yazarların ölümlə üz-üzə gəldiyi anlar
əjdaha lazımdı googlla
Ən tragikomik olanı isə çox dəxlisiz bir vaxtda binaların arasından keçməyim idi. *
1. Binanın damında ustalar işləyir, xəbərim var, amma elə də vecimə almamışamsa demək. * * sən gəl məndən böyük bir taxta parçasını yuxarıdan yerə burax, * düşərkən Cizgi filmlərdəki o "fşüüüü" səsinə qədər eşitdim... yaxşı ki taxta ağaca ilişdi, bir az yavaşladı, * mən də qırağa atdım özümü. 1 metr də o yan bu yan olsa idi mən oyanlıq olmuşdum artıq. Düz təpəmə! ölməsəm də adam olmazdı məndən, samanyolu seriallarına dönərdi həyatım.
2. Hələ məktəblərdə astronomiya fənni keçilən vaxtlar idi, gecə harasa gedirdik maşınla. Qatar yolunun üstündən keçəndə sürücü * gördü ki qatar gəlir (35 metr), maşınist işığını yandırdı, başladı siqnal verməyə (30 metr). Əcəl tərləri tökməyə başladıq (25 metr), sürücü maşını sürür, amma getmir qabağa (20 metr) *, təkərlər qalıb relslərin içində (15 metr) Qapıları açıb çıxacaqdıq ki, anasını andığım maşın çıxdı qatar relsindən.
Üstümə öküz oturmuşdu sanki, başına qusum!
3. 20 yanvarda idim, orda da qulaqlıqla yol keçmək igid işidir. Taxmışam qulaqlığı, indi hansı qrupdusa özümdən keçmişəm. diqqətsizlik edib atıldım yolun ortasına, avtobus gəlirmiş * düz 1 metr qala sürücü avtobusu saxladı, 1-2 saniyə geciksə idi indi çox güman bunu yazmırdım. Ən az həyəcanlandığım da bu olub. Mahnının təsiri var imiş demək.
4. Pilləkənlərdən sürətli düşüb enənəm, təzyiqim düşdü o an, gözümə qara pərdə endi. Kürəyi üstə arxaya yıxılacaqdım, mən deyim onurğam sınacaq, siz deyin başın partlayacaq...
amma heç biri olmadı. bir təhər yapışdım tutacaqdan. O an üz-üzə gəlmişdik anubislə *
Ölmək çox qəribə gəlir hərdən, "nası ölürüm la ben" deyə fikirlər keçir içimdən.
(bax: biz de mi öldük bizinıstık biz)
Bəzən də ölməyim gəlir, nolar görəsən. Ölənlər party verir, bəlkə, nə bilirik.
(bax: var hurma veriyorlar)
Sıradan bir gün idi. Hamı öz kefində idi. Axşam tərəfi anama nə isə oldu, özünü yerə atdı. Bir neçə gün bundan qabaq da belə bir şey olduğundan çox da üzərinə düşmədik bu hadisənin. Nəysə, axşam oldu. Balaca qardaşım dayanmadan ağlayırdı, nədənsə anamın da gözündən yaş gəlirdi. Bir təhər getdilər yatmağa. Atamla mən qalmışdıq, dedi ki deyəsən zəhərlənmişik, get ayran düzəlt. Nədənsə mənə heç nə təsir etmirdi, getdim yatmağa. Dədəm də nə etsə yaxşıdı, gedir çimməyə. Baxın, kişi deyir dəm qazından zəhərlənə bilərik, sonra da gedir çimməyə ( digər entrylərimə baxsanız dədəmin gicdıllaq olduğunu anlayacaqsınız, bu hərəkəti ilə artıq bunu təsdiqlədi. ). Nə isə gedib çimməyə, çıxanda başı ağrımağa başlayıb ( görəsən niyə amk ), üz qırxmağa gel almaq üçün digər otağa keçib. Geli alandan sonra görüb yıxılacaq özünü atıb kresloya, orda da huşunu itirib, gel də əlindən düşüb. Gelin düşmə Səsinə anam oyanıb, atamı şillələyib ki oyansın, atam oyananda anam huşunu itirib. Atam görüb vəziyyət xarabdı, telefonda ilk qabağına çıxana zəng vurub, deyib " zəhərlənmişik, tez gəlin ". Mən də öz kayfımda, mışıl-mışıl yatıram. Bu arada, hər yer qaranlıq idi, ak sakallı dede zad görmədim ( demək ki soxurlar bəylər, olsa idi görərdim ). Nəysə, Həkimlər filan gəldi bizi apardılar tez, ən çox zəhərlənən sən demə atamla mən imişəm. O gün məni burax, bütün ailəmin həqiqətən bəxti gətirdi.
Tanrı o geli göndərməsə idi, mən indi sağ deyildim.
(bax: hadi ateistler bunu da açıklasın )
Hətta bir müddət də qaldı stolun üstündə... dədəm bəxtdən fikir verməyib, elə əşyalarımı götürürdüm ki qutunu görüb içəri doğru sıçış yaşadım. Sonra heç nə olmayıbmış kimi əşaların içində apardım təhlükəsiz yerə.
P.S. boynum hələ də sola tam dönmür.
sən də yaz!