ölümlə qarşılaşdığınız zaman otağa(zehinə) ilk öncə özünü hər şeyin üstündə görən o xarakter daxil olur. digərlərinə qarşı çox qəddar bir şəkildə davranır və "siz ağlınızı itirmisiz, necə ola bilər bu? axmaqlar!" deyir və sizi bu nöqtəyə gətirən şeyləri sizə göstərir. bunu etməkdən də sanki böyük bir həzz alır. “nə oldu? çox yaşamaq istəyirdin? lazım idi sənə? bitti, bitti qəbul et artıq. bitti. bit-ti.” bu xarakterin ən önəmli işi danlamaqdır. içəridəkiləri daim danlayır. içəridəkilərdən bəhs etmişkən, sizin yaratdığınız personaların hamısı; işyerindəki, flörtünüzün yanındakı və bənzər personalarınız ölümlə olan bu dueldə iştirak etmir. sonradan yaradıldıqları üçün yoxa çıxmaları da ölümlə üzləşdiyiniz ilk saniyədə baş verir. artıq içəridə sadəcə və sadəcə əsas(essential) mənliklər var. cənab danlayıcı işinə davam edir. Bu hala gəlmənizdə rol oynayan bütün əsas mənliklər isə ona qarşı baş əyir, məyus bir şəkildə ona baxırlar, çünki xilasedici axtarışındadırlar və xilasedici gəlir. cənab danlayıcının üstdən danışmalarını heçə saymağı bacaran bir mənlik(böyük ehtimalla ego), sizi həyatda tutmaq üçün o qədər çalışır ki, sizin təəccüblənməkdən başqa əlinizdən bir şey gəlmir. zamanında Bütün hər şeyi idarə edən ego, qorxudan titrəyir amma ölümə qarşı o güclü duruşunu da qorumağı bacarır. bütün hərəkətlər, mübarizə, bütün hər şey; hamısı həyatda qalmaq üçün. "Ölmək istəmirəm!" deyə qışqırır. Ölüm. daha öncə heç bu qədər yaxın olmamışdılar ona. O yaxınlıqda ikən hər şeyin dəyişdiyini, artıq köhnə istəklərin, arzuların, hədəflərin qalmadığını görürsünüz. Sadəcə ondan qurtulmaq istəyirsiz. “bu səfər yox. indi olmasın”. o isə sizi çağırmağa davam edir.
Ölümün sizi çağırmasını çox rahat və aydın bir şəkildə eşidirsiniz, sizi çağırır, “çox az qaldı”. “Heç bir fərqi olmayacaq. Gəl. Nə fərqi var ki. Çox rahat olacaq, çox cəhd göstərmə və bitsin.” daha pis olan isə otaqda ölümün tərəfində olan və onun dediklərini ciddiyə alan biri də var. ölüm çağırdıqca o da getmək istəyir. ölüm bir addım atanda, o beşini ataraq “gəlin gedək” deyir.
digərlər ağlayırlar. "Artıq hər şeyi dəyişdirəcəm" - deyə ağlayırlar, yalvarırlar xilas ediciyə. "daha yaxşı bir həyat, hər şeyi yoluna qoyacağam. pis bir şəkildə ayrıldığım insanlar, üzr istəyəcəm. Yarıda saxladığım proyekt, bitirəcəm. hər şeyi yoluna qoyacağam. düzələcək. önümüzdəki 2 dəqiqəni, bir neçə saatı, ən pis halda bu gecəni dözməliyəm. və sonra yaxşı olacaq. düzəldəcəyəm, sadəcə bunu yola verməliyəm. hər şeyi yoluna qoyacağam. hər şeyi yoluna qoyacağam."
ölümlə üzləşmənin ən “vaovluq” anı isə bütün bunlar olarkən, sən, “mən” dediyin o varlıq öz qurduğu şirkətdən qovulan steve jobs halına düşür. sən də qovulursan, geriyə çəkilirsən və izləyirsən. sakitcə izləyirsən. danlayıcının üstdən danışmasını, egonun həyatda qalmaq üçün göstərdiyi min bir cəhdi. müdaxilə etmədən, səssiz bir izləyiş. və egonun bu cəhdləri o nöqtəyə çatır ki, bunlar sənə gülməli gəlir artıq. “bu qədər mi qorxur/qorxuram ölümdən?” deyirsən. tanrısı olduğunu sandığın bu zehnin, vücudun sadəcə bir izləyicisi halına gəlirsən və bəlkə də bütün bu illər boyunca bir izləyicidən başqa bir şey olmadığın üzərinə düşünürsən. sən aşağıdakı zehninə, bu nöqtədən baxırsan və onlar savaşırlar. böyük canavar ölüm və qarşısında bu canlını həyatda saxlamağa proqramlanan ego.
bütün hamısı bitir və unudulur. verilən bütün sözlər, edilən bütün hərəkətlər, o böyük mübarizə bitir. ego qalib gəlir. ego qalib gəldi və artıq varlığını sürdürə bilərsən. ego qalib gəldi və qalibiyyət öncəsində sən, ölümün nə qədər böyük bir canavar olduğunu anladın. ego qalib gəldi, amma sadəcə bu səfərlik. sonraki duellər isə yəqin ki, daha qorxulu, daha yorucu və daha çətin keçəcək.