ikili münasibətlərin alınmama səbəbləri

əksər hallarda zamanlama. bəzən fərqində olmuruq, gözümüz o insana baxıb heyran olmaqla, beynimiz onu düşünməklə o qədər məşğul olur ki, özümüzə mən bu münasibət üçün hazır hiss etdiyim həyatımın bir dönəmindəyəm? sualını vermirik. münasibət qurmaq iki insanın ayrı-ayrılıqda xoşbəxt, tam olub bu xoşbəxtliklərini birləşdirməsi anlamına gəlməlidi. tərəflərdən birinin içində hələ də boşluq hissi qalıbsa və onu qarşı tərəflə tamamlamağı düşünürsə elə bu zaman o münasibət pozulur. bir müddət davam edə bilər, amma balansı qorumaq çətin olur. həyatlarının düzənli, stressiz və tamamlanmış hiss etdikləri dönəmində tanış olan insanlar münasibət qurub, onu normal və uzunmüddətli davam etdirə bilir. ona görə də bəzən nə qədər o insanı bəyənsək də, nə qədər həyatımıza daxil olan o yeni və xoş dəyişikliyə uyğunlaşacağımızı düşünsək də tam əksinə yanlış zamanda gözəl ola biləcək münasibəti boşuna sərf edirik. xoş xatirələrin ardından bir daha danışmayan yad insanlara çevrilməkdənsə bəzi şeylərin gerçəkləşməyən xəyalları ilə yaşamaq daha yaxşıdır

hip hop

janrdan xəbəri olmayanlara musiqisi çox olan rep kimi anlatdığım, ən sevdiyim mahnıların olduğu janr. mənə görə ən keyfiyyətli mahnılar rock janrındadı sözsüz. amma hip-hop olmazsa günüm başlamaz, evdən hazırlaşıb çıxa bilmərəm, uzun yollar getməkdən sıxılıb, əhvalımın ən düşük olduğu günlərdə çərasizcə bir kənarda oturaram. in da club olmasa neyləyərdik biz? ya 2pac,eminem. amma o 50 cent var ha ( 13.5 tl) o dəhşətdi məsələn. gecə yuxuya gedəndə beynimdə olan suallardan biri görəsən 50 konsertinə getmək mənə qismət olacaq? 'dır həmişə. 50 ilə eminem bir aya gələndə elə həqiqətən ' never enough ' olur. olur ki, mən gündə azı 5-6 dəfə dinləyirəm.

köhnə sevgili

bugünlərdə yadıma daha çox düşür səbəbini bilmirəm. uzun müddət keçib, dəfələrlə qarşılaşmışıq və heç bir hiss dəqiq qalmayıb. yadıma sadəcə düşür yəni, kaşlar olmadan. qarşıma yeni insanlar çıxdıqca, ya da əksi cinsi bəyənmə kimi bir ehtimalım olduqca yadıma düşür. sadəcə o zamanlar şərtsiz bir-birimizi bəyəndiyimizi xatırlayıram. bir-birimizdən başqa gözləntimiz yox idi. birlikdə yola çıxanda bu insanla münasibət mənə sərf edirmi, planlarımı pozacaq mı, məntiqli hərəkət edirəmmi deyə suallar yox idi beynimizdə. hər şeyin fərqli olmasını heç vaxt istəməmişəm, belə olmağı ən yaxşı versiya idi. o şəxs də yolun kənarı ilə gedən heç tanımadığım biri kimidir hal-hazırda mənə. neytral. bəzən şanslı olduğumuzu düşünürəm. heç də hər kəsə həyatında bir dəfə də olsa bu hisləri yaşamaq nəsib olmur. heç də hər kəs tamamilə uyğun olduğu insanla qarşılaşmır. biz də o zaman üçün elə idik. əgər çox şanslıyamsa bu hadisə ikinci dəfə də başıma gələ bilər.

sözaltı günlük

struggling with life, day 10
ne gündü ama!
səhər yatıb qalmaq azmış kimi çoxdandı qapımı döyməyən bütün günümü alt-üst edən köhnə amma sadiq dostumun gəlişi, bacararam-bacarmaram arasında gedib gəlişim, amma başqa yolun olmaması və özümü hələ də yad olan şəhərin küçələrinə atmağım. kefimə görə hərəkət edə biləcəyim günlər bitdiyi və mənim məsuliyyət almalı olduğum günlərin başladığı üçün bu dəfə çıxış yolu yox idi. dözəcəkdim əgər bir az insanflı olsaydı, azca da olsa güzəştə getsəydi.amma yox, bu dəfə daha acımasız idi. belə anlarda məsuliyyət almalıyamla həyatda qalmalıyam arasında seçim etməyə məcbur oluram. hər şeyin canı cəhənnəmə deyib özümü həmin an ehtiyac duyduğum tək şeyə çatdırmağa çalışıram. bu dəfə də elə etdim. amfinin soyuq oturacaqları, pəncərədən düşən işıqlar, stulların altında olan cızma-qaralar. vəziyyətin nə qədər acınacaqlı bir o qədər də yöndəmsiz olduğunun fərqində idim. ona görə əbədiləşdirmək qərarı aldım. hətta belə deyim. həmişə yöndəmsiz vəziyyətlərə düşmüşəm, amma beləsi görülməmiş bir şey idi. qəribə tərəfi o idi ki, mən heç vəziyyətdən narazı deyildim. sanki alışmış kimi, özümü daha da pis hadisələrə hazırlamağı bacaran bir o qədər də vecsiz ola bilən birisi kimi sanki belə olmalıydı düşünürdüm. və həmin anda kimsə mənə məsuliyyətdən söz açsa özümdən çıxmamağa zəmanət verə bilməzdim. dostumla vidalaşdığımı düşünürdüm, düşündüm soyuq və bir o qədər də narahat, bərk oturacaqlar onun xoşuna gəlməyib və çıxıb getməyi düşünür. o isə müvəqqəti məni tərk edib, sonra yenə tək qalmağa icazə vermədi. hətta indi 3 nəfər idik. mən, köhnə dostum və yeni dostum. bir saat sonra özümü yenə yollarda tapdım. üzü yuxarı, davamlı idman etməyən, passiv deyilə biləcək biri olan üçün cəhənnəm əzabına bərabər olan küçələr. üstünə arxa fonda azan səsi də əlavə oldu. bir anlıq bu sondu deyə düşünmədim deyil. soyuq tər, qaralan gözlər, taxikardiya, tezləşən tənəffüs hərəkətlərim və qaçmaqdan yorulan ayaqlar. və hər şeyə rəğmən bu dəfə də bacardığım üçün məni gözləyən o şirin mükafat. günün ilk yarısı heç vaxt dönüb xatırlamaq istəməyəcəyim tərzdə olsa da axşama doğru ssenari dəyişdi. özümü stolüstü tennis klubunda, sanki səhər olanlar mənim başıma gəlməyibmiş kimi yeni dostumla əylənərkən tapdım. indi isə evdə balqabaq tumunun bu qədər ləzzətli olduğunun ilk dəfə fərqində oluram :d

sözaltı günlük

əziz günlük, sonunda sənə roaming megabyteları ilə entry yazmaq mənə də qismət oldu. bugünlərin xəyalını çoxdandı qururdum, amma qorxu hissi ilə real həyata qayıdırdım. böyük ehtimal tək olacaqdım, oldum da. hər şeyi özüm axtarmaq, araşdırmaq, həll etmək məcburiyyətində qalacaqdım. eynisi oldu və mən bütün bunları qorxu hissi ilə etməyi öyrənmişəm. komfort zonamdan çıxmaq mənim üçün cəhənnəm əzabıdır. amma bir şey var ki, bu əzabın bir qazancı da olacaq. hansı ki, ona çatdıqca yaşadıqlarımın hamısına dəyəcəyinə əminəm. mən stresli, çox fikirləşən biriyəm. çoxları üçün adi görünən şeylər mənim gecə yuxuya gedə bilməmək səbəbim ola bilər. dünya həssas qəlblər üçün cəhənnəm ola bilər amma mən sonunadək belə qalmaq niyyətində deyiləm. kənardan həyatını yoluna qoymaqda çətinlik çəkməyən biri kimi görünsəm də mən hər zaman nəyibsə yolunda getməyinə inanan biriyəm. bunları yazmaqda məqsədim özümə təsəlli etmək deyil. mən başqasından bunu eşitmək istəyərəm. ən adi şeylərdə belə çətinlik yaşayan tək mən olmadığıma bir daha əmin olmaq üçün.

sözaltı günlük

əziz günlük, sonunda sənə roaming megabyteları ilə entry yazmaq mənə də qismət oldu. bugünlərin xəyalını çoxdandı qururdum, amma qorxu hissi ilə real həyata qayıdırdım. böyük ehtimal tək olacaqdım, oldum da. hər şeyi özüm axtarmaq, araşdırmaq, həll etmək məcburiyyətində qalacaqdım. eynisi oldu və mən bütün bunları qorxu hissi ilə etməyi öyrənmişəm. komfort zonamdan çıxmaq mənim üçün cəhənnəm əzabıdır. amma bir şey var ki, bu əzabın bir qazancı da olacaq. hansı ki, ona çatdıqca yaşadıqlarımın hamısına dəyəcəyinə əminəm. mən stresli, çox fikirləşən biriyəm. çoxları üçün adi görünən şeylər mənim gecə yuxuya gedə bilməmək səbəbim ola bilər. dünya həssas qəlblər üçün cəhənnəm ola bilər amma mən sonunadək belə qalmaq niyyətində deyiləm. kənardan həyatını yoluna qoymaqda çətinlik çəkməyən biri kimi görünsəm də mən hər zaman nəyibsə yolunda getməyinə inanan biriyəm. bunları yazmaqda məqsədim özümə təsəlli etmək deyil. mən başqasından bunu eşitmək istəyərəm. ən adi şeylərdə belə çətinlik yaşayan tək mən olmadığıma bir daha əmin olmaq üçün.