temporal lob epilepsiyası

bu sifarişi verən: edwardwitten
beynin temporal payında yaranmış dəyişikliklərin səbəb olduğu epilepsiya, loru dildə desək ürəkkeçmə xəstəliyi. hallüsinasiyalar daha çox müşahidə olunur bu zaman, çünki limbik sistem temporal payda yerləşir. bir çox səbəbləri vardır, məsələn keçirilmiş travmalar, infeksion xəstəliklər (ensefalit, meningit), beyin şişləri, damar xəstəlikləri və s.). tutmalar 1-2 dəqiqə çəkir. auralı yaxud aurasız ola bilər. diaqnozu elektroensefaloqrafiya ilə qoyulur. müalicə ya neyrocərrahi üsulla (beyin şişlərinin çıxarılması məsələn) yaxud dərman müalicəsi ilə (antiepileptik dərmanlar) aparılır. bir çox zaman şizofreniya ilə qarışdırıla bilər, çünki görülən hallüsinasiyalar şizofreniya yaxud başqa psixi xəstəliklərdən şübhələndirir.

qış

mamam həmişə deyirdi ki qış kasıblar üçün deyil.
mənim uşaqlığımda çox çox çətin keçərdi. ayqaz adlanan soba var idi, bir çox evlərdə zəhərlənmə və ölümlərə səbəb olmasına baxmayaraq ondan başqa əlac yox idi.. bizdə isə neftlə işləyən bir balaca plitə vardi, üstündə yemək bişirirdik, işıqlar sönəndə onun ətrafına yığışırdıq. neft lampalarının iyi evi başına götürürdü.
işıqlar hər 2 saatdan bir sönərdi naxçıvanda. bəzən saatlarla yanmırdı. yerimə girib xəyallar qururdum, uşaq kitabları oxuyurdum, ən böyük xobbim isə mamamla söhbət eləmək idi. əynimizi nə ki var geyinirdik və yorğanı örtürdük üstümüzə, söhbət eləyirdik. işıq yananda dərs zad oxuyardım.
su da gəlmirdi evə qış boyu. bir neçə yer var idi binanın ətrafında ki, oralara su gəlirdi arada. biz də su daşıyırdıq. mən balaca, mamam böyük vedrələr ilə. su növbələrinə dururduq. yerlər buz olanda sürüşməmək üçün diqqət eləmək lazım gəlirdi. elə də olurdu ki günlərlə su gəlmir, ac-susuz qalırdıq. çirkli qablar yığışıb mətbəxlə bir olurdu. çox axmaq günlər idi. buna baxmayaraq xoşbəxt hiss edirdim özümü.
sinfimizdə də peç yandırırdıq, bilmirəm nə ilə işləyirdi, amma onu bilirəm ki yanacağı almaq üçün pul yığırdılar. 5-ci sinifdə oxuyanda təzə klyonka kurtkamı o peçə yapışdırmışdım. ağlamaqdan az qalmışdım özümdən gedim. sonra ağız-ağıza tikdilər ustalıqla onu, görsənmədi yanıq.
indi də qış gəlir. sevinirəm. noyabrın axırlarında həm yaşadığım şəhərdə, həm də ətraf şəhərlərdə yeni il yarmarkası başlayacaq. çox sevirəm bu yarmarkaları, uşaqlar oynayır, böyüklər yeyib-içir, hər yerdə xoşbəxt insanlar, qovrulmuş badam qoxusu, sən də baxıb şənlənirsən.
ankarada da gözəl keçərdi qış. onlar şabalıd qovururlar hər yerdə, qarla qarışıq yağış yağır, tunalı hilmi caddesində qar yağanda gəzmək istərdim indi.
nəysə yenə gəlir ömrün növbəti qışı. neçə gözəl qışlara...

atasız qalan uşaqların içdən qırıq olması

bu sifarişi verən: daxili heyecan
bunlar 2 kateqoriyaya bölünür, biri yerli-dibli ata görməmiş uşaqlar, biri də atasını sonradan itirmişlər.
atasını sonradan itirən insanlarda bu hiss çox daha ağır olur, çünki onlar ata nədir bilirlər.
mən isə birinci kateqoriyaya aidəm. ata nədir bilmirəm. necə olur. olsaydı necə olardı təsəvvür eləyə bilmirəm.
amma bu qırıqlıq hissidir, yarımçıqlıq hissidi nə zibildisə uşaqlığıma çox böyük təsir edib.
uşaqlar həddindən artıq amansız olurlar. evə zəng edib mənimlə məzələnirdilər, sənin atan hanı deyirdilər filan. kim olduqlarını bilmirdim. maksimum 7-8 yaşım olardı. düz 17 yaşıma kimi demək olar ki dostum yoldaşım olmadı. hamıdan uzaq gəzirdim. fikirləşirdim atasız olmaq ayıb, utanılacaq bir şeydir... ataları olanlara da çox paxıllıq edərdim. bütün bunları anadan gizlətmək məsələsi də var, ana hiss etməməlidir sən ata arzulayırsan. yoxsa onsuz da ağır olan bu yük daha da ağırlaşır.

sonra özünə söz verirsən, mənim övladım heç vaxt atasız anasız olmayacaq mənim yaşadığım şeyləri yaşamayacaq deyirsən. xoşbəxt ailə qurmaq həyatının əsas məqsədinə çevrilir.

xahiş edirəm uşağınız olmadan əvvəl dəfələrlə düşünün. əgər məsuliyyətini dərk eləmirsizsə heç olmasın bu uşaq. uşaqlar tək qalmasın. bədbəxtliyinə səbəb olmayın.

rüşvət olan universitetdə özüm oxumuşam deyən tiplər

bu sifarişi verən: albert einstein
demək olar ki hamı. hətta mənim elə tələbə yoldaşlarım var idi ki, imtahanın son gününə kimi deyirdi özüm oxuyuram, amma imtahan günü gedib pul verirdi deyirdi çatdırammadım neynim. yaxud da heç demirdi pul verib ya tapşırılıb. bizim insanların qanında var, hamı özünü tərifləməyi sevir..
tibb universitetindən danışa bilərəm, əgər məzunlardan kimsə belə bir söz iddia edirsə götümlə gülürəm ona. səbəbi budur, bəzi insanlar var ki həqiqətən özü oxumağa cəhd edir, oxuyur da, amma elə kafedralar var ki qəsdən kəsir adamı, yaxud istədiyi arzu elədiyi qiyməti yazmır, məcbursan gedib pul verəsən ki qiymət ürəyincə olsun.. müəllim kəsmək istəyirsə ən əla bilən tələbəni də kəsəcək. öz başıma da gəlib şəxsən. 100 faiz özün oxuyub yaxşı qiymətlər ilə bitirə bilməzsən. ya pul ya da tapşırıq...
amma istisnalar da yox deyil.. məsələn kimsə deyirsə vecimə deyil kəsirlərsə kəssinlər, gedib 3-cü kəsirdən qiymət alacaq qədər səbir sahibidir, onlar özü oxuyub. amma barmaqla sayılacaq qədər azdı bunlar.

keçmiş sevgili ilə uzun aradan sonra rastlaşmaq

ondan sonra gələn bütün keçmiş sevgililərim ilə hələ də əlaqəmiz var, başqa yerlərdə filan olsaq da vaxt eləyib görüşürük. hamısı da xətrimi çox istəyir. dost qalmağı bacaran insanlardanam.
amma o, mənim həyatda ən sevdiyim, uğrunda hər şeydən vaz keçə biləcəyim insan. illərlə sevgi diləndiyim insan. ayrılandan sonra tez-tez əlaqəmiz oldu telefonla, amma üz-üzə görüşməmişik o zamandan bəri. sonuncu dəfə gənclikdə görmüşdüm, 7 il filan olar... gecə idi, yağış yağırdı, mənim içində olduğum avtobusa mindi, məni görmədi amma mən onu görüb tez düşdüm, oğrular kimi... onunla qarşılaşmağa cəsarətim çatmadı. saatlarla bütün bədənimin əsdiyini xatırlayıram.
çox qəribədi, bir insanla görüşürsən, amma bilmirsən ki, bəlkə də bu adam ilə axırıncı görüşündür, daha ömür boyu onu görə bilməyəcəksən.. bilsəydim görəsən nə edərdim? heç ayrılmazdım.. uzun müddət onunla bərabər gəzdiyimiz küçələrdən keçə bilməmişdim, gözümü yumub keçmişdim.

sonradan telefonla çox danışdığımız mesajlaşdığımız oldu.. amma üz-üzə gəlmədik heç. 2014-də gəlmişdim bakıya, hansısa şadlıq evində toydaydım, onun da qonşu şadlıq evində çəkilişi var idi. yazışdıq, amma gəlib məni görmədi. mən də digər toya getməyə utandım.. ürəyimdə qaldı eləcə. çox hazırlamışdım özümü. bəlkə də o gün o gün deyilmiş nə bilim..

illərdi beynimdə ssenarilər qururam, onunla necə qarşılaşacağıq. əvvəllər düşünürdüm təsadüfən olacaq, onun yanında həyat yoldaşı və oğlu, mənsə tək. baxacağıq bir-birimizə. keçib gedəcəyik filan. klassik şeylər.
sonradan planladım ki, sevgilimlə bakıya gedib nəsə foto-çəkiliş filan eləmək istəsək onu çağırım, gəlib love story çəksin bizə. bu haqda sevgilimə də danışdım amma razı olmadı təbii..
bilmirəm harda necə qarşılaşacağıq. bilmirəm nə edəcəm. amma çox darıxmışam, onu bilirəm. sevmirəm, çoxdandır unutmuşam, amma 1 dəfə görmək, danışmaq istərdim...

sözaltı günlük

yenə o lənətə gəlmiş gün gəldi. necə hiss etmək, nə etmək lazım olduğunu bilmirəm, özümü hər il olduğu kimi pox günündə hiss edirəm.. bu gün o gündür ki, insanların gözündə, hətta sevdiyim insanların gözündə necə də dəyərsiz olduğumu görüb, bugünə qədərki həyatımda heç bir dost qazana bilməmiş, sevilməyi bacarmamış bir insan olduğumu anlayıb içdən -içə ağlayıram, kaş ki heç doğulmasaydım deyirəm.. yanımdakı insanların zorla, səmimiyyətsiz təbriklərinə eyni səmimiyyətsizliklə cavab verməli oluram, xalaxətrin qalmasın deyə alınan hədiyyələri qəbul edirəm, özümü zorla başqa biri kimi aparmağa məcbur oluram..sevinirəmmiş kimi görünmək üçün əlimdən gələni etməli oluram. zəhləm gedir bu gündən. zəhləm gedir... çox təəssüf ki, zövq ala biləcək heç nəyim yoxdur.