Bilmirəm, tək məndə mi belədir, tanımadığım, bəlkə bir də görməyəcəyim insanlarla ünsiyyət qurmaq məni sevindirir. Bunu sevdiyimi son bir neçə ayda anlamışam. Dünən ara küçələrdən birində gəzirdim. Bir nənəni nəvəsini yelləyən gördüm, nədənsə o an gedib mən də yellənmək istədim. yelləncək normaldan hündür olduğu üçün boyum çatmadı -* qadın yaxınlaşıb kömək etdi, bir az söhbətləşdik. Uşaqları sevmirəm, nəvəsindən uzun-uzun danışdı, dinlədim. Parkdan çıxanda skamyada dalğın oturan bir süpürgəçi gördüm. Yaxınlıqda olan yerlərdən birini yaxınlaşıb soruşum dedim (o an ora getmirdim). Həvəslə izah elədi, sonda da kiçik iltifat etdi. Bunun kimi anlıq dialoqları sevirəm, fərq etməz, istər avtobusda yanımdakı xalayla olsun, istərsə də, həmişə getdiyim məkanın işçisi ilə
)