yazarların çəkdikləri pişik şəkilləri

Mən turşuxanın şəxsi fotoqrafı olaraq paylaşıram sizinlə.



Burada modellik edirdi dndndndnd kopya atası kimi sexy as hell!

içini sikim dedirdən anlar

Gitar çalırdım, qapı qonşu gəldi şikayətə. 50 yaş civarında bir qadın idi, əlləri əsə-əsə, əsəbdən yoxsa qorxudan bilmədim, dili topuq vura-vura xahiş etdi ki, mahnının səsini azaldım. Dedim tamam. Ama davam etdi ki, dünən saat 3də də səs gəlirmiş ama yalandı, mən yatmışdım çoxdan. Opethdən mahnı öyrənirdim ama yarımçıq qalmadı, səsi azaltdım. içini sikim dedirdən şey artıq bu davamlı gələcək şikayətin, böyüyəcək mübahisənin başlanğıcı olması idi. Qadın çox histerik görünürdü, 3cü şikayətində deyəcəm get polisə ver, hansı ki qanunən heç nə edə bilməz. Özü də bunla bir həll tapa bilməyib alternativ şeylər sınamağa çalışsa sadəcə sonu maraqlıdı deyə mən yenə islah olmayacam. Olmayacam dediyim, gitarın səsini özümçün uyğun yerdə saxlamağımdı. Daha az olmayacaq. Qonşu köçə bilər, ya da özünü yandıra. Məni də yandırmağa cəhd edə bilər. Nə edərəm mən də görmək istəyirəm.
Bu da hələ hadisədən əvvəl wp ilə atdığım səsdi.

uşaqlıqda qoyulan ləqəblər

Mənim dramım. Mənə uşaq olanda bir şeir qoşmuşdular(məncə nənəm). Elə uzun bir şey də deyildi onsuz, sadəcə son 2 sətrini xatırlayıram ki, belə bitirdi:
Sallaqdodaq, qazanbaş,
Dolma burun, iynə qılça, düymə göt.

Və bu yadımda qalan son sözlər mənim sezonluq nicklərim idilər. Yay gəlirdi şortik geyinirdim olurdu iynə qılça, məktəb şalvarı geyinirdim deyirdilər düymə göt, başımı harasa çırpırdım olurdu qazanbaş. dolma burun da daimi müzakirə olunurdu, yapaq dolması yoxsa kələm. Ama aralarında biri var ki.. sallaqdodaq. Ən nifrət etdiyim bu idi çünki həqqi də dodağım sallaq idi. Uşaqlıq şəkillərimin əksərində də dodağım sallaq düşmüşəm. Çox tez xəyala dalıb gedən, fikrə qərq olan və açığı düşünməyi sevən uşaq idim. Di gəl dodağım ağır gəldiyindən sallanırdı aşağı. Uzunca mübarizə aparırdım ki, fikrim dodağımda olsun sallandırmayım axırı baxırdım mən necə ben ten olacağımı düşünəndə dodaq sallanıb gedib.

cahillər üçün müdrik görünmə metodları

Göz təması qurmaq və az danışmaq. Hətta lap az. Sadəcə bu miqdar elə bir həddə olmalıdır ki, söhbətə qarşı maraqsız olmaqdan çox yaxşı bir dinləyici portreti yaratsın. Bu şəraitdə qarşıdakı daha çox fikirlərini düşüncələrini bölüşməyə maraqlı olur. Qarşı tərəfdən alınan subyektiv informasiya və əksinə ona verilməyən bu subyektivlik qarşı tərəfdə sizin mənəvi üstünlük qurmağınızla nəticələnir.
Müəyyən bir kütlə halında isə çox sakit qalmaq sürüdən ayrı düşmək təhlükəsi yaradır. Deməyə bir şeyi olmayanda susmaq və doğru anı gözləmək, söhbəti "haqqında geniş bir şəkildə danışa biləcəyimiz nədənsə" salmaq bunun ən yaxşı yoludur. Əlaqə qurmağı bacarmaq vacibdi müəyyən qədər. Apollo missiyalarını qaz tükündən yastıqlara bağlaya biliriksə, babat.

əsəb pozan şeylər

Bizimkilərə ən lazımsız anda lazım olmağım.
Atam-anamın istiqanlı olması və dost tanış məclislərində intensiv iştirakındandır, çox qonaq gələn və qonaq gedən ailəyik. Hər qonaq gələndə - bir çox aspektdən yetəri qədər utanma qabiliyyətli biriyəm, bişən qəşəng yeməklərdən etik normaların limitini azca sürtüb keçəcək qədər yeyəndən sonra məlum ehtiyyacları ödəmə yolunda keşməkeş üz göstərir. Mən də bir qırağa sivrilib, lap deyək ki, böyük bir məharətlə gizlincə ayaqyoluna girib kilidləyirəm qapını ki, sıçım. Hər-halda aktın ümum-bəşəri tərəfi özlüyümdə mənim bu vəziyyətimə qarşı kompromisə getməyə icazə versə də, sosial ankastrem vermir. Gərək tam gizlicə sıçım başqa cür bacarmıram, beləyəm uşaqlıqdan. Elə nədəndir anlamaram, dodomun ucu görünməmiş evdəkilər başlayır məni axtarmağa. Özü də uşaqlıq nickimlə çağıra-çağıra. Cəfakeş qonaqlar da kömək etməyə çalışır "bayaq filan otaqdan çıxdı", "indicə kuxnada gördüm" filan. Yaşadığım situasiyanın utancı və bezginliyi ilə onları birazca da gözlədib taleyimə razı gələcəyim anı gözləyirəm. Axırı ya mənə özümdə güc tapıb "tualetdəyəm" deyəcək qədər rəhm edib vaxt verirlər ki əslində beləsi daha ağrılıdır, ya da ona qədər onsuz da tualetin qapısını açmağa çalışırlar və anlaşılır oradayam. Sonra da bu vacib xəbər bütün evə yayılır ki, daha da axtarmasınlar. Sanki şifonerdə gizlənəcəm günün günortaçağı. "Az sıçırmış dəyməyin, işini görsün çıxanda gedər alar". Hələ çıxanda da anamın evin o biri başından "ora sprey vur" deməyi.. pəh terapiya

palindrom

Bir müddətdir ağlıma gəldikcə qırağa qeyd etdiyim tərsdən-düzdən eyni oxunan sözlər yığını.
Dilimizdə 3 hecalı palindrom sadəcə "ənənə" sözü var başqa düşündümsə də tapa bilmədim.

Ada
Amma
Ana
Ara
Ata
Dad
Did
Ənənə
iki
iti
Kələk
Kəsək
Kiçik
Kök
Küçük
Küllük
Lal
Ləl
Lil
Madam
Nadan
Qabaq
Qaçaq
Qalaq
Qıcıq
Qıdıq
Qılıq
Qırıq
Qıyıq
Qulluq
Reper
Radar
Səs
Sis
Şiş
Sus
Tut
Ulu
Yay

oğlanlardan oğlanlara tövsiyələr

Şəxsi gigiyenanıza diqqət edin. Əllərinizi təmiz yuyun.
Uzun bir müddətdir ilişmişəm bu mövzuya, belə ki, ictimai tualetlərdən tez-tez istifadə edən birisiyəm. Hər dəfə əllərimi yumaq üçün çanağa yaxınlaşanda, mənlə bərabər əl yuyanlara baxıram ki camaat necə yuyur əlini. Və əksər hissə mənim müşahidəmə görə əgər yüngül ayaqyolu ehtiyacını ödəyibsə sadəcə bir neçə saniyəlik suyun altına tutur bu qədər(sabunsuz). Bəzən hətta görürəm qaqaşın biri çıxır kabindən, palpaltarını saçını düzəldir, şalvarını çırpır, üzündəki nəyisə sıxır, saqqalını qaşıyır axırda da gəlir suyun altına əlini salıb 2 3 saniyə saxlayıb çıxıb gedir əlini qurutmağa.
2-ci məsələ də bu əl qurudan fenlərdi. Əllərini təmiz yumayan tayfa həm də əlini qurutmağa çox meyillidi və təmiz yuyulmayan əlini quruducunun bütün tərəflərinə dəydirə-dəydirə qurudur, rahat 10 saniyə və ya daha çox. ironik şəkildə əlinin təmizliyindən çox quruluğu maraqlıdı. Tövsiyəm budur o quruduculardan istifadə etməyin, ya da çalışın dəydirməyin.
3-cü məsələ isə kimin əlinin təmiz olduğu, kimin əlini təmiz yuduğu alnında yazılmır. Yaxşı olar ki, təmizliyindən əmin olmadığınız, tanımadığınız insanlarla əl verib görüşməkdən çəkinəsiz. Çünki bəzi insanları ümumiyyətlə narahat etmir əllərinin necə çirkli olduğu.

sözlük yazarlarının səyahət xatirələri

Getmişdim naxçıvana evdəkilərlə vaxt keçirəm, türkiyə var xəyalımda ama dəqiq heç nə yoxdu, hətta demək olar qətiləşdirmişəm ki getməyəcəm, alınmır filan. Derekə də çox dil tökdüm necəsə et gəl gedək. 1 ay vaxt istədi, mənim də hövsələm yox idi əslində, dedim elə orucluq bayramıdı gedim 1 həftə zad hərlənim naxçıvanda gələrəm də, bakı əksilər mən yox zad. Yol rahat, günəş parlaq. Naxçıvan da elə həmənki naxçıvan. idarəetmədəki dəyişikliklərin şəhərin memarlığına təsirinə hələ çox var idi mən gedəndə, bəlkə ondan idi, ya da axırı başı qara camaata çatanın eyni olmağından. Dəyişiklik yeniyetməlik vaxtı sinəmdən çıxan tüklər kimi idi lap. Hər gün təzəsi çıxır ama hiss etmirəm nəsə dəyişirmi ya yox. Yox indi sinəmdən tük çıxır deyə davamı gəlin tutmaq hekayəsi olmayacaq gözəlim, keçəcəm sərhədi türkiyəyə. Mən qətiydimsə belə getməməyə, evdə sual verdilər türkiyəyə gedəcəksən? Dedim gedəcəm. Elə nə oldusa bununla oldu. Taksi danışıldı, bilet alındı, sərhədlər, pasportlar, gömrük qapıları, naxçıvan ləhcəsi, ığdırlı dayılar, kürtlərin qurduğu avtobus şirkəti. Düşdük ığdırdan kocaeliyə yola. Ora çatana qədər elə bilirəm istanbuladı biletim, yanılmışam. 21 saat hələ buralardayam düşüncəsi ilə minildi avtobusa. Ətrafımda zərrə maraq doğurmayan insanlar. Yanağında baş barmaq boyda şiş olan dayıdan wifi istədim roaming paketi almağa, instada scroll edə-edə dedi ki yox imiş interneti. Dayı yaxşı edir, səhv məndədi ki avtobusda wifi var sözünə inandım bileti saytdan alanda. Var imiş də, o xarab olub bizə ayrısı gəlib dedilər. Hotspot açmağı bilməyən müavinin telefonundan açdım özümə wifi-ı. Bağlamağı da bilmirmiş, çox yedim internetindən. Buna görə bağışlayıram onları. Pəncərəm ən yaxın dostum idi, ən maraqlı şeyləri də o göstərdi. Üstünü yaşıl otlar basmış Qırmızı qəhvəyi təpələr, cürbəcür ağaclar, kəndlər şəhərlər, bozun hər tonunda yollar, arada yağış bir az dolu. "Dinlenme tesisleri" deyilən checkpoint nöqtələri var yol üstündə, hər 4 5 saatdan bir dayanırıq yediyimizi içdiyimizi sirkuliyasiyadan keçirib təzədən minirik avtobusa. Anadolunu sevdim, bəyəndim, nuri bilge ceylan filmlərindən kadrlar da görürdüm sanki arada. it hürməyi, gecənin səsi, uzaq kəndlərdən görürən balaca sarı işıqlar. Yol boyu əsas düşündüyüm məsələlərdən biri bu idi ki, insan uzun yola çıxanda niyə bu qədər özünə qapanıq və eqoist olur? Yanımdakı dayının vermədiyi wifi yoxsa heç kimin bir birinə ümumiyyətlə nəsə təklif etməməsi filan nə idi məni elə düşündürən anlaya bilmədim. Pasport kontrol olanda diqqətlə baxırdım insanların polislə rəftarına və polisin insanlarla. Daha nəzakətli idilər sanki bizdəkilərə baxanda. Nuri Bilgedən kış uykusunu yükləmişdim yolda baxmağa. Ləzzət etdi haluk bilginerin səsini dinləyə dinləyə pəncərədən anadoluya baxmaq. Ağlımdan o vaxt o qədər çox düşünməyə dəyər fikirlər keçdi ki, bir ara düşündüm insanların daimi qət etdiyi yolların uzunluğu ilə filosof olması ehtimalı arasında bir tendensiya varmı. Bir də marağımı bir yerə toplaşan insanlar çəkdi. Siqareti birlikdə çəkirdilər və sadəcə bu akt onları birləşdirirdi ki bu proses boyunca danışsınlar (fərq etməz) nədənsə. Bu biraz da öz fikrinə və yaxud keçmişinə hörmətsizlik deyilmi ki, sən sadəcə sənlə bərabər eyni 2 3dəqiqəlik şeyi edən yad birisinə nəsə informasiya emal edirsən? Niyə arxadakı qarlı dağları qoyub qabağındakı girdə sifətli dayının sarı dişlərinə tamaşa edirsən. Bunun (bəlkə) ehiyyac olması mühakiməmiz üzrə hər hansı bir kompromisə getməyə əsas deyildir, ona görə ki, başqa şeyləri bu qədər tabulaşdıran cəmiyyətdə ehtiyyac yoxdur, doqmalar vardır. Biz də marjinal planetlərik doqmatik ulduzların ətrafında fırlanıb biraz yaxınlaşan biraz uzaqlaşan. Yol demək olar heç yormadı məni - deyə düşünürdüm, avtobus xarab oldu. Saat 5 idi, yarı yuxulu ayıldım ki dayandıq. Ətrafda nə tesis nə də pasport kontrol üçün polis postu yox idi və elə ağlıma gələn ilk şey baş verirdi. Matorda nəsə kəmər qırılıbmış. Pay dədə.. indi necə olacaq? Təbii ki bir təxliyə planı var, ən yaxln şəhərdən ən sürətli şəkildə avtobus bizi götürüb aparacaq, üzrxahlıq üçün isə ödədiyimiz bütün pul kompensasiya olunacaqdı. Hətta şirkətin sahibi xarici sərnişinlər üçün antalyada 3günlük də yer ayırdacaqdı. Yəni də, xəyallar. Getdilər dazbaş sürücü və palabığ şofer kəmər almağa. Umbaylar qayıdanda artıq 3-4 saat keçmişdi. Səhv ölçüdə alıbmışlar. Yenə getdilər. Müavin də daim çalışır milləti sakit saxlasın. Uzun boy, qaralıb qızarmış 30yaşlarında. Ama görsən ayaq işi görməkdən, üzünə baxanda sənin də buyurmağın gəlir. Nəysə umbaylardan biri gəldi, kəmər taxıldı, avtobus işlədi, düşdük yola hansı ki 3 4 saat uzaqda idik mənim düşəcəyim yerdən. Bir ara çox gün vurdu ya o qədər qoz fındıq ləpəsindən sonra təyziqim qalxdı anlamadım. Elə bilirdim spectate moduna keçmişəm, kiminsə həyatına baxıram öz gözündən. Və sanki etdiyim şeylərin məsuliyyətini daşımırmışam kimi hiss yaradırdı məndə, ama bu hissə aldanıb mənə int verməyən dayıya eyhamlı sözlər atmadım, ya da o biri umbaylara. Avtobusdan bu qədər məncə. Pəncərələrə daha böyük pərdələr lazımdı bu da belə bilinsin.