psixoloqa getmək

Başqa heç bir əlacım qalmadığı üçün 2-3 aydır etdiyim şey. inancım elə də olmamasına baxmayaraq, psixoloq bir dostumun dilə tutması və tanışına yönləndirməsi ilə başladıq seanslara.
Pulla özünə dost tutmaq kimi bir şeydir. Gərçi o dost da deyil, sadəcə dərdlərini dinləyir. gic-gic bağlantılar qurmağa çalışır yaşadığın şeylər arasında... Hələ ki məntiqli heç nə eşitməmişəm adamdan, baxmayaraq ki tərifli biridir. Davam etməyimə tək səbəb isə, həyatımda danışa biləcək, oturub söhbət edə biləcək heç kimin olmamasıdır. Heç olmasa yarım saat da olsa nəsə danışırsan, bu da qulaq asır. pulum görənə kimi davam eləyəcəyəm görək başıma nə gəlir.

sözaltı günlük

20 iyun günü itirdik onu, #331287 bu entrydə bəhs etdiyim nənəni. Neçə gündür ki pisləşirmiş, amma kimsə fərqinə varmayıb. Gecə 3-ün yarısı durub yerindən, sonra yıxılıb və bir neçə saat qalxıb kömək çağıra bilməyib. Sonra nəhayət telefona çatıb və qızına zəng edib, təcili yardımla bərabər gəlib aparıblar xəstəxanaya. Sonrası, yavaş-yavaş huşunu itirmə və ağrısız bir ölüm.
Üstündən 1 ay keçib və həm qızı, həm oğlu heç nə olmamış kimi tətilə çıxıblar. Sevinən, əylənən şəkillər paylaşırlar. Qızını dünən gördüm, sanki heç nə olmamış kimi deyib-gülürdü. Artıq bir yükdən xilas olmağın keyfini çıxarırlar ikisi də. Sanki belə bir insan heç yox idi, olmamışdı.
Bir gün özüm də belə olacağından çox qorxuram sözlük, öləcəyəm və uşaqlarım məndən xilas olmağın sevincini yaşayacaqlar.. bir neçə həftə sonra isə məni xatırlamayacaqlar belə. evimi, əşyalarımı yağmalayacaqlar, görək hardasa pul ya qızıl gizlədibmi deyə. sevdiyim əşyalarım, paltarlarım zibilliyə atılacaq, uşaq və gənc yaşlarda yazdığım günlüklərimi maraqlanıb vərəqləməyəcəklər. Hamısı zibilliyə gedəcək. Qorxuncdur... niyə belədir axı, demirəm ki aylarla illərlə yas saxlasınlar, amma bu qədər asandırmı ölmüş birini unutmaq, yox olduğunu qəbullanmaq və həyatına davam eləmək?

ata

bayaq yenə layiq olduğu sözlərlə xatırladığım və goruna söydüyüm adam. Bir-birimizi heç tanımasaq da, uşaqlıqda yaşadığım hər pis şeyin səbəbkarı. kasıbçılıq, təhqirlər, ailə üzvlərinin tacizi... hər yerdə başı aşağı gəzməyimə, saysız psixoloji problemlər yaşamağıma səbəb olub. bu problemlər bu gün də davam edir.
Bilmirəm hansı daha yaxşı olardı, yanımızda olsaydı nələr dəyişərdi, bunları heç vaxt bilməyəcəyəm.
Ay gorbagor, aradan 30 il keçib, sənə bir neçə ay ömrün qaldığını deyiblər, bəyəm heçmi maraqlı deyildi sənə uzaqda yaşayan, üzünü ən son 7 aylığında gördüyün uşağın? Qabağına çıxıb özünü tanıtmaq, heç olmasa quru da olsa bir üzr istəməyin, halallıq istəməyin nəyi çətin idi bu qədər axı? Bir insan necə bu qədər qəhbə övladı ola bilər, beynim qəbul eləmir.
Ümid eləyirəm ki, ölməmişdən qabaq cəhənnəmi bu dünyada görüb getmisən.