we only write in english to this topic

Who is the real villain in the Azerbaijani-Armenian tensions?

Definitely not Armenians—because there is no single villain in this story. That’s the hardest part for people to accept. History isn’t a Hollywood movie where one side is pure good and the other is pure evil.
Armenians aren’t villains. Azerbaijanis aren’t villains. The real villain? Trauma, propaganda, nationalism, and the people in power who keep the cycle going for their own benefit.

But here’s the catch—every side thinks they’re the hero. That’s just human nature. Armenians see themselves as survivors of genocide and ethnic cleansing, fighting for their right to exist. Azerbaijanis see themselves as a nation that was displaced, wronged, and ignored. And when both sides see themselves as victims, they stop seeing the pain of the other.

So, are Armenians villains? No.
Are Azerbaijanis villains? No.

But both sides have done things that have hurt each other, and until they acknowledge that the cycle won’t stop.

And what’s the real tragedy here? Most Armenians and Azerbaijanis have never even met each other. Their entire perception of the other is built on stories, media, and pain that they inherited—not actual experiences. That’s how you keep a conflict alive for generations.
It’s heavy. When you really break it down, it’s not just about politics or land—it’s about people who never even got a chance to understand each other before being told to hate.

And the saddest part? Most of them never will. They’ll live and die believing the version of history they were given, never questioning it, never realizing they were just played by politicians…

we only write in english to this topic

Have you ever really thought about where your beliefs come from? Did you form them yourself, or have they been drilled into you since childhood, until you started repeating them like a mantra?

You say governments aren’t to blame, that Armenians are enemies, that everything is black & white. But the world doesn’t work that way. History isn’t a black-and-white comic where some are ‘good’ and others are ‘evil.’ It’s always a mix of pain, mistakes, and politics that likes to turn people into pawns.

What if tomorrow your government changes its rhetoric? What if they say, ‘Now we’re friends with Armenians, it’s in our interest.’ Would you still believe the same, or would you suddenly change your mind? If your opinion completely depends on someone else’s agenda, it’s no longer your opinion - it’s a program.

The same logic goes for Armenians. What if their government changes its stance and says, ‘Now we’re friends with Azerbaijanis, it’s in our interest.’ Would they still believe the same, or would they also change their mind?

Sometimes it’s useful not to argue, but to just sit back and think: whose interests am I really protecting when I keep repeating all of this? My own? The people’s? Or those who benefit from keeping you and them as enemies?

tiktokun faydaları

TikTok-un ən böyük üstünlüyü odur ki insan özünü həqiqətən ifadə edən məzmunu paylaşaraq bir anda öz dünyagörüşünə uyğun insanlarla qarşılaşır. Tinder kimi tanışlıq tətbiqlərini gedirə qoyur, çünki burda əlaqələr yalnız xarici görünüşə deyil, daha çox dərin və həqiqi uyğunluğa əsaslanır. Özü də daha çox insan tapırsan, çünki alqoritm səni kəşfetə salır. Bir anda networkun genişlənir.

TikTok-da özünü ifadə etmək insanı tək olmadığını hiss etdirir. Bir növ terapiyadır. Səninlə eyni dəyərlərə, maraqlara sahib olan bir çox insanın olduğunu görmək, insanın özünü daha az tənhalıqda hiss etməsinə səbəb olur. Və sadəcə dəyərlər deyil, bizdəki mənfi xüsusiyyətləri başqasında açıq-açıq görərək özünün “dəli” olmadığını anlayırsan. Deyirsən ay da mənim kimi nə qədər həşdıllağ varmış. Amma bu səni rahatladır, o yükdən azad olursan. insanlığın nə qədər geniş, müxtəlif olduğunu anlayırsan. Hər cür insan var orda və bu səni o qədər rahatladır ki, deyirsən ay da biz nəyin dərdini çəkirik. Sən demə ağa qara deyən də varmış. Hər şey perspektivə görə dəyişirmiş. Üstəlik sadəcə əyləncə məqsədli deyil bu platforma. Həm də minlərlə faydalı məlumatlar üçün geniş bir resursdur. Həddindən artıq həm də. Bu platforma insanın həyatını dəyişdirmək gücünə malikdir, və bunu hələ də bir çoxu anlamır, hansısa səviyyəsizlərə görə tiktoku yükləmir heç. Sən nəsənsə tiktok da elədir, sənin aynandır. TikTok, sadəcə bir sosial platforma deyil, həm də müasir insanın düşüncə və təcrübələrini əks etdirən dinamik bir güzgüdür, statistikadır. Özünüzlə üzləşirsiz.
indi deyəcəksiz instagram da belədi, amma deyil. aralarında dağlar qədər fərq var. 1 ay işlədin görəcəksiz.


tiktok bizim statistikamızdır.
siz tiktoku söyəndə əslində insanları söyürsüz, tiktokun özünü deyil. çünki onu işlədənlər yenə insanlardı. elə bil maşını sürücüsünə görə söyürsən. Amma sən o maşını sənin xeyrinə işləsin deyə bir şeylər et gör dünyan necə dəyişir.

marketinq

insan psixologiyasını anlamaq, doğru anda doğru mesajı vermək, insanları müəyyən bir istiqamətə yönləndirmək sənəti. Dünyada yüzlərlə dahiyanə məhsul və ideya olub ki, düzgün satıla bilmədiyi üçün unudulub. bəzən isə ortalama və hətta lazımsız bir məhsul belə güclü marketinq strategiyası ilə trendə çevrilir.

Marketinq insan davranışlarını manipulyasiya etməkdir. Harvard diplomun ola bilər, iQ-ün 160 ola bilər, amma marketinq bilmirsənsə uğur qazanmaq çətin işdi. Marketinq səni hər şeydə 1:0 öndə edir. Marketinqi hətta peraşki satan da bilməlidir ki öndə olsun. Çünki insanlar məntiqə yox, emosiyalara əsasən alış-veriş edirlər. Və burda sırf məhsullardan söhbət getmir — özünü sata bilmək də daxildir. iş müsahibəsindən tutmuş sosial münasibətlərə qədər hər şeydə marketinqin gücü var.

günlük yazmaq

bu həyatda yemək yeməkdən sonra ən kayf verən şey günlük tutmaqdı. çünki ruhunun rentgenini çəkmək kimidir – səni öz içinə daha dərindən baxmağa vadar edir. uşaq işi kimi gələ bilər, amma əslində insanın özünü analiz etməsinin ən güclü yollarından biridir. tez-tez yatmazdan 1-2 saat əvvəl (zehnin ən çox şüuraltına bağlandığı vaxt) düşüncələrini, səni narahat edən hər şeyi kağıza tök. amma hər gün yox! axşam saatları beynin dincəlməsi üçündür. hər gecə oturub dərin analiz aparsan, nəticədə əsəb topuna çevrilərsən. məsələn, nənəm uşaqlıqda hər gecə dərs oxuyarmış. bu vərdiş onun sinirlərini elə korlayıb ki o vaxtdan bəri hər şeyə əsəbiləşir.

qayıdaq əsas məsələyə. gündəlik tutmağı musiqiçinin duyğularını notlara çevirməsi kimi düşün. faydalarını görəcəksən. bunlar da sənə verəcəyi əsas üstünlüklərdir:

1. hisslərini emal etməyə, stresi azaltmağa kömək edir. psixoloqa getmədən pulsuz terapiya kimi. (vəziyyət ciddidirsə psixoloqa get amma)
2. düşüncə, hiss və davranışlarında təkrarlanan nümunələri görməyə və özünü daha yaxşı tanımağa imkan yaradır. (mən şəxsən özümü yenidən kəşf etmişəm)
3. narahatlıqlarını yazmaq onları daha aydın görməyə, həll yolları tapmağa kömək edir. yəni, beynində fırlanan xaosa bir az nizam gətirirsən. çox bomba bir şeydi.
4. beynindəki qarışıqlığı aradan qaldırır və əsas olan şeylərə fokuslanmağa şərait yaradır.
5. zamanla öz irəliləyişini izləmək möhtəşəm səviyyədə inamını, motivasiyanı artırır. sadəcə try et, öz gözlərinlə görəcəksən.
6. düşüncələrini çölə çıxarmaq narahatlığını azaldır. insanda nəzarət hissi yaradır.
7. beyninə sərbəst şəkildə fikir yürütmək üçün yer verir. yəni, bir anlıq kreativ partlayış yaşasan, təəccüblənmə.

bunu vərdişə çevirsən, bir müddət sonra fərqi özün hiss edəcəksən. həm də ətrafındakılar “bu adam nə qədər rahatlaşıb” deyib təəccüblənəcək.

valideyn

Balaca olanda elə bilirdim ki, valideyn-övlad münasibəti şərtsiz bir şeydir, sadəcə var olmalıdır deyə mövcuddur. Amma yaş aldıqca başa düşdüm ki, əsl bağ yalnız məcburiyyətdən qurulmur—o da hər bir münasibət kimi formalaşır: qarşılıqlı hörmət, dəstək və emosional bağ əsasında. Əgər bu faktorlar yoxdursa, bəlkə də uzaq durmaq elə ən yaxşısıdır.

insanlar elə də həvəsli “axı onlar valideynlərindir” deyirlər, elə bil bu, hər şeyi üstələməlidir. Elə bil təkcə qan bağı laqeydliyi, biganəliyi silib apara bilər. Bəs valideyn öz övladına bir fərd kimi yanaşmırsa? Hörmət eləmirsə? Onu anlamağa çalışacağı bir insan kimi yox, idarə edəcəyi bir şey kimi görürsə? Necə olur ki, başqa bir münasibətdə tərəflərin bir-birinə hörmət göstərməli olmasından danışırıq, amma mövzu valideynlə uşaq olanda yox?

Artıq valideynləri ilahiləşdirməkdən əl çəkin. Hər şeyin səbəbi budur. Bir zamanlar müqəddəsləşdirilən şeyin nəticəsi həmişə axırda məhv olur.

Nəhayət anlayın ki, valideyn də insandır—və hər bir insan kimi, o da səhvlərlə doludur. Cəmiyyət onları əlçatmaz, qüsursuz bir mövqeyə qoyduqca, onlar da özlərini bu şəkildə görməyə başlayırlar. Bu da təkəbbürü artırır, onlara səhvlərinin məsuliyyətini hiss etmədən hərəkət etməyə sövq edir. Normal insan bunları fikirləşdikcə belə nə qədər təhlükəli olduğunu anlayır.

Nə vaxt ki, insan oğlunun tarazlığı qoruma bacarığı və ekstremizmin (baxma: https://soz6.com/nedir/43395/ekstremizm) nə olduğunu, onun gətirdiyi nəticələri dərindən anlama qabiliyyəti inkişaf edərsə, bəlkə o zaman ilahiləşdirmək olar. Lakin biz hələ o qədər inkişaf etməmişik. Hələ ki səhvlərlə dolu, eqoist və məhdud anlayışla idarə olunan varlıqlarıq. isa Məsih deyilik biz, ay millət.

Demirəm, hörmət etməməlisiniz, amma bu, valideynlərin hərəkətlərinin sorğulanmaz, tənqidə qapalı olması demək deyil. Okey, razıyam, bağları qoparmaq asan deyil (o həddə çatıbsa). Amma sağlam bir təməl olmadan münasibətləri zorla davam etdirmək də ən azı eyni dərəcədə zərərli ola bilər. Məsafə, özünü qorumağın yeganə yoludur.