+12 əjdaha
1. bu hiss mənə tez-tez baş çəkir. çətin işi başa vuranda, ümid işığı parlayanda, darıxanda, qovuşanda, keçinənə qədər güləndən sonrakı ilk sükutda. yəni, demək olar ki, çox vaxt.uşaq vaxtı daha çox fikir verirdim, insanlar nə vaxt siqaret çəkir deyə. maraqlı olurdu hamısının birdən çay gəlməmişdən qabaq durması. elə bilirdim nə isə xüsusi anı var bu işin ya da razılaşmaları.
mənəvi olaraq dayanmaq, nəfəs almaq, o tüstünün birdən gələn boşluğu müvəqqəti də olsa dolduracağına inanmaq, inanmaq, inanmaq.
bir video gördüm, palatka toyundan bir mahnı paylaşıb üstünə də yazıblar ki, xatırladınız bunu? şərhlərdə hamı bir ucdan yazır ki, küləklə gedib gələn o mahnının səsi, nə bilim itən mal qaralar, tez bazar yerinə salınan toyuq cücələr və s.
yadıma düşdü ki, artırmada dayanıb mən də qulaq asardım, pilləkənlərin başında. işığı da yandırmağa qoymazdılar ki, cücülər yığışır, elə qaranlıqdaca oturub ulduzlara baxıb sakitcə qulaq asardım, və əgər çəksəydim birini elə o an yandırardım yəqin.
insan bəzən yaşadığı hər hissə bir möhür vurmaq istəyir elə bil. bir mahnı ilə, yazı ilə, siqaret ilə. aid olmaq istəyir, o anlara. onsuz insan həmişə aidiyyət axtarışındadır. qəlibləşməkdən də xoşu gəlir, 4 variant varsa 1-ə aid olsun deyə içindən dualar edir. olmayanda da yaradır. yəni mən azadam, 5-ci variantı yaradacaq qədər, ona qəlibləşəcək qədər. bəli, aidiyyət arzusu ilə yandırılan o siqaret, bəlkə də bir yerlərdə azadlıq axtarışı üçündür.
atam həmişə balkonda siqaret çəkirdi, bir gün səhər durub evdəkiləri axtaranda gördüm. qorxdum birinci, öyrədilənlərə görə hesablamağa çalışırdım ki, neçə ilə öləcək? özünə deməyə, soruşmağa utanırdım, pis olardı axı. həmişə "maşına baxım, hava necədi, o səs nədi elə" bəhanələri ilə çıxırdı.
indi də elə çıxır, o da çəkinir deyəsən bir anlıq inanclarından. bizim orda olmamağımızı yoxlayan tələsik baxışlarından sonra uzaqlara gözünü qıyaraq baxması və yarı əyilməsi yadıma düşür. çoxdan fərqinə varmışdım ki, elə eyni bəhanə, eyni səbəblərlə çay içməyə çıxanda mən də elə edirəm. arada çay soyuyur qalır orda, bəzən də yuxarı qonşumun siqaret vaxtı ilə tutuşur. amma prinsipcə eyniyik.
nə düşünürdü elə gözlərini qıyıb? eyni şeyləri düşünürdük heç görəsən?
uşaq vaxtı ona nələrisə oxuyanda, ya nəsə danışanda birdən durub "əşi nə bilim e" deməsi mənə gülməli gəlirdi. harasa dümdüz baxanda zarafat edirdim ki, indi deyəcək ki, əşi nə bilim e. o da həmişə bu sözə gülürdü ki, yaman diqqətcilsən. bu gülüşün içində özünə qarşı bir utanc, qorxu, əsəb də var idi, hiss edirdim.
indi mən də eləyəm, çox düşünəndə hansı ki, artıq durdura bilməyəcək qədər, ya çaşıb siktir deyə qışqırıram, ya da ki əşi nə bilim e. o günlər də atama yadında necə tez-tez işlədirdin o sözü deyəndə dedi ki, özümdən asılı olmurdu, bircə deyirdim, səsli desəm bəlkə basdıraram səssiz düşüncələri.
genetik ötürülüb bu hər şey deyəsən. və o bunu heç vaxt bilməyəcək. bəlkə də bilir, hiss edib əslində tez-tez deyir ki, səhər hansısa dəftərini oxuyanda, yazı tərzindən tut özet çıxarma tərzin mənim ki ilə eyni olduğunu görüb sevinirəm.
düşündüklərimi ona tez-tez danışıram, amma bəzən cəsarət etmirəm, çünki heç arada özümə də cəsarət edə bilmirəm. gülüb zarafatlaşıb, "mən heç sənin yaşında belə şeyləri düşünmürdüm" deyir. boş ver, deyir, kef elə. sonra da deyir ki, "maşını pis saxlamışam e bir baxım görüm". bu dəfə isə bilirəm, o mənim üçün çəkməyə getdi. -*