qarabağ

bugün qələbə paradı ilə yekunlaşmış müharibə. qarabağ üçün bundan sonra yeni bir səhifə açılır. nə qədər uğurlu olacaq, onu zaman göstərəcək. digər regionlarla müqayisədə qarabağın inkişaf etməsi üçün əla fürsətlər var. ilk baxışdan deyəcəksiniz ki, axı normal bir şərait yoxdu, hər şey dağıdılıb. hə, elədir. amma, boş və dağıdılmış ərazidə yeni nəsə qurmaq daha rahatdır nəinki infrastrukturu yanlış olan bir ərazidə yenidənqurma və bərpa işləri aparmaq. sadəcə qarabağ üçün normal hər şeyi planlı şəkildə əhatə edən yol xəritəsi çizilməlidir. hansı rayonda hansı tarixi binalar, muzeylər və s. olub, müharibədən əvvəlki iqtisadi, demoqrafik, sosial vəziyyət necə idi, əhalini, yerli və xarici investorları regiona necə cəlb etmək olar və s. və ilaxır. azərbaycanın və bütövlükdə regionun və digər qonşu ölkələrin inkişafı qarabağdan asılıdır. qarabağ nə qədər inkişaf etmiş bir region olsa, o qədər də ölkənin digər şəhərləri, rayonları inkişaf etməyə məcbur olacaqlar. biz nə qədər inkişaf etsək, digər qonşu qafqaz ölkələri bizlə məcburi rəqabətə girib inkişaf etməli olacaq. söhbət burda ermənistan və gürcüstandan gedir.
bügünkü paradda ən maraqlı məqam təkcə əzələ gücümüzün nümayişi deyildi, ərdoğanın da dilindən deyilən azad olunan qarabağ rayonları idi. nə o, nə də ilham əliyev xocalı, xankəndi, ağdərə, ağcəbədi adı çəkmədilər. 7 rayon bizdədi, bəs geridə qalan 4 ya 5 rayon (xocavəndin də bir qismi)? orda kimlər yaşayır? qondarma dq dövləti ləğv olunubsa, niyə həmin rayonların adını çəkmirik, ya çəkə bilmirik? rus sülhməramlıları niyə bizimlə ermənistan arasında məhz sərhəddə yox, xankəndinin içərisində məskunlaşıb? açıq və cavabsız qalan suallar, suallar...
biz isə cavabı bəlli olan fikirlərin üzərindən danışacağıq. bu yaxınlarda belorusiyanın prezidenti lukoşenko ilə ermənistanın keçmiş prezidenti serks sarksisyanın səs yazısı yayıldı. ətraf yeddi rayonun 5 milyard qarşılığında bizə verilməsi. pis bir şeydi? yox. 7 rayon üçün nəinki 5 hətta 10, 15 milyar da təklif eləmək olar. bütün qarabağ üçün, əlimdə imkan olsa, şəxsən 20 milyard da verərəm. nəticədə ərazi bütövlüyü təmin olunur. ora qoyulan investisya uzun zamanda geri dönüşü özündən qat-qat çox olacaq və ən əsası itkisiz torpaqlar geri qaytarılacaqdı. bəlkə də, razılaşıblar, kim bilir? sadəcə hər iki xalqın gözündə hakimiyyət "baxın əlimizdən gələni elədik" düşüncəsini yeritmək üçün müharibə lazım idi. siyasi reallıq və hakimiyyət üçün şəhid ədəbiyyatı keçərli deyil. necə deyərlər: "sülh romantiklərin işidir, savaş isə günümüzün bir gerçəyidir".

ermənistan və azərbaycan: mehriban düşmən və ya adəmlə iblis kimi. ikimizi də allah (rusiya) yaradıb. bizi yaradarkən iblisə baş qoşmamağı, iblisə isə bizi (ərazi bütövlüyümüzü) tanımağı əmr edib. əvəzində isə hər ikimizə öz cənnətini (snq, başqa adi ilə müstəqil dövlətlər birliyi) vəd edir. ağıllı azərbaycan (adəm) və tamahına qalib gəlmiş ermənistan (iblis) əslində öz regionlarında özlərinə cənnət qura bilərlər. sərhədləri açıb, bütün sahələrdə əlaqələri bərpa eləsələr, bir-birinə qarşı bir daha nifrət qusmasalar, bu qədər həngaməyə də ehtiyac qalmaz. biz gedib zəngəzurda, göyçədə, irəvanda evib alıb məskunlaşıb yaşayırıq, onlar da gəlib bizim cəmiyyətə qaynayıb qarışarlar. bu qədər asan həlli olan məsələləri nəinki illərdi, əsrlərdi böyütdükcə böyüdürük. ipimizi də vermişik onun bunun əlinə.
bugün də rəsmi şəkildə göyçə və zəngəzura ərazi iddiası elədik paradda. hə, tarixi torpaqlarımızdır. valla, billa, mən də vətənpərvərəm, amma gündəlik sosial həyatımda bir loxma tikəyə möhtac qalacamsa, böyük azərbaycan yoxe, varsın böyük turan qurulsun, yenə də bir əhəmiyyəti yoxdur. keyfiyyətli həyat yaşamaq lazımdır, rəqəmlər sadəcə statistika üçün geçərlidir.

intihar səbəbləri

Son zamanlar beynimdə fırlanan bir fikir. Direkt intihar yox, əlbəttə ki, dini inanclı biri olaraq, haramdır. Amma belə ölüm gəlsə, geriyə baxmadan qaça-qaça gedərəm. Səbəbləri çoxdur əslində, doymuşam həyatdan, yaşamağa ciddi bir həvəs qalmayıb. Son zamanlar da hiss edirəm ki, ağır depressiyadayam. Nə qədər təklik olar, ala. Ölüb eləsəm, ciddidən, meyidin otağımda iy verib iylənəcək, ən tezi bir həftə sonra biləcəklər.
Hərdən gijdilaxiskoy suallar verirlər, bəs korona sizin həyatınıza və planlarınıza necə təsir elədi? Evdə sixilmirsiniz? Məndə, koronadan əvvəl necə idisə, korona dönəmində də elədi, ondan sonra da elə olacaq. Dəyişən sadəcə təqvimdəki tarixdi, vəsəllam.
Nəysə, kefinizi pozmayım, əhvalım düzələndə bu entry-ni də silərəm. Hələlik qalsın

8 noyabr zəfər günü

Bu müharibə barədə iki fikrim tamamilə düz çıxdı (köhnə entry-lərdə yazmışam). Noyabrın 9-u bayrağımızın Şuşada dalğalanması, bir də xarı bülbül məsələsi. Ikinci versiyanı mən şəhidlərin əziz xatirəsinə yox, Şuşaya edilən əməliyyata verilməsini söyləmişdim. Şübhəsiz ki, şəhidlərimiz və qazilərimiz bizim üçün əzizdirlər. Ölənlərə rəhmət, qalanlara can sağlığı!
O ki, qaldı, 10 noyabr sonra 8 noyabr məsələsinə. 10 noyabr kaputilasiya olan gündü. Müharibə rəsmən bitir, əslində məntiqlidir. Amma ki... Niyə əvvəlcə o gün seçilib, sonra dəyişildi bilirsiniz. Türkiyə hər şey də paz olduğu kimi, burda da qəmiş oldu. Həm də hiss olunur ki, 10 noyabr qərarını ilham Əliyev özü heç kimə məhəl qoymadan imzalayıb. Çünki, onun fikrincə qalib odur. Vəsəllam! O müharibəni bitirib. 8 noyabr isə Şuşa azad olub, yəni ondan da sonra müharibə davam edirdi. 10 noyabr təslimiyyət olmasaydı, gedəcəkdi sonuna kimi.
Eynilə ikinci dünya müharibəsindəki kimi 45-in aprelində artıq rus tankları berlinə girmişdi, mayda səhv etmirəmsə, almanlar təslim olur. Amma yenə də müharibə gedir. Ta ki yaponlar sentyabrda naqasaki/ Xirosima hadisəsi olandan sonra silahı yerə qoyanda. Təslimiyyət oldu, müharibə bitdi.
Zəfər bayramınız mübarək! 10 və ya 8 fərq eləmir. Əsas odur ki, bu zəfər bizimdir, inşallah da əbədi olar!

avtobusda sürücüyə saxlayın deyəndə həyəcanlanmaq

nə qədər introvert olduğumuzu göstərən hadisədir. bir də buna paralel özgüvən problemi meydana çıxır. özgüvən problemi+introvertlik=public speaking disaster. yəni nə edirsən et, nə qədər super hazırlaşırsan hazırlaş ən lazımlı məqamda o boğaz düyünlənəcək, səs xırıtlılı çıxacaq (maskulin xırıtlı deyil/baraton səs, tam tərsi sanki səs telləri yanır). səbəbləri çox müxtəlifdir, amma ən təməlində yatan uşaqlıqdan gələn basqıdır, fikrimcə. həmişə səsimizi çıxarıb, fikrimizi bildirəndə elə ailə ortamında susdurulmuşuq. doğmalarımız belə edirsə, gör kənar nə edər fikri şüurumuzda zamanla yer edir. ona görə içəqapanıq oluruq get-gedə, danışanda utanırıq, üz qızarır. bu üz qızarma, ağlımızdakı "doğru zaman" alqısı eynilə hər hansı davadakı üz qızarma ilə uzlasir. "nəsə" bizə maneə olur, o "nəsə"yə qalib gələn adam davada da, istənilən adi söhbətdə də, diskusiyada da daha ötkəm danışır, cəld hərəkət edir. digər məqam isə iç səsimizdir. o real səsimizdən həmişə daha şux, daha qəşəng, axıcı olur. danışanda eyni effekti vermədiyi üçün istər-istəməz məyus oluruq. və bu məyusluq o qədər gündəlik həyatımıza təsir edir ki, gözləntilərimiz ilə reallıq arasında uçurum getdikcə açılır. Nəticədə nolur? heçnə. Münəvvər xalanın "ay bala, qabaqdakı marketdə saxlayarsan. al burdan da, iki nəfər çıx!" dediyi yerdə düşüb, 2-3 dayanacaq da piyada geri getməli oluruq.
bioloji olaraq da qalxanabənzər vəzi pozulması ola bilər. onun təsir eləmidiyi orqan demək olar ki yoxdur, amma iç orqanlara, ələxsus da səs tellərinə də biganə qalmır. azərbaycanda yod çatışmazlığı böyük problem olduğundan çox adam əslində bu xəstəlikdən əziyyət çəkir, sadəcə fərqində deyilik. arada həkimə gedib, qalxanabənzər vəziləri yoxlatdırmaqda fayda var.

məşədibaba

sənin kimi, gözəlim, şux nigarımız yoxdur,
sən gözəllikdə olan nazlı yarımız yoxdur.

bizim ancaq sənədir sevgimiz, məhəbətimiz
bir özgə dilbəri sevmək qərarımız yoxdur.

hansı gündə yaradıb tanrı səni, bilməyirik
sənə bənzər, hələ, bir gül-güzarımız yoxdur

gözəlliyindən əlavə, vəfalı dilbərsən
yolunda həsrətimiz intizarımız yoxdur

bu gözəlliklə nə etsən bizə haqqın var,
sənə bir söz deməyə ixtiyarımız yoxdur.

məşədibaba, hərə bir yadigar qoyub gedəcək
bizim də sözdən özgə yadigarımız yoxdur.

sırf meyxanasına görə deyə bilmərəm, amma qəzəlləri superdir. meyxana deyəndə daha çox cığallıq edən uşaqlar kimi söyüşə keçirdi, nənə zarafatı, ağır sözlər. ona görə çox adam onunla deyəndə ehtiyat edib, yoxsa ki, belə super deyişməyi olmayıb. bir də maştağalıların yersiz onu, onun misalında məştağa məktəbini və meyxananı biz yaratmışıq fikrini 7/24 dəstəkləmələrini anlamıram. meyxana, yəni musiqilə, daha doğrusu klassik şəkildə nağarada tutulan ritmlə həmahəng deyilən qafiyəli söz. meyxana, çoxumuzun da bildiyi kimi mey- yəni şərab və xana- ev kəlmələrinin birləşməsindən əmələ gəlib.

Qoyma gələ, saqiya, zahidi meyxanəyə,
Dönməyə meyxanəmiz məscidi-viranəyə (m.ə.sabir)

amma və lakin irfani mənada meyxana sözünün mənası tamam başqadır. mey əbcəd hesabı ilə 14 rəqəminə işarədir. Ki, bu da dini təxəyyüldə 14 məsuma işarə edir. klassik ədəbiyyatımızda irfani meyxana əhlinə çox rast gəlmək olar. füzuli, seyid əzim, sabir və s. çoxdu irfani şəkildə yazıb yaradan şairlərimiz. və ya ritmik musiqiylə deyilən qəzəllər saysız-hesabsız. milli kinomuzda "nəsimi" filmindəki nəsiminin dərvişlərlə söhbəti və orda oxunan qəzəl, "yuxu" filminin sonunda h.z. tağıyevlə, musa nağıyevin bakı zirzəmilərinin birindəki mey məclisindəki iştirakı.
müasir dönəmdə azərbaycanda meyxana avaraçılıqdan başqa bir şey deyil. çoxsunun heç bir qram da ədəbiyyat təhsili yox, yalandan sözləri yan-yana düzməklə ucuz çörək mənbəyi tapmışam da, niyə başqa işlə məşğul olum ki?! fikri ilə yaşayanlardı. həyatda özünü tapa bilməyən kim varsa ordadır. mövzular da eyni və neqativ: "türmə həyatı", "yaxşı oğlan", "yalançı din", "böyük qardaşlara salam", "mən filankəslərlə meyxana demişəm". bir də bunlara çəpiş çalan, ağız suyu axıdan xiridarlar..
halbuki, xiridar sözünün də ədəbiyyatda tamam başqa məna yükü var. bir insanın digərinin halından söz demədən anlaması. yəni ləb demədən ləbləbini anlamaq. necə ki, dədə qorqudda qanturalıya gəl səni evləndirək və necə bir qız istəyirsən deyəndə “Ata, məni evləndirmək istəyirsənsə, bilirsənmi mənə layiq qız necə olmalıdır? Mən yerimdən durmadan o durmuş olsun!. “ bir sözlə, arif(ə).

meyxanada açılan qafiyələr demək olar ki, istinasız əruz bəhrindədir. əslində təkrarlanan sözə ədəbiyyatda rədif deyirlər. qafiyə sözlərin bir-bir ilə uzlaşmasıdır. şeirin, qafiyənin əruzun hansı bəhrində olmasını bilmək üçün fel sözünün əruzda hallanmasını bilmək lazımdır. ona görə, əjdaha deyə biləcəyimiz meyxanaçıların çoxsu həm də qəzəldən anlayıblar.
mənim üçünsə, meyxana deyiləndə ağla ancaq bir nəfər gəlir: aydın xırdalanlı. meyxanada onun qədər bilikli və hərtərəfli insan yox kimidir. onun stilində biraz vüqar biləcəri deyirdi, o da daha çox dini mövzularda yaxşı idi. amma, aydın unikal biri olub.
musiqi ah səsi, nalə səsi, vay səsidir
bu təbiətdə dəniz dalğası, çay səsidir.
ən şirin səs ananın çaldığı laylay səsidir
mənə etmişdi müqəddəs bu səda musiqini.

otur bu ev tapşırığına tezis yaz, doktorluq al. amma day, sözaltıdır da, ürəy sındırməy olmaz, biraz səsim yoxdu, düzdü oxuyən deyiləmee, qərdeşim yəqin tutar da məni də.
aləm qalxsa, səni məndən almağa, hamınnan alaram götürrəm səni
getsən də dünyanın sonuna qədər, düşərəm arxanca ötürrəm səni

hikmət hacızadə

Bugün dünyasını dəyişib. Allah rəhmət eləsin. Intervyusuna baxmışdım bir dəfə. Çox maraqlı söhbət etmişdi. "demokratiya: gedilesi uzun bir yol" kitabının da müəllifi idi. Həyatda bəzi insanlar var ki, onları qiyabi tanıyırsan, ya kitablardan, ya intervyulardan ( və ya digər vasitələrdən) fikirlerini öyrənəndə, onlardan nəsə götürəndə, sanki o insanlardan qiyabi deyil də birbaşa danışmış olursan. Hikmət bəy də bu sıraya daxil olan insanlardandır. Demokratiya, həqiqətən də gedilesi uzun bir yoldur, biz xalq olaraq bu yolun harasındayıq, hamıya məlumdur. Görünən kəndə nə bələdçi? Ümid edirəm mənzil başına çatarıq. Daha bizim son menzilimiz olmaz, çünki demokratiyadan da sonrakí mərhələ var, iş hələ tam onunla bitmir.

azərbaycan

bu başlıq adı altında yazma səbəbim təkcə azərbaycan deyil, dünəni, bugünü və eləcə də gələcəyi özündə ehtiva edən hadisələrdir. açar sözləri indidən deyim ki, söhbətin nədən getdiyini biləsiniz: qarabağ, vətəndaş cəmiyyəti, siyasi hakimiyyət, demokratiya.
başlayaq elə qarabağdan. son hadisələri bilməyən güman ki heç kim yoxdur. müharibənin ilk günündə başlayanda gah prezident dedi ki, bu savaş ermənistan tərəfini sülhə məcbur etmə savaşıdır, sonra dedi ki təmas xətti yoxdur, daha sonra son günlərin moda sözü olan və dünən də prezidəntin çıxışında dəfələrlə təkrarlanan "iti qovan kimi qovuruq/qovduq" çevrildi. gəl gör ki, nələr baş verdi. əldə olunan səhih məlumatlara əsasən azərbaycan ordusu xankəndinə belə giribmiş. bunu hətta geydirmə dövlətin başçısı arayik harutyunyan rus mətbuatına verdiyi intervyuda deyib. "xankəndinə iki km qalmışdı, əgər razılaşmasaydıq, nəinki xankəndini yaxın günlərdə bütün arstaxı itirə bilərdik" deməli, tam qələbəyə yaxın olmuşuq. təslim oldular,çox gözəl. itkilərsiz, kəlbəcər, ağdam, laçını bizə verirlər. bəs digər rayonlar? zurnanın zırt dediyi yer də məhz buradır. əgər ərazi bütövlüyümüz tam təmin olunubsa, onda dünən prezident kaputilasiya bəyanatını oxuyanda bütün işğal olunmuş rayonların adlarını çəkmədi? bir dəfə də olsun, xocalı, xankəndi, ağdərə, xocavənd adını zikr eləmədi. bir dəfə də! əksinə nə baş verdi? ordumuz tutduğu mövqelərdə qalır. halbuki, xocavəndi demək olar ki almışdıq. amma indi o ərazilər necə olacaq, bilinmir. bu arada itv bugün xəbərlərdə xankədində yaşayacağıq, ora qayıdırıq adı altında xəbər buraxılışı hazırlayıb, efirə verib. yenə sual birgə yaşam necə olacaq? ermənilərə ikili və tək tərəfli vətəndaşlıq veriləcək? heç bir xüsusi muxtariyyət yoxdursa, onda təmas xətti və sülh məramlı qoşunlar dq-də harda dayanacaq? bəs,prezident, dedin axı təmas xətti yoxdu. yeni təmas xətti haradır?
bəyanatın ən ağrılı yeri əlbəttə ki, rus sülməramlılarının ölkəmizə girməyidir. bununla da bizim müstəqillimiyimiz və ərazi bütövlüyümüz sual altına düşür. istənilən vaxt, ruslar orada kefinə görə hərəkət edə bilərlər.. sülh müqaviləsi tam bişməyib deyə açıq suallar dəhşət çoxdur.. şəxsən sevinmirəm, sevinə də bilmirəm..
konustitusiyaya görə sülh müqaviləsi parlamentlə razılaşdırılmalıdır, ərazi dəyişəkliyi olacaqsa, mütləq şəkildə referendumla həll olunmalıdır. bütün bunları çeynəyib gecənin bir aləmi (hə, yedik) tez-bazar 9 bəndlik bəyanata imza atdıq.
bu barədə çox danışmaq olar, hələ ki səbr edək, görək nolur, zamanla hər şey aydınlaşacaq.
vətəndaş cəmiyyəti: ən yaralı yerimiz. bu hadisələr bir daha təsdiq elədi ki, bu cəmiyyətdə fərqli düşünən hər bir kəs potensial peysər çıxmağa namizəddir. sülh istəyən, sistemi tənqid edən hər kəs vətən xainidir və yerində güllələnməlidir. xalq sistemi heç bir hərəkətində sorğulamır. nə oldu, baş üstə səssiz-səmirsiz. "müharibə bitsin, qalib xalq hər kəsi sorğulayacaq" deyən və qalibiyyəti qeyd kütlə çıxın bir zəhmət bu bəyanata imza atan istənilən məsul şəxsi sorğulayın. edə bilərsiniz? əsla! onda, yalandan küləkləməyin. qiyas və digərlərində ana-bacı saxlamayıb düz gedirdilər. nəinki, qiyas elə lavrovun özü də 5+2 deyirdi, təzələnmiş madrid prinsipləri. sadəcə qazancımız şuşa və naxcıvan oldu. naxcivan da müəmmalıdır, nə dərəcə reallaşdırılacaq. bizdən ora necə keçəcəyik. necə deyərlər vətəndaş cəmiyyəti mövcud deyil. az-çox mühakimə yürüdən, ağlı başında olan kəsim də valerian atır bu dəqiqə.
siyasi hakimiyyətə bu hadisə tamamilə sərf edir. prezidentin reytinqi ərşə çatıb. rahatlıqla hakimiyyəti rəsmi monarxiyaya fırlada bilər. ara-sıra hakimiyyət üçün təhlükə yaranan kimi də qarabağ problemini alovlandıra bilər. necə deyərlər aykido fənni kimi ona doğru gələn təhlükəni güc sərf etmədən tamamilə başqa istiqamətə yönəldə bilər, həm də ətrafında xalıq daha da sıx birləşdirməklə.
demokratiya... ah bəlalı sevdam. nə bu xalq, nə bu hakimiyyət, nə bu region, nə də rusiya səni istəmir. bizə, stabil maaş yox, çak-çuklu həyat lazımdı, bizə işlək bürokratiya əvəzinə tanışa zəng, "bax gör neynirsən" kəlməsi xosdu. həkimə gedəndə icbarı sığorta ilə yox, cibə qoyulan hörmətlə, sosial şəbəkələrdən xalqdan istənilən kömək lazımdı. bizə dünya standartlarında təhsil yox, məhz 8 martda, 5 oktyabrda, süpürgə pulu ilə, "dərsdən sonra yanıma hazırlığa gəl", "kitabımi almasan qiymət yazan deyiləm!" kimi rituallar lazımdı. biz bunu istəyirik. biz dünyaya "made in azerbaijan" brendi ilə , yerli "silikon valley" ilə deyil, rüsyət bazarlarına vurulan meyvə-tərəvəzlə, xam neftlə,– halbuki onun özündən də nə qədər produkt istehsal edə bilərik bilərdik– dolmayla, paxlavayla, milli rəqslərlə çıxmaq istəyirik. bizim üçün seçkili şəxs, xalqına xidmət edən məmur, şəffaf dövlət orqanı yoxdur. kimə lazımdır axı bunlar? bir para qərbin uydurduğu səfeh və gərəksiz şeylərdi. sən bizə ögey övlad kimisən.
son olaraq bir neçə söz də bizim üstümüzə düşən yük barədə. sadəcə çalışmalıyıq. 2025-ə kimi çox şey dəyişə bilər. rəsmi olaraq, rus sülhməramlıları o vaxtı qarabağdan çıxa bilərlər. həm də 2025, əgər indi hərhansı siyasi gediş olmasa, prezident seçkiləridir və eyni vaxtda parlament seçkiləri. istər fərd, istər cəmiyyət olaraq, maksimum çalışmalıyıq ki sistemə dirəniş göstərək. yuxarıdan hər gələn sözə, verilən fərmana "padişahım, çox yaşa!" deməyək. yoxsa gündən-günə qaranlığa qərq olmaqda olan məmləkətin aydınları olaraq sönməyə məhkumuq. siyasi hadisələrə, həcmindən asılı olmayaraq biganə qalmaq olmaz. əlbəttə, gedin həbs yatın, demirəm, amma ictimai fiqur olaraq vətəndaş mövqeyiniz olsun. necə deyərlər, mətbəxə özünümüz keçək ki, sonra süfrəyə gələn yeməyə məcbur edilməyək. yoxsa, yesək də, yeməsək də budu, baxaq görək neynirik xiyarı qıraqda.

ilham əliyev

Bugün müharibənin bitdiyini elan elədi. Təbrik edirəm hamını. Nə qədər gözlədim, Xocalı/Xankəndi adını çəkmədi. Durub müqaviləni niyə belə elədiniz deyə mühakimə etməyəcəm, ya da edə bilmərik. Ermənistan deyilik ki, küçəyə tökülək, bizdə o göt yoxdu, tam səmimi. Amma yarım saatdan çox free style söhbət elədi, kokos çəkir, tabletka ya nə, hərdən deyəsən kayf tutur buraxır. Elə bil çayxanada böyük qardaşınla oturub dq söhbəti edirsən, amma söyüşsüz, əl qol hərəkəti olar. Sırf müqavilənin çox müsbət yanları var. Elə ən birincisi müharibə bitir, ərazi bütövlüyü təmin olunur. ikincisi, Naxçıvana quru yolu açılır. Qazanan sözsüz Rusiyadır bu söhbətdə. Tam ətraflı sabah yazaram.

promete

Gijdillax, fürsət tapıb bu soxasoxda səsləndirdiyi fikrə bax: " xankəndi azad olsun, adını dəyişək, ilhamabad ya da ilhamkənd qoyaq" xiyar, ölkədəki vəziyyətə görə skdrb xaricə getməmisən? Ordan bakıya girmək çətin olmadı? Belə də ki, ilham nə edir zor edir, mən ölüm. Hələ çıxışında dediyi " bu yumruq elə belə yumruq deyil, dəmir yumruqdur və xalqla iqtidarın birliyini göstərir" söhbətini darıxmayın bundan sonra fisting edəndə hiss edəcəksiniz. Ölkə mütləq monarxiya olmasa, mən onda bir şey bilmirəm. Adam, 17 il sözünü elə işlətdi ki, elə bil 17 gündü Prezidentdi. Belə rahat deməyənin səbəbi də məhz bu məhşur yataqların sayəsindədir. Bilir ki, xalq heçnə edən deyil, çoxsu diz çöküb, dilini çıxardıb pozada gözləyir. Nəysə, bayram günü çox da qanımızı qaraltmaq fikrim yoxdu, amma belələri də diktaturanın dəyirmanına daim su tökəcək.

zamanla dəyişmək

Aksiomdur.. eyni çayı ikinci dəfə keçə bilməzsən. Səbəbi sadədir əslində. istənilən insan doğulduğu sosial mühitdən ( milieu= milö) asılı olaraq bir sıra ön kodlaşdırmaya sahib olur, dini, dünyəvi, elmi. Biz bu kodlaşdırmanı (zavod ayarları da deyə bilərik) sorğulamadan qəbul edirik. Bir müddət sonra, ətraf mühitlə ilk qarşılaşmamızda, hardakı bizim dəyərlərlə digər dəyərlər toqquşur, ilk müqayisəmiz başlayır. Həyatın təməli müqayisədir. Müqayisə olmadan nəyin yaxşı, nəyin pis olduğunu bilə bilmərik. Əlbəttə, armudla almanı müqayisə eləsək istədiyimiz nəticəyə vara bilmərik. Uğurlu nəticə çıxartmaq üçün uyğun kriteriyalar olmalıdır. Yaş irəlilədikcə, mühitimiz və dünya görüşümüz də ona uyğun genişlənir. Yeni insanlar yeni fikirlər, yenə müqayisə edirik, öz təməl ideologiyamıza/əqidəmizə/həyat prinsiplərimizə hansı daha uyğundursa onu mənimsəyirik. 18 yaşlı bir gəncin dünya görüşü ilə 25 yaşlı, hətta 30 yaşlı bir gəncin dünya görüşü tamamilə fərqlənir. istəklər, zövqlər yaş artdıqca eyni qalmır, kimsə 18 yaşındakı özü ilə şəkillərdə deyil, məhz canlı qarşılaşsa, aradakı fərqi görər, inkişaf varsa, (nə gündəymişəm ala deyib özü ilə məzələnər), yox heç bir dəyişiklik yoxdursa, o zaman nostalji hisslərə qapılacaq- Heyf deyildi ötən çağlar filan təsəllisi dilə gələcək. Zülmət və aydınlıq bənzətməsi dini fəlsəfədə də öz əksini tapıb. Quranın "ayətul kürsü" kimi tanınan məşhur bəqərə surəsinin ayələrində biz onları qaranlıq zülmətdən aydınlığa çıxartdıq kəlməsi də buna işarədir. Necə ki suda və ya quyuda dərinliyə getdikcə yuxarılar sənə daha aydın gəlirsə, həyatımızın parlaq illəri bizə elə işıqlı görsənir. Dünənimiz bugünə nisbətdə aydindırsa və biz onun həsrətin çəkiriksə, deməli inkişaf yoxdur, zamanla sadəcə geriyə doğru hərəkət eləmişiq. Amma, tam tərsi geriyə dönüb baxanda bugünümüz və gələcəyimiz daha aydırdırsa, o zaman qaranlıq keçmiş ifadəsini işlədirik. " Aydın gələcək- qaranlıq keçmiş"
Zamanla hər şey dəyişir, kiçikdən böyüyə və ya tərsinə. Həyat sistematik olaraq hərəkət edir, eyni saatın mexanizmləri kimi hər bir mexanizm digərinin hərəkətinə təkan verir və bütövlükdə saat işləyir. Önəmli olan bizə bu sistemdə düşən payı anlamaq və hansı mexanizm olaraq etdiyimiz hərəkətdir, doğrunu bilsək, nəinki zamanla dəyişmək, hətta zamanın özünü dəyişə bilərik.

arzu qeybullayeva

Keçən il forum 2000-də (praqada keçirilən illik debat yığını deyək) ilk dəfə adını eşitmişdim. Nəysə, o müddətdən sonra izləməyə başladım Twitter-də. Amma, əsl üzünü müharibə dönəmində göstərdi. Fikirləşirdim müxalif fikirli jurnalistdir, nəsə demokratik söz çıxar ağızdan, bu isə bizim haqlı olduğumuz məsələdə erməni dəyirmanına su tökür. Nə qazanırsan? Elif şafak misalı kimi bu da cəmiyyətin ziddinə getsə, nələrsə əldə edəcəyini düşünür. Həm, deyilənə görə əri ermənidir. Ona görə də birtərəfli mövqe tutub. Əvvəldə də deyildiyi kimi, dövlətə qarşı ola bilərsən, sistemj bəyənməyə də bilərsən, tam haqqın, necə ki çoxumuz eleyik, daha bu məsələdə yox da. Qaldı ki, Suriyalı, pakistanlı, nəbilim f-16 və digər əlavə yardımlar məsələsinə, bir kəlmə söz deyəcəm. Bu müharibə bizim torpaqlarımızda, bizim haqlı tərəfdə olduğumuz məsələ üçün gedir. istəyərik düşmənin üzərinə yaba, odun, daşla gedərik, ya da f-16 ilə. Şikayəti varsa, ya bəyənmirsə, dursun rədd olsun, çıxsın ərazilərimizdən! Onlara olar, bizə yox? Onlar sivil əhaliyə qarşı terror aktı edə bilər, biz isə öz torpağımızı azad edə bilmərik? Həm, biz ancaq hərbi obyektləri vururuq.
Not: #308324 entry-ə cavab olaraq: sikməklə, dombaldıb sikmək arasında fərq var. Heç mi doggy denemedin, evlat?