shabbat

yəhudilərə işləməyin qadağan edildiyi dini bayramdır. cümə günü axşam başlayıb şənbə günü axşam bitməklə bir gün çəkir. qeyd edilən bu intervalda nə isə satıb-almaq, od qalamaq, odun toplamaq, yemək bişirmək və s. bunun kimi ekstra enerji sərf edilən işlər dinən qadağandır, ən azından ultra ortodoks yəhudiləri* qatı dindar yəhudilər üçün, digər daha az dindar yəhudilər bu qadağalara o qədər də əməl etmir, hətta olduğum kibbutzda bu özəl günlərdə işləyən yəhudilər də rastıma çıxıb. Din məsələsində hərdən öz millətimizə çox oxşadıram bu xalqın nümayəndlərini, hani bizdə vardır ha, nə olduğu bəlli olmamaq; içər, namaz qılmaz, donuz yeməz, zina edər amma ölüsünə kəlmeyi-şəhadət oxunar, belə həftəbecər şüurluluq biraz bunlarda da var.

talmutda qeyd edilənə görə həftənin bu periodu sadəcə ibadət və istirahətə sərf edilməlidir. artıq bir aydan çoxdur davam edən oktyabr 2023 israil - fələstin müharibəsi şabat vaxtında başlamışdı, çünki bəzi yəhudilərdən eşitdiyim qədərilə o gün silahın yerə atılması halları da ola bilir və həmas da bu avantajdan istifadə edərək israil ordusunu qəfil yaxalamışdı. Doğruluğuna o qədər də əmin deyiləm amma mümkün ehtimaldır, çünki müharibənin ilk vaxtları həmas, roketləri də ancaq şabatda atırdı. idk ya da ola bilər şabatda öldürməyin verdiyi psixoloji serotonin daha güclüdü, çünki həmas da serotonin-based hücumlar daha çox edir nəinki strateji.

Əlavə olaraq, müsəlmanların "cüməniz mübarək" ifadəsinə ekvivalent olaraq yəhudilərdə də "shalom shabbat" ifadəsi vardır ki, şabat günlərində salamlaşmaq üçün istifadə edilir və mənası "şabat mübarək", "əmin-aman şabat" kimi tərcümə edilə bilər.
sifarişi verən: timidus

nils frahm

Harmonium in the Well kimi bir şahəsərin müəllifidir bu adam. Çox düşünürəm bu musiqi haqqında - qulaq asmasam belə. Boş skamyadan nebuchadnezzar, sadə park mənzərəsindən andromeda, orta-statistik insandan filosof düzəldəcək musiqidir kendileri. 20 playlistdən hansına atım deyə hər dəfə qərarsız buraxan, konkret bir hissə ehtiva etməyən, sərhədsiz və bir o qədər də sadə melodiya əsintisi, hansı ki, bəlkə sadəcə amigdala və frontal lob qədər yerdə əsir, amma sən elə bilirsən bütün görünən kainatı gəzib gəlmisən; həm də düz 11 dəqiqə yarımın içində.
link

siqareti tərgitmək

haqqında düşünməyi dayandırıb həyata keçirməli olduğumu özümə təlqin edib dursam da istəyirəm bu başlığa həmin o düşündüklərimi yazım, ümidvaram bir gün o təlqinlər nəticə verər də, bu entrydən daha faydalısı ilə təkrar başlığa geri dönərəm.

həyatımda gördüyüm ən böyük kütləvi stokholm sindromunun səbəbkarı olan bu lənətli şeyin ən güclü tərəfi çoxşaxəli bir əsarət formasına sahib olmasıdır, zəhər səni həm psixoloji həm fiziki asıllıqla ağuşuna alır. həm qanını nikotinlə təmin edir həm də dərdinə şərik olur, həm ciyər liflərini həm də əsəbini və fikrini dağıdır, həm ömrünü qısaldır həm də vaxtını alır. həm bədəninlə kontaktdadır həm də düşüncələrinlə. bu, sözün əsl mənasında toksik olan münasibətin bu qədər dərinə işləməsi, onu öz psixologiyamıza da calamağımızla əlaqədardır. o olmadan içki, çay, yeməklər mənasızlaşır, bəzən yediyin yemək yox ondan sonra çəkəcəyin sigaret sənə daha dadlı görünür. halbuki o gözəlim dolmanı daha çox sevirsən, asılılıq o qədər dərindir ki, sevdiyin şeylərə qarşı gözündən pərdə asdırır. sırf buna görə tərgidilməsi bu qədər çətindir məncə, sevilən hər şeydə olduğu kimi. bucür dərinləməsinə sevgi və ya asılılıq hər cür ikitərəfli əlaqədə keçərlidir elə bil. necə ki, ortalama bir ana fərd öz körpəsini bu qədər sevir, o da elə. çünki həm bədənilə aylar çəkən periodda onunla fiziki əlaqə qurmuş olur həm də psixoloji olaraq qarşısındakının onun körpəsi olduğunu bilir və təmənnasız olaraq sevir. və ya digər misal kimi; cinsi əlaqə və sevgi. sözüm ona əgər bir şey həm beyninə həm də içinə bir yol tapıbsa ondan qurtulmağın da çox çətindir sanki. nəysə ki, sigareti atıb getmək və ya ona xəyanət etmək yuxarıdakı misallardan daha məqbul davranış kimi görünür. ümid edirəm il bitmədən səni atıb gedə bilərəm, ya yetimxanana ya da atanın evinə.

yoxlama

ildə ən azı 1 dəfə yadıma düşən, kemik tayfadan hər kəsin uşaq vaxtı yerli telekanallardan baxıb heçnə başa düşmədiyi, baş rollarında əjdər həmidov və yaşar nuri kimi adların olduğu, rejissorunun isə vaqif mustafayev olduğu tele-serialdır. Əla musiqiləri və mövzuya uyğun atmosferi ilə yadımdadı bu serial, xüsusən də atmosferi, qeyri-adi dərəcədə adi, qəribə və ümumi serialın havasına uyğun bir atmosferə sahib idi.

yazarların batil olduğunu bilərək inandıqları şeylər

Planların baş tutmadan əvvəl onlar haqqında heç kəsə heçnə deməmək. Bunun batil bir inanc deyil də ediləcəyi halda həqiqətən nəticələrinin pis olacağına dair sübutlar gətirilirdi orda-burda, məsələn, bir şeyi yaxınınıza deyəndə o şey artıq beyniniz tərəfindən gerçəkləşmiş kimi anlaşılırmış da, ona görə bu haqda arxayınlaşırmışsınız da; bunların hamısı həvə-cüvədi məncə. Mənim beynim kiməsə deməyimi gözləmir məsələn, elə bəri başdan başın buraxır. Anlaşıb yoluna qoyuruq amma, kerata tənbəldi sadəcə -*.
sifarişi verən: Miss Know It All

shoegaze

istifadə olunan gitar tonlarının "warm" hiss etdirdiyi janr, qışda evə gəlib peçin dibində oturmaq kimi. Qarışıq tonda olduğu üçün əksərən gürültü kimi gəlir, amma melodiyanı hiss etməyi bacardıqda inanılmaz bir tətmin hissi verir, melodiyanı tuta bilsən riff'in səninlə sanki danışdığını hiss edə bilirsən. Sözlərini də çox vaxt başa düşmək olmur; bu janrın yazılmamış qanunu kimi şeydir bu - sözlərini anlamamalısan, bass və gitara qarışıb qulağına xoş gəlsə yetər. Mənə həmişə təzə aşiqlər vibe'ı verir bu janr, hər şeyin əla getdiyi, bir qarış havada gəzdiyin anlar olur ha, o. Hətta bəzən elə nümunələri ilə qarşılaşarsan ki, dinlədikcə sevişmək istəyi gəlir. məsələn, deftones çox gözəl bir numunədir buna. Janra aid ən sevdiyim albom və parçalar:

albomlar:
1. lsd and the search for god - eyni adlı albom
2. Cocteau twins - heaven and las vegas
3. Oblov - am
4. alison's halo - eyedazzler

parçalar:
1. deftones - pink maggit
2. horse jumper of love - orange peeler
3. my bloody valentine - soon
4. the kvb - dayzed
5. boris - farewell

şəxsi fərqinə varma editi: bu tərzi bir də avtobus, metro kimi uğultulu yerlərdə qulaqlıqla dinləyin, çünki onsuzda gürültülü olan mahnıya çöl gürültüsü də qarışır, random melodiyanı çöldən də random bir melodiya müşaiyət edirmiş kimi. belə olduqda daha çox ləzzət verir.

məzə obyekti olmaq

Bəzən fərqli olmağın gətirdiyi qaçınılmaz vəziyyətdir. Çevrən düşüncə tərzinə çox da uyuşmayanlarla doludursa, hər verdiyin qərarda, etdiyin strateji gedişlərdə, ağlından keçən fikirlərdə və s. bir qulp tapıb onun üzərindən ətrafdakıları əyləndirərlər. Sən də öz dörd divarınla bunu gün ərzində düşünərsən, səhər açılar amma sən açılmaq istəməzsən, çünki yenə o çevrəyə qoşulmalı olacaqsan, nə də olsa uzaqlaşa bilmirsən ordan, məcbursan, sanki yapışıb qalmısan o ortamın qara torpağına. Bəzən də belə hadisələr təkrarlanıb əsəbin pik hədlərə çatdıqda hər zarafata qarşılıq bir çat almış bünyə ilə qara-qara düşünərsən ki, niyə sahibim hamı kimi standart market yox, qoz fındıq satan məzə obyekti açdıki.
sifarişi verən: qaçaraddımdanenənanənan

evdən çıxmağa az qalmış edilən mental hazırlıq seansı

getməyə o qədər də həvəsli olmadığın bir yerə gedirsən, üstündə götürdüyün çantan və s. hər şey hazır, tam da qapıya yollanarsan ki, astanada bu çəhrayı pox hiss səni tutar-buraxmaz, oturub 5-10 dəqiqə pəncərədən yerə paralel vuran günəş şüalarına baxarsan. çox vaxt sübh tezdən baş verdiyi yalın bir gerçəkdir, yəqin ki səhərin; uzaqdan bərq edən pozitiv sarı günəşin verdiyi xoş hiss sənin qara qüssənlə qarışıb, bulanlıq, yuxuvari bir sintez əmələ gətirdiyi üçün. ağlına heç bir fikir də gəlmir amma sən düşünürsən, xoş bir melanxolik komfortu var.

O an mənzərən belə bir şey olar:


qulağında da bunun kimi nəsə:

həyatı ciddiyə almamaq

Tutuna biləcəyi ali bir məqsəd tapa bilməmiş insanın zamanla büründüyü və öz həyat fəlsəfəsinə çevirə bildiyi haldır. Yaponların ikigai dediyi şeydən məhrum, amma zamanında onu durmadan arzulamış tipdir. halından da hər zaman göründüyü qədər ləzzət almır, bir növ mənasızlıq hissindən qurtula bilmir, ona görə də onun üçün nə isə ciddiyə alınacaq dərəcədə dəyərli görünmür. bir dəfə belə bir məqsədi heç vaxt tapa bilməyəcəyini qəbul etdikdən sonra həyatdan əlini üzər və günü-günə satmaqla bərabər yalnız həyatın ona verdiyi kartlarla oynayar, vecinə olmaz sabah uduzacaq ya udacaq, sadəcə oynamaq üçün oynayar; həyatını təsadüflər şəkilləndirər. sabah imtahanı varsa, kəsilməyin gətirəcəyi xoşagəlməz hallar arasında dəyərləndirmələr edər, bəzən 5 dəqiqəlik şirin səhər yuxusu ona kəsilməyin verdiyi ağrı-acıdan daha dəyərli gələr, beləcə, ani gələn və beyindən meh kimi xəfif əsən düşüncələrin köləsi olar əksərən, beyninin kökünə qədər işləmiş mənasızlığın hay-harayından, arada-bir pıçıldayan əzm və fədakarlıq hissinin fısıltılarını eşitməz. "əşşi" deyib keçişdirər, "ölüm deyil ki" deyər hər ciddiyə almadığı mövzunun sonunda, güya ölüm elə də çox vecinə imiş kimi. Buna görə bəzən depressiyanın kənardan görünən forması da ola bilir, sadəcə həmin o depressiyanı öz qüruru ilə heçnəyi ciddiyə almamaq formasında şüurlu və ya şüursuz olaraq maskalamışdır. meursault anasının öldüyü günü xatırlamamaqla nə qədər vecsiz görünürdüsə, yuxarıdakı bu adam da həyata onun qədər yaddır.