+7 əjdaha
1. Sabahı gecədən bəri ağlamaqdan şişmiş gözlərlə açmaq? Nə çarə.Ya da sadəcə ölüm anını, necə ölüb yaxa qurtaracağını düşünərək özünü dindirib tətmin olmaq? Nə çarə.
Yenə hirsini həm fiziki həm mənəvi şəkildə özündən çıxıb sakitləşməyə çalışmaq? Nə çarə.
Təpədən dırnağa kimi kədər. Və dostları qəm, qüssə, iztirab, qorxu.
Kədər elə hissdir ki, onu neqativ, mənfi duyğular siyahısından çıxarmalıyıq. Hiss deyil, siqnaldır. Korlara, qədir bilməzlərə mesaj vermək üçün. Bax qarşındakı ölür, gəl harayına demək üçün.
Kədər hiss deyil, dostdur. O ruhumuzu bürüyüb bizi yavaşca dondurur, silahı əlindən yerə qoy deyir. Özümüzə zərəri ən aza endirmək üçün zaman ayırıb düşünməmizi təmin edir. Kədər bəzilərimiz üçün əbədidir. Həmişə bizi gözləyir: biz axmaq kimi yalandan nəyəsə inanıb sevinəndə, güləndə, hətta çaşıb xoşbəxt olanda da. O həmişə bizi gözləyir, yəni xoşbəxtliyə layiq olmayan, bədbəxt insanları. Yaşanan ən kiçik anda bizi ağuşuna alıb boynumuzu bükür, gözlərimizin içində gizlənib gülümsəyən gözlərdən məhrum edir. Ya da indi etdiyi kimi, yatmağa qoymayıb yuxu qarışdırır, yerimdən qalxmağa imkan vermir. Bax indi niyə oyandım, hə nolsun, yorğanı üstümdən çəkib günlük rutinə eyni şeylərə başlamağa həvəs yoxdur, axı kədər mənlədir.
Əslində heç kədəri dadmayan insanların özü də bədbəxtdir. Mən hətta seçici davranmağa başlamışam, nadirən kədərlənən insanları, ya da kədər nədir bilməyənləri həyatımdan çıxarmaq kimi, onlarla yaxın olmamaq kimi. Sanki onlar fərqlidirlər, cahil xoşbəxtdirlər vs.
Kədəri nə sevmək olur nə nifrət edə bilmək. Toksik ailə üzvü kimi bir şeydir. Sevə bilmirsən ona görə ki, canımdan can alır, çəki itirmək kimi. Nifrət edə bilmirəm çünki, xəbərdar edir, olacaqları düşünmək kimi. Bəzən mən kədərlənmək istəməsəm də özü gəlir, yox e buna üzülməliyik, gününə ağlamaq lazımdı deyir.
Nəysə əbədidir. Acıdır, amma gerçəkdir.