yoxluq

1. Yoxluq nədir? Elə bir şey varmı yoxluğu ifadə etsin?
Maddə əzəlidir. Bunu 8-ci sinif kimya dərsindən keçmişik "maddə kütləsinin saxlanması qanunu". Kainat maddələrdən ibarətdir. Maddələr atomlardan təşkil olunub. Atomlar arasında boşluq var deyə cisimlər tərpənə bilir. Hər şey bu qədər sadədir.

2. Məsələyə bir az da fəlsəfik baxımdan yanaşanda atamın bu sözləri yadıma düşür: "yoxluğun varlığı, elə onun yoxluğundan ibarətdir"
Yəni ki, yoxluq yoxdur və onun varlığını təşkil edən elementlər onun yoxluğundan ibarətdir.
Fizikada da, işıq var, amma qaranlıq deyə bir şey yoxdur. Qaranlıq işığın olmaması halıdır.

3. uzun aradan sonra elə uzun yazmağın nə qədər çətinliyi ilə üzləşirdim. amma bugün nəsə bu zəncirləri qırmış kimiyəm və sadəcə yazmaq istəyirəm. hər şey haqqında amma heç bir başlıq adı tapmadan. heçnə düşünmədən, sadəcə boşboğazlıq etmək istəyirəm. əgər bu yazdıqlarımı oxuya bilirsinizsə şanslısınız çünki bu dəfə silməmişəm həm də bir o qədər şansınız yoxdur əgər burdan sonra da dəvam edib oxumaq istəsəniz.

əgər artıq oxumağa qərar vermisinizsə xoş gəldiniz nihilist kimi görünən, çoxu zaman yaşadıqları çox anlaşılmasın deyə klounluq edən birinin düşüncələrini oxumağa. çoxu zaman insanlar sənin haqqında nə düşünür deyə maraqdan soruşuruq amma heç özümüz haqqında biz nə düşünürük və ya self-analysis etsək nə qədər haqlı olarıq düşüncəsi də keçmir ağlımın ucundan desəm yalan olar. Ona görə də çox zaman başımı bununla qatmağa çalışıram amma bu məni hərdən reallıqdan uzaqlaşdırır hətta daha paranoyak etmir desəm də yalan olmaz.

ilk öncə keçim insan münasibətlərinə. Mənim üçün həddindən artıq balanslaşdıra bilmədiyim bir şeydir. bu yaşıma qədər düzgün qura bildiyim bir münasibət yoxdur. çünki sıxıcı gəlir, maraqlı gələcək insan üçün isə mən ümumiyyətlə maraqlı deyiləm. bir insan tanımağa çalışacağı insanla görüşərkən nədən uzun-uzun sifətinə baxsın ki? Ona görə də sadəcə qarşımdakı sıxılar, eybi yox sıxılmasın deyə boş danışım onsuz növbəti dəfə görüşməyəcik düşüncəsiylə nələr-nələr danışıram sonra özüm özümdən utanacağımı bilərək.

tamam, insan yeni insanlara alışma problemi çəkə bilər. amma ən azından ailəsi belə olmasın da. Dünən atamın ad günü idi, bu isə yadımdan çıxmışdı. Yorğun, heç kim tərəfindən yolu gözlənilməyən biri kimi (sadəcə anam zəng edib hərdən harda olduğumu soruşur və yaxşı deyir) evə gələrkən təbrikləri eşidərkən anladım. Bəlkə də dünən atam ilə nə qədər soyuq münasibətim olduğunu anladım. ikimizin də səhvləri var idi. indi atam və oğul arasındakı münasibətləri deyil də ad günü haqqında yazmaq istəyirəm. Çox qəribədir..insanlar ad günü keçirmədiyimin səbəbini soruşurlar, deyirlər nədir spesifik bir vəziyyət ki, sən ad günü keçirmirsən? Düşünürəm...Heç düşünməmişdim bunun haqqında. Hər hansı bir səbəb ola bilər? Qocaldığım üçün keçirtmirəm deyə bir anlayış yoxdur. Sadəcə bilmirəm heç bir spesifik səbəb olmadığından izah da edə bilmirəm. Sadəcə bir gündür və o gün mən olmuşam. ilin bütün günləri dəyər görmədən keçib tək bir gün dəyər görmə istəyi yoxsa sadəcə mənə sıradan gəlir?

Yəqin ki, dürüst biri olsaydım özümə nə üçün yaşamağa dəvam edirəm və yaxud nə üçün bunun üçün çabalayıram suallarını verərdim. Bəlkə də sualın tək cavabı ölüm qorxusudur. Ölərkən çəkəcəyin ağrılardan qorxursan. Amma necə qəribə dünyadı. Biriləri bir ucda xərçəng xəstəsi və yaxud hər hansı bir xəstəlik üçün həyatı ilə mübarizə aparakən, sən sağlam şəkildə mental çöküşlərinə görə daha da çökürsən. schopenhauer ölüləri yenidən həyata gətirsək, onlar bunları geri çevirər anlayışını müdafiə edir. Məncə bu cümlə mental ağrılar çəkən insanlar üçün doğrudur. Çünki bir insanın xoşbəxtlik dadması üçün çabalaması lazım olur amma çox zaman ağrılar dadması üçün çabalamasına ehtiyac yoxdur. Çünki o ağrılar o gözlərini açan kimi onun çiyinlərindədir...

insanlar gedir və sən heç bir ünsiyyət qura bilmirsən. qayğı görmək istəyirsən amma qayğı göstərmək istəmirsən. Yalnızsan amma yalnızlıqdan çıxmaq üçün addım atmırsan. Onda niyə? nə üçün? Tanrının əmri ilə gəldiyim bu dünyada qəribə varlıqlarla keçib gedən uzun həyatımı, hər kəsin görə biləcəyi lağ-lağa və heç kəsin görə bilmədiyi gözyaşları ilə daha nə vaxta qədər izləyəcəm?

Və niyə bu başlıq? çünki sevgisiz hər şey yoxluqdur deyirdi hansısa kitabında emil cioran. Həqiqətən də belə imiş. insanlar sevdikləri ilə bir quyularına çəkiləndə sən ortada düm tək qalırsan bəzən insanları izləyirsən bəzənsə tavanı seyr edirsən.

yoxluq

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!