blok başlıqlarını gizlət
bütün zamanlarda yazdığı ən əjdaha entrylər:
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
çox vaxt yaxınlaşdığım qızlar yellənə-yellənə gəzən, cüllüt, sarı diş qızlar olurdu. öz standartlarım var mənim, kriteriya demirəm. kriteriya seçim lüksunun olduğunu göstərir. amma mənim öz standartlarım var idi və bunu qəbul eləmişdim. ağzında bakteriya olmuyan qızlara yaxınlaşmırdım. o qızlardan nömrə almaq da asan olurdu, çox vaxt da özləri təklif eliyirdi.
sonra bir dəfə 28 mallda bir qız gördüm. gözəllik ilahəsi afrodita idi elə bil. aramızdaki fərqi izah eliyə bilmərəm. mənim standartlarımın çox çox üzərində idi. danışdığım sonuncu sarı diş qız gəldi ağlıma. axrıncı dəfə telefonda danışanarkən -məni lahmacuna apar da demişdi. qəlbini qırmadan aparmışdım mən də. heç vaxt yadımnan çıxmaz. bir tərəfdən tək əli ilə limonu 3-cü lahmacuna sıxarkən digər tərəfdən ofisianta -qaqaş bizim ayranlar nooldiii? demişdi. bu görüntüləri silmək istəyirdim yaddaşdan. qıza yaxınlaşmaq qərarına gəldim.
axşam idi. qıza bəlli eləmədən arxasınca gedirdim. yanından keçənlər dönüb bir də baxırdılar. qız zövqlə geyinmişdi. mən də təzə-təzə bankda təcrübəçi olaraq işə başlamışdım. işə evdən yemək aparan yeganə insan idim. axrıncı dəfə 2 il əvvəl toya geyindiyim, əynimdə biədəb görsənən şalvar və köynək var idi. altdan ağ maykamın qolları görsənirdi. içində balaca boş qazança və qaşıq olan setka tutmuşdum əlimdə. bu acınacaqlı görünüşdə afrodita ilə tanış olmaq istəyirdim.
cafelərin olduğu mərtəbəyə qalxan eskalatorda yaxınlaşmaq qərarına gəldim. düz yanında dayandım. məni görmürdü, solunda dayanmışdım, o da sağa baxırdı. ağzımı açıb salam vermək istəyərkən bilmədən təsadüfən dirsəyi ilə qoluma nüfuz elədi desəm yeridi. oğlan olsa -ehtiyatlı ol da ləpəş deyib girərdim yəqinki. qıza baxdım, yaxından da çox gözəl idi, çaşıb üzr istədim. qız -siz niyə üzr istəyirsiz ki, günah məndə oldu deyib, üzr istəməkçün mənə tərəf döndü. məni gördü. filmlərdəki kimi romantik bir başlanğıc olmuşdu. baxışlarını görməliydiz. sənin sifətini sikələr bu nədiəə baxışı atıb pilləkənləri sürətlə qalxmağa başladı. təslim olmadım. o dirsək olmasaydı olmuşdu əslində dedim öz-özümə. setka hər dəfə ayağıma dəydikcə qazançadan takkaturuk səslər gəlirdi. sanki bütün insanlıq tarixi, bütün kainat bizim birləşməyimizdən yarana biləcək mutasiyanın qarşısını almaq üçün mübarizə aparırdı.
qız bufelərin birində yemək üçün növbəyə girmişdi. düzünü desəm qızların cafelərdə fast food restoranlarında o növbələrə girdiyini görəndə, hansı ki 28 mallda axşam vaxtı lap çox olur, yaraşdırmıram onlara, gülməli və miskin görsənir mənə. uzaqdan qıza baxıb kinayə ilə acı-acı gülümsəyirdim. yanımdan keçənlər qazançamı taqqıldadardı. yeməyini alıb iki nəfərlik stollardan birinin arxasında əyləşdi. mən də yemək almaq fikrinə düşdüm amma tez daşındım, yeyərkən heç şansım yox idi. tünd kofe sevmirəm, latte aldım. bütün cəsarətimi toplayıb yaxınlaşdım. -əyləşmək olar? dedim. məcbur -olar dedi. 10 dəqiqə əvvəl gördüyü üzümü tanımadı. çantasından telefonunu çıxardıb aldığı yeməklərin şəklini çəkdi. qızdan soruşdum ki eta dlya instagram? ( rusca bilmirdim. heç bilmirdim. niyə elə dedim bilmirəm. səsimi də incəldib dedim. qarşımda o gözəllikdə qız, ilk dəfə içdiyim latte, bütün bunlar məni başqa auraya soxmuşdu. özümü "ruskoyazıçnı" göstərib ordan qızın gözünə girmək istədim. hansısa dostum görsə götüynən gülərdi mənə ) - həə, çox xoşluyuram orda şəkil paylaşmağı dedi. - instagramınızı olar dedim. -xeyr tanımadığım adamlara olmaz dedi, narahat halda ətrafına baxaraq. biraz keçmişdi ki -olar siz yerinizi dəyişdirəsiz indi nişanlım gələcəye dedi mənə. ürəyim saniyədə 4 dəfə atmağa başladı, qorxudan qıc olurdum az qalsın. sürətlə barmaqlarını nəzərdən keçirdim, boş idi. ürəyim normal döyüntüsünə qayıtdı. -gözlüyürəm gəlsin dedim etinasız və cəsarətlə. -nişanlınızın üzük almağa pulu çatmır deyəsən dedim. qız gülümsədi. yerində zarafat idi nə çox şit nə də duzsuz, özüm də təəccübləndim. qıznan söhbətə başladıq. yarım saat sonra - yavaş-yavaş qalxaq dedim. qalxdıq. artıq onu öz təsir dairəmə sala bilmişdim. metroda kartına 20 qəpik yükləyib ona tamamilə sahib olmaq planları qururdum. nömrəsini də istəyə biləcəkdim. birdən qalxarkən qız -istəyirsən nömrəmi yaz dedi. sevincdən hönkür-hönkür ağlıyacağımı sanırsızsa mən də elə sanırdım. amma elə olmadı. normal qarşıladım hətta biraz üzümü də turşutdum. reaksiyam "bləə biraz danışan kimi nömrə istiyirsiz" oldu elə bil.
geyim mağzalarına girməyə qərar verdi. eskalatordan düşərkən əlimdəki setka diqqətini cəlb elədi. -sən nə almısan deyib, içinə boylandı. cəld və sərt hərəkətlə setkanı ondan uzaqlaşdırmaq istəyərkən qazançadan gələn takkatarak səslərini ikimiz də eşitdik... -şey iş materiallarıdı deyib yola verdim. sonra gördüm işi uzun çəkəcək yorğun olduğumu deyib sağollaşdım.
evə gedərkən ikimizlə bağlı ən xırda detallara qədər fikirləşmişdim. xoşbəxt idim. gic kimi hırtıldıyırdım avtobusda.
evə çatdım. 2 saat sonra yazdım qıza, cavab yazmadı. yenə yazdım cavab yoxdu. 4. dəfədən sonra qızdan cavab gəldi. - sən rusca bilirdin hə? -neyniyirsən ki? soruşdum. - köhnə sevgilimlə danışıram, barışırıq deyəsən. bir cümlə desəm tərcümə eliyə bilərsən? dedi.
elə bil kimsə qulağıma qaqaş ayranlar nooldii? fısıldadı. anam otağa girdi. -nolub bala sənə, birtəhərsən? soruşdu. bir problemin olanda analar birinci hiss eliyir. -qazança yadımnan çıxdı, qaldı avtobusda. - ə kül sənin başıva, bir qazançaya yiyə durammırsan dedi. yalnız idim yenə....
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
illər sonra ibtidai sinif yoldaşı ilə qarşılaşmaqdan daha bərbad bir şey varsa o da illər sonra qarşılaşdığın ibtidai sinif yoldaşınla eyni kurtkanı geyinməkdi. illər sonra ibtidai sinif yoldaşıyla qarşılaşanda bu həyatda böyük uğurlar qazanmış, iki holding sahibi, ayaqüstü söhbət zamanı 8 dəfə vacib zəng gələndə telefonu açıb öz işçisini acılıyan, sinif yoldaşına yuxarıdan aşağı baxan bir sonradangörmə qudurğan olmaq istiyərdim. amma olmadı, eyni kurtkanı geyinmişdik, avtobusdaydım öz də. avtobusda ayaq üstə diyandığını görüb pəncərə tərəfə keçdim. boş yeri görüb yanıma şığıdı, məni tanıdı. hal-əhval elədik. işləyib-işləmədiyimi, işləyirəmsə harda işlədiyimi, işləmirəmsə niyə işləmədiyimi soruşdu. -işliyirəm dedim. -maaş necədi? -yaxşıdı dedim. yavaş-yavaş üzdə dəyişiklik, maraq ifadəsi, milyonlarla azərbaycanlının ortaq obsesiyası olan həmsöhbətinin maaşını öyrənmək arzusu, sancılı yalvarış bürüdü üzünü. - nə qədər maaş alırsan? -yaxşıdı - belə bəs eliyir? - yaxşıdı pis deyil - qane eliyir də əsas? - həə yaxşıdı - nə qədər alırsan? - sənin işlərin necədi? soruşdum. - mən 250 alıram sən nə qədər alırsan? dedi. - köhnə uşaqlardan kimi görürsən?- maaşıvı demədin dedi üzündə xəfif şirnikləşdirici gülüş və buna uyğun səs tonu ilə.- maaşdı da dolanırıq dedim. birdən üz ifadəsi tamam dəyişdi. yenə bir çox azərbaycanlının cavab almadıqda son çarə olaraq verdiyi o sualı verdi. - belə 300 var? gözümün içinə baxıb boğduğu isterikanı göstərməməyə çalışaraq elə yalvarıcı tonda elə doluxsunmuş bir ifadə ilə soruşdu ki, sanki təslim olmağım üçün mərhəmət diləyirdi. bütün sinirləri gərilmişdi. onda başa düşdüm ki, mənim maaşım onun üçün narkotik maddə kimi bir şeydi və qəbul eləməsə halı xarab olacaq. -var dedim, 300 var. əvvəlcə bihuş oldu, sonra ağlıyıb sinirlərini boşaltdı.
özünə gələndə evlənib evlənmədiyimi soruşdu. başa düşdüm ki, özü evlənibdi. çünki bundan bir iki gün əvvəl bir başqa sinif yoldaşımla qarşılaşmışdım, maaş məsələsində eyni dialoqu yaşamış sonra da məndən evlənib evlənmədiyimi soruşmuşdu. yox deyib eyni sualı ona vermiş, o da gözlədiyi sualı böyük ləzzətlə alıb evli olduğunu demişdi. niyə görə bilmirəm amma sinif yoldaşları ya qrup uşaqları adama evlilik xəbərlərini elə şad xəbərmiş kimi verillər ki, adamın həqiqətən sevinməyi gəlir. təcrübəliydim artıq. bu dəfə - yox, hələ ki subayçılıqdı deyib susdum. elə bildi ki, mən də ondan soruşacam, özünü cavab verməyə hazırlamışdı, amma istədiyi sualı ala bilmədi. üzümə baxdı, eyni sualı vermiyəcəyimi anlayıb mən də iki ay var evlənmişəm dedi, amma o həzzi ala bilmədi. susub təbrik eləməyimi gözlədi. eləmədim.
yol boyunca hərdən danışır hərdən də susub yola baxırdıq. o, çoxdandı görmədiyin adamla eyni yolu gedəndə mütləq danışmaq ehtiyacı hiss eliyərsən amma heç bir söhbət tapa bilmədiyivə görə qəribə səssizlik olar haa, elə bir şey olmuşdu. məncə ikimiz də eyni şey haqqında düşünürdük, ikimizin də ağlında bir şey var idi, amma ikimiz də özümüzü o yerə qoymurduq. axırda dözmüyüb -elə hərəkət eliyirsən ki elə bil eyni kurtkanı geyinməmişik demək istədim. - gəl bu gerçəklə üzləşək də, illər sonra qarşılaşmışıq və ikimiz də eyni kurtkanı geyinmişik. mənimçün fərqi yoxdu vallah, problem eləmirəm, amma bu barədə danışmadıqca özümü narahat hiss eliyirəm. danış mənnən, elə səsizcə, aradabir gözucuynan kurtkama baxma. elə bilirsən görmürəm amma görürəm. ancaq danışa-danışa bunun öhdəsindən gələ bilərik. mən bunları fikirləşərkən birdən dönüb dedi ki: - fəxriyə necədi? (fəxriyə bizim sinif yoldaşımız olub) - mən nə bilim? - sən fəxriyənin qardaşı deyilsən? bir müddət donub qaldım, eşitdiyimə inanmaq istəmirdim, eləcə donub qalmışdım. illər sonra qarşılaşdığın ibtidai sinif yoldaşınla eyni kurtkanı geyinməkdən daha bərbad bir şey varsa o da illər sonra qarşılaşdığın sinif yoldaşıvın səni fəxriyənin qardaşı ilə səhv salmağıdı. bəlkə də sizinçün bu o qədər də böyüdüləsi bir şey deyil amma mənə çox pis təsir elədi orda. əlimi ağzına tutub "yox yox, demə demə, elə demə" demək istədim, "mənim ürəyim dözməz elə şeylərə, dinc həyat yaşıyıram mən, işdən evə evdən işə dövlət qulluqçusuyam. cavan olsam da hər şeydən əlimi üzmüşəm, heçbir istəyim ya da məqsədim yoxdu, keçən dəfə oturub qocalıq pensiyamı hesablamışam, indiki stajimnan 136 manat pensiya düşür mənə. axşamlar parkda oturub qocalarnan şahmat oynuyuram. dövlət qulluqçusuyam mən. müdürün zarafatlarına ən birinci mən gülürəm. obedden sonra -həə pryannik də var çaynan içməyə deyib kefi açılan tipik dövlət qulluqçusuyam . amma deyilən deyilmişdi. arsızlıq eləməyin mənası yox idi. bütün bunları deyib olmamış kimi davranmaq üçün gec idi. kim olduğumu yadına saldım. - həə deyib qabağına baxdı. elə həə dedi ki, orda mənim yerimə fəxriyyənin qardaşının olmağına daha çox üstünlük verdiyini anlıyırdız.
biraz sonra söhbət köhnə sinif uşaqlarından düşdü. belə dialoqlar daha çox "fılan yerdə işliyir" "fılankəsi görmürsən" "evlənib uje" " o gün gördüm heç dəyişmiyib" "onun bir dənə də qardaşı var idiye yadında?" "çox yaxşı oğlandı, namazqılan, ibadət eliyən uşaqdı" "onu məktəb vaxtı açmışdılar da" tərzində ifadələrnən davam eliyir. -simnarı gördüm o gün dedim. - hansı simnar, simnarəni deyirsən? - hə simnarə - həə lap yaxşı. bu qədər çəkdi söhbət, çox sexy qız olmadığı üçün uzatmadıq. sonra söhbət sinfimizin qardaşlarından düşdü. uşaqlarına qafiyəli ad qoşmaq sindromu yaşıyan ata ananın oğulları idi onlar - rasif və rasim. tekkendəki döyüşün ortasında ikiyə bölünən obraz kimi onlardan birinə vurduğun hər zərbə arxadan sənə geri dönəcəkdi. rasim biraz qorxaq idi amma. qardaşı sinif otağının ən arxasında biriynən dalaşanda bu gəlib arxadan yumruq vurub qaça-qaça sinifdən çıxırdı. sonra girirdi içəri yenə yumruq vurub təzdən qaça-qaça çıxırdı sinifdən. dava qurtarana qədər manyak kimi qaçırdı oyanbuyana. əlbəyaxa girişən rasif olurdu, biz rasimi tuturduq çox vaxt. çox sonralar rasifin bir qıznan adı çıxdı məktəbdə, ailələr qarışdı işə məktəbdən çıxartdılar. döyüşdəki taktikanı işlətmişdilər deyəsən. bizim sinifdə anormallar az deyildi, azad var idi misalçün burnunu qurddalıyıb ağzına soxan. yəni gəlin düzünü deyək də, uşaq vaxtı, lap balaca olanda bir çoxlarımız dadına baxmışıq, amma ordaca da tərgitmişik. azad tərgidə bilmədi. uşaqda utanmaq deyilən şey yox idi, sinfin ortasında bəhbəhnən, göstərə-göstərə burnunu qurddalıyıb yeyirdi içindəkiləri. azad üçün fırttıq bir həyat tərzi, bufetin bahaçılığından bir qaçış yolu idi. azad hamımızda (o sinifdə oxuyan hamıda) dərin və sağalmaz psixoloji yaralar buraxmışdı. o sinifdə oxuyub, azadı o vəziyyətdə görən heç bir uşaq böyüyüb həyata tutuna bilmədi. bir dəfə bizə demişdi ki, ağlamaqdan xoşum gəlir. niyəsini soruşanda demişdi ki, çünki ağlıyan vaxtı fırttıq sel-su olub axır ağzıma. amma ağlamaq gərək təbii olsun. ona görə anam həmişə əsəbləşib məni döyəndə içimdə gizlidən-gizliyə bir sevinc olur. amma azaddan daha axmaq və biyabırçı biri var idisə o da sənan idi. dərs danışdığı yerdə bütün sinif yoldaşlarının qarşısında şalvarına işiyən bu balaca qardaşımız özünə travmalar içindən travma bəyənmişdi. bundan sonra adamın qarşısında bir iki variant qalır. ya inzivaya çəkilib xırda bir qəsəbədə, təbiət qoynunda kinik həyat yaşamaq, ya da narkotikə qurşanıb öz məhvini hazırlamaq. amma ilk başlarda sənanın çox da vecinə deyildi sanki. işədiyi yerdə, lövhənin qabağında xırda gölməçə əmələ gəmişdi. xadimə sanki sənanın acığına bir neçə gün oranı təmizləmədi. lövhəyə çıxanda gülə-gülə gölməçənin üstündən oppanıb keçir, tənəffüsdə uşaqlar bir-birinə göstərib əylənirdilər. bu özü belə intihar üçün bir səbəb idi. təbii ki 3-cü sinifdə oxuyan sənana da pis təsir etmişdi bu. axırda dözmüyüb hamıya lövhənin qabağındakı o xırda gölməçəsini göstərərək - özümü o gölməçədə boğmaq istiyirəm demişdi. deyəsən azada görə bu həyatdan əlini ən tez üzən sənan olmuşdu. sənan azadla eyni parta arxasında otururdu.
yenə səssizlik oldu, cavidi görmürsən dedi biraz sonra. - cavidi görürəm tez-tez, biz tərəflərdə qalır. namazqılan, ibadət eliyəndi amma yaxşı uşaqdı dedim. - həə allah qəbul eləsin, neyniyir işliyib eliyir? soruşdu - maaşını bilmirəm amma bilirəm ki, 300 yoxdu dedim - hardan bilirsən? - soruşmuşam. yenə bir müddət səssizlik oldu, sonra eyni yerdə düşəcəyimizi öyrəndik, yavaş-yavaş yaxınlaşırdıq. mən pəncərə tərəfdə oturmuşdum, o da mənim yanımda, gediş haqqını vermək baxımından dezavantajı var idi. bunun verdiyi şirin rahatlıq bürümüşdü içimi. amma yenə də gediş haqqını mənim verməyimin daha doğru olacağı qərarına gəldim. sherlock holmes döyüşdən öncə bütün zərbələri hesablıyan kimi mən də slowmotion vəziyyətdə olacaqları hesablamağa başladım. 1. hədəfin diqqətini yayındır. əlini cibinə aparacaq göydə tut. mədəsinə dirsək at. təsadüfi yumruq sovuracaq sağ əlnən blok elə, sol əlnən pulu şoferə uzat. - manatı xırdalama da məndə qəpik var deməyə yeltənəcək, çənəsini zəiflət, diafraqmaya təpik vurub avtovusdan bayra at. fiziki sağalma 5 dəq, psixoloji sağalma - mən verirdim də, xəcalət verirsəne valla diyənə qədər. ikimiz də eyni yerdə düşdük. göydə fırranıb vurduğu şilləni çıxsaq yaxşı hesablamışdım. onsuz da o cür vəziyyətlərdə adam digər sərnişinlərdən utanır, indi eyni kurtkanı geyinmişik və bu daha gülünc görsənir deyə ikiqat utandım.
avtobusdan düşüb bir xeyli getdik. axırda obed eliyib təzdən işə qayıtmalı olduğunu deyib sağollaşdı.
necə oldu bir-bir evlənməyə başladılar, nə dəyişdi, nə başa düşdülər ki böyük rolunu oynamağa başladılar, ya da mən nəyi başa düşmədim. "mənim yaşımdakılar ailə saxlıyır". məktəbdə oxuyanda universiteti bitirən kimi hansı işlə məşğul oluruq olaq, mütləq yaxşı pullar qazanıb böyük uğurlar qazanacağımızı düşünürdük. indi azada baxırdım çiynində ailəsinin yükü 250 manatlıq işə tələsirdi. bu ölkədə yaşıyırsızsa uşaq vaxtı uşaqlığınızı, cavan vaxtı da gəncliyinizi yaşıya bilmirsiz, qoca olanda da bankamat növbələrində ölümü arzuluyursuz. birdən kimsə məni çağırdı -molla! azad idi çağıran, - nolub? - niyə hər dəfə hüznlü sonla bitirmək məcburiyyətində hiss eliyirsən özünü? - neyniyim sonra tutmur - '250 manatlıq işə tələsirdi', mən həyatımnan razıyam qaqa, evde gül kimi yoldaşım gözlüyür, atam da maddi kömək eliyir, bəy balası kimi dolanıram, söhbətə bax da 'ya da mən nəyi başa düşmədim' . ahahaha bir dənə tutunamayanlar oxuyub özünü səlim zad hesab eliyir. di sağol.
qeyd: sənan adı verdiyim sinif yoldaşım əslində yazarın özüdü.
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
anamın dayısı ölmüşdü bu həftə. bəlkə də keçən həftə idi, bilmirəm. anam yuxudan oyatdı səhər tezdən. "yəhya dayı can üstədi, tez elə gedirik". heç nə başa düşmədim, yuxuluydum. bəlkə də keçən həftə idi.
hava isti idi çöldə, yəhya dayıgilin evlərinə çatdıq, ikinci mərtəbədə yaşayırdılar, qapını tanımadığım bir qadın açdı. yəhya dayı qonaq otağındakı divanda uzanmışdı. ətrafında qohumlar var idi. anam otağa girəndə dayısı arvadı firuzə xala üstünə cumdu, qucaqlaşıb ağlamağa başladılar. kişi hələ ölməmişdi. sonra anam məni çağırdı ki, dayı ilə görüşüb vidalaşım. keçmədim içəri, firuzə xaladan qorxurdum, amerikan futbolundakı oğlanlar kimi cumurdu adamın üstünə, anam aşacaqdı az qalsın. mətbəxə getdim. su içmək isəyirdim. mətbəxə daxil olarkən stolun üstünə qoyulmuş 3 dənə şaftalı diqqətimi cəlb elədi. özümü görməməzliyə vurdum. su süzüb içdim. mətbəxin pəncərəsindən çölə baxdım. həyətdə uşaqlar oyun oynayırdı. üç dənə uşaq velosiped sürürdü. bir dənəsi isə onların yanı ilə qaçıb "diyu diyuuuu ııııııhhııhhhııhh" səsləri çıxarırdı. uşaq özündə 300 manat maaş alan atanı ehtiva edirdi. sonra 1500 manat maaş alan atanın velosiped sürən oğlu, o cındırın oğlu dönüb 300 manata dedi ki, "qışqırma da qulağımın dibində!". 300 manat duruxdu. amma ani tərəddüddən sonra heçnə olmamış kimi ləyaqətsizcə velosipedin arxasınca qaçıb eyni səsləri çıxartmağa başladı. ani hərəkətlərlə bədənini sağa sola əyərək velosiped sürdüyünü xəyal edirdi. bütün bunları izləyərkən beynimdə şaftalı var idi. şaftalını yeməklə yeməmək arasında mübarizə aparırdım. özümü inandırmağa başladım ki, burda ayıb heç bir şey yoxdu. onsuz da gedişatı dəyişə bilmərəm. əslində beynim şaftalını yeyəcəyimi çoxdan qəbul eləmişdi. çünki normalda həmişə 2 stəkan su içən mən mətbəxə girəndə yarım stəkan süzmüşdüm özümə.
birinci şaftalını yeyib bitirdim. tumunu velosiped sürənə atdım, dəymədi. ikincini də bitirirdim ki, qonaq otağında inilti səsi gəldi, hamı qorxudan qışqırmağa başladı, kişi hələ ölməmişdi, qaça-qaça firuzə xala mətbəxə girdi. əri orda can verərkən mən bir əlimi şaftalının altına boşqab kimi tutmuşdum ki, suyu yerə axmasın. neyniyəcəyimi bilmədim. özümü kədərlənmiş kimi göstərmək istəyirdim. "nədir bu zamansız ölüşlər firuzə xala?" deyirmiş kimi başımı yellədim. başını yelləyib "utanmırsan da" dedi. çıxmalıydım mətbəxdən. bir dənə şaftalı qalmışdı. beynimdə plan qurdum ki, yəhya dayı öləndə ara qızışacaq, ağlaşma düşəcək o arada tez gəlib yeyərəm. çıxdım mətbəxdən.
koridorda divarın bir küncünə söykənmiş xalçaya rast gəldim. məlum idi; kişini bu xalçaya bürüyəcəkdilər. amma xalça gözümə böyük göründü. yəhya dayı bu qədər hündür deyildi axı. maraq dalğası məni bürüdü. qapı döyüldü, açdılar qapını, yenə tanımadığım biri idi, kişinin gəlməyi ilə hamı yan otağlara keçdi, nəyi isə müzakirə edirdilər, deyəsən dəfn mərasimi ilə bağlı idi. yəhya dayı tək qaldı otaqda. keçib yanında əyləşdim. ətrafıma baxdım heç kim yox idi. yəhya dayı gözlərini tavana zilləyib ağır-ağır nəfəs alırdı. bilinirdi ki, son anlarını yaşıyır. ölümünə dəqiqələr qalıb. astadan soruşdum: -dayı sənin boyun neçədi? dayıı. sənin boyun neçədi? cavab vermirdi. burnumuz arasında 30 sm məsafə var idi. birdən ağlıma gəldi ki, görəsən ölümə bu qədər yaxınlaşmış birini güldürə bilərəm? dilimi çıxarıb üzümü qəribə hallara saldım. reaksiya yox idi yenə. bu cür anlarda başqa şeylərdən danışıb ölümü unutdurmaq istədim ona. qulağına əyilib dedim: 2 manata lobya olar a kişi? o pula bud dibi alaram ya ciyər alıb kartofnan qovuraram, həm daha tutumludu, həm də doyumlu. lobya xoşluyan var? hamı da evdə əri nə xoşluyursa onu bişirir də. bəs bu lobyanın forsu kimədi? təzdən üzünə baxdım yenə reaksiya yox idi. firuzə xala girdi içəri. ayağa qalxıb "nədir bu zamansız ölüşlər firuzə xala?" deyirmiş kimi başımı yellədim yenə. şəfqətlə mənə baxıb gülümsədi, ərinin son anlarında yanında olmuş, ürək dirək vermişdim ona. yəhya dayıdan möhkəm inilti səsi eşidildi, kişi son nəfəsini verirdi, firuzə xala qışqırdı, hamı otağa qaçmağa başladı. hamı otağa qaçarkən əks istiqamətdə bədənimi sağa sola əyərək mətbəxə qaçmağa başladım. otağa qaçanlar dönüb təəccüblə mənə baxırdı.
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
fərid məndən bir yaş balaca, diribaş və çoxbilmiş uşaq idi. demək olar ki, ilk ciddi söyüşü ondan öyrənmişdim. bir dəfə ikimiz söhbət eliyirdik və fərid birini söyərkən sikmək sözündən istifadə elədi. diqqətimi cəlb eləmişdi, indiyənə kimi məni əsəbləşdirən insanlara layiqli cavabı bu sözü bilmədiyimə görə verə bilməmişdim sanki. mənasını soruşanda fərid mənə təəccüblə baxdı. - bilmirsən nə deməkdi? bilmirdim, 4. sinifdə oxuyurdum və elə çox həyətə düşən uşaq deyildim. - sənin şeyin var düzdü? - hə var - qızlarda da qabağda deşiy olur, sən şeyivi o deşiyə soxanda olur sikməy. elə bil telefonumda yeni bir funksiya tapmışdım. özümü yenidən kəsf eləmişdim. sonralar başıma müxtəlif bəlalar açacaq olan, yarım-yamalaq çatdırılmış bu məlumat mənə çox ekssentrik və maraqlı gəlmişdi. amma qaranlıq qalan bəzi yerlər var idi. - fərid, sən axı səlimi... səlimdə də deşik var?
həmin günün axşamı mən də daxil olmaqla məhlədəki uşaqların heçvaxt unutmayacağı (yəqin ki, unudublar) maraqlı bir hadisə baş verdi.
amma ondan əvvəl səlim haqqında danışım. səlim bizim aramızda ən böyük uşaq idi və bütün günü həyətdə sülənərdi. yaşımıza görə ən şeytani və ağıla gəlmiyəcək fikirlər ondan çıxardı. yadımdadı ki, bir dəfə məni çox əsəbləşdirmişdi, mən də böyükdü deyə qorxumdan heçnə deyə bilmirdim, ağlamaq tutmuşdu məni. birdən orda olan məhlə uşaqlarından biri mənə dedi ki, o gələn sənin qohumun deyil? gördüm ki, uzaqdan anamın əmisi gəlir, səlimə bir dənə şillə qoydum ki, uşağın gözləri çəpləşib qayıtdı əvvəlki vəziyyətinə. bu dəfə səlim qorxusundan heçnə deyə bilmədi və ağlamağa başladı. anamın əmisi də səlimi sakitləşdirmək üçün başını sığallayır, amma bir tərəfdən də bəlli eləmədən (mənim onu görüb kişiləşməyimə) bığının altında gülürdü. o söhbətin üstündən neçə illər keçib və anamın əmisi hər dəfə bizə gələndə, biz onlara gedəndə, hardasa bir yerdə qohumlar yığışanda o əhvəlatı danışıb biyabır eliyir məni. elə bu yaxınlarda qohum-əqrəba yığışıb bizdə, söhbət məndən düşdü, başladılar mənim uşaq vaxtı çox ağıllı və tərbiyəli olduğumdan danışmağa, mən də utanaraq təvazö göstərirəm. birdən otağın bir küncündə oturmuş anamın əmisinə gözüm sataşdı, səlimin başını sığalladığı andakı kimi bığının altında xırda-xırda gülürdü. soruşdum ki - danışacaqsan hə əmi? - (gülə-gülə) həə - gözdə qoy çıxım otaqdan.
həmin o söyüşü öyrəndiyim günün axşamı uşaqlar məni həyətə çağırdılar. "dom-doma" futbol oynuyurdular və hərə bi yerə istirahətə getdiyi üçün adam çatmırdı. məndən başqa 4 nəfər var idi bizdə: fərid, səlim, orxan və cəfər. orxan mənlə yaşıd idi və hamımızdan güclü idi, digər güclü uşaqlar kimi o da yaxşı futbol oynuyurdu, fərid həmişə yaltaqlanardı ona. cəfər da varlı ailənin uşağı idi, həmişə təzə paltarlar geyinər, oynanan top çox vaxt onun olardı. fərid həmişə yaltaqlanardı ona da. misalçün gizlənpaç oynuyardıq məhlədə, əgər hansısa padezdə cəfəri görürdünsə bilirdin ki, fərid də ordadı.
düşdük futbol oynamağa, amma həmişəki kimi bir problemimiz var idi. oynadığımız balaca meydançanın düz yanında qırmızı rəngdə skameyka var idi və orda birazdan yenə xalalar gəlib oturacaqdı, top tez-tez onlara dəyəcəkdi və dəydikcə qışqırışmağa başlıyacaqdılar. ən axırda da həmişəki kimi topuzumu alıb qaytarmıyacaqdılar. öz də aralarında biri var idi ki, çox vaxt onunla dalaşırdıq. kök yaşlı bir arvad idi, adı asya idi. top çox vaxt ona dəyərdi. səlimin ağlına bir fikir gəldi. dedi gözlüyün gəlirəm, 5 dəqiqə sonra qayıtdı geriyə, əlində qırmızı rəng kraska və fırçaynan. başladı skamyanı fırçalamağa. səlim kraskalıyırdı biz gülürdük. başladıq futbola, elə də yaxşı oynamırdım, marağım olmuyub heç vaxt. ona görə də qapıda diyanırdım. 5 dəqiqə keçmişdi ki, arvadlar yavaş-yavaş gəlməyə başladı. oyunu diyandırıb gözlədik. asya xala gəlib oturdu skamyada, o biri arvadlar son anda görüb oturmadılar. meydançada hamımız gülməkdən yıxılmışdıq yerə. bir səs-küy qalxdı ki, gəl görəsən, asya xala başladı söyməyə ki, bunu hansı heyvan eliyib. (bu arada o biri arvadlar da gizli-gizli gülürdülər). asya xalanın xalatı arxadan qırmızı olmuşdu. səlimin anası xəbər tutub düşdü həyətə, səlimə bir dənə şillə qoydu ki, uşağın gözləri yenə çəpləşdi. ona şillə dəyəndə gözləri çəpləşirdi. apardı evə, 5 dəqiqə sonra səlim düşdü həyətə oyuna davam elədik. xalalar da getdi biraz uzaqdakı skamyada oturdular. asya xala da xalatını dəyişib düşdü həyətə. artıq rahat oynuya bilərdik.
mən qapıda da yararsız idim. bir ara cəfər mənə yavaşca yerlə pas ötürdü. ayaqlarımı aralıyıb əlimlə tutmağa çalışdım. top çox yavaş gəlirdi, amma tuta bilmədim, əlimin altından, ayaqlarımın arasından keçib girdi qapıya. cəfər əsəbləşdi, fərid getdi yanına nəsə dedi. fərid yenə iş başında idi. sonra qapıda fərid dayandı, mən girdim oyuna. dedilər sən dayan bir qıraqda topa ayağını vurma. gic kimi meydançada oyan buyana qaçırdım. onlar oynuyurdu, mən qaçırdım. bir ara elə oldu ki, hamı bizim qapının ağzına yığışdı, rəqib oyunçular hücümda idi. məndən başqa hamı bizim qapımızın ağzında idi. mən rəqib qapının qabağında dayanmışdım. birdən elə oldu ki, top ayağıma düşdü. elə o dəqiqə də rəqibdən əvvəl orxanla cəfər yanıma gəlib məndən pas istədilər. birinə pas atmalıydım. biri güclü idi, o birisi pullu. udmaq üçün ikisindən birinə boyun əyməlisən. orxan, cəfər, səlim və fərid. birləşib dünyanı idarə eliyir. bəs mən neyniyirəm? hər şeyə qarşı laqeyd idim və uşaq olanda atam demişdi ki, ondan mənə nə oğul olacaq. qapıya yaxınlaşıb var qüvvəmlə zərbə endirdim. top qapının yanından keçib uzaqda oturan asya xalanın yanındakı arvadın qucağına düşdü. asya xalanı da tutuzdura bilməmişdim. arvadlar tərəfdən yenə səs-küy qopdu. uşaqlar da həm gülür, həm də qışqırırdılar. mən də əsəbləşdim və gücüm ancaq özümnən bir yaş balaca, bugün səhərki həmsöhbətim fəridə çatırdı: sənin anavı sikim nə qışqırırsan?
üzümü çevirib evə getdim. atam haqlıydı, mən udmaq istəmirdim.
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1336
blok - başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1343