yazarların hazırda düşündükləri

Ən sevdiyim mahnının bir versiyasını tapdım. Orjinaldan fərqli edən cəhəti isə "but youre in an empty arena" hissi verməsidir. Boş və qaranlıq bir arenanın küncündə işığın altından entry yazıram.

Hardasa 7 gün bundan əvvəl həmişəkindən də sıxıcı bir gün keçirirdim. Normal da ətrafıma bildirməsəm də, ən yaxın dostum məni özümdən yaxşı tanıyır. Danışığımdan artıq tutmuşdu ki, anormal istəklərim sonradan peşman olacağım qərarlar verməyimə səbəb ola bilər. Yox, bunu o özü deməmişdi mən sadəcə, onun elə düşündüyünü düşünürəm. Həqiqətən də, çox boşluğa düşəndə anormal qərarlar verə bilirəm nə mövzuda olması əhəmiyyət kəsb etmir.
Nəysə, həmin gün bir paylaşım etmişdim, çəkdiyim rəsmlərdən biri idi və onun mən də hiss etdirdikləri ilə bağlı yazı yazmışdım. Onun haqqında söhbət edirdik. Artıq gec idi. Son olaraq bir söz atdı ortalığa söz6'da yazar olduğunu dedi. Mən bu vaxta qədər söz6 haqqında heçnə eşitməmişdim. Artıq bir neçə il olar burda yazar imiş amma mən heçvaxt bilməmişəm. Bura haqqında məlumat verdi və mahiyyətini başa saldı. Mən də azdan çoxdan başa düşdüm diyəsən. Səhəri gün qeydiyyatdan keçdim bir sözlə özümü bilmədiyim bir dənizə atdım. Yeniliyə ehtiyac vardı və özümü burda tapdım. Yavaş-yavaş anlamağa çalışdım və anladım da. Bir neçə günə ilk entrymi yazdım xoşbəxtlikdən bəyənildidə. Həvəs yarandı daha yaxşılarını yazmaq üçün əlimdən gələni etdim. Məqsədim yox idi yazar olmaq istəyib istəmədiyimi belə bilmirdim sadəcə yazırdım arada. Bu qədər başlıq olmasına baxmayaraq, başlıq tapmaqda çətinlik çəkirdim. Fransız qaldığım, bəyənmədiyim, maraqsız gələn, anlamadığım başlıqlar çox idi. Əksəriyyəti isə tənqidçi və sevmədiyi kütləyə təhqirlər yağdıra yağdıra bəh-bəhlə yazılıb, bəh-bəhlə əjdahalanan entrylər idi. Sanki bəziləri kin qusmağa yer tapıb. Mən belə deyiləm. Sevmədiyim şeyi sevmirəm bitti. Tənqid isə nadir hallarda edərəm amma ardını gətirmirəm yarımçıq saxlayıram. Mənə sevdiyim şeylər maraqlıdır, saatlarla oturub danışa bilərəm.
Yazdıqlarımın da səhv anlaşılmasını qətiyyən istəmirəm, hər kəs öz fikrini ifadə etməkdə azad olmalıdı ola bildiyi qədər.

Bilmirəm niyə cavabsız CVlarım yadıma düşdü. Səliqəli yazırdım verirdim cavab gəlsə də gəlməsə də. Yəqin üzümü çevirən kimi atırmışlar. Başlıqda yazar olub olmamaq çox vecimə olmasa da, artıq istədiyimi düşünürəm. Ağlımda bir-iki hekayə var bəlkə onları vaxt irəlilədikcə bütünləşdirə bildim. Amma ilk öncə belə bir platform lazımdır özümü sınayıb, təcrübə yığmaq üçün. Bəlkə bir comics müəllifi oldum, bəlkə oldum, bəlkə, bəlkə, bəlkəə...





Gordon Ramsay belə təzə chefləri belə incitmirdi.
"This mushroom is so fucking raw it said that the princess is in another castle"
"Bu entry o qədər umbay və yazıqdır ki, dilənsə milyoner olar"


Sözügedən mahnı

(youtube: )

yazarların həyatdan çıxardığı dərslər

Başda onu deyim ki, həyatdan hər zaman hər vəziyytədə dərs çıxarmaq olur. Amma ən yaxşı dərslər özünlə baş-başa keçirdiyin vaxtlar da olur. Tək qaldığın vaxtlarda hər şey daha aydın görünür. Uzun yorğun bir günün sonunda özünə sual verirsən? Bu gün yaşananlar nə idi? Sanki oturmusan stulda qarşında isə bir stul var orda oturan şəxs isə beynində hər gün danışdığın həmin səsdi. Onunla müzakirə etdikcə, daha yaxşı anlayırsan.

Həyatda 3 qrup insan var. Danışanlar, Dinləyənlər, izləyənlər.
Adətən, izləyən birisi olduğum üçün həyatdan bir şeylər öyrənmək daha asan olub mənim üçün. Bir çox məqama daha özüm düşməmiş artıq bunun nə ilə nəticələnəcəyini anladığım çox hadisə görmüşəm.

izləyici olmaq kinoya baxmaq kimidir. Heçbir müdaxilə etmirsən sadəcə izləyirsən. Ordan həyat dərsi götürürsən ya da "nə maraqsız kinodu" deyib üzünü çevirib gedirsən.

Çıxardığım dərslər məni hər zaman bu iki nəticəyə gətirir.
1. Xoşbəxtliyə ən uzaq olanlar başqalarından gözləntiləri olan şəxslərdir.
2. Xoşbəxtliyə ən yaxın olanlar isə, yalnız özünə arxalanan və xəyal gücü güclü olan şəxslərdir.
Qalan bütün ehtimallar bu ikisindən budaqlanır.

şəkil çəkmək

Stresslisənsə şəkil çəkirsən, əsəbisənsə şəkil çəkirsən, kefin yoxdusa şəkil çəkirsən, hisslərini başa sala bilmirsənsə şəkil çəkirsən, nifrət edirsənsə şəkil çəkirsən, sevirsənsə şəkil şəkirsən və bunları qulaqcıqda mahnılara qulaq asaraq edirsən. Bundan fantastik hiss etdirən az şey var.

Bu yazını yazmamışdan yarım saat əvvəl portrer çəkirdim, bu səfər b&w çəkirəm. Bu gün çox əsəbi idim qışqırmaq istəyirdim, bunun əvəzinə qışqıran adam portreti çəkirəm. Sabah davam edəcəm hardasa yarısı qalıb hələ.

Mən lap uşaqlıqdan bununla məşğulam düzdü heç bir təhsilim yoxdu bununla bağlı ya da ki kursa getməmişəm amma birə-bir çəkə bilirəm. Məncə birə-bir yox əsas məsələ ortaya öz tərzini qoymaqdı. Ona görə də öz tərzimdə çəkməyə üstünlük verirəm, artıq baxanda müəllifin eyni adam olduğu bilinir. Son 9-10 ayda çox yaxşı irəliləyiş əldə etmişəm.

Üzdən iraq qohum, dost tanış üzündən işıq üzünə çıxara bilmirəm. Şəkil çəkənlər bilər bu xərçəng kütləni. dəfələrlə yox cavabı almaqlarına baxmayaraq həmrzaman səndən hədiyyə gözləyirlər. Üstünə bu tip sözlərlə gəlirlər:
"məni də çəkdəəə, aydaa niyə belə çəkirsən qorxunc görünürr, özün çəkmisən?, belə dursam məni çəkə bilərsən əhəhə, həqi bekarsan e ona görə çəkə bilirsən mən də dayanmasaydım indi hardaydım, oyda faber castell işlətmirsən?, şəklin birin verdə mənə nolar ?, gözün oxşatmamısane, niyə sərgiyə vermirsən? Az satdaa bunlarıııı, rəssamlar acından qırılıre əhəhə, tanışım var deyim sənə şərait qursun qabağa get, eh adamın yoxdu sənin dizayner ol da, gərək rəssamlıq oxuyardın sən" Bu hələ bir qismi idi.

Birdə bu var. Portret sifarişi götürə bilmərəm səbəbləri qeyd edəcəm.
1. Üzlərin mikroskopla görə biləcəyim uzaqlıqda durduqları şəkli atırlar mənə
2. Filter üzündən çox vaxt burunları düşmür
3. Əksəriyyət 40+ yaşlı dayı şəkili ya da 1-4 yaş aralığında uşaq şəkilləri çəkdirmək istəyir
4. Küçümsəyirlər, asan olduğunu düşünürlər abra kadabra puff!!
5. O şəkli ki çəkmək istəmirəm yüz gün də baş sındırsam çəkə bilmərəm.
6. Ancaq bir şeyi bəyənsəm çəkirəm başqa variantı yoxdu

Dəfələrlə sosial şəbəkələrdə əl işlərimlə aktiv olmaq istəmişəm amma yaxşı nəticələnməyib. Oğurlanır ya da başına başqa bir iş gəlir.

Yaxşı şəkil çəkənlərə baxanda artıq pis olmuram. Çünki onlarda olub məndə olmayan bir çox şey var. Ləvazimat fərqi var. Mən məktəbli karandaşı, 60 qəpiklik kağız markeri,adi vərəq işlədəndə, onlar "Posca", "Copic", "Prismacolor" işlədir.


Rəssam olmağın qəribə yanlarından danışım. Ətrafdaki istənilən insana baxanda onu hər cür tərzdə çəkilən və gif kimi tez-tez dəyişən halları gözünün qabağına gəlir, O danışdıqca sən onu hər cür stildə görə bilirsən. Bəzən də ağlında olanı heç cür kağızda əks etdirə bilmirsən. Elə olur fikirlər saniyədə gəlib gedir. Arada fantaziyalar Michelangelo gerçəklik isə çöp adam ola bilir. Bir xarakter yaradan da onu ən azı 10 dəfə fərqli formada təsəvvür edib sonda ortaya qarışıq amma yaxşı bir şey qoyursan. Bir xətt çəkib yarım saat divara baxa bilirsən.istədiyin səthə ya da ləkəyə baxıb orda insan,heyvan və əcaib olan hərşey görə bilirsən. internetdə yaxşı idea axtaranda şəkillərin içində itib heçnə etmədən də günü bitirə bilirsən.Onları kino və ya comics qəhramanı kimi xəyal edirsən. Bəzən aylarla heçnə çəkmirsən. Ən azı 5 ədəd tamamlanmamış şəklin olur hansı ki bitirməmək üçün səbəbin yoxdu. Hər yenisini şəkəndə ən yaxşısı budur deyirsən. Ətrafından diqqət və tərif görmək istəyirsən amma görəndə sıxılırsan. Əlləri çəkmək bəzən ən çətin hissəsi olur ona görə ya gizlədirsən arxasında ya da şəkli uzağı dirsəyinə qədər çəkirsən. iş masan o qədər qarışıq olur ki, bəzən istədiyin rəngi tapmaq vaxt alır nə axtardığını anlamırsan birdən. Şəkli bitirəndən sora stol müharibədən çıxmış kimi görünür. Hara getsən yanında olsunlar istəyirsən. Arada hamısını yan-yana düzüb köhnə ailə şəkillərinə baxarmışcasına baxırsan. iş ortasında və bitirdikdən sonra hər cür fotosessiya edirsən. Sonra bir yerə söykəyib, ən uzağa gedib uzaqdan necə göründüyünə baxırsan.

Bunları danışdıqca əslində rəssam olmağı nə qədər sevdiyimi bir daha başa düşündüm. Yoxdan bir şey yaratmaq heç yerdə görmədiyin bir insan üzü yaratmaq mükəmməl hiss etdirir. Şəkil çəkmək üçün rəssam olmağa ehtiyac yoxdur. istedadım yoxdur deməyin. Bir xətt çəkmək belə bir ideadı. Bir nöqtədən, bir xətdən nələr yaratmaq olar. Vərəq götürün ancaq rəngləyin. Daha asan sadə şeylərdən başlayın heçkəs ilk dəfəyə insan üzü və mimikası çəkə bilməz. Praktika lazımdır. Yox əgər portret çəkməkdən başlamaq istəyirsinizsə, animasiya xarakterləri, animelerden başlaya bilərsiz. Bunu həyatınızda bir biznes kimi baxmayın, hobbiniz olsun. Meditasiya edirmişcəsinə rahatlıq hissi verir. Bu yazını yazmaq belə məni yaxşı hiss etdirdi. Sanki yazının başında ki, əsəb və qışqıran adam portretindən danışan mən deyildim.

yazarların kompleksləri

Mənimki kompleksdən çox özümə işgəncə verməkdi. Özümü dərk edəndən ağır zəncirlə boynumdan asılan bir daşdı. Amma yenə də danışacam bunun haqqında danımağa çox ehtiyacım olub həmişə.
Hələ mən uşaq olanda gözlərim mavi imiş(müvəqqəti olub indi qəhvəyidi) hamı heyran qalırmış hardasa 8 ayıma qədər belə olub. Sonra çox ağır qızdırmadan (40-41) sora yavaş- yavaş gözümün birində simmetriya pozulub içəri axmağa başlayıb. Həkimlər buna göz tənbəlliyi deyirlər. Hardasa neçə vaxt bu cür nəzarətsiz qalmışam fikir verən olmayıb. Hələ məktəbə getməmiş 1 dəfə əməliyyat olmuşam lakin uğursuz alınıb gözüm birdə əvvəl ki halına qayıdıb. Eynək taxmağa başladım, ilk dəfə taxıb binanın blokundan aşağı düşdüyüm yadımdadı nə bilərdim məni nələr gözləyir hələ. Sonra məktəbdə sosiallaşa bilmirdim o vaxt bunun səbəbin bilmirdim amma gözümdə olan problemə görə uşaqlar yaxınlıq qurmurdular indi bilirəm.

2009da ikinci dəfə əməliyyat olmağa getdim bu səfər başqa həkim idi və onu televizorda özüm görüb nömrəsini qeyd etmişdim təsəvvür edin 11 yaşında qızlar winx'ə baxanda mən özümə həkim axtarırdım. Əməliyyat günü ağladığım ömür boyu unutmaram çox pis qorxurdum. Bəs kor olsam necə olacaq? Onsuz ancaq bir gözüm görür -3.25lə, problemli gözüm isə kor dərəcəsindədir -20. Yazdıqca əllərim titrəyir -* Artıq ayılanda qucaqda evə gedirdim.
Həkimin diaqnozu isə, dünyada çox nadir görülən göz almalarının ölçülərinin bir birindən fərqli olması idi. Bu tip vəziyyətlərə isə adətən ananın hamiləlik dövründə qan azlığı və stress qorxu çəkməsi səbəb olur. (Bu halıma səbəb olan adamın adın daşımaq ayrı bir dərdi) Əzələlərin gücü çatmırdı saxlamağa ona görə belə ağır problem var.
Bu olan şeylər məni psixoloji cəhətdən o qədər sıxırdı ki, saçlarımı həmişə birtərəfimə atırdım, insan nə qədər özün sıxar, gizlədə bilər,göz kontanktı qurmamağa çalışırdım amma həmişə egolu olduğum üçün belə elədiyimi düşünürdülər. 8ci sinifdə sinif yoldaşım söz ortasında 2-3 qızın yanında qəfl soruşdu ki, "niyə gözlərin belə biri böyük biri balacadı?" eyni belə demişdi. Orda məni elə bildim ildırım vurdu utandım özümü güclə tutdum. Nə dedim heç bilmədim amma həmişə soyuqqanlı olmağa çalışmışam.
Hər yaşımda daha da kompleks etməyə başladım. Ən pis dövr 15yaşdan bu vaxta qədərdi. Yəni bunu heçcür başa salmaq olmaze kompleksim mimikamdan tutmuş xarakterimə qədər təsir edirdi və psixologiyamda ömürlük iz qoymağa davam edir. Sevdiyim adamın gözlərinə belə baxa bilmirdim. Online tanış olduğum birisinin görüşmək üçün metroda gözləyəndə, özümü relslərə atmaq ehtimalın belə düşünmüşəm, halbuki həmin adamın onsuzda bu şeydən xəbəri vardı.
Evdə həmişə mənim həkim işlərimdən danışılırdı nə qədər xərc çıxırdı ailə vəziyyətimizi də bilirdim onsuz güclə normal dolanırıq mənim də problemim heç bitmək bilmirdi. Atam heçvaxt ümidin kəsmir mən etsəm belə.
Amma axtarışa son qoymadım yenə axtardım yenə həkim tapdım və düz 6 ay öz sıramı gözlədim yanına getmək üçün. Həyatımda heçnəyə belə ümidli olmamışdım və orda gördüyüm münasibətdən sora da birdə heçvaxt olmayacağımdan xəbərim yox idi. Qısa keçim ki, orda həkimin sözləri başıma yumruq kimi dəydi gözlərimdə dərmanlı , eynəksiz, su süzülür, həkimi görmürəm düz əməlli amma dəli kimi ağlayıram sakitcə.
Sora qayıtdıq evə bir gün boyunca heç durmadan ağladım. Bir neçə ay depressiya. Sonra hərşeyi atdım bir kənara ata bildiyim qədər.

indi yenə göz kontakı qurmaq istəmirəm. insanların yalandan "dəlisənee kuklasanee heçnə bilinmir başın xarabdı ay qız amerikansayağı qızlara oxşayırsan" deməsi süni gəlir və səmimiyyətə də heçvaxt inanmayacam. Bu məni yaxşı hiss etdirmək üçün deyilən yalanlardı. Amma başqası haqqında mənim yanımda "yadında deyil gözü əyri oğlan/qız, ayda işə bir qız gəlmişdi gözünün biri aya biri çaya baxırdı aahhaha yazıq həm pis oldum həm də gülürəme əhəhə" deyə bilirlərsə heç düşünmədən, mən artıq hərşeyi anlamışam lap başdan. Əslində mən bu şeyi özüm beynimdə çox böyüdürmüşəm mənim nəyim var ki? Heç hiss olunmur adətən bəzənsə gözə girir amma )))
Tək gözlə də dünya rəngli görünür amma bəzən bu rəngləri iki gözlə tutdura bilməyən insanlar görəndə sadəcə keçib gedirəm. Bir vaxtlar gur yanan bu kompleksim indi yavaş-yavaş süquta uğrayır. Mənə "makiyajla kamuflaj elə" deyən həkimlərin inadında mən özümlə belə xoşbəxt olacam. Jupiterin "red spot"u kimidi. Ağlınıza mutant gəlməsin sadəcə biraz ölçü fərqliliyi var və artıq qəbul edirəm. Çəkdiyim portretləri flip edəndə gözləri fərqli olur onlarında. Onlarla məni birləşdirən budu. Hamısını özümə oxşadıram istəmədən.

paradoks

Baba Paradoksu nədir?

Keçmişə gedib babanızı öldürə bilərsiz? Əgər öldürə bilsəniz onda heçvaxt doğulmamış olacaqsınız. Bəs belə olduqda keçmişə necə gedəcəksiniz? Zamanda keçmişə getmək mümkündür sizcə? Bizim reallığımızda alınmasa belə bəs 4d reallıqda və daha üstlərdə bu mümkün ola bilər mi ? ( bu qalsın başqa vaxta)

Baba paradoksu nədir biraz onun haqqında danışaq.
Termodinamika qaydalarına görə zaman irəli gedir. Bəs babanızı hələ ata olmamışdan qabaq öldürsəydiniz nə olardı? Onda ananız ya da atanız dünyaya heç gəlməmiş olacaqdı bunun nəticəsində sizdə olmayacaqdınız. Sözü gedən paradoksun qısa məzmunu budur.

Bu problemi anlamanın ən sadə yolu keçmişə getdiyinizdə öz babanızın yox onun başqa bir reallıqdaki yəni başqa bir parallel dünyada keçmişinə getdiyinizi düşünün.
Belə olduqda babanızı öldürsəniz əslində öz gələcəyinizi yox paralel dünyada yaşayan özünüzün atasını heç doğulmamış olmasına səbəb olacaqsınız. Və beləliklə babanızın gələcəyi dəyişmiş olur. Nə qədər sadə səslənsə də əslində çox ağır nəticələrlə qarşılaşa bilərsiz.
Belə ki, paralel dünyada ilişib qalacaqsınız və bu heçvaxt doğulmadığınız dünyada alternativ həyat yaşamağa məcbur olacaqsınız. Və bəziləri üçün dəhşət verici olsa da mənə görə mükəmməl bir fürsətdir bundan artıq nə istəyə bilərəm ki?

Yaxşı tutaq ki, mız mız çıxdınız və istədiniz ki, öz keçmişinizə gedib paralel dünyada ilişib qalmağınızın qarşısını almağa çalışasınız. Onda necə olacaq? Bircə dəfə baba paradoksunu özətləyək daha yaxşı anlamaq üçün:

keçmişə gedirik >babanızı öldürürsünüz>beləliklə heçvaxt doğulmamış olursunuz>buna görədə keçmişə gedib babanızı öldürə bilmirsiz>sonda doğulmuş olaraq sonsuz döngüyə daxil olursuz
Gəlin bu paradoksu zaman ardıcıllığı ilə yox, iç-içə keçmiş iki paralel dünya konsepti ilə təsəvvür edək. iç-içə keçmiş belə bir zaman fiquru mümkündür mü? Ağlıma roller coaster'in ən sərt döngüsü gəldi. Sadəcə aşağıda kənarlarda boşluqlar var. Kosmosda belə bir roller coaster düşünün, kosmosda dəliklərə səbəb olan, həmin dəliklərdə alternativ reallıqlara yoldu, hər roller caster'in bu dömgüsündən keçəndə bir dəlik yaradırsan başqa alternativlər.

Stephen Hawking bununla bağlı çox yaxşı bir söz deyib.
"Kosmosda öz ətrafında dönən qara dəlik yaradıb, onun içinə girib, sağlam şəkildə çölə çıxa bilmədiyiniz müddətcə keçmişə səyahət edə bilmərsiniz"

Son Lux'da dediyi kimi "Alternate world
Alternate age
Alternate life"

kosmosdakı insanlar

Təsəvvür edin milyon illərdi yaşayırsız ucsuz bucaqsız qaranlıq və işıltılı bir yerdə və heç durmadan həm öz ətrafınızda həm də ortalıqda bir ahənglə fırlanırsız. Neçə bitən həyatlar və başlayan həyatlar görürsüz milyon illər ərzində. Bir gün yolunuz başqası ilə kəsişir bunu hiss edirsiz, bir-birinizə təsir edirsiz. Ortada bir ağırlıq var və ikiniz sürətlə bir-birbirinizə yaxınlaşırsız. Amma çatmağınız hələ bir neçə milyon il çəkəcək buna baxmayaraq ona çatmaq istəyi və verdiyi rahatlıq səni sevindirir. Ətrafında olan bitən sənə maraqlı deyil, bəzilərinin ölümünə bəzilərinin yaşamına səbəb olursan amma sənə maraqlı olan sadəcə odu. Bilmədiyin yerdən gələn çəkim gücü. Vaxt azaldıqca çəkim daha çoxalır və ətrafa daha çox zərər vurursuz. Lap az qaldı sadəcə budur 3...2..1
Daha işığın belə hardan gəldiyini görmədən yanıb kül olursan. Birlikdə...Bu qovuşmanın bir neçə alternativ nəticəsi var. Sonda isə necə olacağı insana oğluna məlum deyil. Sonda black hole və yaxud başqa bir hadisə baş verə bilər. Sizcə söhbət nədən gedirdi? Əlbəttə ki, Neutron ulduzlarının çarpışmasından gedir yəni elmi dildə "Kilonova". Əgər xəyal gücünüzü işə salsanız burdan çox təsirli bir nəticə çıxarmaq olar hansı ki, buna biz tərəfdə eşq deyirlər. Və bu hekayə ilə çox oxşardı. Elə deyil?
Qovuşmaq nə gözəl hissdir belə..Hələ ki, bu cür insanın ağlı ala bilməyəcəyi qədər uzun müddətli qovuşma. Sonda isə necə olacağı insana oğluna məlum deyil. Nə Neuturon ulduzlarının hekayəsi nə də ki eşqin...link https://www.npr.org/sections/thetwo-way/2017/12/20/572252060/watch-what-happens-when-two-neutron-stars-collide

kosmosdakı insanlar

Telefonda bu yazını yazanda gözüm pəncərədən çölə sataşdı. Sarı narıncı rəngli bir nöqtə var. Başımı o yan bu yana fırlatdım bəlkə başqa bir şeyin yansımasıdı deyə fikirləşdim amma yox deyilmiş. Böyük ehtimal planetlərdən biridi. Çünki bu cür narıncılı nöqtə az hallarda görürəm. Ya da ikinci ehtimal ulduz ola bilər. ikinci ehtimalı sevirəm çünki, görən kimi ağlımda bir hekayə gəldi sanki neçə vaxtdır çıxmağı gözləyir. Qulağımda mahnı deyir ki "i don't wanna waste my time". Elə mən də istəmirəm. Bu dəqiqə ağlımda bir istək var o da gedib həmin ulduzu nə yolla olursa olsun yaxından görməkdi. Görəsən ətrafındaki planetlərində yaşam var?
Buludlar ulduzun qarşısını tutdu amma mən hələ də onun haqqında düşünürəm. Bu dəqiqə neçə nəfər mənlə eyni vaxtda o ulduza baxıb eyni düşüncələri paylaşır. Yoxsa təkcə mən və mənim başqa reallıqlardaki versiyalarımdı bu haqda düşünən. Görəsən bu gün ağlımdan keçənləri yaşadığım bir reallıq var? Bəs ən maraqlı həyatı hansı reallıqda ki mən yaşayır ? Yoxsa hamımız sürünürük hal-hazırda ? Nə qədər xoşbəxt ya da bədbəxt olsaqda bilirəm ki, hamımız var olma əzabı çəkir içdən içə. Həyatıma yenidən qaytarmaq istədiyim insanı qaytara bildiyim bir reallıq var yoxsa o elə mən özüm olacam?
Hmm çox maraqlıdı. Bəlkə də bu dediklərim boşa sözdü elə təkcə mənəm, mən varam və mənim bu yazıda ki qrammatik səhvlərim var. Eh boş verdim getdi əsas burdaki mənadı.
"And if the stars collide, will she relieve my soul?
And when we feel alive, I know she'll let me go
When you read my lips, I know you feel my cold
But I promise you my heart is made of gold"