lap çox
blok başlıqlarını gizlət
yazarların çəkdikləri gül
akif islamzadə
adamotu
yazarların çəkdikləri piş
yazarların çəkdikləri piş
yazarların çəkdikləri piş
yazarların çəkdikləri piş
bütün zamanlarda yazdığı ən əjdaha entrylər:
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
1 ci sinifə gedərdim təxmini, yenə klassik qonaqlıq günlüklərində mənlə yaşıd, 2 tərəfdən kəskin batıqlı qəmzələri olan bir qıza, guya özümün ixtira elədiyi oyunları oynamasını təşviq edirdim, xeyli sonra qızla oynamağın başını buraxıb, balkonun ağzındakı pəncərədə oturdum, qızı uzaqdan gözətləməyə vaxtım olmuşdu, üzündəki təbəssüm hələ bir dəfədə olsun dayanmamışdı,düşünürdüm ki, hamıya "mənim qəmzələrim vareee, baaax" deməyə cəsarəti olmadığı üçün, üzü ancaq gülümsəmə modunda qalmışdı, balkondan gələn narıncı-ala rəngli günbatımı, yanağındaki assimetrik qəmzələrə yansıyır, onlar da elə hey batırdı.
bir azdan yenə yanına qayıdıb, qəmzələrinə komplimet eləmək istəyi içimə dolmuşdu, təbii 1 ci sinifdə bunu necə eliyəcəyimi bilmədiyimə görə pramoy barmağımı o dərin qəmzəsinə salıb "oydaaa nə zordu" demişdim, qız daha da içdən güləndə qəmzələri yenə, bu dəfə daha dərindən batdı. gözləri parıldıyırdı sonunda biri fərqinə vardı deyə, sonra, elə bil ki, illərdi buna hazırlanıbmış kimi başladı danışmağa qəmzələri haqqında, cart cürt sonda qayıdıb dediki, atalar uşaqları doğulanda çox sevinir deyə çıxırmış "gül baxım səndə var?" donub qaldım, yox idi. axı olsa idi, ona belə heyranlıqla baxmazdım, çox üzüldüm niyə sevinmiyiblər mən doğulanda? özümü yersiz günahkar hiss elədim və qıza heç nə deməyib otağdan gözü dolu qaçdım
bu dəfə atam başqa adam imiş kimi göründü gözümə, axı məktəblərdə yalan danışma aksiyasını keçirən o böyüklər indi niyə mənə yalan danışıllar? deyə az qala qışqıracıydım, atamda məni görən kimi tez yanına gətirib çay zad istiyirsən dedi, bu sualı uje qəlbdən verirmiş kimi gəlmirdi, sevmirdi məni. salmışdım beynimə, nəsə desəydi ağlıyacıydım, fikrimi dağıtmaq üçün televizora baxdım, "ekrana yaxın əyləşin!" deyən aparıcının sözü atamın yanından qaçmaq üçün bir bəhanə idi deyə, tez gedib televizorun dibində oturdum, ordada nəsə muğam müsabiqəsi var idi, qohumlar da yığışıb, "ə bu uluyure", "bax mən olsaydım keçirərdim bunu" deyə fikirlər yürüdür, nəticəsinə belə baxmırdılar, muğam oxuyanların zilə çıxması kiçik mənim hisslərinə tərcümə olmuşdu deyəsən, o orda dərin nəfəs alıb zilə qalxanda məndə ağlamamaq üçün içimdəki zilə qalxırdım.
yemək yeyəndə adəti üzrə uşaqları bir otuzdururdular qızda məni görcək sevinib gəldiki, məndə sənin yanında oturacam. mən "get vızıtda" baxışı atmağıma baxmayaraq qız gəlib yanımda oturmuşdu, bəyax heyranlıqla baxdığım qıza indi nifrətlə baxırdım, axı onun dədəsi onu niyə sevirdi? nə idi fərqli olan?
həmişə də bir əsəb pozan qohum olure riyaziyyatdan tupoy-tupoy suallar verən, soruşdu deyin görüm 9 5 neçə eliyir, həmişə 2 2 toplayan xanımça təkərə düşüb, 9 5 i stolun altında barmaqları ilə hesablıyana qədər mən pramoy 14 demişdim, bəhanə götürüb, sağlıq demişdilər mənə, buda ondan daha yaxşı olduğuma özüm üçün sübut idi, beləki, ordakı 7 yaşlı uşağın egosunu təxmin edə bildiniz, yada yox bu daha üst bir şey idi.
nəysə axır evə gedib çatanda, evdəkilər öz aralarında günün dəyərləndirməsini eliyirdilər, məni otağa yatmağa aparan anam üstümü örtüb söhbəti qaçırmasın deyə aşağı tələsdi, getdiyinə əmin olandan sonra nə vare qəmzə çıxarmağa deyib, keçib güzgünün qabağında yarım saat öz özümə gic kimi hırıldamışam, birinci işimə çox ciddi yanaşırdım, bir yerdən incə xətt olsa fso ordan da qəmzə çıxarmağa başlıyacıydım, sonra ha gül, ha elə, tutuzdura bilmədim, yanağıma olan focusu itirib, gözümə baxanda "nağarıram ə mən" fərqindəliyi ilə də 10 dəqiqə gözümə baxıb, həyat sorğulamışdım, ümidsiz idim çox, yerimə yaxınlaşıb, bütün gecəni barmağımı bir yerdə sabit saxlamaqdan başqa şansım yox idi, onuda edəndə anlıq izlər qoyur, mən isə sevinirdim, elə tam yerimə girəndə stolun üstündə təzə alınmış, hələ sellofanda olan pilka gördüm, tez şığıdım üstünə açıb heç düşünmədən saldım yanağıma, deyəsən o da təsir etməmişdi və üzülmüşdüm,
bu uşaq gün içində niyə bu qədər ümidlərini itirməyə məhkum oldu axı? və nəhayətki, gedib pilkanın ənkəsi, pendir yox özəlliklə qırmızı rəngli bıçağı götürüb, saldım yanağıma. ağrıdan gəbərirdim, üzüm qızarıb, göz yaşlarım gəlib o uğursuz qəmzə təcrübələrinin üstündən keçib izlərini silirdi, daha da dərinə batıra bilməyib bıçağı çıxartdım, yanağım çox azca deşilmişdi, qonşunun balkonundan düşən işıqla hərəkət etdiyimə görə qanı görə bilmirdim, elə bilirdim göz yaşıdı, sonra qonşu heç əsərimə baxmağa imkan verməyib işığı söndürdü, məndə getdim yatmağa, səhər duranda ağappaq yastığım qırmızı rəngə bürünüb, qan olmuşdu, ağzıma dəmir dadı gəlirdi, deyəsən damağıma qədər sala bilmişdim, anamı çağırmağa qorxurdum, çünki ağzımın içi bütün qan idi, qışqırsam töküləciydi, hamama qaçanda bəxtdən anam da orda idi, üzümə yayılan qanı görən anam donub qaldı, yerə bütün ağzımdakı qanı tökəndə də hələ şokda idi, ağlına daxili orqan zədələnməsi zad gəlib qorxudan bilmədi neynəsin, üzümü yuyanda kiçik dəliyi görüb, səbəbinidə demədim deyə oxlovla az qala 2 ci dəfə qan gətirənə qədər çırpdı, get gözüm görməsin cavabını alan kimi də qaçıb güzgüyə baxdım və budur, sadəcə balaca bir yara. heç qəmzə effektidə vermirdi. pay içini, bu xurafatı qəbullanmalı idim, atam məni bu qədər cəhdlərə rəğmən sevmirdi. buna mən və inancım qərar vermişdik,dədəmin fikrini heç soruşmadan, ki soruşsaydımda yalandan başqa cavab ala bilməzdim və beləcə, 5 ci sinifdə əslində əzələ deformasiyasından yarandığını biləndə, bunun tamamən mövhumat olduğunu dərk edəndə, 4 il mənasız bir xurafata bağlı qalmışdım, bu 4 ildə atamdan gizlin çox incimişdim, onsuzda sakit uşaq idi nolub daha da sakitləşib deyirdi, düzdü elə çoxda görmürdüm o vaxtlar, bu fərqinə varış anı məni utancdan yanağıma basdığım bıçaq kimi yerin 7 ci qatına soxub, ən ali umbaylıq hissini yaşatmışdı.
xurafat deyəsən illər sonra tutub, uşaq ağlı ilə bir qəmzəyə görə idi sevilməmək, indi bir qəmzədəndə artıq səbəblər və hisslər...
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
gedirdi messi əlində pepsi
yıxıldı messi dağıldı pepsi
ağlama messi alaram pepsi
ağladı messi almadım pepsi
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
cəmiyyətin alnına sənə aid olmayan etiketi yapışdırıb, sanki səndən zorla bunu daşımağı tələb etməsi həmişə mənə müəmmalı qalıb. axı niyə belə bir şey var?
təzə daxil olduğun və uzun bir müddət orda qalacağını hiss elədiyin mühitdə normal olaraq səssizcə kənardan "söhbəti tutmağa" çalışırsan. çünki tanımaq və qarışmaq üçün zaman lazımdır. həm də uzun bir zaman. bu dəmdə ləqəbin olur sakit.
sakit olsa cəhənnəm, insanlar (istisnası zadı hələ görülməyən) düşünür ki, fso sakitdisə loxdu. fikirlərində yanılanda, boş önyarğılarına görə özlərini günahkar hiss etməkdənsə, əksər hallarda "hihi mən səni lox, heç nədən başı çıxmayan bilirdim" deyirlər. bu sözlərini eşidəndə deyirəm ki, kaş elə çurban bilərdin məni biz danışmazdıq. yenə cəmiyyətimiz bu xəyali etiketi birdəfəlik ssenari kimi verir. və deyir ki, başla oynamağa. oynamaq. çünki axı sən bu deyilsən. məcbur ediilirsən ki, bir ortama ilk girdiyin halını hamı ilə tanış edəsən. və ömrünün sonuna qədər onunla tanınasan.
sakitsən, amma başqa fikrin var? aa sus onda sənə düşməz ki sən sakitsən.
qarşı çıxmaq istiyirsən? fikrin tutarlı da olsa, saya salıb əməl eliyən olmaz. sakitsən axı sən. əvvəl axır ya hansısa səsli küylü onu deyər, olar dahi ya da ki içlərində sənin haqlı olduğunu bildikləri halda bir şey deməzlər. sən də sevinə bilmərsən. rahatlıqla lağ edirmiş kimi "mən demişdim" deyə bilmərsən. axı sən sakitsən.
"əylənə bilirsən?", "sıxılmırsan?" kimi özünün belə ağzından çıxmayana qədər, bəlkə də çıxandan sonra da düşünmədiyi çuşka sualları hər mühitdə eşitmək adamı bezdirir. indi sən məni tanımağa cəhd etmədən, önyarğı ilə sakitsən deməyin, ya da ümumiyyətlə mənim səninlə bir ortaq marağımın olmaması o demək deyil ki, mən yaşamıram aq bu nə düşüncə tərzidi. məktəb, hazırlıq, uni hər yerdə bu ssenarinin fərqli pərdələrini yavaş-yavaş eyni oynamağa başlayırdım elə bil.
məktəbdə dərsə gəlməyəndə ancaq partası boş olmağına fərqinə varılanın əksinə, sinifin boşboğazı dərsə gəlməyəndə elə bil 15 nəfər yoxmuş kimi hiss edilirdi. eyni gündə gəlməyəndə hamının, onun başına yığışıb "niyə gəlməmişdin?" deyə marağlanması uşaq vaxtı məni dəli edirdi. ya da hazırlıq qrupları zəif və güclü olaraq 2 yerə bölünür çox vaxt. dəfələrlə özümü təsdiqlətsəm də, sınaqlardan keçsəm də, sakitəm deyə zəif qruplarda ömür çürüdürdüm. bir dəfə dözməyib mamanı aparmışdım ki danışsın, ona da demişdilər ki, bunan gözləntimiz yoxdu, sizində olmasın. azərbaycanlı ailələr müəllim sözünü özünə əmr bilir. onlar desə ki, qatıq qaradı deməli qatıq qaradı. bu durumda, layiq olmadığı yerdə çürüməyə, həvəsini itirib, prinsip aparmağa məhkum olur insan.
sakit anılmağın bir söhbəti də var ki, 20 nəfərdən ibarət insanların səsini batırmaq üçün səsini ən sonuncu tona qaldırmağa ehtiyac duymursan, sənin danışmağın hamının səsini batırır. sənin fikrin hamının fikrini keçərsiz edir. amma heç kim bunu qəbul etmir. mənim də dərdim burdadır.
vecinə alınmayan fikirlərdən sonra o qədər atmışdım içimə ki, ən böyük xəyalım çıxıb stola "blət sən kəs səsivi ən zor mənəm" deyə qışqırmaq idi. amma ki, bunu başqa yol ilə eləməliydim. çünki hər şeyin başlıca səbəbi avtobusda sırf bildiyim bütün şeirləri dalbadal demişdim deyə*telefonsuz uşaqlıq hamının içində qışqırıb, həvəsimi qırıb, hələ bir 50 ildə ömrümü çürüdəcək "camaat nə deyər" sözü ilə tanışdırdıqları gündən bəri, hər yerdə, fikir qalsın qırağa salamı belə çəkinərək vermişəm. bu qədər il təsirini qorumağı, yadıma gələn ilk xatirəm olduğuna bağlıyıram. dəfələrlə eyni situasiyanı yuxularımda fərqli yaşlarımda görüb, sanki dəyişdirməyə can atsam da, təngənəfəs ayılıb, səhərə qədər balkonda oturmaqdan başqa bir şey edə bilməmişdim. hər addımda, hər yerdə, hər adsız zəng, iş görüşməsi, yeni insanlarla tanışlıq zamanı özünü daha da təzəliyirdi o utanc, əzilmişlik hissi.
o gündən bəri bir şeyi bir başa eləmək/deməkdənsə, alternativini fikirləşməli olmuşam həmişə. ən sadə iş belə mənə artıq cəhdlərlə başa gəlirdi.
başqa cürə, başqa versiya, yox başqa yolu olmalıdı deyə düşünməkdən özümü itirirdim getdikcə. yaxşılaşmaq, özünü tapmaq, yaşamağı atmışdım kənara. tək məqsədim özümü təsdiqlətmək idi. hər şeyi düşünmüşdüm, həm də dəfələrlə. bircə, sonunu düşünməmişdim. (baxma: çünki sonunu düşünen kahraman olamaz)
məktəbdə, hazırlıqda, unidə təsdiqlənə biləcəyim tək yol imtahan idi. ancaq orda qışqıra bilərdim. ancaq orda içimi bilə bilərdilər, onda hamı məni tanıyacaqdı və mən nəhayət ki hər şeyi birbaşa edəcəkdim. mən yaşayacaqdım.
testlərin nəticəsi əla olanda "oyda inana bilmirəm sənə çox haqsızlıq eləmişik səncanı bağışla" kimi reaksiyalar gözləyərkən," köçürmüsən" , "sən buna layiq deyilsən" eşidəndə gözüm kəlləmə çıxmışdı. 1 2 dəfə də prob eliyəndə gördüm yox e mənim özümü bu yollarla təsdiqlətməyim çətin işdi. daha güclü nəsə lazım idi. ya səsli küylü olub birinci partada oturmaq? ya da ümumiyyətlə başını buraxmaq?
universitetə təzə daxil olanlara məsləhət verən əmiuşaqlarım mənə də deyirdilər ki, bax sən də qulağında sırğa elə ilk dəfə sinifə necə girdinsə elə ömür boyu elə yadda qalırsan.
bu reallıq məni əsəbləşdirirdi, məyus edirdi, çünki gücsüz hiss elətdirirdi. hamı, sözü gedən xəyali etiketlərə ömürlük, birmənalı olaraq dəyişməyən vəzifə kimi baxırdı. kim ki, kənara çıxmağa azca belə cürət eləsə, olurdu vətən xaini.
nəysə, o söhbətin üstündən 4 5 il keçdi, ilk gündə keçdi. mən sakit biri kimi girdim sinifə. hamı ilə "siz"lə danışıb, "bəs bürcün nədir?" suallarını verən qızın əksinə sakitcə ancaq ad soyad soruşanda danışan uşaq oldum. sonra neçə dərsləri çıxıb danışsam da, sakitəm deyə ballarım kəsildi. kin saxlıyırdım deyə də gedib bax görürsən sən verdiyin baldan çox yığmışam deyəndə müəllimlərin sifət ifadəsi "sən kimsən ala" olurdu.
dayandım. doğrudan e mən niyə bunu edirəm? hər şey mənasını itirdi anlıq. müəllim qırıl deyə əlini sallayıb getdi. mən gedə bilmədim. çünki son cəhdim idi ki, bəlkə o yola verərək salladığı əli çiynimə heç nə demədən vursaydı bütün hər şey bitəcəkdi.
sonra çönüb geriyə baxanda, bir qazanca görə vaxtımı, həvəsimi ən əsasda həyatımın kayfını itirdim. özümü belə kənara atmışdım. insan ancaq başqalarından təsdiq tapanda rahatlığını tapmırmış. və əslində yaxşı mənada heç kim sizi qozlamır da. başını buraxıb, "ay sağ ol ən lox mənəm" deyəndə rahatlanırsan. ümumiyyətlə təsdiqləri alıb rahatlanmaq deyə bir şey mümkün deyil, hər dəfə level artır amma sonu yoxdu. son yoxdusa, məna da yoxdur. insanları münsiflər heyəti olaraq görmək sadəcə özünü itirib başqalarına görə yaşamaqdı. indi kimsə, zarafatıma gülməyəndə, öz özümə gülməyimə görə gülürlər. elə daha səmimi olur. hə bir də zarafat izah eləmə kimi borcun olmur, belədəki hər 2 halda məqsəd güldürməkdisə bu məqsədə çatırsan. zarafat tutmasa utancdan yatmamaq da var, heç nəyi qozlamamaq da, yəni hər şey sadədi, insan prosta düz baxmalıdı hər şeyə. etiketi cırıb öz bildiyini etməlidi.
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
söymək, çünki ağlamaq istiyirsən gözünən yaş gəlmir, yatmaq desəndəki yuxu. eləcə boş oturursan, gedən 5 yaşlı qonaq uşaqlarından sonrakı evdə olan ani sakitlik çökən fason süküt çökür, həyatına, otağa, düşüncələrinə. day deyəmmirsən ə mən kəlləyəm e bunuda eliyərəm, o kəllə işləmir, təkərə düşür elə təkər ki düşüncələri dondurur, nə çarə axtarır, nə də ki, qoymur çıxasan üzüntüdən. sakitcə oturursan. mahnını açdın aydaa bu mahnının anısı var idi ee heç nə +10 üzüntü daha, rast ki bu dəfə hamısınan ən top da bir üzüntü keçirmisənsə, yığıb bir dəfəlik dərd çəkməyə başlıyırsan, beynindəki 10 dənə fərqli səs o dinlədiyin mahnının səsini kəsir sonra da sən heç fərqində olmadan mahnı bitir, dümdüz divara baxanda evdən bir səs yüksəlir "gəl qabları yu", içində "eee dərdimizi də rahatca çəkəmmiriyeee" deyə protest edən səslə başa çıxıb başlıyırsan qabları yumağa peh qırıq stəkan. su səsi beynindəki zır zırların səsinə o qədər oxşuyur ki, fikirli halda əlivi kəsirsən BOM bu da bəhanə davay ağla indi bütün məsələni kənara atsaq o kəsiyə bdənə "sənin hammmıınaa" deyib keçərsən, amma içindəki üzüntünü əsəbə çevirib "ə bu pox sınıqdısa nəyə qoyursuz bura" deyib bütün günahı stəkanın üstünə atıb şüşəni ixtira eliyəninə kimi, özdə guya heç dinən, imannan çıxmamış kimi səsli səsli söyməyə başlıyırsan, soruşanda olsa onuda söyürsən, elə söyürsən ki, qabağındakı uspet eliyib "ə sən kimi söyürsən" də deyə bilmir, xülasə bu max yarım saat çəkir, söydüyünədə bağışlaye səncanı stəkan qırılmışdı bir az əsəbləşdim deyib yola vermək insanı elə rahatladır ki obşim yoxduda belə bir şey.
sifarişi verən: Derek
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
hansısa videodan fragment, elədə sakitcə oturub qulaq asırdı ki...
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
evdəkilərə hə ye dostumla görüşürəm adı ilə çıxıb, qulaqcıqsız zadsız gəzmək. guya arxa fonda hansısa mahnı olsa nəyə yarar, beynim bunu təmin eliyə bilir də. düz yol getmək deyirəm amma ara məhlələrə girmək daha maraqlı eliyir bu gəzintini. bəzən nəyisə çox fikirləşib yola qoyulanda baxırsan ki, axır əvvəl evə gəlib çatırsan amma bir nəticəyə yox. bəzi gəzintilərdə isə tamamən boşluq olur, yol əsnasında verdiyin amma əməl eləmədiyin qərarları digər gün xatırlayanda öz özünü danlamağa bir tema olur. bəzən isə çox dalıb gedəndə locationdan baxırsan ki evə çox yol var, uje axot olmur qayıtmağa, qaranlıqda düşür, yaxın avtobusu seçirsən arxa hissəsinə keçirsən. uzun yoldan sonra nəhayət evə çatan kimi niyə gec gəldin danlamasını eşitməyə başlıyıb, günü bitirsən.
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
imtahandakı sualın cavabını kitabın hansı hissəsində olduğunu xatırlıyıb cavabını xatırlamamaq
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
paltaryuyandakı paltarların fırlanmasına baxmaq
5, 6 yaşımdan var bu, otururdum qarşısında, hələ bir aralarından ən gözəbatan rəngidə seçirdim ki, ancaq ona focus eliyim, yarım saatın axrında başqa rəngdə kofta olurdu həmişə necə olurdusa ( adhd başlandığı an) bayaq da istəmsizcə dalıb getmişəm, adam elə bil hipnoz olur
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
(bax: sevilməmək)
Notice: Undefined variable: userQuery in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 84
Notice: Undefined variable: anonim in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 85
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 92
Notice: Undefined variable: idvv in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 101
Notice: Trying to access array offset on value of type null in /var/www/soz6/sonhefte.php on line 102
hədiyyə almaq.
hədiyyə alınası çox çeşidlər var,buna görə asan görünür.ancaq alacağın adama uyğun hədiyyəni tutuzdurmaq,özünən yaxşı tanıdığın dostuna belə hədiyyə almaq əksər hallarda çətin gəlir.
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1337
blok - başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1344