təkcə mənmi edirəm deyə düşünülən şeylər

hər əsəbiləşəndə, ağlamaq istəyib bacarmayanda ya da özümü bir az da getsə idarə edə bilməyəcəyimi düşünəndə içində dialoq olmayan ya da çox az dialoqun olduğu cizgi filmlərini izləyirəm* sakitləşməkdə doğrudan da kömək edir aq . gecə tualetə gedərkən ya da mətbəxə girərkən pocoyo,pingu, mio mao ya da bernard izlərkən görülmə ehtimalım çoxdur.(bax: sözaltı etiraf)

(youtube: )

(youtube: )

sözlük yazarları ilə görüşlərdən yaddaqalan hadisələr

(baxma: sözlük yazarları ilə uşaq baxmaq)
Sözlüyün bayerlik və hərtərəfli insanı ilə balaca xalam oğluna rəhbərlik edirdik bu gün. Şəxsən hərtərəfli insan ilə ilk dəfə belə görüşəcəyimi yatsam yuxumda görməzdim. Bilirdim bir gün görüşüb hər şeyi aydınlaşdıracağıq amma bunu uşaq baxıcılığı edərkən edəcəyim ağlıma gəlməzdi. Belə uşağı çıxsaq maraqlı idi. Başqa bir ortamda olsa idik və sadəcə yazarlar olaraq özümüz gəzsə idik gözəl olardı
(baxma: ölmədim bu günü də gördüm dedirtən anlar)

Edit: bu görüşdə əməyi keçən bayerlik rəisə dərin təşəkkürlərimi bildirirəm. Özü "novruzdan qabaq görüşün barışın" deməsə idi indi uşağa tək baxırdım

nənə

Bu vaxta qədər şişirtmirəm azı 20 dəfə entri yazmağa və içimdəki hisləri yazmağa çalışsam da yarıda ya düşüncələrə dalıb hər şeyi unutduğum üçün ya da ağlamağa başladığım üçün* bircə bu mövzu barədə ağlaya bilirəm və nadir hallarda ağlayıram deyə bir başlayanda qarşısını ala bilmirəm. Aralıqsız davam edir hönkürtü aq gerisini yazmaqdan vaz keçirdim və başqa səfərə saxlayırdım. Beynimdə hər gün dolanan fikirlərin elə başında yer alır "nənə" fikri. Ölümündən 2 il keçir amma arvadın beynimdən çıxmadığı 1 gün belə yoxdur. 2 il boyunca hər gün onun barədə düşünürəm və dərin düşünməsəm də ən azı adı ağlımdan keçir hər gün. Bilmirəm bəlkə də ölən sevdiyi olan insanlar üçün normaldır. Normalın nə olduğunu belə unutmuşam artıq. Ölməzdən qabaq həmişə mənə "sən məni heç istəmirsən. Bilirəm ki mən öləndə heç vecinə olmayacam və məni unudacaqsan" deyirdi. Zarafatyana həmişə deyirdim "hə, düzdü. Sadəcə pul lazım olanda qəbrinə gəlib ağlayacam". Gülürdük bu mövzuya həmişə amma mən bilirdim ki nə eləsəm də insanlar və həmçinin də nənəm onlara verdiyim dəyəri göstərə bilmədiyim üçün onlardan "zəhləm getdiyini" ya da onları sevmədiyimi düşünür. indi 2 ildir ki ölüb. Dediyinin əksinə evdə bəlkə də elə ən çox onu düşünən mənəm. Öldüyündən bu yana elə ən çox onun otağında vaxt keçirirəm. Kitablarının hamısını özümə saxladım və atılmasına icazə vermədim. Onu xatırladan demək olar ki hər şey boğazımda düyünlənmə hissi yaradır. Hərdən düşünürəm ki ölmək onun üçün ən yaxşı seçim idi. Hazırda o burda olsa idi indi eləyə bildiyim bir çox şeyi edə bilməzdim və sairə. Yenə də içimdəki "kaş o sağ olsa idi" düşüncəsinə qarşı çıxa bilmirəm. Normalda ölümlərdən belə təsirlənən insan deyiləm. Hətta heç təsirlənən insan deyiləm. Bəlkə də nənəm ölüm ayağında ikən özümdə yaranan o günahkarlıq hissindən dolayı belə hiss edirəm indi? O anlarda düşünə bilmirdim heç. Nənəmin dəqiq öləcəyini hamımız bilirdik. O vaxtlar allaha inanmasam da içimdən bir səs dua etsəm hər şey düzələr deyirdi. Mən isə özümü məntiqlə işləməyə məcbur edib yalan olduğunu özümə deyirdim. Ki bilirdim ki dualar faktı dəyişdirməyəcək. Öldükdən sonra da bunu düşünüb bütün gecə ağladım həyətdə. Evdəkilərə bu üzümü göstərə bilməzdim çünki. mən heç kimə bu duyğuları hiss etdiyimi göstərə bilməzdim. Ailəmə belə* burda yenə dərib fikirlərə gedib nə yazacağımı unutdum . Ondan sonra həyatım daha da çökdü elə bil. Təhsil həyatım normal gedirdisə daha da aşağı səviyyəyə düşdüm elə bil. Karantin zamanları idi deyə hamı ilə də əlaqəni kəsməyə başladım və danışacaq insanım qalmadı. O zamanlar elə bu hamıya kiçik səbəblərdən nifrət edib öz-özünə barışma xasiyyətim yarandı. Demək olar ki köhnə dostlarımdan heç biri ilə indi əlaqəm yoxdur. Əvvəlki qədər ünsiyyətcil də deyiləm. Əsəblərimi daha az idarə edə bilirəm və zərərini çox görürəm. Köhnə məndən əsər əlamət qalmayıb. Kimsə "əvvəllər daha şən və deyib gülən idin. indilərdə paslanmısan" deyəndə stolu başına çırpasım gəlir. Sanki 7/24 kloun kimi haradasa işə başlamışam xəbərim yoxdur. Nənəm yaşasa idi indi bu duyğusal problemlərlə başımı yormayacaqdım sanki. Pandemiya da o qədər təsir etməzdi hətta. Özümü anasını itirmiş uşaq kimi hiss edirəm. Sanki yolun ortasında qaranlıqda tək-tənha qalmışam. Gecələri ən azından yuxumda görürəm onu. Danışmır amma ən azından məni dinləyir. indi yaşasa idi əminəm ki hazırda keçmişi axtarmağa və ona çatmağa çalışmazdım. Həyat rəhbərimi itirdim sanki. Hər düşünəndə ümidsizliyə qapılıb beynimdən güllə ilə vurmaq istəyirəm.


Not: Axır ki bu başlığın entrisinin sonuna çata bildim. Yenə ortasında düşüncələrə dalıb ağladım amma bitdi bu dərya. Rahatlamış hiss edirəm

funkytown gore

internetdə fırlanan bir işgəncə videosu. Videoda arxa planda birinci "sweet child o' mine" çaldıqdan sonra funkytown mahnısı çalınmağa başladığı üçün adı "el arasında" "funkytown gore" olaraq qalıb. Videoda 5-6 oğlan bir oğlanın üzünün dərisini soyub sonra oğlan xırıldadığı vəziyyətdə başını kəsir* agalarla toplantıda izlənilən max video . Deyilənə görə bunu edənlər meksikalı mafia qruplaşmasının adamları imiş deyə tapıla bilməyiblərmiş. Daha sonra həmin başı kəsilən oğlanın başı ilə futbol oynadıqları videonu yaymışdılar zad. Bəllidi ki tutulmayacaqlarından əmin olduqları üçün insanlarla məzələnirlər* yemək yeyərkən izlənilər zad

Not: Videonu belə açıqda ancaq gore saytlarında tapmaq olur. sifarişi verən: Derek

yazarların sevmədiyi xüsusiyyətləri

Başlamazdan qabaq tw: ağır cringe

Hamıya tez nifrət edə bilməyim. Son illərdə başlayıb bu sanki. Xırda və digər insanların ağlına gələ bilməyəcək səbəblərdən insanlara nifrət edə bilirəm. Çox vaxt qısa müddətli olur və bir neçə saat və yaxud da 1-2 gün sonra həmin o nifrətim keçir. Elə belə nifrət də deyil aq elə bil ki həmin insan gözümdə ən böyük düşmənim olur və onu ən acı üsullarla öldürməyim gəlir. Səbəbi də xırda şeyləri çox düşünüb böyüdüb olmayan olayları beynimdə yaratmağımdı. Əslində özümə görə hələ də haqlı olduğumu və yanılmadığımı düşünürəm amma digər insanların da gözündən bu olaya baxaraq yazmağa çalışıram. Ətrafımda elə bir insan yoxdur ki ona qarşı bu nifrəti heç vaxt hiss etməmiş olum. Biri salam vermədi deyə, mesajıma görüldü atıb cavab vermədi deyə ya da heç mesajıma baxmadı deyə, xırda və önəmsiz olan şeyə məni daxil etmədi deyə və s. Kimi xırda və adını saymadığım digər səbəblərdən insanlara nifrət edə bilirəm. Özümü nə qədər ələ almağa çalışsam da bacarmıram. Həmişə hansısa dostumun xəyanətinə uğramış kimi hiss edirəm. Ürəyim darıxır və boşluq hissinə qapılıram ki bu ən nifrət etdiyim şey ola bilər. Durduq yerə insanların nömrəsini silirəm ya da durduq yerə insanları bloka atıram. Tanımadığım amma tanışlarımın izlədiyi insanları da bloka atıram ki həmin o nifrəti içimdən atıb o duyğudan qurtulum. Bu vaxta qədər bu hissi ona qarşı yaşamadığım bir dostum var idi. Onu da çox sevirdim dost olaraq. Çox bağlı idim özünə. Yəni uzaqdan baxanlar elə bilirdi ki sevgiliyik o qızla. O dərəcə çox bağlı idim qıza. Məni tərifləməsi üçün az qala hər poxu yeyirdim aq. Yeməyi özü istəməsə belə mən alırdım, evinə qədər zil qaranlıq olsa belə ötürürdüm və dərsimiz səhər başlayanda sübh tezdən gəlib qapılarında dururdum və s. Bunu edərkən də ikinci dəfə düşünmürdüm. Çünki qızı gözümdə allah qatına çıxarmışdım* gözəl idi, mənim zarafatlarıma gülürdü və üstəgəl də təmas bağımlısı idi . Sırf ona görə ikinci kurs dərsə gəlirdim ki tək qalmasın. Amma düşündüyüm kimi ikinci kurs da ilk semestr ruhsal çöküntüyə düşdüm və artıq dərslərə getmirəm. Elə bu dönəmlərdə yenə bu xasiyyətim başladı. O qızın təsirindən çıxandan sonra bəzi detalları düşündüm və sırf zəhləm gedən başqa bir insana bənzəyir deyə başladı içimdə o qıcıqlanma başlamağa. ilk vaxtlar dedim ki "suzuki, eləmə belə. Yenə başlayırsan yalan yanlış şeylər düşünməyə. itirmə bu qızı". Amma sonralar bir az da detallıca düşündükdən sonra özümün haqlı olduğumu və həmin o nifrət etdiyim insanla o qızın xasiyyətinin necə "üst-üstə" düşdüyünü gördüm. Hələ də bilmirəm haqlıyam yoxsa beynim mənə oyun oynayır. içimdən şüşə qırılma səsi gəldi sanki. Amma o qızı görməyəndən bu yana üzüm heç gülmür. Bu düşüncələri unutmağa çalışıram neçə həftədi* yenə də gəl sabah görüşək desə qaça-qaça gedərəm qapısına ancaq .

Uzun sözün qısası ən nifrət etdiyim xüsusiyyətim elə budur. Qarşısını ala bilmədiyim üçün də sanki ətrafımdakı insanları itirirəm aq. Digər "insanlara nifrət etmə səbəblərimi" yazmağa tənbəllik etdim çünki çox xırdadırlar. Hamısının sonu da Özümü görməzdən gəlinirmişəm kimi və tərk edilirmişəm kimi hiss etməyimdə bitir. insanların məni güldürməyim xaricində nəyəsə görə sevdiyini düşünmürəm şəxsən. Hamının gözündə kloun kimi imişəm hissi var içimdə. Terapiya şeysi kimi hiss etdirdi bu entri

yazarların hazırda düşündükləri

O olure 3-4 nəfərin əlaqədə olduğu şeylər. Poly adlanırdı nə adlanırdı yadımdan çıxdı adı. O zadın içində olan insanlardan biri artıq əlaqədən sıxılanda necə ayrılır o birilərdən? Yəni nə deyib ayrılır? "sorry guys i'm out of the group" zad? O birilər də ağlayır? Yoxsa elə siktir eləyib öz həyatlarına davam edirlər? ikili əlaqələrdə heç olmasa başa düşürəm bir nəfər digərinə ya da ikisi də bir-birinə bağlanır və ayrılıq ya bir tərəf üçün ya da iki tərəf üçün də ağrılı olur zad amma bu üçlü dördlü əlaqələri anlaya bilmirəm.

100 nəfərin bir-biri ilə sevgili olduğu bir qrup yaratmaq maraqlı olardı amma. Təsəvvür elə kiçik qəsəbə qurursan hamı bir-biri ilə sevgili

yazarların hazırda düşündükləri

Əgər bir gün çöldən evə gələndə evdəkilərə üzümdə düz bir ifadə ilə hər dərsdən çıxanda qəsəbənin məktəblilərinə saqqız içində narkotik satıb kəsr pulumu elə ödədiyimi desəm hamısı gülüb inanmayacaq. Amma eyni zamanda mənim dediklərimin doğru yoxsa yalan olduğunu da heç zaman bilməyəcəklər* yuxusuzluğun qurdurduğu cümlələr silsiləsindən

Ağlıma gələn bu random cümlə nəsə məni dərin fikirlərə apardı