spotlight effect

Aparılan bir araşdırmada:
bir zamanların populyar sənətkarı olan vanila ice şəkli olan bir köynək geyinmək tələbələr arasında utancverici idi və bir qrup tələbəni bu şəkildə geyindirib fərqli yerlərə yollayırlar. Və auditoriyada o köynəyi geyəni görüb görmədiyinə gəldikdə məsələ, onu görən insanlarda düşünülən və reallıq arasında uçurum rəqəm fərqi vardır. Çox az insan görmüşdür.
Siz bir yerə gedərsiniz , amma səhv yoldasınız, düşünürsünüz ki həmin yoldan geri dönsəniz sizi hər kəs görəcək. Amma elə deyil. Heç kimin vecinə deyilsiniz. Əlinizdəki telefonu cibinizə qoyun və getməli olduğunuz yolla addımlayın.
Sizin ayaqqabınız və dəstinizlə olan uyğunsuzluğu belə görmürlər. Çünki əksərən heç köynəyinizə belə baxmırlar.
Bir müəllim şagirdlərə etdiyi dərs izahını sevməz və ya bir gitarist ifasında xırda səhv edər. Onlar bu barədə düşünərkən əslində onu dinləyənlər zövq alır.
Beyhan Budak deyir ki, bir dəfə kimsə birisinə bir pis fikir bildirib və o səhərisi geri dönüş edib "sən mənə niyə elə dedin" deyib içərliyəndə qarşıdakı da əslində səthi şəkildə dedim deyər. Yəni insanlar bütün gün sizi düşünmür, truman show kimi sizi güdmür. Tək reallıq sizin gözlərinizdir və onu da zehninizdəki düşüncələrlə saxta simulyasiyalarla dəli etməyin.

Adi məsələn mən yazımın çox kəs tərəfindən diqqətlə, sonacan oxunduğunu düşünürəm. Bəzən yazımda vurğulamaq istədiyim məqamın sizləri heyrətləndirəcəyini düşünürəm. Amma bəlkə də siz səthi oxuyub keçirsiniz. Və spotlight yəni səhnə işığı effekti budur.

yalnızlıq tələbatı

Etiraf edirəm yalnızlığı çox sevirəm. Bəzən biriləri ilə söhbət edərək evə qayıtdığımda özümü pis hiss edirəm, çünki boş danışırıq. Hər keçən dəqiqə elə bil ruhumu döşəyin üzərinə qoyub çırpırlar. Eyni zarafatlar, təkrar və təkrar..
Bir yerə gedirik, restoranın ayaqyolusunda şəkil çəkdirməkdən çıxmırlar. Yeməyi 5 dəqiqədə bitirirlər. Nə olub? Yeməyi evinizdə də və ya tək də yeyə bilərsiniz. Gəlmişik nəyisə müzakirə edək, özümüzdən özümüzə danışaraq yox, bir-birimizi qarşıdakından soruşub özü haqqında cavab alaq, keyfiyyətli söhbət olsun. Düzü, keçən dəfə bir yaşlı ürəyi doluymuşcasına məni saxladı və danışdı, dediklərində həqiqət var idi. Amma mənim dediyim heç bir şeyi dinləmədi. Fikrinə davam etdi. Əxx, ümumiyyətlə təsadüfi söhbət və təktərəfli monoloqlar yaxşı təəssürat bağışlamır, beləcə insanlara dözümüm yoxdur. Yarım ay əvvəl get contactı sildim, çünki heç kimin mənə nə yazdığı maraqlı deyildi. Bir neçə gün əvvəl də instagram adlı şəbəkəni sildim. Hər kəs tanışı follow edir qrup yığır. Mənə nə sizdən, sizə nə məndən. Storinizə ürək atmalıyam hər dəfə? (Səmimi olduğum insanlar yox, digərlərinə qarşı)
Kontaktda çox vacib olmadığı müddətcə çox kəsi sildim.
Sanki ətrafımda insan yığınaqı olanda boğuluram. Sözlük elə deyil, mən istədiyimi oxuyuram və tam səmimi səs verirəm. Buradakılar da ya bəyənir ya umbay atır, amma tam səmimi. Mənfəət olmadan..
Yalnızlıq bir parçam deyil, amma uyğun mühiti tapmayana qədər mənimlə olacaq. Bilirəm ki, mənim kimi səmimiyyətə və mənalı ünsiyyətə ehtiyac duyan çox insan var. Və deyil virtual, bir kofe arxasında da bir-birimizi tapacağıq. Bir- birimizi təsdiqləmək deyil də, bəzən qarşı gəlib kofeni üstümə də töksə olar skskj , təki həqiqətən fikirlərimiz nəyinsə ətrafında vuruşsun. Sevgili məsələsi belə 2 qat uzaq durulmalı, həyatını sevmək və sevilməkdən ibarət və ya gözləyən insanlara da yaxşı baxmıram. Öz iç dünyası boş olan insan bu duyğulara sarılaraq həyatını mənalı etməyə çalışır sanki. Bu qədər həyatsız olmamaq lazımdır. Çünki insan əvvəlcə öz dünyasını qurmalıdır ki, kimisə ora daxil edəndə o dünya həqiqətən mənalı olsun. Ətrafım o bu hərəkətini aləmlərində stoyka bilib özü heç nə olmayan fərd yığınlarıdır. Nəticə etibarı ilə Sevgidən danışmağa dəyməz. Və bir də anlıq olaraq ya mən qarşıdakını və ya qarşıdakının məni anladığı hallar vardır, bax ,bu əvəzedilməzdir.
Heç nə, nə yaxşı ki varsan sözlük.
Danışmasan da dinləyirsən, boğmuram səni?

vizual aclıq

istəməzdim, ikinci tənqidi entrimi ard-arda yazım. Amma sizlərlə bölüşmək istərdim. Sərt yazmışam. Lakin
Belə bir reallıq var ki, günümüz insanlarında, xüsusilə qızlarda
Bir az ki gözəllik oldu, n qədər eyni tipaj, eyni poza, filtr, kolaj şəkillər.. Gözəlin belə gözəlliyi sadələşir bir yerdən sonra// yəni həyat, öz şəxsi kimliyin o 2 gözündən və onlardan ibarət yüzlərlə şəkildən ibarətdirsə (o şəxslərə xitabən) sən indi yaşamış olursan? onu boş ver tətmin olursan? vaxsey, o da olmasa əlində heç nə qalmaz, qruza qulaq asan embesil idin ki?^^
içi boşdur! Gözəlliyi bilincli şəkildə ikinci plana atıb fərqli dəyərlərlə seçilməyin özü cəsarət tələb edir. Olanı göstərməyə nə var? Bəziləri hələ də mühitin bellədiyi bu dar çərçivədən çıxa bilmirlər. Həri, çox zorsan!
Çox pis səslənəcək bilirəm, amma o paylaşdığın şəkillərə iki dəfə baxıb boşaldılar. Sən öl, çox zorsan , sən və bir-biri ilə eyni süni şəkillərin!
Bu qədər vizual doymuşluq içində bəlkə də ən fərqli olanı, özünü "gözəllikdən" kənara saxlayandır, ya da onu əsas kimlik elementi kimi göstərməməkdir.
Və vizual bolluq içində əsil unikallar özünü bu tendensiya dalğasının xaricində saxlayanlardır.

*yazar şəkil paylaşılmasına qarşı deyil, haşaa, bunun həyat tərzi olaraq davamlı edilməsi və özlərini nəsə bilmələrinə qarşıdır.
N qədər şəkil sonrası özünə güvəni başqalarını alçaldaraq ifadə edən birhüceyrəli akım amöbü:

Bu konkret deyir ki, "qızlar ağlamayın, əgər sevgililəriniz ağzının suyunu mənə axıdırsa"
Kommentdə də zəiflərin sorğulamadan ağlaşmaları və qızın da onlara yazdığı eqosunu bəslədiyi süni təsəlli.. çox şirinsiniz^^ təpənizə

virtual münasibət

Düşünürəm ki, indiki dövrdə əksər ayrılığın səbəbi xatirələrin mesajlar üstünə qurulmasıdır. Belə münasibətlər nə qədər uzun olmasından asılı olmayaraq kövrəkdir, hər an qırıla bilər.tərəddüt etmədən ayrılaq deyər insan. Çünki arada reallığa dayalı emosional bağ formalaşmır.
Birini tərk etdiyində geriyə dönüb mesaj screenlerinden xatire oyatmağa çalışan dövrdür daha. Bir kliklə "Seni sevirem" sözü də, "ayrılaq" sözü de mesajda. Səsini eşidərkən gözünə baxmalı insan. Çünki ünsiyyətdə insanın üzünə baxaraq bunu söyləmək çətindir, çünki orada həqiqi emosional bağ var.
Digər tərəfdən:
Onlayn ünsiyyətdə vaxt var. Sözləri ölçüb-biçmək, ən yaxşı versiyanı seçmək, səhvləri düzəltmək mümkündür. Amma real ünsiyyətdə jestlər, mimikalar, səsin titrəməsi, susqunluqlar və gözlərdə gizlənən həqiqət var.
Üstəlik, onlayn elədir ki, saniyələr içində mesaj göndərib cavab almaq mümkün olduğu üçün insanlar səbirsizləşib. Əvvəllər insanlar görüşmək üçün vaxt ayırır, həyəcanla məktub gözləyirdilər. indi isə "seen" atmaq böyük problemlərə çevrilir.
Bu zəmanədə sevginin, dostluğun, ümumən insan əlaqələrinin dayanıqlı olması üçün insanlar yenidən üz-üzə qayıtmalıdır.
iş həlli üçün işgüzar iclas, emosional məsələlər üçün kafe, restoran və ya parkda görüşməkdən çəkinməyin. Üzləriniz baxışsın, profil şəkilləriniz deyil!

yazarların çəkdikləri pişik şəkilləri

Zengin züppeler :D, şəhər göz, bunlar da ürək oxşayır.

sözaltı meme

Sözlük çok soğuk brrr, neredesiniz ustalar

yu hua- yaşamaq

Ətraflı Entri yazmaq istəmirəm, çünki bəzi kitablar var ki, heç nə deməyib qarşıdakının əlinə tutuşdurub "sadəcə oxu" deməlisən. Bu arada nəşr olunduğu ölkənin iç üzünü, oradakı rejimi (çin kültür devrimi və oradakı toplumsal qırılmalar, yoxsulluqlar, kapitalizm, faşizm kimi temalara əsasən) ölkəsində qadağan olunmuş, üstəlik kitabın zhang yimou tərəfindən tərifə tutulmuş filmi çıxandan sonra belə elə anındaca piyasadan silmişdilər. Yenə də bu kitab klassikalar arasında yer almaqdadır.
Kitaba qayıtsaq, sujetə giriş verib məni təsirləndirən hissələrdən danışsam: (spoiler içerir)
Fugui atalarını qürurlandırmaq adına atasının qumarda itirdiyi torpaqları geri almaq üçün qumara başlayıb və əlindəki torpağı itirən biri idi. Atası buna dözməyib öldükdən sonra ailənin başında o qalar. Və o vaxtdan etibarən ailəsi uğruna çabalayan, birlikdə ac qalan, siyasi təzyiqlərə güc gələn, savaşın içindən sağ çıxmağı bacaran, onlara qarşı suçluluq hissi ilə kədərlənən amma daha da çox çalışan bir obraza çevrilir. Amma həyat ondan yana olmur. istər siyasi təzyiqlər istərsə də yoxsulluq hər kəsi həyatından bir-bir alır: (ölənlər)

Yazar adamın ürəyini deşir konkret. Ailə içi rəftar baxış açıma çox gözəl təsir etdi. Hər kəsin gözlərindən hekayəni izləmək olur. Beləcə, ailə şemasını tam qavrayır insan. Oradakı əsas dəyərləri, bağlılığı, xoşbəxt ailə necədir'i.
Elə bir kitab idi ki, bir günə oxumaqla ürəyinizə ziyan olar. 210 səh Kitabı bir neçə gün oxuya bildim, çünki hər keçən səhifə

1. Sevincli

2. Hər şey qaydasında

3. Fəlakət

Sırası ilə getdiyindən insan qəfil nəyəsə uğradıb şaşırdırdı. 1 abzas, 1 səhifə oxuyub gözlərimi ürək ağrısı ilə divara dikirdim. Elə hiss edirdim ki, ürəyimin altında kəsik var. Bu çox kədərlənəndə olurdu məndə. Axı bu cılız kitab necə olurdu mənə dərindən təsir edirdi?! Çin dilindən bu sadəliklə çevrilməsinə baxmayaraq hər obraz və öz süjet xətləri o qədər gözəl təsir edirdi ki, göz yaşlarım kitaba qərq olurdu. Yazar açıq ürək əməliyyatı edirdi, hər acıdan sonra sevinc dolu anlarla ürəyi tikirdi, sonra yenə bir acı, yenə dağıdılan tikişlər və axan qan.

Ürəyi zəif olanlar baxmasın, ee psixologiyası həssas olanlar oxumasın. Xoş oxumalar! Bir də ən çox pis olduğum Youqing oldu, aralarında ən canlı, uşaq ruhlu, heyvan sevgisi, əzab əziyyətə belə şirinlikcə baxan o idi. Elə axırda da valinin doğum yapan qızına qan itirdiyindən o yetim məktəblilər xəstəxanaya qaça-qaça getmişdi. Bir bu yetimin qanı uyğun gəldi. Həkimlər də onu sovurdu. Qansız qalan uşaq oradaca öldü. Ən qəribəsi fugui'nin qızı da doğuş zamanı itirdiyi çox qan səbəbi ilə ölmüşdü. Amma o kasıb olduğundan o qan belə axtarılmamışdı. Hər dəfəsində o soyuq kərpicdən övladlarını aparıb yatalaq arvadına görməsi üçün meyidi daşıyırdı. Ananın da ürəyi dözər mi? O da 3 ay sonra öldü. Fugui ən yaxın 3 nəfəri o morqumsu kərpicin üzərindən alıb torpağa qoymuşdu. Elə vəziyyət idi ki, kürəkəni ilə onların yanında olan məzarda kimin yatacağına dair savaşırdılar da. Fugui " mən tez öləcəm, sən oğluna baxarsan, məni basdırarsan" deyərkən bir az keçdikdən sonra kürəkəni 2 betonun altında qalıb ölməsin mi? O deyil də, anasına vaxtında həkim tapmadı deyə anası öldü, qızına vaxtında həkim tapmadı deyə qızı dilsiz qaldı. Hambal amma Ürəyi qızı kimi yaxşı kürəkəni qızıyla evlənəcəkkən nəvə xəbəri gözlərkən qızını itirməsi.. ardınca da kürəkəni.. nəvəsinə tək özü baxarkən yağışın yağacağı üçün tez pambıq sahəsində pambıqları yığarkən tələm tələsik xəstə nəvəsinin qabağına qoyduğu lobya şorbasında lobya boğasında qalıb ölməsin mi? Özü lobya şorbasına biz pis baxırıq, amma o uşaq üçün neçə aydır yemədiyi yemək olduğundan o cür acgözlüklə yemişdi.
Qısaca kasıb ailələrdə belə bir-birini görmək xoşbəxtlik idi. Günü 1 ovuc düyüdən hazırlanmış iri şorba ilə keçsə belə, hər gün köhnə paltarları yamayaraq yeni paltarmışcasına gəzsələr belə, bez ayaqqabı ilə tarla əkib biçsələrdə.. Təki eyni evdə nəfəsləri gəlsin. Elə olmur, yenə gözlərim doldu ehh, elə olmadı. Ədalətsizlik, haqsızlıqla yoğrulmuş dünyada garibanın yüzü gülür mü? Gülür mü? Bəzən coğrafiya kaderdir, kədərdir

gecəyə bir şeir paylaş

Bu gün həyatımdan çox əvvəl bir anda sildiyim biri qarşıma çıxıb " çox dəyişmisən, bu sən deyildin. Həyatında nə baş verib" deyəndə bu şeir yadıma düşdü:

Keder sana yakışmıyor

(youtube: )

terminal lucidity

Bu entrini yazarkən sevinclə yazıram.
Belə bir termini tapmayana kimi özümü dəli zənn edirdim. Müşahidəmdə yanılmamışam. Çünki xəstələr ölməzdən 1-2 gün qabaq qəfil şən, gümrah olduqlarını, hətta ağzına yemək qoymayanların belə danışdıqlarının şahidi olurdum. Ətrafdakılar onun düzəldiyini zənn edərkən xəstə gecəsi ölürdü. Düşünürdüm ki, bu yanılsamadır. Heyət onun gecə 2 də öləcəyini bilərkən sona yaxın bu düzəlmələr niyə olurdu? Amma tək bildiyim belə bir gerçəkliyin olması idi.

Elmdə adı terminal lucidity olaraq keçir. Ölmədən əvvəlki son işıq deyil, bu beyindeki oksigen çatışmazlığından anlıq yaranan vizyondur. Mən ümumən düzəlmə, aydınlıq haldan bəhs edirəm.
Bu qəfil düzəlmə xüsusilə demans, beyin zədəsi və ya ağır xəstəliklərdən əziyyət çəkən zaman ölənə yaxın beynin fərqli işləməsindən törəyir.
Bu düzəlməyə Dərman, ağrıkəsicinin son təsirləri demək doğru olmaz. Orqanizmdə son gərginlik dalğası olur. Bu sona yaxın dopamin və endorfinin artmasının nəticəsidir. Sanki bədən son bir dəfə güc toplayıb ayağa qalxacaqmışcasına.. Mən bir dəfə bir xəstənin əli ilə ondan əvvəl vəfat etmiş yaxınları ilə sağollaşmasını görmüşəm. O enerjisini buna sərf etmişdi. (Nevrolojik dəyişimdən ötrü hallüsinasiya) Bir dəfəsində xərçəngi boğazına vurmuş bir xəstənin ölməyə yaxın əlinə qələm verib kağıza nəsə yazmasını istəmişdim. O əvvəlcə vərəqin kənarını qaraladı. Ölümə yaxın əzələlər iradiliyini (motor qabiliyyətlər) zəifləyir. Heç nə yaza bilməməsini anlayışla qarşıladım. Sonra tarix yazdı.
● Yazdığı tarix əlaqəsiz idi. Belə nəticəyə gəlmişdim ki, ölümə keçiddə zaman və məkan anlayışı itir. Doğru imiş. Buna dissosiasiya deyirlər. Səbəb transient global amnezia dır. Yəni beyində müəyyən bölgələrdə müvəqqəti olaraq fəaliyyətsizlik.. kimliyi itirmək, zaman və məkandan yoxsunluq, boşluq
●Time dilation --> zamanın genişlənməsi və ya daralması

Qarşısına dairə işarəsi qoyduqlarımı yuxuda da yaşayırıq. Yuxuda da yarı bu vəziyyətdə oluruq. lüğətə görə desək, yuxu yarı ölü halıdır.
Ümumən, toparlasam bir kisə düyü sizi bir neçə ay apara biləcəyi kimi sizin xəstəliyiniz də və ya rejiminiz ömrünüzə nə qədər qaldığını aydın deyir. Arada zəifləyib arada gümrahlana bilərsiniz. Amma bilməzsiniz bəlkə bu tuneldən öncəki son işıqdır? Bu arada "terminal lucidity" son işıq deməkdir.
Bəzi şeyləri gec anlamadan yuxudan ayılmanız niyyəti ilə. Gedin həkimə!
Son.

insanın sevgiliyə ən çox ehtiyac duyduğu anlar

Hədiyyə dükanları| gülçüdəki sifariş gül bağlamaları
Ətrafımdakı az, amma öz, dəyər verdiyim insanlara qarşılıq gözləmədən kiçik jestlər etməyi sevirəm. Bu, içimdən gəlir. Amma ,ümumiyyətlə, insanlar incəlik gözləyirlər, lakin özləri bunu başqalarına ifadə etməyə səy göstərmirlər. Sözlərlə ifadə edilən sevgi gözəldir, amma dəyər vermək təkcə sözlə yox, əməldə də özünü göstərməlidir.

Az əvvəl parkda yelləncək yoldaşım 13 yaşlı bir qız sevgilisinin ona etdiyi jestlərdən danışırdı. Oğlan sadəcə qızı qoltuğuna basıb "sən mənimsən" deyə sahiblik nümayiş etdirmirdi. Doğrudan da sevir, düşünür, qayğı göstərirdi. Yəni sevgi yalnız böyük sözlərdən yox, əməldəki incəliklərdən də ibarətdir.

Bəzən səbəbsiz yerə səhər tezdən bir gül alıram – əlamətdar bir günü daha gözəl etmək, kiməsə təşəkkür etmək, ya da o gülləri gördüyümdə o an ağlıma gələn birinə almağımı dürtükləyən o hissdən ötrü. Bu cür incəliklər yalnız romantik münasibətlər üçün yox, ümumiyyətlə, insani sevgidən də törəyə bilir. Yəni bu hissi sadəcə sevgilidə axtarmamalı, yalnız onda yaşatmağı düşünməli deyilik. Belə jestlər münasibətlərdəki boşluqları və ehtiyac hissini azaldır. Əgər insanlar bir-birinə daha çox qayğı və diqqət göstərsə, bəlkə də sevgiliyə ehtiyac o qədər də hiss olunmazdı.

sözlük yazarlarının peşmanlıqları

● məhkəmə sizi 3 il sonra eyni cəzadan yarğılamaz. Belə ki, sistem sizi cəzalandırmaqla yanaşı, ağıllı etməyə, yəni bu cəzanı təkrar etməmək adına ağıllandırmağa çalışır. Və 3 il sonrakı sən o 3 il müddətində tutularam, həbsə düşərəm deyə o qorxunu çəkmiş olursan, bunun özü həbs cəzasından ağırdır, çünki insan həbsdən fərqli olaraq, qeyri-müəyyənlik şəraitində qorxaraq həyatını yaşamır.



● üstəlik sən yeni bir sən olursan. Əvvəlki davranışı etməyəcək qədər ağıllı sən.. bu aradakı 3 il zaman sənə təsirini göstərir. belə bir halda cəza almağınızın qanun cəhətdən lüzumu yoxdur.



●şair nə demək istəyir?

●Sözümün canı odur ki, məhkəmə dedikdə sizə filan yerdə olan məhkəmədə yaşıl kostyumlu vəkil və bir neçə şahid, hakimli kürsü demirəm. Eyni ilə, zehnən özünüzü yarğılamağınızı deyirəm. OLMAyıb ki, neçə il əvvəlki hadisənin peşmançılığı ilə qovrulasınız, hər boş nəzər anlıq duraxsama ilə sizi keçmişlə üzbəüzə qoysun?

●indiki və keçmişdəki sən

Məsələn düşünürsən ki kaş 5 il əvvəl filan şeyi edəydim. O sən etməzdi. Amma bu sən edərdi. Bu səni bu sən edən aradan keçən o 5 ildir. Yaşamadan bilməyəcəkdin. Əgər həyatı 0dan yaşamış olsan bütün şərti alqoritmlərlə sən eyni nəticəyə varacaqdın. Bizim iradəmizdən asılı tək şey bu gün digər gündən daha inkişaf etməyə meyilli olmamızdır. Keçmişi olmasa da gələcəkdəki yazgını sadəcə bu şəkildə dəyişə bilərik.



●şərtli alqoritm

Dəyişməyən zehin üçün bütün alqoritm və seçimlər sanki 200 sürətlə gələn maşının digər maşınla tormozu bir anda saxlaya bilmədiyindən toqquşacağını öncədən öngörə bilməyimiz kimidir. davranış alqoritmlərimiz də nəyəsə(xarakterə, hadisələr baxış bucağımız, anlıq reaksiyalar ilə) şərti olaraq bağlıdır.

●Şəxsin beyninə giriş, şərti alqoritm

Akif imtahandan kəsiləcək. Gəl alqoritmi quraq.

Akif mükəmməliyyətçi biridir. işinə əgər düzgün başlamadıysa onu disiplinli və tam şəkildə edə bilməyəciyini ağlına yeritdiyindən o iş yarım qalır. bu məlumatı daha da dərinləşdirək. Akif dünən şənlikdən yorğun gəldiyindən istədiyi vaxtda dərsə başlaya bilmədi və o günü zibilə atıb ertəsi gün başlayacağını dedi. Akifin mindseti onun ertəsi gündə də problemlə üzləşmə ehtimalını bilməm neçə ilə ortaya atır. Bu da akifin imtahandan kəsiləcəyini bizə öz əlləri ilə verir. Bəs Akif bunu görmür? Nəyi? Yəni, hadisələrin belə nəticələnəcəyini mi? Yox, o qaranlıq meşədə əlində fənərlə gəzəndən fərqsizdir. Hər bir addımı işığın sonrakı seyrinə baxır.

●psixoloqun önsezisi
Bir psixoloqa gedirsiniz, bu şikayətlərdən bəhs edirsiniz, psixoloq an etibarı ilə sizin kafa yapınızı, yəni mindsetinizi görür və bu istəyinizin reallaşmayacağınızı, təkrar cəhd etsəniz belə alınmayacağını, bu işin uğur gətirməyəcəyini aydın deyir. Amma olacağı isə sadəcə psixoloqun əlindədir. O da sizi zehnən dəyişdirərək. Anladıq? Yəni məsələyə haradan misal versək yenə eyni nöqtəyə gəlir.

●davamlı düzgün və nizamlı getməyən işlər

Az əvvəl danışdığım sistem həyatımızda zəncir kimi qurulub. Sanki həyat koduna (genetik və sosial) bağlı..
Tək məsələ beyin yapımız (zehniyyətimizi), baxış açımızı düzgün şəkildə dəyişməkdir. Əgər həyatda nəsə düzgün və nizamlı şəkildə getmirsə başınızın(mindset) bir-birinə kenetli yapboz parçalarını səliqəyə salın və ya zərərli və ya zədəli hissələri yandırıb yenisini qurun.

●gələcək relsin yolunu dəyiş| özünüzə əvvəlki sənə görə cəza kəsməməli olduğumuz

Beyninizi dəyişdiyiniz hər bir dəyişiklik qədərinizdə or həyat yolunuzda relsin digər tərəfidir. Paralel evrenin digər üzüdür. Keçmişi dəyişə bilmərik. Amma bundan sonrakı rotasiyanın rulunun kimin əlində olduğunuzu bilirsiniz. Bəli, sizdə, sizin beyninizdə. Odur ki, hakim 3 il sonrakı müdavimə "sən əvvəlki sən deyilsən" deyə bilib cəza vermirsə siz də özünüzə nəsə ölçüb biçib tokmakla yargılayıb qəmi, heç yerə getməməyi, uzaqlaşmağı və s ni cəza deyib kəsirsinizsə özünüzə sadəcə haqsızlıq etmiş olarsınız.

Və son olaraq, sənin günahın deyil. Sənin səhvin deyil. Son bir misal, dində belə bir şey var ki uşaq ağlı kəsənə kimi (büluğ çağı) günahlar ana, ataya yazılır. Çünki hakimiyyət ana, ata əlində, onu yetişdirənin əlində olur. Onun aşıladığı fikir, rəftarın təlqinin "bəhrə"sidir. Orada belə o uşaq özü deyil.

sənin günahın deyil. Sənin səhvin deyil.
Sənin günahın deyil, sənin səhvin deyil.
Sənin günahın deyil, sənin səhvin deyil.

Əvvəlkinin səhvidir və təkrara yol yox, rotasiya dəyişmişsə köhnə səndən söz gedilə bilməz.

Note: entridə zweig ve alice'dən ilhamlanma var

yazarların özləri haqqındakı analizləri

Qorxuram ki, bir gün biri gəlib məni bıçaqlayar və başımı qaldırıb üzünə yaxın gəlib deyəm ki, "dayan, sənin uşaqlıq travmaların var və bütün hamısı buna görədir"
Bu tragikomediyanı daha teatral şəkildə ifadə etsəm,
Bıçağı ürəyimə saplayarkən gözlərinə baxıb dedim:
"Nəhayət! Nəhayət! Məni bıçaqladın, bəs Travmalarına qalib gələ bilmədin deyə sən güzgü misalı məni bıçaqlamaqla özünü bıçaqladığını görmürsən mi? Sən onunla savaşa bilməyib ona təslim olduğunu görmürsən mi? Budur, travmaların qanımla qidalanır, sənsə hədəfini mən seçərək getdikcə məğlub olursan."
Əlinin içi ilə bıçağı ürəyimə doğru yavaş-yavaş qeyri-iradi yarı ağlaq, yarı əsəbi şəkildə itələdiyini gördükdə əlimi biləyinə zərifcə sararaq gülümsədim:
"Görəsən, səni nə belə incitdi? Uşaqlıqda itirdiyin o oyuncaq yoxsa səni dinləməyən valideynlərin?"
Donuq halda anlıq fikrə getdi. Çaşqınlığından istifadə edib tez bıçağı ürəyimdən çıxarıb əlindən sıyıraraq uçuruma atdım. Bıçaq qayalıqlara dəyə-dəyə hər çıxan yankılı səsdə gözləri bərəlmiş şəkildə məndən sağ yana baxaraq diksinirdi.

"Hər kəs səni incitdi, mən bunu başa düşürəm. Amma bil ki, az əvvəl bıçaq ürəyimdəydi, amma travmalar hələ də sənin zehninin içində .. Bıçaqla məni öldürəcəyinə öz travmalarınla döyüş. Çünki əsl canavar oradadır" deyər əli gicgahındaymışcasına son nəfəsini verər və al qana qərq olar.

Etiraf etmək lazımdırsa, mən özümü insanlara soyuqqanlı olaraq təqdim edirəm. Eləyəm də bir cəhət..Lakin empatiya yaratmağa çalışdığımdan bu bəzən məni tükədir. Sanki başqalarının ağrılarını anlamağa çalışaraq özümdən itirirəm. Özüm 2-ci planda qalıram. Oysa bu balans düzgün qurulmalıdır. Əks halda günün sonunda insana nifrət və əsəbdən başqa heç nə qalmır. Həyat səndən aldığını sənə geri qaytarır. Pis ya da yaxşı. Ən doğrusu o olar ki, olgunluğun verdiyi bacarıqla hisslərə hakim olub idarə etməli və onu bir-birindən seçə bilməyi özünə aşılayasan. Özünün yarasını sarıya bilmədiyin üçün başqalarını sarımaq, eyni zamanda səninlə vaxti ilə empatiya etməyən valideynlərinə görə psixologiya yönümlü olmaq da düz deyil. Bu sanki həyatın iplərini vaxti ilə sənə edilmiş haqsızlığın üzərinə cəzaya bulanmış o əcəl şərbətini içməyə bənzəyir. Əvvəla özünüzü, daha sonra həyatı sevin. Sərhədləri bilin, bilin ki, bu sonradan sizə içəri saldığınız insanları bir də çıxartmağa çalışaraq ruhi yorğunluq verməsin. Belə!
Müalicə alsınlar la!^^