intihar

haqqında uzun müddətdir düşündüyüm mövzudur. içindən çıxılmaz bir fenomenə çevrilib. söhbət özümdən getmir. bu fikrim yoxdur. çox güman məndə həmin göt də yoxdur. indiyəcən 5-ə yaxın dost-tanışım intihar edib. həmişə onların intihar hüquqlarını müdafiə etmişəm ki, bəs sizin sevginiz yaşamaq üçün yeganə səbəb deyil. çox rahat idim bu mövzuda. nəticədə sevdiyim heç kəs intihar etməmişdi.

bu yaxınlaracan. yəni, intihar etmədi. amma birdən birə məndən ən rahat intihar məsləhətini soruşdu. sualın ciddiliyini ilk baxışda anlamışdım. bir adamla 3 il dayanmadan kontaktdasınızsa nəyi ciddi, nəyi mırta soruşduğunu bilirsiniz. o, ciddi idi. mən isə çaşqın. əlim avtomatik təsəlliyə getdi, klaviaturadan tökülən yazıları görsən elə bilərsən ümidsiz olan mənəm, son anlaracan çırpınmaq istəyən mənəm, o deyil. nəticədə həyatının geri qalanını keçirmək istədiyin insan bu gün həyatdan getmək istəyirdi. öz prinsiplərimə bir saniyədə xəyanət elədim, oldum "həyat gözəldir" muzası. narsizmin ağır basdı. onu başa düşməli, anlamalı olduğum yerdə öz hormonlarımın fısıltılarını daha çox dinlədim. şizotipik bir adam sevgi nədir hardan bilsin axı? əlbəttə özündən başqa heç kimi düşünməyən bir narsist sevə bilməz. sosyopatlar kimi imitasiya edə bilərdi.

hekayə pis sonlanmadı. o hələ də intihar etməyib. mən isə onunla əlaqələri kəsmişəm. sırf onun xeyrinə. bir həyatı daha poxa boğmamaq üçün.

intihar çox eqoist hərəkətdir. yaşatmaq isə narsizm.

hassiktirogen

sözlüyə qayıdıb-qayıtmamaq barədə qərarsız qalmış 1. nəsil əcdad yazar. gərçi geri dönüşüm də çox şeyi dəyişməyəcək. sözlük alıb başını yürüyüb, ancaq əl sıxmaq olar bu barədə. mənə ehtiyac da yoxdur.

illər öncəki vəziyyətimə nisbətən dəhşət dəyişmişəm, yazı qabiliyyətim də itib. əsas səbəb də bədii yox, elmi ədəbiyyatla beynimi yeməyimdir. insan özünü ifadə etməyəndə gündəlik dialoqları da 3-4 cümləni keçmir. hazırda yaşadığım şəhərdə cəmi 2 (!) insanla mütəmadi görüşürəm, oturub içib edirik. biri ermənidir, o birisi isə türk. qalan günlər ya şəhərin texno klubunda "basavik"lər qarşısında başımı boş-boş yelləməklə keçir, ya da tanımadığım bir qrupun tuxta kaverini dinləməklə.

Nə etməli? Adam bunu sosial mediada yaza bilmir. Biri ciddi-ciddi fahişə nömrəsi göndərmişdi ki, get rahatlaşarsan. Soxub oturmaq alnımıza yazılıb.

qiyas ibrahimov

gül kimi həyat yaşayırdı daa, nöş çölə atdı deyə düşünən konformistlərin anlamayacağı şəxs. bir siz ağıllısız blət, həbsə düşmək ehtimalını heç düşünməmişdi axı adam. xəbərlərə baxmır axı. içi mən daxil, hamı göt-göt danışan vaxt adam getdi birbaşa prezidentə hücum elədi. heykəl deyildi o yazılan, bir diktaturanın simvolunun, birbaşa prezidentin özünə hücum idi. ya denən qorxağam, ya da denən zor sikib yazıb. dinc etirazın hər bir formasını əziblər, ağıllının biri çıxır deyir belə mübarizə olmaz. dur sikdir də. bir poxa da rasional baxın da ala. propaqanda nədir, anarxizm nədir öyrənin, sonra gəlin camaata ağıl öyrədin.

bəzən 2+2=4 yazmaq da ciddi etiraz ola bilər. apolitiksən siyasətdən danışma, müxalifsənsə sox otur içinə.