qəribə bir hüzün var içimdə, qəm var qüssə var. qəm qüssə deyil bəlkə də sadəcə boşluqdu, bilmirəm. elə də dəhşətli bir problemim yoxdu, gəncəm, hələ yolun çox başındayam. gələcəkdə yaşamaq istədiyim çox şey, görmək istədiyim çox gözəllik, gəzmək istədiyim çox yer, söhbət eləmək istədiyim çox insan, nəsə yaşamaq istədiyim çox qadın var. bunları etmək üçün lazım olan motivasiyam biraz da dərinə getsək yaşamaq istəyim isə əvvəlki qədər deyil. özümü öldürəcək bir cəsarətim yoxdu,düzü heç bunu məntiqli də hesab etmirəm. motivasiyamı aşağı salan insanlardan qurtulmaq istəyirəm amma düzünə qalsa bu da elə də mümkün görünmür.
heçnəyə gülmürəm bir müddətdi, heçnəyə ağlamıram, heçnəyə sevinmirəm, heçnəyə əsəbləşmirəm, üzülmürəm, nifrət etmirəm, sevmirəm. bütün hisslərimdən təcrid olunmuş kimiyəm, qorxuram arada, qorxu hissim itmir ya da itmiyib. bunu özüm də istəyirdim əvvəl, yəni hisslərimi heçkim görməsin istiyirdim.başqalarından gizlədə-gizlədə tam görünməz eləmişəm deyəsən indi heç özüm də görmürəm onları. insan hiss eləmədikcə həyatdan zövq almırmış. sadəcə rasional verilən qərarlar, sadəcə məntiqi düşüncələr, olaylara sadəcə məntiq baxımında yanaşmaq, insanların düşüncələrinə hisslərindən daha çox əhəmiyyət vermək bir müddətdən sonra bizi özümüzdən, onlardan, dünyadan uzaqlaşdırırmış.
