nəsə edərkən birdən gələn o “niyə bunu edirəm ki?” hissi. ən sadəsindən desək tutaq ki televizora baxıram ya da çölə çıxıb fərqi yoxdur dostlarla ya da tək gəzirəm və birdən birə iç səsim “niyə bunu edirsən ki? onsuz da həyatında dəyişən bir şey yoxdur. ən yaxşısı get özünü öldür, həm sən həm də səndən bezən insanlar rahatlayar” deyib 1 saniyənin içində üstümə depressiya dalğası yollayır elə bil. bro, ən azından icazə ver bu bədənin sahibi hüzur içində heç nə etməsin də aq. oturarkən, gəzərkən, uzanarkən və yatmağa çalışarkən, nəsə yeyib-içərkən və s. hər an bu düşüncə mənə paz olur və bundan bezdim artıq aq. nəsə öyrənildiyində təəccübləndirən məlumatlar başlığına entri yazacaqdım gül kimi. bir sözün yazılışına baxıb qayıdacaqdım ki başım qarışdı və yenə eyni düşüncələr qayıtdı. həvəsim də qaçdı yazmağa aq. anlıq özümü amerikan filmlərindəki kimi “bullying”ə məruz qalırmış kimi hiss eləyirəm. içə qapanaq dedik içimdə də rahatçılıq tapmıram amq
)