sezen aksu

Böyüdükcə mahnılarda sözlərə önəm verərsən və sezenin hər mahnısında yavaş yavaş özündən hissələr taparsan.
Sezene "minik serçe" desələr də minik olmadığı yüz faiz..
Bəlkə də o balaca bədənindəki böyük ürək idi sözləri beynindən axıdıb dilinə tökdürən..
Söz və bəstəsi özünə məxsus "Karşıyım" mahnısından sonra "Ben bir çocuk sevdim" i ayrıca bəyəndim. Mahnının Hər sətirini yaşamış biri kimi hisslərim bu yağan yağışa qarışdıqca daha da mənalı olur mahnı..

(youtube: )

əsəbdən ağlamaq

Bir yer vardır ki insan özünün psixologiyası ilə oynandığını sezir, gaslightingə məruz qalıb "siz mənə yanlış edirsiniz" -ə "yox, sən elə sanırsan" kimi yalan cavabları aldıqca əvvəl inanır, yola verir, istifadə edildikcə daha da yaxşı anlayır bu veziyyeti. həyatına qatmadığın ya da müdaxiləsi olmağını istəmədiyin insanlar tərəfindən hər hərəkətinin sorğulanması, hədlərini bilməmələri, nəyəsə məcbur etmələri, kömək etmək istəmirəm demək bəzilərinə, etmədikdə günahkar hiss etdirilərək edilən manipulyasiya fərqinə varıldıqda əsəblər artıq tam tarım vəziyyətini alır. Sanki siz əlinizdə 1 stəkan su tutmusunuz, bu elə böyük bir şey deyil, amma təsəvvür edin bunu 1 saat tutmusunuz. Dərk edilir və ağrı verir. Bax zehin də elədir. Başına zərbələr olub ya fərqinə varmamısan ya da varıb gizlətmisən o gülləni. O atəş durmadan davam edir yer edir zehnində. Və o ağırlıq sənə beyninə əsl o "dang" səsini verir. Dang elədi. Fərqinə vardın. Bəs niyə əvvəl o güllə səslərin heç birinə əhəmiyyət vermədik? Reaksiya versək xasiyyətcə çirkefləşərik? O yola gedən daha doğrusu yola verənliyimiz itər? Kimsə bizi sevməz? Ya içimizdəki o adamın qarşıdakına fikrini bildirərkən xətrinə dəyəcəyindən ya da itirəcəyindən narahatdır?
Narahat olması gərəkən öz psixologiyasıdır. Sussan özünə, indiyə qədər formalaşdırdığın şəxsiyyətinə hörmətsizlikdir. Elə qəbul görməkdənsə sözümü deyib redd edilməyi seçərəm.
Burada da ana qəhrəmanımız güllələrin fərqinə varır. Bu gerçək ildirim misalı qəzəbinə səbəb olur. Gözlərindən axan yaşlar isə ildırımdan sonra yağış.. hisslər ortalıqda
Sigmund Freudun dediyi kimi:
"Hisslər ölmür , basdırılır və vaxtı gələndə daha qorxunc bir vəziyyət alır"
Az əvvəl aynada gözlərindəki məsumluğun itmiş, yerində kin və nifrətlə baxan birini görmüşdü, görmüşdüm.
Düşünür, nə oldu da belə oldu? Deyim
insanlarla arada məsafə lazım idi. Mən şəxsən qoruduğumu düşünürdüm. Ele deyilmiş. Əksinə o qədər yaxın imişəm ki başım pozulub.
Belə bir ruh halında olan biri qısa müddətlik emosional çöküş yaşayır, sonra hər şeyə siktiri çəkib o insanları siləcək. Və əvvəlki acı isə onu gücləndirdiyini görəcək, acı varsa düzgün yoldadır çünki gördüm. Başı indi düzgünü fikirləşir və "yox" deməyi bacarmağı function olaraq bir üst versiyasını yüklədi. Və öz normal halına qayıdacaq. So təcrid yaxşıdır, mən həminki mən olum amma bir az aralı..
Əvvəl də dediyim kimi
" azalt o kontaktindaki insanlari, burax o cantandaki bir gun lazim olar deyib lazimsiz esya kimi gezdirdiyin boş insanları, burax insanlarin senden ve senin de insanlardan asililigini, çevrendeki hemsohbet insanlari azaltdiqca ozun onsuz da ruhi azadligi tapacaqsan."

şəkilə baxıb aşiq olmaq

"Var mı böyle mal?! " deyə düşünə bilərsiniz. Olanda olurmuş. Elm adamlarına görə aşiq olmaq üçün 1.5 saniyə kifayət edirmiş. Görən kimi "ahh mənimki" demək.. şüuraltında formalaşdırdığın şəxsi bir anda bir şəkildə görüb " bu o" demək.. bu o.. o gülümsəmə, o istilik.. insanı özünə yaxın hiss etdirir.

Mən bir şəkilə 15-20 saniyə baxdım və o gülümsəyən gözlərdə çox dərinlik gördüm. Necə bir insan olduğunu anidən beynim özlüyündən cızdı. O xarakterdəki adama aşiq oldu. 1 şəkillə tutuldu. Adına "sevgi' dediyi şeydə belə dedim. Nə beynim okey, nə də ürəyim, sadəcə ruhum çəkdi dedim özlüyümdə. Ruh çəkimi insanın özünə yaxın bilməsi kimi bir şeydir mənə görə. Mənə görə bir paltara da aşiq ola bilərsən ki bu onunla olan görünməz bağa bağlıdır. Geyərsən və əyninə yaraşar. Bəli, qəribə səslənir. Amma belədir, özünə aid bilərsən. Və mən də 1 şəkillə tutulduğum adamla tanış olmağı arzuladım , bunu içdən istədim. Və paulo coelho nun simyacı kitabında dediyi kimi
" əgər bir şeyi həqiqətən istəyirsənsə bütün dünya onun üçün birlik olar" , hər gün arxa planda olan yönəlik cəhdlərim fərqli şəhərlərdə olsaq belə mənim birgə görüş arzumu yaratdı. Görüşdüm, bəs onu sevdim mi? Onu tanıdıqca və söhbətimiz davam etdikcə anladım ki biz çox kafa dengi insanlarıq. Bəlkə də məni ruhən bağlayan bu olub dedim özlüyümdə. içimdə olan o əvvəlki səs kəsildi
Və siz yaxşı dost ola bilərsiniz dedi. Bəs o əvvəlki yaşadığım nə idi? ilk təəsüratım..

Mənim hisslərimin sancısı, mahnı sətirlərində ondan danışan cümlələr axtarmağım, gözlərinin içindən daha dərin məna çıxartmağım? Amma reallıqda sevməməm?
Bir yerdə oxumuşdum " mən səni deyil, sənin şəklini sevdim, o şəkildə sənin üçün yaratdığım dünyanı və o dünyadakı səni sevdim."
Bəs necə olur ki bir anda aşiq olan biri xəyalındakı insanı reallıqda görəndə uyuşmayanda bir anda niyə sevmədi desəniz, onun bu sevgisinə cavab tapmamağı onu incitmədi mi , belə deyərdim:
Şıp sevdi bir şeydə nə qədər tez tutuldunsa o qədər tez əl çəkirsən. Məsələn sən hansısa işi o dəqiqə eləmə həvəsi gördünsə eyni şəkildə də o qədər tez istəksiz ola bilərsən. Və ya bir insan əslində özündən nə qədər çox əmindirsə onun mənəvi boşluğa düşüb inamsızlaşma çuxuru daha dərin olur. Və bu da beləydi. Tez oldu, tez bitdi. Zamanla qurulan bagliliqlar ise qopanda adamin basindan, ruhundan gedir. O incidir. Bele ise (şıp sevdi) incitmir.
Ikinci olaraq, o başımdakı təxəyyülü bir palaz misalı çırpdım. Çünki reallıq onu kirlətdi. Mən kirlənmiş vərəqin üzərində palitra gəzdirib daha boyaya bilmərəm. So bu da beləcə sona yetir-*

(youtube: )

idea 10

Gibran Alcocer tərəfindən bəstələnmiş bu musiqidə

(youtube: )

babamızın babasının babası

Çoxları rus aktrisanın girişdəki sehnesine göre baxsa da 10 yaşında bir uşağın ömürlük qəlbə həkk edermişcəsinə sevməyi xaric film de menasız deyildi.

Bir qoca..Yaşı 160 a da gəlsə istədiyi yaşayış yox idi. Az yaşinda özündən yaşca böyük sevdiyi qızdan ayrı düşəndə xatirində necə qalıbsa elə illərlə anımsadı.
-sənsən?
-mənəm
-mən səni ölmüş bilirdim
-(təbəssümlə) görürsən sağam
- o vaxtdan düz 150 il keçib, bu hesabla indi sənin neçə yaşın olmalı idi?
-yaşımı bilmirem, ezizz. Tekce onu bilirem ki sen ne qeder sağsan mən də Sağam.
-elə həmin nərgizsən. Hec deyismemisen.
-amma sən çox dəyişmisən (əli ilə göstərərək) sən bu boyda idin mən səni birinci dəfə görəndə.. nə zaman böyümüsən əzizz?
- (buruxluqla və doluxsunaraq) böyü mənə dedin mən də böyüdüm, amma nə qədər böyüsəm də sənə çata bilmədim.

(youtube: )

(youtube: )

ailə

Çox hadise olub ki hissler adasında ailəyə bağlı körpüləri yandırıb. Bəziləri unudulub bəzilərinin isə közü üstündədir. Amma ən pisi güvənın qırılmasıdır.
elə şey etməz dediyin ailən səni sən 16 yaşında olub 30 yaşında biri ilə evlendirmək fikrini yeridəndə və iyrənc söhbətlərə qulaq şahidi olanda başa düşürsen ki sen hele hec kimi tanimamisan, göydəykən dibi görməmisən. Bu qırılmış inamı heç sevgili qıra bilməz. Çünki sevgili yaddır. Amma sənin əzəldən tanıdığın ailən səni başqasının qabağına atanda başa düşürsən nə şəxsiyyətinə nə planlarına nə də fikirlərinə hörmət qoyulmadığı..
Sənin idealındakı insan 17 yaşda doğan, işinə yaramayacaq diplomu "sənətim var" deyən kollec məzunudursa ola bilmədim yox olmaq istəmədim,ana.. Bağışla, onlar kimi her kese ayrı maskam yoxdur. Yola getmədiyim adama gülməyi bacarmıram mən. Hamı ilə yola gedən, tanımadığı qonağı bagrına basan, yas yerində ağlamaqdan guya bihus olub özünü pilləkəndən atan afiriskalar kimi ola bilmedim yox, olmaq istemedim. Niyə özümə bu işgəncəni verdirim?
Öz cığırım ilə gedecəm gəlsən də gəlməsən də. Yıxıldığımı görüb əl uzatmaq əvəzinə yenə daşlayacaqsansa gəlməsən yaxşıdır. Amma indiki vəziyyətdə aglina gələni de mənə, ana. Onsuz da sən o körpünü illər əvvəldən yandırmısan. Davamlı inamsızlıqların isə o alovu harlayır

uşaq vaxtı edilən umbaylıqlar

Biz 3 qız palçıqdan tort bişirdiyimiz, habil əmigilin zibil xəndəyindən "habil mebel salonu" deyib qab qacaq mebel dasidigimiz, borunun bir tərəfindən su axıdıb o biri tərəfindən tökülən suyu görüb "oyda kranımız var" dediyimiz ərəfədə idik. Özlüyümüzcə qurduğumuz evin qabağı da mənzərəli idi. Mənzərə də ki ördəklər lehmədə üzür sjsjh mən də ağlıma gələn bu fikrə "o qara maska bu qara maskadır" deyib yarı inanaraq gopladım ki deməli bu quş zılını üzümüzə sürsək biz agaracagiq. Cənubun istisində harmanlanmış bu qara qızlar məndən əvvəl üzlərinə yaxmağa başladılar. Yayırdıq və lehmədə üzlərimizə baxırdıq. Saat axşam 6, qaranlıq düşür. işimizi bitirəndən sonra Biz elə 3 qız hərbi kəşfiyyatdaymışcasına ogrun ogrun gedirdik ki heç kim bizi görmesin. Yandan evin qabagindaki krana çatsaq yuyacaqdıq üzümüzü. O vaxt eyvanda 5-6 yaşı olan əmimoğulları gördü bizi. Axşamın vahiməsinə ustəlik bizim qara sıfatımız, ağzımız açıldıqca o ağ dişlər, ogrun ogrun yeriyisimiz qorxudacaq ki uşaqların bağırtısına heyvan otaran da bağ sulayan da gəldi. O gecə uşaqları bir yerə apardıb dua yazdırdılar. Biz isə üzümüzü yuyandan sonra arsız arsız " deyəsən bir az agardige" deyirdik

hamam qapısındakı 3 dəlik

* ihihih başlığa nə ad verim bilmedim
bu dəliklərin qoyulma səbəbinə əvvəl elə bilirdim ki otaqda olan dəm qazı buradan sıvışıb keçəcək. Sonra düşündüm ki dəm qazı(co) sıxlığı 28, havanın sıxlığı 29dursa deməli bu havadan yüngül olub göyə yığılır. Elə isə aşağıdakı dəliklərin sirri bu deyil.
Dedim aa, bu dəliklərdən çöldən içəri oksigen gəlir. Çünki karbon natamam (az oksigenle) yananda dəm qazı olur. Ona görə çox oksigen lazımdır. Amma bilinməlidir ki karbonu yandıran oksigen oradan deyil, borulardan gəlir. Əgər orada yaxşı material istifadə olunmayıbsa nasazlıq sızıntı varsa oksigen gəlmir, ona görə bacalar dəyişdirilir.
az əvvəl bildim ki otağın 0.1 faizi dəm qazı olarsa insan ölürmüş. Və bu dəliklər az da olsa oranı hava ilə təmin edir. Beləliklə, insan zəhərlənmə anının ilk simptomlarını (başgicəllənmə, ürəkbulanma, halsızlığı) yaşaya bilir və özünü dərhal çölə ata bilir. bəzilərində açıq yer olmadığından zəhərlənmənin yekunu 40 saniyə kimi az bir vaxtda çəkib ölürlər. Bəzilərində isə havalandırmaya görə 7 dəqiqə çəkir. Məhz bu qapalı, pəncərəsiz, ventilyasiyasız məkanlara görə payız və qış aylarında dəm qazından zəhərlənmə halları çox olur.

aşmış kamazın şoferi

19 dəqiqə sonra 19 yaşı tamam olacaq amma ayağını 18dən də çəkmək istəməyən yazar
Bundan əvvəlki 2 ad günündə də məzuna qalıb imtahana hazırlaşır deyə tortu üfürmək belə istəməmiş üfürsə də hər dəfə eyni arzunu tutmuş amma bu il o arzunu gerçəkləşdirmiş yazar, yeni hedeflərə, yeni nice xoş insanlarla tanışlığa<3 söz6 ailəsi ilə.. səni çox sevirəm

(youtube: )

böyüyəndə nə olacaqsan

Atamla birge baxdığım yaban tv, trt belgesel olsa gerek bu suala Uşaq vaxtı belgesel aparicisi deyirdim.
"Aslanlar Şu anda yabancı yerlerdeler. Zürafaların bölgesindeler. Yavru zürafalar yetişkinlerin aksine civarı gözetleye bilecek boyda değiller. Zürafalar su içmeğe gittiginde yavrusunu diger anne zurafaya emanet eder. Ama aslan yavrunun pesinden kosarsa yavrunun guvene bilecegi kendi hızıdır." O boyda zürafəni 10 da biri qədər qısalıqda bir aslan necə yıxa bilər deyə Izləyə-izləyə həmişə o belgeseli çəkən o komandanın gecə harada qaldığını nə hiss keçirdiyi maraqlı gəlirdi. Orada olmaq istəyirdim. Qaz tıslamısından qorxan mən üçün parlaq fikir deyildi. Yeni bir kanal
Ölkəni dərinləməsinə araşdırib kamera ilə turlayanlardan olmaq istəyirdim. O albomlarda gördüyüm şəkillərle kifayətlənmək istemirdim.
Aparıcının uşağı hər keçən il ölkə gəzə-gəzə böyüyürdü. Mən yetim də divanda bir önə bir arxaya bir başıaşağı onu izləyə-izləyə böyüyürdüm.


Ürəyim dözmürdü, qəbullana bilmirdim. Mən bu xarabada ikən niyə mənim üçün dünyanın görünməyən o tərəfini görənləri izləyim? izləsəm belə onun çəkib getdiyi yerdə pause edib o qapının arxasında nə var idi, o şəkil nə məna ifadə edirdi deyib sorğulayırdım, elə sorğulayırdım. Çünki orada deyildim ki gedib o qapını açım. Ya da insanların üzünə diqqətlə baxım. içimdə həmişə mən gedib görəcəm hissi var.
Mənə görə bir yerdə məkan olaraq olmaq üçün ona toxunmaq lazımdır.
Bir parka gedirəm və orada göl var. Əlimi suya və ya oradakı çəmənliyə toxunmalıyam. Havasını içinə çəkmək bəs eləməz. Maşının pəncərəsindən baxmaq bəs eləməz. Saxladıb düşmək və orada az da olsa gəzinmək lazımdır. Düşüb elə şəkil çəkdirib getmək də yox.
Şəkil çəkdirəndən sonra gəzməyin, oranı gəzib dolaşdıqdan sonra şəkil çəkdirin. Yaşadığınız hiss üzünüzə həkk olunur. Bu o üzü və məkanı, yəni şəkli mənalı edir.

özge gürel

Uşaqlıqdan izlədiyimiz "kiraz mevsimi" filminin baş rol obrazı, azərbaycana zəfərlə yekunlaşan 44 günlük vətən müharibəsindən bəhs eden filmin çəkilməsi üçün gəlir.
"44" filmi üçün həkim obrazında aktyor Ibrahim Çingizlə birlikdə baş rolu bölüşəcək.
Quraqlıq yerdə bir damla su imişcəsinə ümidi kəsib Illərdir bu anı gözleyen azərbaycanlı platoniği:

sözaltı fotoqrafiya

Location: masallı