bitki çayları

Qrip olanda bəzi bitki çayları verirdi anam. Vəə qərara gəldim ki bu haqda biraz araşdırmalıyam.
•ada çayı
Stressə, boğaz ağrısına kömək edir. Həmçinin bədəni toksinlərdən təmizləyir. Qaraciyər və sidik kisəsinə xeyir verir.
•çobanyastığı çayı
Stresə, əsəbə, narahatçılığa yaxşı gəlir. Həmçinin yuxu problemlərinə də yardımcı olur. Dəri problemləri, bağırsaq problemlərinə( dəri və bağırsaq əlaqəlidi ) də kömək edir.
•zəncəfil çayı
Soyuqdəyməyə, mədə və bağırsaq problemlərinə qarşı istifadə edilir. Həmçinin hamilə qadınlarda(1 qramdan çox olmamaq şərti ilə) ürəkbulanmanın qarşısını alır.
•itburnu çayı
immunitet yaratmaq üçün istifadə edilir. Qrip və soyuqdəymədə həmçinin. Çox istifadə etdikdə allergiya, qaşıntı və s. Yarada bilər.
•nanə çayı
Ürəkbulanmaya, mədə yanmasına, mədə turşumasına qarşı istifadə edilir.
•melisa çayı
Sakitləşdirici kimi istifadə olunur. Həmçinin həzm problemlərinə də yardımcı olur. Tərkibində olan asitin sayəsində beynin işini gücləndirir.

Qeyd: bu çayların istifadəsi bəzən əks-təsir də verir. Xüsusilə hamilələrdə və epilepsiya xəstələrində.

qış depressiyası

Payızın sonlarında başlayan və qış aylarında daha da artan bu depressiyanın xüsusiyyətləri;
-istəksizlik, ümidsizlik
-yorğunluq, halsızlıq
-özünəinamın azalması
-yuxu rejiminin pozulması
-‘həyat boşdu’ hissi
Ortaya çıxma səbəbləri müxtəlif ola bilər. Bunlardan bəziləri:
genetik faktorlar
gün işığına az məruz qalmaq
*şəxsin qış aylarında yaratdığı real olmayan düşüncələr(yeni ildən gözləntilər)

Bununla necə başa çıxmaq olar?
•gün işığı almaq
•yuxu rejiminə riayət etmək
•sosial çevrə ilə ünsiyyətdə olmaq
•idman, hərəkət
•kiçik hədəflər
•günlük alışqanlıqları pozmaq və yeniliklər

məhvolmanın yolları

1. Asılılıqlar
Asılılığı fərqli misallarla, fərqli yollarla izah etmək olar əslində. Amma bütün asılılıqların ortaq cəhəti biopsixososyal fenomen olmasıdır. Asılılıq bir növ beyin xəstəliyidir və günümüzün ən böyük problemıəri siyahısında yer alır.
2. Tənbəllik
Tənbəllik sadəcə hərəkətsizlik deyil, hər hansı bir işə qarşı motivasiya azlığı da buna nümunədi. Bəzi araşdırmalara görə, təmbəllik beyin hüceyrələrinin yaşlanmasına gətirib çıxarır.
3. həmişə özünü tərifləmək
Hər cümləsinə ‘mən’ ilə başlayıb ‘mən’ ilə bitirən insanlar ilə eyni sinifə aid olanlardı. Özünə qarşı dürüst olmadıqca yüksəliş yerinə çöküşə məruz qalacaqdır.
4. lazımsız insan əlaqələri
Əgər bir insan sənə özünü pis hiss elətdirirsə onunla niyə davam edirsən? Həyatından çıxarmalı olduğun insanlarla davam etmə.
5. hədəf və azruların olmaması
Nəyisə qazanmaq üçün qarşısına məqsəd qoymalıdır insan. Hədəf olan yerdə məsuliyyət də olur. Məsuliyyət olan yerdə özünəhörmət olur. Sabaha oyanmaq üçün səbəb olmalıdır.
6. kitab oxumamaq
7. olmayan pulu xərcləmək

xərçəng sindromu

Digər adı ilə crab mentality, xərçənglərin vedrəyə qoyulduqdan sonrakı davranış modellərindən ilhamlanaraq yaranmışdır. Deməli vedrəyə yerləşdirilən xərçənglərdən biri qurtulmağa çalışanda, digər xərçənglər onu aşağı çəkir. Başqa cür desək, xərçənglər toplu ölümü dəstəkləyir.
Əslində xərçənglər bunu bilərək etmir(yaşadıqları mühitdə öyrənilən bir davranış deyərdim mən buna).
Bu metafor cəmiyyətdəki bəzi zehniyyətləri təmsil edir əslində. Məsələn, hər hansı bir fərd uğur əldə etsə digər insanlar onu aşağı çəkməyə çalışar dəstək vermək yerinə.(pişiyin əli ətə çatmayanda deyir ki iylənir məsəli)
Bu psixologiyada olan insanlar əmək vermədən, işləmədən, əziyyət çəkmədən ‘zirvəyə’ çatmaq istəyərlər və bunun ən asan yolu olaraq da zirvədəki insanları aşağı çəkərlər. Bu tip insanlar olduqları yerdən məmnun deyillər amma istədikləri yer üçün də çalışmaq istəmirlər. Və nəticə etibari ilə kimlırinsə cəsarətini qırmaq və ya kimlərisə özündən alçaq görmək kimi davranışlara əl atarlar.

sifarişi verən: Pedaqoq

bir azərbaycan qadınının təcavüz gündəliyi

Bəzən anlıq tanımadığım insanlara bu haqda danışıram və sonra da 'niyə bunu danışdım' deyib öz-özümü günahlandırırdım. Uşaqlıqdan bəri topladığım bu travmaların nəticəsində insanlarla əlaqələrim bərbad səviyyədədi. Bir neçəsini buraya yazmaq istəyirəm, burdakı entriləri dəfələrlə oxudum və mənimdə yazasım gəldi. Bəzi cümlələrdə sözlərin arasında əlaqə itə bilər, bunu anlatmaq asan olmadığına görə.
ilk yaşadığım hadisə hardasa 4-5 ya da 5-6 bəlkədə daha da balaca idim bilmirəm o vaxtlarda olub. Kənddə idik və yadımda qalan odu ki (hansı məntiqlə hansı ağılla buna anam icazə verib bilmirəm) gecə mənim yanımda bibimoğlu var idi(o məndən böyük idi ərgən vaxtlarında idi). Bunları xatırlamaq həmişəki kimi pis hiss elətdirir, o mənə toxunurdu, elə-belə toxunmaq deyildi bu. Düşünün ki balaca uşaqlıqda necə rahatsızlıq diskomfortluq keçirmişəm ki mən o fraqmenti ağlımdan silə bilmirəm o iyrənc hiss uşaq vaxtı hiss elədiklərim hələdə yadımdadı. Mən bunu nənəm və anama deyirəm. 'X məni narahat eliyir gecə yata bilmirəm' bunu onlara bir uşaq deyir. Nənəm isə 'yaramazdı' deyib keçir və bu hadisənin üzərində qalan olmur. bu hadisədən sonra mən mənə qarşı edilən digər şeylərdə də susuram, nəticəsi bu oldu yəni.
Digər mənim üçün ən ağır olanlardan biri isə metroda olub. Hal-hazırda yaşasam bəlkə bu qədər ağır olmazdı, bilmirəm. 8-ci sinifdə idik. müsabiqə(oxuduğumuz əsərlər haqda inşa yazmışdıq orda da sorğu kimi keçirib növbəti tura alırdılar) var idi məktəbdən mən birdə üç qız müsabiqədə iştirak edəcəkdik. Müsabiqənin olduğu yerə bizi direktor müavini və katibəsi apardı. Amma geri qayıdanda onlar başqa metrostansiyaya getdiklərinə görə bizlə gəlmədilər məktəbə kimi. Bu arada, ilk dəfə idi ki valideynsiz metroya minirdim. Eskalatora minəndə hiss elədim ki kimsə mənə toxunur. Sonra başa düşdüm ki yoxe bu insan(insan deməyim gəlmir) məni taciz edir. Sıxlıq idi və mən ilk dəfə idi ki bunu yaşayırdım. O an keyləşmişdim və nə edəcəyimi bilmirdim. Eskalatordan çıxan kimi o adam məndən əl çəkmədi yenə sonra sürətini artırıb getdi. Mən o an nə edəcəyimi bilmirəm, qızlara heç nə deyə bilmədim və evə gedərkən az qala qaçırdım. Adamın üzünü xatırlamırdım və düçünürdüm ki məni izləyib evimə gələ bilər. Evə çatdım, otağıma girdim başladım ağlamağa və özümdən utanırdım. Dua edirdim ki bu birdə olmasın yoxsa mən ölərəm. Və illərlə metro avtobusa tək minmədim. Universitet olmasa idi yenə minməzdim. Özümü günahkar hiss edirdim. Müsabiqədən ikinci tura keçdiyim barədə xəbər gəlmişdi. Getmədim. Ümumiyyətlə məktəbxarici hər şeydən imtina edirdim(bir dəfə anamla getmişdim).
Son olaraq, hər bu tip hadisələrdən sonra yaddaşıma o an hiss elədiklərim həkk olunur. Bunu unutmağa çalışsam belə olmur. Burda yazdıqlarım yaşadıqlarımın və ya fəsadlarının bir qismi idi. itirdiyim illərimi yaşamağa çalışıram hal-hazırda, itirdiyim uşaqlıq illərimi.
Not: ümid edirəm buraya bir daha yazmaram.