anatomiya

qısacası, insanın quruluşundan bəhs edən sahə. tərkibi üçün isə (baxma: bioloji kimya).
azərbaycan tibb universitetinin ən sevimli kafedrasının tədris etdiyi elmdir. vaqif şadlinski, şamil vəliyev, rafiq əsgərov, elmira ocaqverdizadə və sair kimi alimlərlə yanaşı, artıq həyatda olmayan, azərbaycanda anatomiyanın əsasını qoymuş və bir çox mühüm fəaliyyətlərə (baxma: sümük və daxili orqanlar muzeyi), (baxma: müasir azərbaycan dilli anatomiya dərslikləri) imza atmış kamil balakişiyev, məmmədsadıq abdullayev kimi çox qiymətli müəllimlər, elm adamları gəlib keçmişdir anatomiya səhnəsindən azərbaycanın.

xaricdə oxumaq istəyənlərə tövsiyələr

gəlməyin dostlar, gəlməyin yoldaşlar.
uzun -uzadı yazmaq olar bu mövzuda, hansısa entrymdə bir az bəhs etmişdim bu barədə. yel əsib qoz tökülüb zənn edirlər buraları. söhbət türkiyədən getmir təbii, türkiyə ilə fərqimiz yoxdur. tam yad dilli ölkələrdən gedir söhbət. bu günə kimi gördüklərimə əsaslanıb deyirəm ki, bizim insanlar heç cür uyğunlaşa bilmir buraya. bu da həm yerli insanları, həm də özünü narahat edir, arsız deyilsənsə əlbəttə. küçələrdə vəhşi kimi azərbaycanca danışıb gülən, heç kimin anlamadığını düşünərək ucadan istədiyi söyüşləri söyən, konduktor olmamasını fürsət bilərək metroya tramvaya biletsiz minib üstəlik bununla fəxr edən, yerə tüpürən, yanıbaşında zibil qutuları olmasına baxmayaraq zibili yerə tullayan, növbə mədəniyyətindən xəbəri olmayan, iş yerlərində icazə almaq üçün özünü xəstəliyə vuran, insanların səmimiyyətindən istifadə edərək min cür yalan danışan, lezbien və maviləri düşmən hesab edən, dini inancları normal səviyyədə olmayan (ya qatı dindar, ya da dini aşağılamaqla cool görünməyə çalışmaq və bu 2 qrup insanın daimi bir düşmənçilik içində olması), qarşıdakı insana ən adi elementar mədəniyyət və hörmət göstərməyi belə bilməyən insanlar, siyahını uzatmaq olar, busan sən, bundan artıq deyilsən, qanında var bu.. nə başınızı ağrıdım belə bir zehniyyətdən gələn insan xarici ölkədə necə yaşaya, necə öyrəşə bilər.. ona görə də zəhmət çəkib gəlməyin. buralarda azərbaycanlı və türk görməyə qatlana bilmirəm artıq. insanlarımızdan mədəniyyətsizliyimizdən utanmaq istəmirəm daha da.

edit: sözə qüvvət olaraq #158799 nömrəli entry. üzgünüm timi.

sözaltı günlük

o gün gəldi çatdı. qorxduğum şeylərin həmişə başıma gəldiyi gün.
ən azından təbiət mənimlə bərabərdir. hər yer alabildiyinə yaşıllıq, havada ən sevdiyim - yaz qoxusu. maksimum yaz. maksimum şaftalı və gilas çiçəyi. bundan artıq daha nə istəyər insan.
istəyir. həm də nələr.
dənizi məsələn. bədəninin lənətə gəlmiş ağrısının keçməsini. anasının əllərini. dəyərli gördüyü insanların diqqətini. tort istəyir. işdən evə gəldiyində 15 kvadratmetrlik otağından yüzlərlə insanın çıxıb əllərində tortla qucaqlamasını. amma sadəcə səmimi insanların. o dünyada olanlar da mütləq iştirak etsin. gülməli səslənir. amma səmimilərin 90 faizi o dünyadadır. gəlsinlər. dostum gəlsin ölən dostum. əlində almaniyadan mənə aldığı breloklar.
bütün bunların heç biri olmayacaq amma mən yenə də xəyal edəcəyəm və xəyalımdakı kimi yaşayacağam. xəyal da doğrudur.

sözaltı günlük

sevgili oxucu,
bu günü evdə keçirdim. düşündüm bir az. yemək bişirdim. bir az internetdə gəzindim. amma günümə damğa vuran hadisə bir mahnını tapmağım oldu. əslində mahnını çoxdan bilirdim. 1-2 dəfə eşitmişdim məktəbdə oxuyanda amma fikir verməmişdim.
bu gün eşidəndə isə ilk dəfə, sanki hipnoz olunmuş kimi oldum. bunu yazan insan heç şübhəsiz mənim ruh əkizim olmalıydı. sanki yüz illər əvvəldən gələn ən yaxın bir adamım ilə qarşılaşmışdım. qəbirdən çıxıb məni qucaqlamış kimi hiss etdim. bu insanın kim olduğunu bilmirdim amma desələr filan mahnının müəllifi canını istəyir, canımı belə verərdim. mahnını repeata ala-ala bəstəkar haqqında araşdırmağa başladım və olduqca maraqlı nəticələr əldə elədim. hər şeydən əvvəl, bəstəkar hələ də yaşayır və klassik musiqi bəstəkarıdır. johann sebastian bach tədqiqatçısıdır. vaxtilə bütün həyatını, hər şeyini atıb gedib bir adada daxma qurub tək başına 12 il yaşayıb. pulsuz, əşyasız. nə qədər geri gətirməyə çalışsalar da dönməyib, bir neçə popıtka ediblər adam yenə qaçıb adaya qayıdıb. axırda yazığa adada da rahat verməyiblər, daxmasının yaxınlığında çıxan bir yanğından onu günahkar biliblər və aparıb dəlixanaya qatıblar. ordan çıxandan sonra bacısı və qardaşı öz evlərinə aparıblar.
türklərə nifrət elədim lap. onsuz da zəif olan musiqi sənətini ağ günə çıxara biləcək belə böyük sənətkarın vardı amma nə vəziyyətə qoyublar yazığı.. dəhşətlidir sadəcə.
istanbula gedəcək olsam mütləq bu şəxslə gedib tanış olmağa qərar verdim. çünki ilk dəfəydi başıma gəlirdi bu hisslər bir mahnını dinləyərkən.
hələ də dinləyirəm bunları yaza-yaza.

bu günü də belə nöqtələdik.

bu ölkədə yaşanmaz

söhbət azərbaycandan gedirsə, dəstəklədiyim fikir.
dostum demişdi ki, bir şəhəri yaşanacaq edən onun abidələri, küçələri, tarixi, havası və s. deyil, onun insanlarıdır. nə qədər haqlı olduğunu ölkədən çıxandan sonra gördüm.
dünən tedx-di nədi bilmirəm, çox yaxın bir insanımın orada çıxış edəcəyi barəsində danışırdıq və link göndərdi mənə, köhnə toplantılardan çəkilmiş. yarım saata yaxın o şəkillərə baxdım. insanların üzlərindən özündən razılıq, pislik, təkəbbür yağır, heç birinin xoşbəxt olmadığına adım kimi əminəm. rahat görünmək istəyib gülünc olanlar, marjinal görünmək istəyib kloun olanlar... qızlar oğlan tutmağa, oğlanlar qız tutmağa gəlib. o qədər insan içində heç biri zərrə qədər səmimiyyət bağışlamadı mənə. bu da bizim oxuyanlar, intellektuallar.. rusca danışmağı, makyaj etməyi, maşın sürməyi səviyyə kimi görən yazıqlar.
dərk elədim ki 1 il ərzində sinir sistemim nə qədər sakitləşib. burda da bir çox problemlər olmasına baxmayaraq, ən azından ətrafda gülən, səmimi, xoşbəxt insanlar görürəm. istədiyin hər hansı biriylə heç çəkinmədən kontakta girib söhbət edə bilərsən. heyvanları sevirlər. çiçəkləri, bitkiləri sevirlər. heç kim heç kimə təkəbbürlə baxmır. hamının geyimi demək olar ki eyni standartlardadır. heç kim üzündə bir ton makyajla, hündürdaban ayaqqabıyla dolanmır. havalar azca isinən kimi yemək götürüb ucsuz-bucaqsız parklarda uzanır, kitab oxuyur, qrill edir, içirlər. onlara baxıb sənin də kefin açılır. azərbaycandakı təkəbbürlü üzlərin birisi belə burada yoxdur. nə qədər də pis olsalar belə, bizim qədər ola bilməzlər. ömrümün sonuna qədər azərbaycana qayıtmamaq kimi bir bədəl qarşılığında burada daimi yaşamaq mümkün olsaydı heç düşünmədən qəbul edərdim.
sözügedən cümləni dəstəkləyən insanlar əlindən gələni edib çıxıb getsinlər deyə düşünürəm. yalnız bir halda ki, gedəcəkləri yerə uyğunlaşsınlar.

uzunsaç oğlana petux demək

klassik azərbaycanlıların ən sevdiyi şeylərdən biri. öz gözündə tiri görmür gedib özgəsinin gözündə çöp axtarır. siyahını uzatmaq da olar, saqqal saxlayan, sırğa taxan, geyimində qırmızı və sair kimi diqqət çəkən rənglərdən istifadə edən oğlanlara da petuxa bax əhəhəhə deyib əylənirlər öz aralarında. nə qədər təhsil alır-alsın, nə qədər dünyagörüşlü olur-olsun bu insanlar belə görüb belə gedəcək. necə deyərlər qanlarında var ona-buna pox atmaq.