yaxşı insan olmaq

evində yaşayan yad birinə həqiqətən öz evindəymiş kimi hiss etdirən insandır bir az da.

sizə danışacam bibimin yoldaşından. az qala 1 ildir onlarda qalıram sumqayıta gedib-gəlmək yorduğu üçün. mən heç evdəkilərdən belə xoş rəftar görməmişəm.

bir dəfə səhər gec durmuşam işə gecikirəm, o da yemək yeyir. dəvət elədi, dedim ki, gecikirəm. mən ayaqqabımı geyinənə kimi 2 dəqiqədə yumurta da bişirdi, süd də qızdırdı, çörək də isitdi o kobudluğunda adam. mən isə çox böyük məmnuniyyətlə işə gecikdim.
üzünə baxanda duruşundan, əndamından, yekə qarnından tipik türk kişiliyi yağır. heç özünə əziyyət edən də deyil. hər şeyi ona-buna tapşıran tipi var. deməzsən ki, bu adam yerindən durub mənə səhər yeməyi hazırlaya.

o gün də yenə yemək yeyirik, mənə bir əhvalat danışdı, sonra da əlavə elədi ki, sən də gecələr acsan durub nəsə hazırlamaqdan narahat olma. səs olsa da narahat olma. istədiyini bişir ye saata baxmadan. ürəyim birtəhər olmuşdu. sevinib, həm də kövrəlmişdim.

evdə mənə 1 otaq ayırıblar, bir də görürəm gecələr gəlir yoxlayır, üstüm açıqdırsa örtür, saçıma sığal çəkir. hələ bir öpür də. oluram pambıq.

dəyər görmək qəşəngdir. gördüyün dəyərin qarşılığını vermək isə lap qəşəngdir. amma mən ikincini həmişə bacarmıram.

depressiya

bu vaxta qədər özümə qoyduğum diaqnoz.

google psixiatrlığım nəticəsində az qala başlığı himayəmə almışdım. həkimə gedəndən sonra gördüm ki, depressiyanın "d"sı belə deyilmişəm. məsələ tamam başqa imiş.

tövsiyə edərdim ki, siz də depressiya deyib canınızı çox incitməyəsiniz. kefsizlik, iztirab, ağrı-acı çox şeydən ola bilir. əlimizdən gələn özümüzü tanıdıqdan sonra daha az acı verən yerlərə yönəlməkdir. şopenhauer dayı demiş: xoşbəxt yox, daha az bədbəxt olmağa baxmalıyıq. onsuz da bir az fərqindəlik yaşayan insan əvvəl-axır düşür o ruh halına. içində olduğumuz vəziyyəti və xarakterimizi yaxşıca analiz edib olanlara salt yanaşanda, "xoşbəxt" ola bilərik.

bilirəm, elə böyük cümlə deyil, ancaq doğrudan 3 günlük dünyadır e.

psixoloji problemlər gündəliyi

qeyd: birinci düşündüm ki, blog açıb ora yazım, sonra dedim sözlükdəkilər birinci görsə, daha çox xeyri dəyər, bəlkə. insanlarla paylaşmaq istədiyim çox şey var az qala 3 illik mücadiləmdən sonra. ona görə blog kimi bir şey olacaq.
yazını əhatə edəcək:
- antidepressant və digər psixiatrik dərmanlar haqqında bildiyimiz yanlışlar;
- antidepressant asılılıq yaradırmı?
- psixiatrik dərmanların əks təsirləri
- psixoloq və psixiatra nə zaman müraciət etməliyik?
- vitamin əksikliyi psixoloji problemlərə səbəb ola bilərmi?
- keçdiyim periodlar və təcrübələrim.

illər boyu fərqində olmadan depressiya yaşamışam. başa düşməmişəm ki, mənim yaşadıqlarım normal deyil. çünki ailə üzvlərimdə vəziyyət məndən daha betər (i)di. psixoloqa gedəndən sonra da uzun müddət dərman qəbulundan qaçmışam. ta ki, çıxılmaz yolun başına çatana qədər.

ilk psixoloqum paralel dərman müalicəsini təklif edəndə dəli olmuşdum. "necə yəni, dərman atacam və problemlərim həll olacaq? istəmirəm elə sağalmaq. mən öz problemlərimlə özüm baş edəcəm." deyirdim. elə bilirdim ki, dərman qəbul etsəm, hər şey yadımdan çıxacaq və düzələcəm. ancaq mənim məqsədim olanlarla üzləşmək idi. dibə dəyib qayıtmaq idi. halbuki, neçə dəfə görmüşdüm o dibi. indiyə nəsə dəyişməli idi. dəyişmədiyini və gündən-günə gerilədiyimi görməli idim. beləcə üstündən 1 il yarım keçdi. dəyişən sadəcə düşüncələrim idi.

sonra işdən ayrıldım deyə psixoloqu dayandırdım. ağlar günə qalmışdım həqiqi mənada. dua edirdim ki, nəsə olsun və psixoloqa gedim. səhəri gün universitetə hacettepedə təhsil almış psixoloq gətirdilər tələbə və işçilər üçün. yenə ən çarəsiz olduğum halda olanlar mənim leyhimə idi. sevinə-sevinə qəbula yazıldım. 1 il də belə keçdi. dəyişən bəzi düşüncələrim və rəftarlarım idi.

sonra tətil oldu, seanslar dayandı. yay gəldi və bitdi və məndə qusmalar başladı. elə bildim mədəmdəndir, sağlam qidaya keçdim, dəyişmədi. sonra dayandı, amma yenə qayıtdı. lap pis formada. təsəvvür edin, səhər dururam, yemək yemədən belə qusuram. mədəm cırılırdı az qala. həm fiziki, həm psixoloji vəziyyətim çox gərgin idi. üstündən bir neçə ay da keçdi. analiz etməyə çalışırdım ki, görüm niyə mədəmdə heç nə qalmır axı və hansı hallarda pisləşirəm.
konfransda çıxışıma dəqiqələr qalmış yaşadığım ən pis təcrübəni yaşadım. mənə ömrüm boyu elə mədə bulantısı yaşamamışam. onda fərqinə vardım ki, gərginəm və bunlar ancaq stres-həyəcan içində olanda baş verir.

artıq vəziyyətim o cür idi ki, xəstəlikləri ciddiyə almayan anam belə qorxurdu. axır onu məcbur edib həkimə getdim ürəyimdəki sancılara görə. heç nə çıxmadı. nevropatoloqa getdim. nələr çıxdı, nələr.

ilk başlarda inanmağım gəlmirdi, amma illərdir sel kimi tökülən saçlarım, bel ağrılarım, qaytarmalarım, ürək sancılarım, hallusinasiyalarım. depressiyam... hamısı keçib gedirdi dərmanlardan sonra. diaqnozum da həyəcan-təşviş pozuntusu idi, depressiya yox. ona görə imiş adam çox olan yerlərdə danışanda içimdə çəkdiyim ağrılar. mən başqa şey bilirdim.

analizlər verdim. qanımı yoxlatdım. zob üçün risk altındayam, b, d vitaminlərim çatmır. kalsium da yoxdur elə. sonra da deyirlər ki, niyə kefin yoxdur? niyə saçın tökülür? niyə hallusinasiya görürsən və depressiyadasan? cavabı elə əvvəlki nəqli cümlədədir. hərəsi bir vitamindən asılıdır.

sizdən xahişim, birinci gedin qanı təmiz yoxlatdırın. ehtiyac olduqda, vitamin qəbuluna başlayın. lap elə ehtiyac olmadıqda da vitaminsiz qalmayın. məsələn, payız gələndə d vitamini alın özünüz üçün atın. bir az maraqlanıb özünüz üçün cədvəl qurun hansı aylarda artıracaqsız və s. 3-4 manat olur ən ucuzu. vitamin çatmayanda hansı hallara düşür bir insan canlı sübutu özüməm. vitamin önəmli.

yayboyu mən evdə qara pişiklər, yol keçəndə boş yolda üstümə şütüyən maşınlar, maşında olanda qırılan pəncərələr görmüşəm - hamısı kalsium əksikliyindəndir.

depressiv, melanxolik havalarım - b vitaminindəndir.

necə deyərlər: "oturub motivasiyan yoxdur deyə gileylənirsən, ancaq heç baxmırsan səndə d vitamini çatır, ya yox."

həkim dərman yazanda qorxmuşdum. evə gələndə içindəki kağızı az qala əzbərlədim. çox narahat idim ömrüm boyu bunlardan asılı qalaram deyə. yazdım, araşdırdım, soruşdum, öyrəndim. hamısı mif imiş. dərman o halda asılılıq yaradar ki, ya dərmanın gücü çox ola, ya da sən düzgün istifadə etməyəsən. məsələn, gərgin hallarda 2 həftəlik dərman qəbulu təyin edirlər, onu atandan sonra insanda hal bəzən əvvələ qayıdır, bu halda yenə atmaq istəyirlər. söhbət vəziyyəti dəlilik səviyyəsində olanlardan gedir. ya da ki, həkim deyib 4 ay at, sən yaxşı olan kimi dayandırmısan və vəziyyətin daha da pisləşib. ona görə də, hər şey həkim nəzarətində olmalıdır. başlayacaqsızsa, əmin olun ki, dərmanları vaxtında alıb qəbul edə biləcəksiz. yoxsa, pisləşərsiz allah uzaq eləsin.

əks təsirlərinə gəlincə. ilk həftədə qəşəng ürəkbulanmam olurdu və key idim. gözüm çökmüşdü, üz və göz ifadəm dəyişmişdi. hissiz idim. ancaq mən bunu ömrüm boyu gözlədiyim an kimi qiymətləndirdim və hissizliyimin dadını çıxardım. siz də yaxşı tərəfdən istifadə edə bilərsiniz. əks təsiri insandan asılı olsa da, çox hallarda müşahidə olunanları yuxu gətirmələridi. günə 10 saat yatıram özümü idarə etməyəndə. ancaq 8 saat da bəs edir. qadınlarda döşlərində narahatlıq yarada bilər. prolaktik nəsə olur, axıntı da gələ bilər. okaydi. qorxulası deyil. ən pis tərəflərindən biri isə az qala erektil disfunksiya yaşayırsan lol. heç bir cinsi istəyin və hissin olmur. arzuladığın adam gəlsə, sevişməyin gəlməz heç :d o qədər soyuyursan.

yaxşı tərəfi isə. doğrudan təsir edirlər. yuxarıda yazmışam e, psixoloqlara gedəndə dəyişən düşüncələrim idi. indi vəziyyət daha dərindi. indi stresi və situasiyaları çox gözəl idarə edirəm. əvvəl stresli hal olan kimi depressiv havalara girib əzilib-büzülürdümsə, indi həmin dəqiqə çıxış yolları fikirləşməyə çalışıram və düzgün qərarlar verirəm. sakitləşmişəm deyə, ağlamağım da gəlmir. düz 1 aydı ağlamıram. hər gün səhər saatlarına qədər yerinin içində hıçqırıq vurub ağlayan mən üçün çooox böyük irəliləyişdir.

problemlər olduğu kimi qalıb, indi isə dəyişən onların qarşısındakı mənəm.

həm də mən psixoloq və dərman müalicəsini paralel aparıram deyə daha yaxşı yol gedirəm. şükür edirəm ki, yaxşı ki bu hallara tez düşmüşəm. hələ cavanam. yaş artdıqca nələrisə qəbul etmə çətinləşir çünki(mənə belə gəlir). indi hər problemimi həll edib sakitcə həyatıma davam edəcəm.

özünüzü daim analiz etməkdə çox fayda var. sizi narahat edən düşüncələri bir yerə yazmaqda, onların niyəsini axtarmaqda isə daha çox. gördüz özünüz haqqında nələrisə başa düşmürsüz və psixoloji yaxşı deyilsiz, gedirsiz psixoloqa. ancaq analizlərlə birlikdə psixiatr, nevropatoloqa da gedirsiz. fiziki vəziyyətiniz yerində olmayanda, psixoloq heç nə edə bilməyəcək çünki.

yuxunuzu da düzəldin. idman da edin. hər şey keçir bu həyatda.

allaha dua et deyən psixoloq

ölkədəki psixoloqların bir qismini (hansı ki, çoxluq olan avam millət inanır) izah edən vəziyyət.
nə vaxt interneti açıram 1-2-si çıxır qabağıma. biri deyir kişilər qadınlara pul xərcləyəndə pul artışı yaşanır, bu təsdiq olunmuş enerjidir, biri deyir dişil enerjini artırmaq üçün çiynindən duzlu su tök. yox, bu dəfə inanca tolerant yanaşa bilməyəcəm. camaatı kor qoyurlar çünki.

millət dərdini danışmağa, həll yolu tapmağa, özünü düzəltməyə gedir, bunlar göt-göt məsləhət verib geri qaytarır afedersiniz. birincisi, psixoloq məsləhətçi deyil ki, yol göstərsin. psixoloq sənə uyğun yolu tapmağına kömək etmək üçün ordadır.
ikincisi, öz inancını camaata hansı cürətlə sırıyırsan? bu gün sabah tarot səhifələrinə dönəcək hamısı. falçılığa, zada keçəcəklər. hiç şaşmaz.

Sonra da psixoloqlar haqqında düzgün olmayan düşüncələr gəzir ortalıqda. heç kim ciddiyə ala bilmir. halbuki insana və onun həyatına nə qədər müsbət təsiri dəyə biləcək gücdədir psixoloq. həqiqi psixoloq.

gedirsən seansa ancaq məsləhətlə doldurulub gəlirsənsə və buna davam edirsənsə, bu sənin öz qoyunluğundur. başlamamışdan əvvəl bir araşdır gör psixoloq nələri edə bilər, nələri edə bilməz. telefon və internet istifadə edə bildiyi halda belə şeyləri düşünə bilməyən adama mən ancaq cahil deyə bilərəm. yox, məqsədləri elə məsləhət alıb öz götlərini qaldırmadan, düşünmədən nələrəsə çatmaqdırsa, o ayrı. yaxşı tapışmısız.

əsəbiləşdiyim məqam odur ki, sayları günü-gündən artır. sayları da insanların psixoloqlara olan güvəniylə düz mütənasibdir. yanına gələnləri bir korlayırlar, qıraqdakıları bir. başınız batsın elə. psixoloq başınız.

uşaqlıq

Anam pəncərədən həyətdə oynayan uşaqlara baxıb ağlayırdı.
Niyəsini soruşanda "daha uşaq olmayacam" demişdi. Nə dediyini başa düşmədiyimi isə çox gözəl bilirdi. Gözünü silib "düş həyətə, mənə fikir vermə" deməyindən başa düşmüşdüm ki, izah edilməyən nəsə var. 7 illik mən üçün bu hadisə kifayət qədər ağır və anlaşılmaz olaraq qalmışdı. "Nə oldu axı"? deyirdim öz-özümə.

Artıq sualımın cavabını tapmışam. Artıq mən də uşaq görəndə həm sevinib, həm kövrəlirəm. Necə rahat olduqlarını görüb sevinirəm və necə rahat olduqlarını görüb üzülürəm. Çox şey yaşamadıqlarına, olanları başa düşmədiklərinə eyni anda həm xoşbəxt, həm "bədbəxt" oluram. Başa düşməmək üçün darıxıram.

Düzdür, mən heç vaxt tam başa düşməyən uşaq olmamışam. Ən azından bilmişəm ki, burda nəsə çatmır, burda xoşagəlməz şeylər yaşanır və mən nələrisə başa düşmürəm.
Başa düşməyə çalışa-çalışa gəlib mən oldum onsuz. Olmasaydım.

Doğrudan ağır keçən uşaqlığım üçün belə dəhşət çox darıxıram. Daha doğrusu, darıxdığım və istədiyim şey daha az qayğılı olmaqdır. Mən bu yükün altında əzilirəm. Üzərimdə qaldıra bilməyəcəyim, təkbaşına həll olunmaqları şübhə altında olan yüklər var. Olanları şişirtmirəm. Hər şeyi düz görürəm və bilirəm ki, belədir.

Bəlkə də yaşadığım həyat "genetik həyat"dır. Depressiyam anamdan keçib, məsələn. Onsuz da depressiya genetik ola bilirdi.

Bəlkə də bunları bilirəm deyə anamı düzəltməyə çaba göstərirəm. içimdəki hansısa mən elə bilir ki, anam düzəlsə, o da düzələcək.

Mən artıq uşaqlarla vaxt keçirəndə ağlımdan öz uşaqlığımı keçirib üzülmək, amma məcbur gülmək istəmirəm.

Genetika sonradan dəyişə, havadan keçə bilsin artıq. Çünki artıq doğulmuşam.

Və o qədər qarışığam ki, entri yazanda belə sıraya düzə bilmədim.

antidepressant əvəzləyiciləri

2 il keçib və mən hər şeyi sınamışam, sınayıram psixi dərmanlara üz tutmamaq üçün.

Düşünürəm ki, psixi dərmanlarla sağalmaq problemi süpürüb xalçanın altına yığmaq kimi bir şey olacaq.
Mən istəyirəm ki, məni ağrıdan şeyləri bir-bir yaşayım, əzabdırsa, çəkim, ağlamaqdırsa, qəşəng-qəşəng ağlayım və bitsin. Təki canımdan əl çəksin hamısı.

Bu dəfə vitaminləri sınayacam. Fiziki sağlam olmadıqca psixoterapiyalardan müsbət nəticə əldə etmə səviyyəmiz aşağı düşür. Bəli, depressiv havaların səbəbi yuxusuzluq, qeyri-düzgün qidalanma və s. ola bilir.

2-3 aydır mənə gəliblər yenə. Hər səhər qaytarıram demək olar. Boz havalarda gəzirəm və ətrafdan təcrid olunmuş kimi hiss edirəm çox vaxt. Kimsə nəsə izah edir, başa düşmürəm zad. Həm də çox yorğunam. Bəlkə ona görə.
Nəysə ki, dostumla vəziyyətimiz eyni imiş, o vitaminlərə başlayandan həll olub. indi mən də psixiatra görünməmək üçün dirənirəm, bir az da vitamin sınayacam görüm nə olur. Psixoloji vəziyyətimə təsir etməsə də, immumitetimə edəcək. Ona görə rahatam.

Vəziyyətimin dərman müalicəsinə ehtiyacı olduğunu da düşünmürəm. Hər etapı şüurlu şəkildə keçə bilirəm. Hər şeyin fərqindəyəm. Nədənsə qaçmağım gəlmir. Beynimi sakitləşdirmək istəmirəm dərmanlarla. Doğrudan lap lap dibə dəyib qayıtmaq istəyirəm.

Amma bilmirəm ki, mənim dibim haralardadır, nə qədərdir? Necə edim ki, tez çatım və tez həll olsun? Necə yaşayım ki, bir də gəlməsin?

O gün də təxmini belə suallar verirdim özümə. Hətta deyirdim ki, mariya, yol tap və bu yasdan tez çıx. Vaxtın itir.
Sonra yadıma düşdü keçdiyim periodun vaxt itkisi deyil də, sağlam və yaşanmalı olan bir dövr olduğunu. Onda sakitləşdim.

Mən heç yerə tələsmirəm.
Həm də kədərlə doğulduğumu qəbullanmışam. Onunla barışıb bir yerdə yaşayacağımızı da qəbullansam yaxşı olar.

Xoşbəxtlik və kədər bir-birini əvəz edir, düzdür. Amma mənim həyat fonumda kədər daimidir. Olsun.

ayrılıq acısı

Daha çox özümüzdən ayrıldığımız üçün yaşadığımız ağrıdır.

Qarşı tərəf üçün darıxırıqsa, yaxşı baxaq, darıxdığımız adam tək omudur, yoxsa özümüz dəmi varıq orda. Sevilən, sevən, daha yaxşı hiss edən, xoşbəxt biz.

Münasibətdəki halımızı da sevişmişik deyə var olub həmin münasibət. indi həmin bizlə sağollaşmaq, əlbəttə, asan olmayacaq.

Həmin bizi sevmişdik, amma, biz sadəcə o "biz"dən ibarət deyilik. Arta bilən bina kimiyik, hər dəfə yeni otağımız çıxır. Eləcə böyüyə-böyüyə gedirik. Ağrılıdır, hə, amma edə biləcəyimiz nə var?

Təzə tanıyıb, öyrənib və vaxtı gələndə özümüzlə sağollaşa bilməyi öyrənməkdən başqa.

Bunu bacarandan sonra ağrının böyük hissəsi keçmiş olur. Qalır xatirələrlə və s. Baş edə bilmək. Ona da öyrəşirik yavaş-yavaş.

Mayeyəm elə bil. Hansı qabın içinə qoyuluramsa, o formanı alıram. Bəlkə adi su deyiləm, diş pastası kimi daha çətin oturuşuram bir formaya.

Amma bacarıram.

Düşdüyüm hər mürəkkəb formanı mənimsəyə bilirəm.

Maraqlıdır.

ağlayan insana ağlama demək

Oxşarı üçün
(baxma: dərdini danışan adama səninki də dərddir demək)
(baxma: mən daha ağırını yaşamışam demək)
(baxma: düşüncəni dəyiş düzələcək demək)
(baxma: böyük şey deyil keçər demək)
(baxma: yenə nə olub demək)
(baxma: bu qədər ciddiyə alma demək)

insanın dərdini, halını, düşdüyü vəziyyəti küçümsəyən bütün adamların allah belasını.

yazarların hazırda düşündükləri

Düzəlmir.

Özünü ha öldür-dağıt düzəlmir. Bir qədər olanlara və olacaqlara qarşı özünü yığa bilirsən, hə, amma 0-dan yığa bilsən kaş ki. Təməlin düzgün atılmayıb, sənin iradən altında deyil. Nə edə bilərsən axı? Bu cür doğulmusan. Kədərin daimidir.

Tutalım istədiyin həyata çatdın, hər şey qaydasındadır. Ancaq yenə ən xırda nəsə sənə həmin şeyləri xatırladıb ən azından düşüncələrini duruxdurmaq gücündə olacaq.
Çox yaşamışam.

Aha, bu dəfə bacardım, artıq düzəldi demişəm. Sonra hop bir hadisəylə qarşılaşmışam. Yenə qayıtmışam köhnə vəziyyətə. Bezdiricidir.

Part2:
Ciddi münasibətə girməkdən uzaq qalmağa çalışıram çox vaxt. Özümü idarə edə bilmirəm çünki. Düşüncələrimi sabit saxlaya bilmirəm. Bağlanan tip olmaya bilmirəm. Necə deyərlər özümü kaptırıram çox pis, toksikləşirəm.
Təxminən 1 ay əvvəl birinə ilişdim, ortadakı uyğunsuzluqları, potensialı yüksək olan problemləri də gördüm. Amma hər şeyi qəbul edib davam elədim və edirik.
Bilirəm ki, adam 1 ay sonra fransaya gedəndən sonra yavaş-yavaş sönəcək bizim ulduz. o potensialı görmürəm. Amma sınamaq istəyirəm. Bəlkə alındı deyirəm. Bəlkə yanılıram, səhv düşünürəm deyirəm öz-özümə.

Özümdən soruşuram ki, adamdan havan-suyun, çörəyin gəlmir axı. Niyə beləsən?

Sonra həqiqi səbəbi yadıma düşür və başımı öz qarşımda salıram aşağı. Utanıram.

Bayaq niyə kefi olmadığından danışırıq, deyir ki, 4 aya fransadan gəlib yenə qayıdacam 3 illik, onda münasibət davam edəcək, ya yox, bəlli deyil. Hərəmiz öz həyatımıza qarışacıq zad. Bu cümləni deyəndə mənə hər şey bir daha aydın oldu.

Çünki həqiqi münasibətlərdə bu kimi narahatlıqlar olan kimi hər iki tərəf çözüm tapmağa çalışır.
Biz etmədik. Bəlkə eyni ölkədə olmağa çalışaq? - deyə bilərdik. Hər iki tərəfin münasibətə aid tərəddüdləri var, bəlli. Üzücüdür.

Sonra bir az da danışdıq, la la land yadıma düşdü. Uzun müddət sonra həqiqətən üzüldüm. Çox gözəl çəkiblər filmi. Və bu dəfə vur-tut filmdəki halın içindəyəm. Hər iki tərəf təhsil-işə görə yollarını dəyişəcək. Axırda da filmdəki kimi.

Hələ dedim gəl filmə baxaq, bir az ağlayım. Tez durub imtahana hazırlaşacıq deyə baxmadıq. Mən də açıb son səhnəsinə babat ağladım. Film çox gözəldir.

Kaş filmə bir yerdə baxsaydıq.

indi də o yatıb, mənim gözümə amma yuxu getmədi fikirləşməkdən, dedim gəlim bura yazım, bəlkə rahat taparam. Kimə necə danışım bilmirəm çünki. Başım və hisslərim də çox qarışıqdır.

Keçir, bilirəm. Amma ümid edirəm tez keçər. Uzananda elə bilirəm öləcəm.

bertrand zobrist

#363441 valla biz də görürük ereksiyalı penis də, şalvarın orta tikişindən ikiyə ayrılmışını da, adisini də. Hələ siz oranızı əlləyəndə də görürük və artıq bizə fərqli gəlmir bu durum. Sizdə penis bizim nippledan daha çox bilinir, bunu bilin. Diametri 1 sm olan şeylə uzunluğu 10-25 sm olan şeyi eyni tutmarsız yəqin. Və biz bar-bar bağırmırıq ki, penisinizi örtün, gic oluruq.

Məncə siz də yavaşdan psixologiyanızı sağlama bağlayın, çıxıntı görməyə öyrəşin. məmə ucudur da, nolasıdır. Ölüm deyil ki.

Mən də sizin məmə ucları görürəm həmişə. Ürəyim bulanır? Yox. Gəlib əlləmirəm ki. Ya ağlımdan elə şey keçmir ki. Just a nipple.

Bir də əlavə edim ki, nippleın bilinməsi ereksiyada olması demək deyil. Elə paltara sürtünəndə, ya qolumuz dəyəndə forması dəyişir. Kəsib atası deyilik canım məmə uclarımızı.

inşalla bir gün penis cover da çıxar. Onda qəşəng entri yazacam ki, başım xarab olur, üstünü örtün. Və də penisinizə yiyə durun.

P.s: entrini gülə-gülə yazmışam, belə ədalı, çox ciddi görünür. Canım bertrandla bir işim yoxdur, ümumi mövzudur elə :d

davamlı dava edən ailədə böyümək

Ailə üzvlərini sevə bilməməkdir.

O qədər xoş anlarınız olmayıb, gününüz ancaq dava-qırğın, pis sözlərlə keçib ki, içində bir yerdə hamısına nifrət bəsləyirsən. Yeri-vədəsi gələndə etdiyin, yaxud etmədiyin hərəkətlərindən başa düşürsən ki, sən onları sevmirsən. Sənə lazım da deyillər. Hətta ayrı qalıb vaxtaşırı görsən daha yaxşı olar.

Evdə hamımız xəstəyik, bir az babatı mənəm. 1 qram vecimə deyillər. Evdə ən yaxın gördüyüm adam ən azından bəzi düşüncələrimiz ortaqdır deyə bacımdı, o da su istəyəndə ölə-ölə verirəm. istəyirəm deyim ki, dur özün götür. 40 dərəcə qızdırma ilə yanırdı, özü durub özünə soyuq su hazırlayıb alnına qoydu. Heç içimdən keçmədi deyim ki, ver mən edim.

Gəlmir. Heç birinı yaxşılıq etmək içimdən gəlmir. Əvvəl çox yaxın olub sonra aran dəyən dostun olur e, barışsan da əvvəlki kimi yaxın olmursuz. Ev əhli ilə münasibətim o formadadır aşağı-yuxarı. Mənə yaxşı təsir etmirlər, məcburiyyətdən danışıram, ya danışmıram.
Arada anama belə acımasızlıq edə bilirəm. Yaxşı rəftar bəsləmirəm xırda şeylərdə.
Niyə onlara yaxşı davranış sərgiləyim axı? Nələrinə? Hansı xüsusiyyətlərinə görə? Ailə, qan bağı-zad temaların önəmsəmirəm. Artıq boş şeydir mənim üçün.
Çox istəmirəm? Əlbəttə istəyirəm. Amma normal ailə münasibəti olan fərdlər arasındakı çox istəməkdən deyil bu. Doğulandan bəri hər gün gördüyün, hər şeyini bildiyin adamlara göstərdiyin "istilik" və öyrəşilmədir.

Bayaq bacımla yol gedirik, karopkada pişik balaları görüb cumdum sığallamağa. Sonra dedi ki, incimə, amma mənə səmimi gəlmirsən. Niyəsin soruşanda qayıtdı ki, dünən qızdırmadan yanan mənə göstərdiyin rəftardan sonra pişiklərə olan sevgin mənə düzgün gəlmir.
Oturub izah eləmədim ki, onlar daha doğmadı, vallah. Onları sığallamaq üçün sinov gedirəm. Sənə nəsə edəndə canım çıxır. O qədər iyrəndirmisiz ki özünüzdən.

Niyə belə olduqlarını bilmirəm? Bilirəm. Başa da düşürəm, hiss də edirəm. Amma artıq maraqlı deyil. Heç kimi çəkə bilmirəm. Heç kimin toksik ürəkbulandırıcı axmaq fikirlərin götürmürəm. Deyirəm mən sənlə danışmayacam, sən də danışma. Ancaq zəruri hallarda: filan şey hardadı? Evə gələndə nə alım-filan.

istəyirəm onlara olan nifrət, kin-küdurətimi harasa töküm, canım qurtulsun, belə yaşamaq sıxır. Amma hara? Necə? Zibil deyil ki, yığıb aparıb yandırasan. Mənim olan hisslərdir. Məni formalaşıran, məni düzəldən.

Məni ailəmdən ən çox çimsindirən şey, nələrisə düzəltməyə çalışdığım halda içinə pox qoymalarıdı. Dəfələrlə olub. Lap çox. Ha istəyirəm yaxşı münasibətimiz olsun, ha istəyirəm aramız düzəlsin az da olsa, görürəm yox, olmur. Məcbur olmur. Alınmır. Hətta daha pisə gedir. Bir-birini daha çox tanıdıqca hər şey daha da çökür. Hər şey geriləyir. inkişaf etmək əvəzinə.
Ona görə də əlimi üzmüşəm. Əvvəlki kimi isti münasibət cəhdlərim yoxdu. Soyuq sakit münasibət bəsimdi. Təki hər zibilin üstündə dava çıxardlb əsəblərimi və günümü korlamasınlar. Məni o auraya, o xarabalığın içinə salmasınlar. icazə versinlər günün sonu evə gəlib heç nə olmadan səssiz-səmirsiz yata bilim. Öz yüküm özümə bəsdi, bir də onların dırıltısını qaldırmaq çilədən çıxardır.

O pişik söhbətindən sonra da özümü sorğuladım neçə saat, doğrudan da pis insanammı deyə. Hələ dəqiq nəticəyə gəlməmişəm.

ana

Adı gələndə bütün sular quruyub yığılır gözümə. Sonra dolur, dolur, dolur, birtəhər udqunuram keçib qalır boğazımda.

Gözüm niyə dolur anama diqqətlə baxanda, mövzu anam olanda? Sevgidən, hüzndən, ayrılacağımızı bildiyimdən?

Necə kədərlidir. Nə vaxtsa anam olmayacaq. Ya mən onu görməyəcəm, ya o məni. Amma #303593 entrimdə də dediyim kimi, 1-ci hal yaşansın, ən yaxşısı. Anam yaşayacağı qədər bədbəxtlik yaşayıb onsuz.

Bir az böyüyəndən sonra aldığı yaraları "unutdurmağa", yaxşı günlər yaşamağına çalışmışam. Hələ də çalışıram. Edə biləcəyim ən böyük şey bundan nə qədər böyük ola bilər axı? Anamı xoşbəxt etməkdən daha böyük? Mümkünatı var yəni?

O güləndə mənim bütün hüceyrələrim çiçək açır, ağlayanda dünya başıma yıxılır, nəfəsim kəsilir. Elə bilirəm bu dəqiqə yarımçıq qalacaq və öləcəm. Ana niyə ağlasın axı? Anam niyə ağlasın?

Əvvəllər istəyirdim dəyişsin. Bu qədər əsəbi olmasın. Belə düşünməsin. Buna səylə cəhd göstərirdim. indi yox, heç nə istəmirəm. Yanımda olsun.

Niyə əsəbi olduğunu, niyə bu xarakterə və dünyagörüşünə malik olduğunu o qədddəəərrr dərindən başa düşür və hiss edirəm ki. Öz-özümə deyirəm ki, çox yaxşı qalıb anam.

Rəhmətlik böyük bacım haqqında bizə bir kəlimə etməyib bu vaxta qədər. Adını soruşanda "əşi, nə bilim e, yadımdan çıxıb" deyir. Bacım haqqında 3-4 cümləni təzəlikcə nənəmdən eşitmişik.
O qədər ağrını qəlbində necə daşıyırsan, ana? Ağır deyil? Yaşadıqlarına yanıb kül oluram axı.

işdən evə gəlir, görürəm əsəbidi, hirsin tökür bizə. Bilirəm ki, o əsəb bizə deyil. Yavaşdan başlayıram söhbətə və görürəm ya müdirə əsəbiləşib, ya mağazada kiməsə, ya da ümumi yaşadıqları yadına düşüb.
Deyirəm ki, ay ana, əgər qarşı tərəfə əsəbini bəlli edə bilmirsənsə, gəl evdə deyin. Arxasıyca bir yerdə söyək. Alınırsa adamın özünə de sözü. Amma bunları içinə atıb özünü yorma, özünü incitmə. Kefin yoxdur, gəl bizə danış. Niyə çəkinirsən axı? Dərdini mənə yükləmək istəmirsən sən?
Səndən gələn dərdə qurban olaram axı mən. Təki sən danış. Əhvalın yerində olsun. için rahat olsun. Mənə heç zad olan deyil.

Nə qədər şey içində yığılıbsa, üzünə baxanda necə dolu olduğu adama bar-bar bağırır. Baxışları o qədər dərindi ki, diqqətlə baxanda ağlın itir. Hamısı yanaşmışlıqlardı. Hamısı içinin çölə təzahürüdü.

Yola gətirib psixoloqa aparsam, çox xeyri dəyəcək, bilirəm. Əlimdən gələndən artığını etməyə çalışıram onsuz. Bu da olacaq. O gözlər güləcək.
Bəlkə yaraları sağalmayacaq, amma qayğısı azalacaq. Boşluqları dolmayacaq, amma boşluqlarla yaşamağı öyrənəcəyik. Niyə də yox?

Mən sevinirəm ki, anama "gözükor sevgi" bəsləmirəm. Toksik münasibətimiz yoxdu. Qərarlarımı anama görə vermirəm. Tək məqsədim onun xoşbəxtliyi deyil. Bunu məsuliyyət kimi boynuma qoymamışam. Sadəcə istəyirəm və çalışıram ki, nail olduqlarımla ona kömək edə bilim. O gücə nail olum. Niyə də yox?

Həyatımı onun istəkləri üzərində qursaydım, yəqin bu yaşadıqlarımız nəsildən-nəsilə ötürüləcəkdi.

Hamısı bir-bir qırılacaq.

yeşil oba

Bir cizgi filmdən daha artığı.

Açıb yenidən baxmaq istəyəndə musiqisinin ilk saniyələrində qarışıq hisslər yaşadıb, gözümüzün suyun axıtmışdır.

(youtube: )

sad nipple syndrome

Məməucuna özü yaxud başqası tərəfindən, qəsdən yaxud təsadüfən toxunulduğunda özünü pis, depressiv hiss etməklə izah olunan sindromdur.

Aparılan araşdırmalar zamanı qadınların bəziləri bu hissi “günahkarlıq”, “ruhsuz”, “ev üçün darıxmaq”, “özümdən iyrənmək” kimi sözlərlə izah ediblər.

Səbəbinə gəlincə, bunun üçün xüsusi konkret araşdırmalar hələ ki aparılmadığı üçün dəqiq bilinmir. Bəziləri isə bunu məməucu “uyarıldığında” ifraz olunan dopamin hormonun qısamüddətli kəskin düşüşüylə əlaqələndirir.

Bu problemlə mütəxəssisə müraciət edənlərin çoxunu südverən qadınlar təşkil etsə də, süd verməyən qadınlarda da az görülmür. Sad nipple sindromlu südverən yaxud verməyən qadınlar arasında fərq yoxdur. çünki istənilən məməucu “uyarılması” oksitosin, dopamin hormonunun artışına səbəb olur və kifayət qədər toxunulduğunda süd turşusu adlandırılan laktat ifraz olunur.
Qadınlardan əlavə kişilər də bu sindromu yaşaya bilir. Sadəcə qadın məməucları daha həssas olduğundan müraciətçilərin böyük qismi qadınlardan ibarətdir.

Toxunulma dayandığı andan sindromun gətirdiyi mənfi hisslər azalmağa başlayır. deyilənə görə, narahat olacaq xüsusi bir şey yoxdur. ola bilər ki, çoxluğa müsbət təsir edən yanaşma sizə eyni təsiri bağışlamasın. Necə ki, məsələn, oral seks hamı tərəfindən pleasurable deyil.
Yox, psixoloji sağlamlığa və öz bədəninlə arandakı münasibətə mənfi təsir edəcək səviyyədədirsə, professional yoxlanışa ehtiyac vardır.

#sözaltı podkast

Görüb görə biləcəyiniz əəən amatur podkastdır, böyük ehtimal. Canım @hərtərəfli insanla fikirləşib daha yaxşılarını ərsəyə gətirəcəyik universitet bitməmiş. Hələlik dedik bir yerdən başlayaq getsin. Axırda da gördük çox boş danışmışıq shdh.
Buyurunuuz, "araz və kür-ü" podkastının 1-ci epizodu.

(youtube: )

sexual afterglow

(baxma: seksdən sonra gələn gözəllik)
(baxma: seksdən sonra üzə gələn nur)
Məmnun seksdən sonra hamının təcrübə etdiyi hal.

Sexual afterglowa daxildir:
- dolğun dodaqlar;
- işıldayan, duru gözlər;
- həfif qızarmış yanaqlar;
- par-par yanan dəri

Hamısının da öz səbəbi var. Məsəl üçün, orgazm zamanı ifraz olunan oksitosin "təmiz", aydın gözlərə səbəb olur. Həmçinin yaraların daha tez sağalmasına da təsiri var imiş.
Qızarmış yanağın səbəbi ürək döyüntüsünün artması nəticəsində qan dövranının bütün bədən boyu güclənməsidir. Necə ki, sağlam, qanla dolub-daşan adamların çoxunun yanağı qırmızı olur.
Təmiz, parlaq dəriyə kortizol hormonunun azalması səbəb olur. Kortizol hormonunun azalması isə stressin azalmasına və kollagen sintezinin çoxalmasına gətirib çıxarır.
Dolğun dodaqlar da yenə qan axımının sürətlənməsinin əsəridir. Hansı ki, (baxma: mouth asit) deyilən maddəyə təsir edir və dodaqlar həcmlənir.

Araşdırmalara görə sexual afterglow 48 saata qədər davam edir və həmçinin produktivliyin artması ilə nəticələnir. Belə ki, məmnun seks yaşamış insanlar işdə yüksək performans göstərir və gördükləri iş dayanıqlı, gün ərzində əhval-ruhiyyələri isə yerində olur.

Fikir vermisinizsə, cinsi həyatı yerində olan adamlar daha gec qocalır, gözləri həmişə işıldayır, üzləri nə vaxt baxsan su kimi aydın olur, kefləri də demək olar həmişə yüksək. Hamısı sağlamlığın əlamətləridir.