pambıqsatan kişi

bir nizamiyə alanda və lotodan bir və ya yaxud 90 çəkəndə lazer verirdi, amma bir məmmədə olanda özü ilə quşlar gətirirdi, o quşlardan verirdi bizim məktəbin yanındakı. bakıya təzə gəldiyim vaxtlar idi, kasıbçılığın üzü qara olsun, getdim, pulum bir nizami idi ancaq, o biri nizamiyə özümə kolbasa-çörək almışdım, gəldi 90 çıxdı. o an elə bil başımdan qaynar su tökdülər. o gözəlim quşları bir nizamiyə - bir kolbasa-çörəyə görə qaçırmışdım, bütün məktəbin də gözü o quşlarda idi ki, bəs görüm kim qazanacaq. rayondan yeni gəlmiş uşaq olaraq məktəbin diqqət mərkəzinə düşmək şansını itirmişdim. o lazerə nifrət eləyirdim sonra, 2 gün sonra da əsəbiləşib atmışdım pəncərədən.
(bax: acı uşaqlıq xatirələri)

lgbt

mənim xüsusilə anlamadığım qızların "elə insanlar özlərindən utanmalıdır!" başlıqlı yazılarıdır lgbtdən olan haqda. çox vaxt bu haqda yazan qızlar əsasən konservativ dünya görüşünə sahib olan kəslərdir, yəni konservatif bir qızın belə nidalı çağırışlarında mən düzü oğlan yanğısı görürəm. yəni oğlanlar heyif olmasın kimi başa düşürəm. amma niyə utanmalıdırlar ki? məsələn isa şahmarlı. razıyam, son dövr fəaliyyəti ilə maraqlananda açıq-aşkar bir reklam sezilir, amma heç bir şəxs nəinki reklama görə özünü öldürməz, hətta reklama görə homoseksual olmaz. yəni azərbaycanda bu qədər güclü ideyaya sahib şəxs yoxdur. bizim cəmiyyətimizi elə sındırıblar ki, ölüm səbəbləri ancaq şəxsiyyətin özünü necə puç biri hesab etməsi ilə olur. yəqin, isa da axşam oturub düşünüb, əslində nə qədər mənasız bir həyata sahib olduğu qərarına gəlib. doğrudan da ölkədə ciddi qəbul edilməyən bir şeylə məşğul olursan, ailən buna görə səndən üz döndərib, lap uğur əldə etsən də sənin uğurun heç də cəmiyyətin yararına olmayacaq, bu yalnız sənə elə gəlir, ölkəndə sənə ən yaxın adamlar da tbilisi prostpektindəki translardı, elə onlar da sənlə zarafatlaşar. isa belə mənasız, bokdan bir həyat yaşayıb. azərbaycanda hamının bokdan həyat yaşadığı kimi. bir az oturub həyatımızı təhlil eləsək hamımız intihar etmək istəyərik və yəqin ki, həyatın müəyyən anında hamının ağlından keçib. isa da bunu etdi. hətta son işini də facebook-da reklam edərək. intiharı özün üçün edirsən və öz intiharına görə hamını mühakimə edə bilməzsən. bunu facebook-a yazmaq isə məncə işi ucuzlaşdırır. reklam olsun deyə intihar etmirlər indi, intihar edəndə reklamı da düşünürlər.

repressiya

sovet höküməti tərəfindən azərbaycana, və həmçinin bütün ssri ölkələrinə qarşı həyata keçirilmiş, ölkənin bütün düşünən beyinlərinin sürgünə göndərildiyi və ya güllələnməsi. əsasən repressiya stalinlə trotski arasında olan mübarizədən sonra qızışmış, trotksi pərəştikarlarının təqib edilməsi adı ilə onlarla insanın yalandan ölkəyə qarşı casusluq etməkdə, azadlıq ideyaları yaymaqda, sovetin ali qayələrini pozmaqda günahlandırılması ilə həyata keçirilmişdir. ümumiyyətlə, məncə, azərbaycanın ən həssas dönəmidir repressiya. bu hadisələri hal-hazırda, 2014-cü ildə öz şirin və isti yatağınızda oturub qiymətləndirmək ümumiyyətlə məntiq xaricidir. xüsusilə 30-cu illərdə, qara paltarlılar deyilən xüsusi milislər gecələr evlərə gəlir (sanki o dövrün qara donlularıdır.), əgər hadisə bakıda baş verirsə seçilmiş yazıq insanları bayıl həbsxanasına aparır, (bax: bayıl həbsxanası) və ordan da bəxti gətirənləri sürgünə göndərirdilər. yəqin ki, çoxlarınızın da babalarınızdan hər hansı biri represiyyaya qurban olmuşdur. məsələn elə mənim babamın ana tərəfindən babası çox varlı bir kəndli olduğundan, sovetin qurulmasından sonra onun dayısı repressiyaya göndərilmişdir. özü də necə? kənddə açıq səsvermə keçirilmişdir ki, kim kazımı günahkar görür ki, bəs o bəy oğludur, bizim sistemdə yeri yoxdur. hamı qorxusundan əlini qaldırıb ki, növbəti sürgünə gedən adam o olmasın və sonra o kazım kişidən heç xəbər alına bilməmişdir.
yəni o dövrün şəraitini bilmək lazımdır. yoxsa, siz bu dövrdən səməd vurğun ya rəsul rzanı repressiyaya düşmədiyi üçün tənqid edə bilərsiniz, amma çox az adam bilir ki, mir cəfər bağırova şəxsən köməkçisi məmməd səid ordubadi ilk repressiya siyahısında vurğunun adını vermişdir, bundan duyuq düşün vurğun dostunun köməyi ilə moskvaya qaçmış və stalinlə görüşmüşdür. yalnız ondan sonra adını sildirə bilmişdir siyahıdan. mikayıl müşfiqi çox tərifləyə də bilərsiniz, çünki ölüb. ölənlər qəhrəman edilir, amma elə #93531 ci entry-ə baxsanız və ya onun yazdığı duyğu yarpaqları şeirinə və ya yaradıcılığa başlayərkən bütün şeirlərinə, açıq-aşkar ssri və oraq sevgisi görəcəksiniz. hüseyn cavidin özü "azər" poemasında ssri-də yaradılmış sistemin ən uğurlu olduğu haqqında danışır.
demək istədiyim odur ki, o vaxtlı öldürülən insanlar heç də türkçü, ssri-yə tabe olmadığı üçün və ya azadlıq ideyaları yaydığı üçün repressiya qurbanı olmamışdır, tək səbəb onların düşünməyi bacarması idi və repressiyanın üzü də yalnız onlar deyil. yəni repressiya haqqında danışarkən "səməd vurğun kişi olmayıb, satqın olub", "müşfiq ürəy olub" deməkdən əlavə orda öldürülmüş, sürgündə didərgin düşmüş onlarla insanı da xatırlayın, ən azından repressiya qurbanı olan öz qohumlarınızı tapın və sonra da o vaxtı hakimiyyətdə olan və bağırovun başını aldadan mikoyanlara bir lənət oxuyun.
sosialist olun, amma heç vaxt ssri'çi olmayın. yəni əgər vətən adlı bir anlayışa inanırsınızsa, və ya ən azından haqsızlığı qəbul edə bilmirsinizsə.