canon eos 650d

canon şirkətinin başlanğıc seriyalı modeli. başlanğıc seriya modelərindən bir tək canon 550d`ni bəyənirəm. o da ona görə yox ki bunu işlədirəm. ona görə ki ən rahatı budur elə.
650d-nin ekranı əvvəlcə sola, sonra da yuxarı və aşağı fırlana bilir. bu, cəlbedici görünür. çünki bir qədər çətin şəraitdə ekranı əyməklə nəyi necə çəkdiyini rahat görə bilirsən, amma bunu tez-tez edəndə * xüsusilə də kitayski məhsullarda ekranla ana plata arasında əlaqə pozulmağa başlayır və adamı incidir. eyni zamanda fotoların keyfiyyətinə, piksel və digər zadlarına görə çox da bəyənmədiyim və məsləhət görmədiyim modeldi.
əgər fotoqrafiyaya təzə başlayırsınızsa və canon almaqda qərarlısızsa * ki zatən canon məsləhətlidi onda ən aşağısı 550d alın. ya da canon 60d filan

the idiots

lars von trierin 7ci, golden heart trilogynin isə 2ci filmidir.
tamamilə dogma 95 üslubundadı. titrəyən əl kamerası, demək olar ki, soundtracksiz, titrsiz bir filmdi.
hətta rejissor səhvləri də var. ən azı 2 dəfə bum və digər operator kadra girir, 2-3 saniyədən sonra çıxırlar.
hər nə qədər yaxşı ssenarisi olsa da, trierə, onun trilogiyasına və breaking the wave'in 2ci parçası olduğuna yaraşdırmayacaq dərəcədə bəyənmədim.

breaking the waves

emily watsonu sevdirən film. trier yenə baş rola gözəl qız seçir və onu soyundurur. bess rolunun nude səhnələrinə görə bir neçə aktrisa razılaşmır. məncə elə yaxşı ki də razılaşmırlar.
lars von trier adamı əsəbiləşdirir. həm də güclü suallar yağdırır adama. bu dəfə hisslərə daha çox üstünlük verir. simvolika azdı. zatən simvolika onun son filmlərinə aid bir şeydi. yenə dogma 95 üslubuna müraciət edir, amma tam olaraq dogmaya daxil deyil.
trier, əgər friedrich nietzsche opera yazsaydı, belə olardı - deyə göstərir.
emily isə dəhşətdi. tanrı ilə söhbətlərində özü uşaq olur, tanrı isə yetişkin biri. səsilə bunu hiss etdirir. hətta jan`la yatarkən xorultunu eşidib gülməyi belə uşaqcasınadı. çox saf bir obrazdı.
sonda bir sual yaranır: inanc pisliklərə və ölümə qalib gələ bilərmi?

akira kurosawa

əfsanəvi yapon rejissor. dostum türkiyədən dvd toplusunu gətirmişdi mənə. hələ də tam baxa bilmə fürsətim olmayıb. amma əksər hissəsinə baxmışam. zamanına görə əjdahadı doğrudan da. ikinci dünya müharibəsində uduzmuş yaponiyanı sırf kinosuna görə dünyaya qaytardı. ən böyük misal rashomon.
hələlik ən sevdiyim filmləri:
(bax: rashomon)

forrest gump

tom hanksin qardaşının da, qızının da epizodik rol aldığı bir robert zemeckis filmi. baxdıqca ingiliscəmin çox da pis olmadığını gördüm. həm də öyrəndim ki, * bunu öyrəndiyim birinci dəfə deyil oxumaq, bilmək, savadlı olmaq, iq-sü çox olmaq hələ hər şey deyil. heç forrest gump olmaq da hər şey deyil, amma çox şeydi.
orda, filmdə, vyetnam müharibəsi barədə forrestin çıxışı olur, ağ evin qarşısında. həmin vaxt mikrafonun kabelləri çıxarılır. tom hanksin dediyinə görə həmin vaxt forrest gump bunları deyib:
"sometimes when people go to vietnam, they go home to their mommas without any legs. sometimes they don't go home at all. that's a bad thing. that's all i have to say about that."
başa düşürəm, fikrini çatdırmaqçün o cür vizual effektdən və sairdən istifadə etməliydilər, amma istənilən halda belə şeyləri sevmədiyimə görə həddən artıq mükəmməl bir film deyə bilmirəm, yaxşı, babat, əla bir film deyirəm.

gegen die wand

elə indicə baxıb bitirdiyim film. dəhşətdi. filmin hansı hissəsində, hansı səhnəsində donub qalacağını bilmirsən. istər maşının divara girməsi səhnəsində, istər sibelin butulkanı qırıb damarını kəsdiyi səhnə - bilmirsən. hələ-hələ son səhnə. birol ünelin o ümid dolu gözləyən baxışları...
əgər baxmamısınızsa mütləq baxın.
sibel roluna çəkməkçün fatih akın 350dən çox qızı sınaqdan keçirib və sonda sibel kekillini seçib. və ilk montajında film 4 saat uzunluğunda idi. sonra da 2 saata endiriblər

ferzan özpetek

1959cu ildə türkiyədə doğulmuş rejissor. hazırda italiyada yaşayır və oranın vətəndaşıdır.

filmoqrafiyası:
(bax: hamam) - 1997
(baxma: harem suare) - 1999
(baxma: le fate ignoranti) - 2000
(bax: la finestra di fronte) - 2002
(baxma: cuore sacro) - 2005
(baxma: saturno contro) - 2007
(baxma: un giorno perfetto) - 2008
(baxma: mine vaganti) - 2010
(baxma: magnifica presenza) - 2012

only lovers left alive

2013cü il jim jarmusch filmi. 2013cü il cannes film festivalında nümayiş olunub. çox təəssüf ki heç bir mükafat üzü görmədi kannda.
film ancaq gecə çəkilib. çünki vampirlərdən bəhs edir. əslində vampirlərdən yox, adəm və həvvadan, insanlıqdan bəhs edir. film sakitdi, axıcıdı. demək olar ki, dinamik heç bir şey yoxdu. həddən artıq mükəmməl bir playlistə sahib bir filmdi. həm şərq, həm də qərb ruhunu birləşdirir

2014-cü il cannes film festivalı

azərbaycanın da ilk dəfə olaraq iştirak etdiyi kann festivalının 11 günü. qısa filmlər bölümündə sonuncu (the last one) filmi nümayiş olundu. amma yer tuta bilmədi. qısa film bölümündə baş jüri çox sevdiyim iranlı rejissor abbas kiarostami idi.
indi də həmin filmlərin * xüsusən kış uykusunun nə vaxt bakıya gələcəyini, burda nümayi olunacağını və haçan baxıb aydınlanacağımı gözləyirəm.
onu da deyim ki, yarışacaq filmlər elan olunandan sonra rejissorların adına və filmlərin trailer`lərinə baxaraq, nuri bilge ceylanın 1ci, atom egoyanın isə axırıncı olacağını proqnozlaşdırmışdım. elə də oldu -*

soul kitchen

2009cu il fatih akın filmi.
filmi o qədər tərifləmişdilər ki, axır bir gün məcbur olub baxdım. əslində o qədər də sevmədim. sadəcə rənglər, işıqlar, kadrlar gözəl idi. yemək səhnələri və başdanxarab aşpaz obrazı daha çox ləzzət elədi.

bu da belə:

(youtube: )