sözaltı günlük

Özümə çay süzdüm, südlü konfetlə içib yaxşı hiss edərəm deyə. Çay da soyuq imiş. Nə isə, mövzumuz bu deyil. Heç indi bura yazmağa da vaxtım olmamalıdı. Yenə qarışmışam sözlük. Bura yazsam sanki, düyünlərim açılacaq, dolaşıqlarımdan xilas olacam.
Özümün hansı ağılda olmağımdan, hansı yaşda hiss etməyimdən asılı olmayaraq, böyümüşəm, sözlük. Kənardan elə görünür yəni. Və bu yaşım üçün yetərincə məsuliyyət götürüb, yetərincə səhv eləmişəm. Qabaqda daha böyükləri gözləyir yəqin.
Buralar məni sıxır. Ən yaxınım olan insanların ayda-ildə bir dəfə gördükləri, ya görmədikləri insanların düşüncələrini önəmliymiş kimi dilə gətirməsi məsələn. Nə qədər vacib ola bilər ki hansısa uzaq qohumun küsüb inciməsi?
Məsuliyyətlər deyirdim. Mən bacararam, həqiqətən. Motivasiya barədə problemlərim var. Bilmirəm.
Arxa-arxaya imtahanlarım var. Keçərəm. Eləməli olduğum hər şeyi layiqiylə eləyərəm.
Amma içimdə bir qorxu var. Sanki hər şey bərbad olacaq. Bir gün bütün ölkənin taleyi dəyişəcək və heç nə əvvəlki kimi olmayacaqmış, o vaxta qədər edilən heç nəyin bir əhəmiyyəti qalmayacaqmış kimi gəlir. Biri çıxıb desə ki, filan günü dünyanın sonudu, inanacam.
Və bu düşüncələrlə hər gün 4-5 dəfə marşruta minirəm, harasa tez gedirəm, başqa bir yerə gecikirəm, elə hey harasa çatmağa, nələrisə çatdırmağa çalışıram. Beynimdə tək suala - " necə olacaq bu işlərin axırı?" - cavab axtara-axtara fəlakət ssenariləri qururam, qorxub yarıda saxlayıram. Vallah, adam yaşamağa qorxur, sözlük. Müharibədən, xəstəlikdən. Ölməkdən yox, ölüm görməkdən. Adam kimi yaşaya bilməməkdən, aclıq həddində yaşamağı normallaşdırmaqdan.
Başımda bu qədər fikir ola-ola hər mühitin ən çox zarafat eləyəni, ən çox deyib güləni də mənəm. Sabah ölsəm gülə bilməyəcəm ki, təki mehribançılıq olsun deyirəm. Burda insanlara bu da dərd olur. "Garfield uşaq kimidi", "Garfield çox gülür".
Getmək istəyirəm, sözlük. Getmək istədikcə, buralara özümü bağlayacaq qərarlar alıram, daha çox sıxılıram. Əsas odu ki, Garfield çox gülür, sıxılan adam da bu qədər deyib gülər? -*

Saat 12-ə işləyib, hələ indi başa düşürəm ki, depressiv hala qayıtmaq üzrəyəm. Səhv yoldayam, yenə nəyisə izah edəcəm deyə hər şeyi pis günə qoydum. Cəhənnəm olsun. Özümü, hislərimi kiməsə incəliyinə kimi izah eləməkdənsə, təklikdən ölsəm yaxşıdı.

qaziyəm

işlədiyim yerdə eşitməkdən artıq iyrənməyimə səbəb olan cümlə.
Əynində formayla gəlir, əgər sağlamlığında gözlə görünən problem yoxdusa, formanı görməzdən gəlib gözləmələrini xahiş edirəm. Sonra qazi olduğunu deyir, gözünə sataşan ilk tanışla işini həll edib gedir. Mən də baxa-baxa qalıram.
Ümumiyyətlə, heç bir idarədə heç bir prosedura riayət eləmək istəmirlər. Müraciətlərinə mənfi cavabı qəbul eləmirlər. Artıq o formanı geyinməyin mahiyyəti də aydındı. Mən o adamların yerində olmamışam. Hansı psixologiyadadılar, hansı təfəkkürə sahibdilər bilmirəm. Mənə görə ayıbdı elədikləri.

sehirli kvadrat

Elə bir kvadrata deyilir ki, onun sətirləri, sütunları və diaqonalları üzrə yerləşən müxtəlif ədədlərin cəmi eyni olsun.
Avropada ilk belə kvadrat məşhur alman rəssamı Albrext Dürer'in "melanxoliya" adlı əsərində təsvir olunmuşdur. Həmin 4×4 ölçülü kvadrat hazırda "Dürer kvadratı" adlanır.
Avropada 16-cı əsrdə yaradılmağa başlasa da, sehrli kvadratlar dünya xalqlarına əsrlər öncədən məlum idi. Qədim Çində 1-dən 9-a qədər ədədlərin əmələ gətirdiyi 3×3 ölçülü sehrli kvadrat böyük əhəmiyyət kəsb edirdi və oradakı ədədlər ən əsas ünsürləri ifadə edirdi: 5 – torpaq (yer) və onun ətrafında od (2 və 7), su (1 və 6), ağac (3 və 8), metal (4 və 9).

günü ifadə edən mahnı

Başdan sona, "ben de yoluma giderim"
Peki nasıl istersen öyle olsun
Tutamam tutamam gideni
Belli ki kırmak istemiyorsun kalbimi
Kıyamam, bir de kıyamam iyi mi?
Giden gitmiştir zaten
Kesemem kesemem yolunu
Hani satın alınan sevgiye alıştırılmış
Bir çocuğun her oyuncağa çabucak doyumu
Ben de yoluma giderim
Ezdirmem kendimi
Ama gezdirmem de gönlümü
Gider acımı çekerim

(youtube: )

sözaltı günlük

Bu entry'ni vaksin üçün xəstəxanaya gedəndə, marşrutda yazıram. Niyə gedirəm onu da bilmirəm. Lazımdı mənə həyatda qalmaq, sağlam olmaq?
Pisəm. Daha yaxşı hiss edərəm hər halda. Amma hər dəfəsində indiyə, bu hissə qayıdacam, hər dəfə daha zərər görmüş, amma daha güclü bir halda.
Bayaq yenə qışqırdım, ağzıma gələni dedim. Özümü idarə eləyə bilmədim. Axı yaxşı idim, axı düzəlirdim. Lazımsızlıq, təhqir olunmuşluq hissinin yaratdığı qəzəb keçmir. Dəfələrlə fikirləşmişəm ki, görəsən çox mu şey istəyirəm. Yox, istəmirəm. Amma sualı ən başdan səhv qoymuşam bəlkə də. Məsələ nə istədiyim yox, kimlərdən istədiyimdi.
Bu dəfə özümü günahlandırmıram, peşman da deyiləm heç nəyə görə. Amma yalnış yerdə olduğum, bunları bitəcəyi hissi də keçmir. Bir gün bir şey olacaq, nədi bilmirəm. Amma o məni çox güclü edəcək sanki.

sözaltı günlük

Sözlük, yenə danışası bir ton şey var. Sevgiyə itirməkdən qorxmaq da daxil imiş, bunu bilirdim. Çox yaxşı bilirdim. indinin özündə, o qədər qorxuram ki.. Keçmiş keçmir, həmişə mənlə idi, sadəcə bəzən varlığını unudurdum. vicdanımı, mənliyimi incidən, içimə sıxıntı gətirən hisslərlə necə baş edəcəyimi bilmirəm.
Evləniblər, sözlük. Dünən şəkillərini görəndə elə qarışdım ki. Bir tərəfdən sevindim, məndən uzaq olacaqları düşüncəsi ilə. Bir tərəfdən narahatlıq, sıxıntı, qorxu. Həqiqətlərdən qorxuram.. Kaş bu şəhərə heç vaxt ayaq basmasalar, kaş ölsə. Onlarla bağlı verilən suallara özümə sərf eləyən kimi cavab verirəm, özümü haqlı çıxarmağa çalışıram. Yəni, yalan deyirəm. Nə qədər vaxt davam edə bilər ki?! Bir neçə ay uzağı..
Əlimdən gələn heç nə yoxdu, heç nə olmamış kimi yaşamaqdan başqa..

sözaltı günlük

Eləməli olduğum şeyləri etməyə həvəsim yoxdu, eləmək istədiklərim də məni poxa sala bilər. Sən de, nə edim sözlük?
Bayram bəhanəsi ilə idmanı da saxladım, niyə saxladım bilmirəm Allah bəlamı versin. yoqa desən günü günə satıram, bu gün də doğru düzgün eləyə bilmədim. Sərbəst işlərin vaxtı keçib, təhvil verməmişəm. Mama narahatdı, mən də bir stəkan götürən zibil deyiləm. Neçə gündü sabahı gözləyirəm, planlarım var idi. Sabah da heç olacaq bu gedişlə. Onsuz da həmişə elə olmurdu? Mübahisə eləməyə də həvəsim yoxdu, istəyirəm ki, deyib gülək, könül xoşluğu olsun. indi yadıma düşür ki, bayaq qardaşımla anama da qışqırmışam, Allah buna görə də bəlamı versin.
Evdə sıxılıram, şəhərdə gəzib dolaşa, iki kəlmə söhbət edib ruhumu dincəldə biləcəyim heç kim yoxdu. Camaatın tez-tez görüşdüyü "best-friend"i zadı var, arada deyirəm bir dostum olaydı, ikimiz də başqa biri ilə söhbət eləməyə, danışmağa ehtiyac duymayaydıq. Lazımdı mənə bu həqiqətən? Bilmirəm ki.
Arada paranoyalarım artır. Beynimin bir yerində ssenarilər yazıb onlara inanmaq məni yorur, bəzən deyirəm kaş doğru çıxa, daha az pis hiss eləyərəm özümü.
insanlarla dialoq qurmaq məni yorur, həm də vaxt itkisi olduğunu düşünürəm. Bilmirəm bunun adı nədi, amma insanlara yaxın olmaq artıq mənim üçün günaha yaxın olmaq halına gəlib.
Hər cür yumor, zarafat mənasız gəlir bəzən. Amma tamamilə uzaqlaşa da bilmirəm.
indicə bir mesaj gəldi, gülümsədim. Bəlkə, hələ də dinlənməyə ümid etdiyim tək insandan gəldiyinə görə-*.