2. inanclı insanlara paxıllıq etdirən bir hissdir.
Əvvəllər inanclıydım, darıxanda təsəllim olurdu ki, mən danışanda eşidir məni, mən dua edəndə ona çatır səsim, nəhayətində isə mən də öləndə görüşə biləcəyik.
indi isə bilirəm ki, torpaq olub, elementlərə çevrilib bədəni, ruh deyilən şey də var, ya yox bilmirik.
Darıxırıq, amma o hiss etmir, danışırıq onunla amma o eşitmir.
Yuxuda bəzən adam qışqırmaq istəyir amma səsi çıxmır, qaçmaq istəyir amma ayaqları tərpənmir, bax onlara bənzədirəm bu hissi..
Hər kəs bir gün yaşayacaq, amma heç kəsə bunu vaxtsız köçən biri üçün yaşamağı arzu etmirəm.. qalanı isə səbr, səbr, səbr..
4. nə yaxşı ki, yuxular var. Və beynimiz nə yaxşı ki, bizə belə simulyasiyalar oynayır.Həyatda olmayan birini yuxuda gördükdə adam həmən yuxudan oyanmaq istəmir. Oyandıqda isə çaresizlik hissi… Tam unutdum, ya da tam öyrəşdim deyərkən bir an gəlir, bütün unutduqlarını və öyrəşdiklərini geri gətirir.
Onların xatirələri ilə yaşamaqdansa, xatirələri özümüz belə xatırlamayacağımız yerdə gizlədək. Yoxsa adam az qala havalanar.
5. hələ uşaq vaxtı yaxınını itirmisənsə təmiz çətin olur. uşaq vaxtı dərk edə bilmirsən ölmək nədir falan, filan səndə içdən çox üzüntü olur. bunların arasında ən pisidə ölən bir yaxının səsini unutmaqdır -*
6. Ən poxdan hiss isə artıq ölən yaxınının üzünün, hərəkətlərinin yaddan çıxmasıdır. Babamın da atası rəhmətə getmişdi o 18 yaşı olanda, deyir heç atamçün indi darıxmıram. Sanki heç vaxt həyatımda olmayıb. Artıq sifəti belə yadımdan çıxır. Həqiqətən dəhşətli bir his olmalıdı. 20 30 il sonra səninçün ən dəyərli olan şəxsi unutmaq.
7. onlarl xatırladan şeylərdə təsəlli tapmaqla ört-basdır etməyə çalışır insan. Ölən birinin ətiri, onu xatırladan mahnılar, ya da köhnə mesajlaşmalar. #345265 bu postumda qeyd etdiyim dostum üçün darıxıram bəzən. Bəlkə hər şey yarımçıq qalmışdı deyə bu qədər çətindir unutmaq. Amma ən azından ondan geriyə bir mahnı qalıb. Azca da olsa yanımda hiss edirəm dinləyərkən.
8. Hansı üçün etmən gərəktiyinə qərar verə bilmədiyin eyləm/hərəkət. illər öncə eyni ildə dayımı, 2 nənəmi və kardeşimi sırasıyla kaybettim. O il çox ciddi sorunlar yaşadım. Həyatım bir neçə il tamamən xəyallarda və geçek dışı geçirdi. O kadar kopuk idim ki. Üzülməktən ziyadə nə hiss edəcəyimi gavraya bilmirdim. 10dan çox dostunu itirmiş biri olaraq alışmış mıydım acaba? Ömrüm tamamən birilərini gözləmək və onlardan darıxmaqla geçdi. Bunları düşünməmək üçün özümü çox zorlayıram bəzən. Deyirəm rob düşünmə bunları. Düşünmə deyə yalvarıram özümə. Həyatda bir şeyləri unutmak üçün o kadar fərqli şeylə uğraştım ki, bu mənim ciddi mənada dünya görüşümü artırdı. Hamı dışarıdan özünü çox geliştirib, halal deyir. Amma bu kadar şeylə uğraşma səbəbim tamamən bir şeylərdən uzaklaşmak və bir şeyləri unutmak idi. Kaybettiğim insanlar üçün darıxıram. Bəzən dəlilər kimi. Əldən gələn tək şey fokusumu dəğiştirməkdi. Hələ də hamısı yaşayırmış kimi hiss edirəm. Kaş daha fazla vakit geçirsəydik. Hər şeyə görə məni bağışlayın. Sizi haklı/haksız üzdüğüm hər şeyə görə peşmanam. Bir gün mən də göç edib gettiyimdə bu entrini okuyanlar toprağı bol, yolu işıq olsun deyəcəklər. Bəlkə də indi bunları yazarkən hiss etdiyim gibi hiss edəcəklər oxuyuculae. Bir gün görüşmək ümidi ilə. Yolunuz işıq, toprağınız bol olsun gözəl insanlar.
10. ölən birinin vaxt keçdikcə səsini unudanda oturub bir də bunun dərdini çəkmək. təsadüfən yuxuda görəndə gələn sevinc hissinin ayılanda kədərə çevrilməsi çox asan olur.
əjdaha lazımdı
googlla