sözaltı günlük

2 gün əvvəl çox maraqlı bir şeylər yaşadım. sevgilim çox nadir hallarda, ailəsinə qonaq getdiyimiz zaman axşamları çıxar dostları ilə görüşər bir neçə saat əylənərlər sonra qayıdar. dostlarını tanısam belə, bu cür səsli-küylü görüşlər mənə çox da xitab eləmədiyi üçün getmirdim. bir yandan da adam özünü pis hiss edir, sanki inteqrasiya olunmaq üçün heç bir şey etmirəmmiş kimi özümü günahkar hiss edirdim.
2 gün əvvəl getdim mən də. min bir gecə nağıllarında olur belə şeylər, əsər qəhrəmanı hiss edir ki sevgilisi gecələr harasa gedir və səhərə yaxın qayıdır, axırda düşür dalınca görür ki cinlərlə qonaqlığa gedir, əslində sevgilisi də insan donuna girmiş cindir. düzdür mənimki cin deyildi amma orda olanlar cinlərdən çox da fərqli deyildilər. özlərinin bir qrupu var, biri gitara, biri sintezator biri bateri çalır, bir neçə nəfər siqaret və pivə cütlüyündən həzz ala-ala onları dinləyir. mənə də mahnı oxumaq vəzifəsi həvalə edildi. yenə də xarici olduğum üçün uzaylı kimi davrananlar da az deyildi.
həyatımda bu qədər bədbəxt insanı bir arada ən son onkologiya şöbəsində işləyəndə görmüşəm. çalıb-oxuyurdular əylənirdilər amma bunların hamısı yalan idi. sadəcə bir maska. yaşamaq uğrunda mübarizə aparan bir qrup insan. həyata tutunmağa çalışanlar. fikirləşirəm ki, görəsən biz də belə görünürük, onlar kimiyik ya həqiqətən də xoşbəxtik. heç bilmirəm..
sabah da yeni il olacaq, yenə yuvasızlar dəstəsi bir yerə toplanacaq içib mahnı oxuyacaq və əyləndiklərini zənn eləyəcəklər. biz də onlarla olacağıq yenə. heç arzulamıram onlarla yeni il keçirməyi, amma bilmirəm başqa harada olsam daha da xoşbəxt hiss edərdim özümü...
2019-cu il gəlir, hamınıza uğurlu bir il arzu edirəm.

depressiyaya salan kitablar

theodor drayzerin dahi romanı, salingerin (bax: the catcher in the rye)

keçmiş sevgiliyə demək istənilənlər

məni hamıdan yaxşı tanıyırdın axı sən. mənim sevgilim, valideynim, bacım -qardaşım, dostum, hər şeyim idin. nəyim yox idisə səninlə əvəz etmişdim. artıq tək olmadığıma inanırdım. heç kimlə bölüşməyəcəyim şeyləri səninlə bölüşürdüm. bu indiyədək belə qaldı.
mən normal bir ailənin normal övladı deyildim, artıq bir çox şey yaşamışdım və sən mənim hər şeyim idin bu həyatda. elə buna görədir ki, nəinki mənim hisslərimlə, bütün həyatımla oynadığına görə cəza olaraq həmişə bədbəxt qalacaqsan. bunu dəyişdirə bilməyəcəksən.
mənə gəlincə, son dərəcə xoşbəxt olsam belə, ürəyimin bir hissəsində o yara qalacaq. ümid edirəm ki bir gün səni bağışlayacaq qədər güclü ola bilərəm.

eyyub yaqubov

bakılı deyəndə ağlıma ilk gələn insanlardan biri. son illər qulaq asmıram, çünki mənə keçmiş həyatımı, xatirələrimi yada salır. bakıya getmək istəyi doğurur.
naxçıvanda yaşadığım və evdə yalnız türk kanallarına baxıldığına görə, təzə çıxan heç bir müğənnini tanımırdım o zamanlar. söhbət 2000-ci illərdən gedir. sonra internet çıxdı, o vaxtlar ki kompüter müəllimləri bizə dərsdə çata girmək öyrədir, icq, mirc kimi proqramları başa salırdılar. indi təsəvvür edə bilmirəm elə müəllim ola. o zaman internetdə bir söhbət otağında tanış olduğum biri soruşmuşdu, unutdun məni xoşuna gəlir? axtarış verib tapdım kim oxuyur, axşam lider fm'ə sms yazıb xahiş etdim səsləndirdilər (o vaxtlar tək caz yox, bütün mahnılar olurdu liderdə). sonra çox sevdim mahnılarını. xarici ölkələrdə azəri torpağı mahnısını qoyub oynayırdılar tələbələr, elə deyirdi bu tanış.. üstündən 20 ilə yaxın vaxt keçib. indi özüm uzaqdayam, amma cəsarət edib dinləyə bilmirəm. çünki bilet alıb səhəri günü bakıya uçmaqdan qorxuram. bakını qoyub getdiyim kimi tapmamaqdan qorxuram. heç nə yoxdur artıq o zamana aid.
və sair və sair..

sözaltı günlük

"yalnız olduğunu ən çox başqaları sənə "yalnız deyilsən, biz varıq" dedikləri zaman hiss edərsən" deyib kimsə. 7 il öncə paylaşmışam fb -dan, bu gün xatırlatma funksiyası qarşıma çıxardı. bir daha əzib keçdi bu cümlə. o zamanlar nə çətin zamanlar idi.. artıq əvvəlki kimi deyil. indi min şükür edirəm. amma yenə də yalnızlığı çox dərindən hiss edir bəzən insan.
o gün yenə boşluqda hiss etdim özümü. 10-15 il əvvəlki kimi yenə də ilk işim telefonu götürüb sənə mesaj yazmaq oldu. yalnızlığımı mənimlə ən çox paylaşan insan olaraq səni axtarmağım təbiidir. indi isə heç düşmən belə deyilik. çox etinasız rəftar etdin, haqqın varmı yoxmu bilmirəm, ki məncə sən məni mənim etdiyimdən daha artıq yaralamısan, indi sənə etdiklərimdən sonra ağız büzməyin yeri yoxdur.. çox darıxmışdım, hətta etiraf edim ki bir az yaxşı sözlər eşitmək üçün xəstə yatdığımı belə deməli oldum. amma yox, eləcə soyuq sözlər. bundan sonra daha yazmayacam heç vaxt, söz verirəm. nəvaziş, anlayış dilənməkdənsə elə tək qalmaq yaxşıdır.
gute nacht...

alman dili

öyrənmək üçün məncə ən vacib şərtlərdən biri bu dili almaniyada öyrənməkdir. 6 ay almaniyada intensiv kurs keçdikdən sonra tam rahat danışırdım, ki bu müddətdə azərbaycanda hər halda sadəcə i go to school səviyyəsində almanca öyrənə bilərsiniz.
bir çox almandan soruşuram, filan qrammatik qayda niyə belədir misalçün, heç özləri də bir məntiqli cavab tapa bilmirlər və deyirlər ki sadəcə əzbərləmək lazımdır başqa yolu yoxdur... fikrimcə bu dil sadələşdirilməlidir gələcəkdə, hətta buna məhkumdur, yoxsa heç kim özləri demiş, perfekt danışa bilməz. der -die -das məsələn, danışıqda az istifadə edilir artıq..
hal-hazırda 80-90% səhvsiz danışsam və 100% səhvsiz yazsam belə, yenə də bir çox şeyi demək olar bilmirəm və heç vaxt bilməyəcəm də. ömür yetməz çünki.

azərbaycan cəmiyyətindən utanma səbəbləri

azdan-çoxdan dünyagörüşü olan bir çox insanların belə eşşək kimi axmaq olması, özündən maddi cəhətdən aşağı insanlara xor baxması, özündən yuxarılara götəgirənlik eləməsi. bayaq tanınan və hörmət etdiyim bir həkim fb- da status paylaşıb məsələn, "oğlum bağçaya getmək istəmir, mən də dedim getməzsən zibildaşıyan olacaqsan", və onlarla insan buna dəstək verib, evlərində öz uşaqlarına eynilə belə dediklərini qeyd ediblər. şüur çatmır ki, uşaq bunu dərk etmir, zibildaşıyan yaxud kanalizasiya təmizləyən insanları özündən aşağı kateqoriyada görür artıq bu söhbətdən sonra, və sonradan qarşılaşdığında yuxarıdan aşağı baxır, yaxud bağçada, məktəbdə kiminsə valideyni belə bir işdə işləyirsə uşaqlar onunla dostluq etmir, uzaqlaşır, öz aralarında deyib- gülürlər filankəsin atası küçə süpürür deyə..
mən anamdan öyrənmişəm hamıya eyni cür rəftar etməyi. bir dəfə xalam demişdi ona, "heç utanırsan ki, yolda gedərkən küçə fahişələri belə səni qucaqlayıb öpür, yaxud toylarda yaslarda qapının ağzında aşağı təbəqə insanlarla bərabər oturursan? öz yerini bilmirsən." anam deyir mənə həmişə, öz tay-tuşlarına hörmət et, amma cəmiyyətin çıxdaş etdiyi insanlara 100 dəfə artıq hörmət et. o zaman uşaq idim və mən də anlamırdım niyə belə edirdi. amma indi yaxşı başa düşürəm.
belə şeylərə görə sevmirəm, bu ayırımçılıq çox güclüdür bizdə.

ananın dur qar yağıb deyə oyandırması

çoxundan fərqli olaraq zəhləm gedən şey idi. bazar günləri xaric, çünki o gün heç olmasa dərs olmurdu. dərs olan günlər isə dərd götürürdü nə geyinəcəyəm deyə. evdə də, sinifdə də soyuqdan donurduq, qızdırmağa bir şey yox..
oyanıb saata baxırdım, o zamanların modası olan qızılı rəngli qol saatı formasında olan divar saatına (demək olar ki hamının evində var idi o vaxtlar). sonra büzüşürdüm yerimdə, bir neçə haraydan sonra durub yavaş-yavaş hazırlaşırdım getməyə. sularımız donmuş olduğu üçün mama əlimə bardaqdan su tökərdi. buz kimi soyuq.
bütün mənfilərinə baxmayaraq yenə də o günlər üçün çox darıxıram...