insanlarla kommunikasiya qurarkən, bəzən qarşındakı insanın (opponentin) səninlə eyni düşüncəni, hissi paylaşdığı yanılqısına düşürsən. Əvvələr qarşımda kı insanın idea'nın bütün təfərrüatına (detalizasiya) varmasa belə, ümumi səbəb-nəticəni və mahiyyəti idrak eləyə biləcəyini varsayaraq sokratik metoddan istifadə edirdim ki, Sokrata görə insan doğulanda bilgi ilə doğulur. Qarşında duranın potensialını üç bəzən isə beş mərhələli (bunlardan biri və ən təhlükəlisi ironik yanaşmadı) suallar atəşinə tutaraq əslində gizlənən və var olanı gün üzünə çıxarmaqa çalışırsan. Lakin bu destruktiv bir effekt verərək qarşıdakı insanın fikirlərini qarışdırır və ya onu çıxılmaza (tupikə) sallr və sonda, sənin özünü ondan üstün tutaraq onun şəxsiyyətini alçaltdığına qənaət gətirir, bu isə onla nəticələnir ki, sonda, bir ədəd əbədi düşmən qazanırsan. Buna görə də, illər sonra fərqli, nitşeçi təfəkkürlə, yani kollektiv düşüncənin qüsurlu, kütlənin isə bir növ biokütlə olduğu, yani eyni isa məsih kimi insanında tamamlanmamış varlıqlar olduğu fikrinə istinad etməyə başladım. Ümumiləşdirmə etmək istəmirəm amma düşüncə insanının öz sosial çevrəsində ixtisarlar edib onu produktiv və praqmatik prizmadan, kiçiltməyəcəyi təqdirdə gələcəkdə, öz radikal düşüncələri ucbatından böyük təhlükələr yaşaya biləcəyini əminliklə deyə bilərəm.
)