcağından qorxmaqdan başqa bir şey deyildir. uzaqdan sevmək, mümkün olmayanı sevmək hər zaman məqbul görünmüşdür mənə ki, bu sevgiləri istədiyin uca bağlamaq olur. psixoloji yöndə nə qədər xeyirlidir, xeyirdən danışmaq çətindir. yaşadağım müddətcə ümidlərim ölməz, bir budaqdan digərinə atlanacaq gücüm də yoxdur, gözləməkdən başqa çarə yoxdur elədir ki. sevgi münasibətlərinə girməkdən qorxmaq, heç vaxt minmədiyin atraksiyona minmək kimidir. minəndən sonra həyəcanını yaşayırsan, atraksiyon yavaşlayanda çatır sənə ki, bu nəydi ala mən qabaqcadan həyəcanlanırmışam. həm də maraq ölür, bir də minmək istəmirsən. əsas odu ki, qorxunu yenə bildin. ama o həyəcanın həsrəti ilə bir ömür yaşamaq da vardır.

bir başqa səbəb də, daha öncə tanış olmadığın məsuliyyət altına girməkdir. yük kimi gəlir adama. bir insanla eyni yola əl ələ çıxırsansa deməli, bacardığın qədər anlayışlı olasan. anlayışla bərabər münasibət daxilində öz vəzifələrin yaranır. onlara sədaqətli olmalısan zart zurt. nə çətin şeylərdi ala? bir tərəfdən də deyirsən; nə olar olar e blə məsələyə, qoy partdasın. bizə bunları düşündürən, zəmanə və civilər utansın.

Ömrünün axrına qədər darıxdığı adamı gözlədi. haqqında şeirlər, kitablar, bəstələr yaratdı. bütün yaradıcılığını ona mə həsr etdi? belə bir məcburiyyəti yox idi. ondan bunu gözləyən də yox idi. sevgi münasibətlərindən qorxma səbəblərinin başında da məcburiyyət dayanır. təəssüf ki, fikir və düşüncələrimizə yetərincə hörmət etmirik.