sözaltı günlük

çox uzun müddət sonra, axır ki, son günlər özümü çox yaxşı hiss edirəm. ətrafımdakı insanların da diqqətindən qaçmır, təəccüblənir hamısı. "necəsən?" sualına "əlayam" deyəndə gözlərini bərəldib "yalan demirsən ki?" baxışı atırlar. amma, həqiqətən özümü yaxşı hiss edirəm. qınamıram onları da, özüm belə təəccüblənirəm bu halıma. depressiyaya o qədər öyrəşmişəm ki, qəribə gəlir yaxşı hiss etmək. zamanla sevincli, yaxşı hiss etmək duyğusuna da alışacam blət!
bilirəm ki, bunlar keçəcək, haçansa yenə depressiv mooda qovuşacam. amma *carpe diem* deyərək xoşbəxtlikdən zövq almağı seçmişəm indilik. səhərlər oyananda, gecə yatanda gözüm yaşlı deyiləm daha. üzüm gülür, içimdə xoş bir rahatlıq var.

(youtube: )

selective serotonine reuptake inhibitor

(bax: ssri)

kafabindünya

*ruha təskinlik qarışığı əziyyət verən mahnılar*a sahib gözəl bir qrup. yaşatdığı hissləri ifadə edəcək qədər fikirlərimi ifadə edə bilmirəm heç.
bayaq qulaqlıq qulağımda, yuxulayıb qalmışam. playlist də shuffle play olur. *binlerce özür* play olanda musiqinin gözəlliyinə ayıldım yuxudan, amma qəribə hiss elədim özümü. adamın ruhu əziyyət çəkir sanki, amma eyni zamanda musiqi səni sakitləşdirir. qarışıq bir zövq verir insana.

(youtube: )

love of life

insan və vəhşi təbiət arasında olan mübarizənin, hüceyrələrimizə qədər hopmuş olan *həyat eşqi*nin çox gözəl təsvir edildiyi bir *jack london* hekayəsi.
necə ki, *the turin horse* filmini izləyərkən küləyin səsi və kədər bizi titrədir, bu hekayəni də oxuyarkən şimal soyuğunun təsviri, aclıq, ölüm qorxusu nəfəsimizi kəsir.

kitab maraqlı, bir o qədər də axıcı idi.
şimalın soyuğunda dostu tərəfindən ölümə tərk edilən bir insanın sağ qalmaq üçün mübarizəsi təsvir edilir. ölümün rahatlığını inkar edib acıyla belə olsa yaşamağa çalışan bir insan. genimizdəki yaşama sevdası çox gözəl izah edilib.


--spoiler--

adamın aclıqdan canavarlardan geri qalan maralın sümüklərini gəmirməsi, kəklik balalarını, balıqları çiy-çiy yeməsi insanın çarəsiz qaldıqda necə vəhşiləşəcəyini çox gözəl göstərir.

--spoiler--

"çabalayan, mübarizə aparan özü deyildi artıq. onu sürükləyən şey, içindəki ölüb getmək istəməyən həyat idi."

robert wiene

1973-cü ildə *Breslau*da doğulmuş alman kinorejissor.

1913-cü ildə ilk səssiz və qısa filmi *The Weapons of Youth* filminin ssenarist və rejissorluğunu etmişdir. ümumilikdə, 20-ə qədər səssiz filmin müəllifidir.
1930-cu illərin əvvəlində Almaniyadakı Nazi rejimindən qaçıb Fransaya köçür. son filmi olan *Ultimatum* (1938) çəkimi sırasında xərçəngdən vəfat edib. həmin film isə *robert siodmak* tərəfindən tamamlanıb.

(baxma: The Weapons of Youth)
(baxma: The Cabinet of Dr. Caligari)
(baxma: Raskolnikow)
(baxma: The Hands of Orlac)

sarelle

istehsalı 1960-cı illərdə türkiyənin ordu bölgəsində başlayan şokolad, fındıq əzməsi firması.

firmanın əvvəlki adı nugatella, daha sonra isə sarelle olub.
şirkət sağra ailəsinə mənsub olub. Kahraman Sağra oğlu Ünal Sağranı fındıq sənayesi haqqında öyrənməsi üçün Almaniyaya göndərir. Ünal təhsili tamamladıqdan sonra *Ordu*ya geri qayıdır və atasının şirkəti istehsala başlayırlar.

həmin dönəmlər şokolad, fındıq əzməsi kimki məhsullar *Nestle* şirkəti tərəfindən istehsal olunurdu. Sarellenin bu qədər satılması və tələb olunmasının səbəbi isə, fındıq kremini keyfiyyətli şüşə stəkanlarda satması idi. bu bardaqlar içindəki fındıq əzməsi bitdikdən sonra su stəkanı kimi istifadə edilə bilərdi. ona görə də, türk qadınları 6-lıq stəkan dəstləri yığmaq üçün sarella məhsulları alırdı. beləcə Sarelle rəqibi *Nestle*yə rəğmən uğurlu satış həyata keçirə bildi.
sözügedən şüşə qablar belə olub:

inandığı dini sorğulamayan insan

eşitdiklərindən sonra *allah*ı sorğulayacağından qorxan insandır.

bu gün otaq yoldaşımla *kosmos* haqda danışırdıq. daha doğrusu, mən danışırdım, o da qulağ asırdı. normalda danışan tip deyiləm, üstəlik kosmos haqda çox maraqlanmayıb deyə danışdıqlarımı maraqla dinləyirdi. nəysə, *qara dəlik*, *kainat*, *qalaktika*lar haqda danışdım xeyli. sonda "allah hər şeyi mükəmməl yaradıb" dedi. mən də anidən "bəs allahı kim yaradıb?", "haradan ağlına gəldi bu qədər şeyi yaratmaq?", "hər şey bu qədər mükəmməldirsə cəhənnəm niyə?" və bu kimi suallar ünvanladım. qız dondu qaldı, üzündə şok qarışıq təəccüb yarandı. və cavabı "ay qız, bəsdi, ağlıma belə şeylər salma" oldu. "fikirləşəndə adamın ağlına çox şey gəlir, istəmirəm belə düşünmək, ağlıma salma. şübhələndirmə məni, özü də orucluqdu, günahdı" dedi. mən də sadəcə gülümsədim.

bu tip çox insan dindən soyuyacağını, inamının azalacağını bildiyi üçün sorğulamaqdan qaçır. çünki günahdır, sorğulamaq olmaz. gərək allahın varlığını şübhəsiz qəbul edəsən. sorğulamaq əvəzinə düşünmədən qəbullanmaq həmişə olmasa da, əsasən cahillikdən olur.

ps: başlıqda din yazılıb, niyə ancaq islamı göstərirsən deyənlərə, çünki ancaq "müsəlmanlarla" bu mövzunu danışma fürsətim olub.
(bax: düşünme kaybolursun)

three faces of eve

*Nunnally Johnson* rejissorluğu ilə 1957-ci ildə çəkilmiş bioqrafik dram filmi.

film *dissosiativ şəxsiyyət pozğunluğu*ndan əziyyət çəkən eve adlı qadının həyatından bəhs edir. eve bəzən həddindən artıq utancaq, ürkək olur ki, bu onun eve white halıdır. bəzən də çox şıltaq, əyləncəni sevən eve black olur. bu iki şəxsiyyətin arasındakı halı isə jane'dir.

film iki psixiatrın *Chris Costner Sizemore* haqqında yazdığı eyniadlı kitab əsasında çəkilib. costner sizemore *dissosiativ şəxsiyyət pozğunluğu*ğundan əziyyət çəkib və səhhətindəki gediişatı psixiatrları qeyd ediblər. nəticədə kitab çap olunur, daha sonra film çəkiilir bu əsnada.

film uşaqlıqda alınan travmaların insan həyatına necə təsir etdiyini çox gözəl nümayiş etdirir. valideynlərin qoyduğu standartların uşaq psixologiyasına təsirini yaxşı görmək olar.

fikrimcə, *kənarda qalmış izlənməsi lazım olan filmlər*dən biridir.

sözaltı etiraf

həmişə kiməsə bağımlı qalmaqdan, asılı olmaqdan qorxmuşam. tam qorxu deməyək də, narahat olmuşam və ürkmüşəm. bu gün fərqinə vardım ki, antidepressant və yuxu dərmanından asılı hala gəlmişəm artıq. dünən yataqdan qalxmağa ərinəcək qədər yorğun olduğumdan dolayı *ketilept*i götürüb atmağa ərindim. yerin içində 1 saat fırlansam da, yuxu getmədi gözümə. üsttəgəl depressiv düşüncələrə və beynimdəki səslərə boğuldum. məcbur dərmanı içdiim yenə...

bu səhər də antidepressantı içməyi unutmuşam. bütün gün ərzində gərəksiz həssaslıq, əsəbilik, kədər mənimlə olub. gərgin olarkən dırnaqlarımı ovcuma batırmaq vərdişimə görə dırnaqlarımı da dibindən kəsmişəm.

nə ara bu həddə gəldim, heç özüm də bilmirəm...

april rain

dinləyərkən insanı kədərə boğan, düşündürən, "niyə yaşayıram ki?" deyə sorğuladan *post rock* qrupu.

dünən moodumdan dolayı uniyə gedərkən april rain dinləyirdim. "one is glad to be of service" mahnılarında *bicentennial man* filmindən olan lyrics məni yıxdı sürü. eşitdikcə beynimə həkk olub mənə həyatımı sorğulatdı.
"Partcia, I have done everything inside and out
But that stuff doesn't matter to me"

ruh halım elə bir dönəmdə idi ki, lyrics tam oturdu yerinə. biraz da keçsə ağlayacaqdım elə küçədəcə. amma keyidim eyni zamanda, ətrafdan qopub ancaq lyricsi düşündüm elə. məndən 5 metr uzaqda bir qadın özündən getmişdi, hamı onu ayıltmağa çalışırdı. mənsə ona reaksiya verməyəcək qədər keyimişdim...
sizi musiqiylə baş-başa buraxım. çalışın tam dinləyin, sözləri beyninizdə analiz edin.

(youtube: )

mübahisədən qaçan adam

mübahisə nəticəsində yarana biləcək daha böyük problemləri əvvəldən görə bilən, gərəksiz nübahisəyə vaxtını və enerjisini itirmək istəməyən adamdır.

mən də həmişə mübahisədən qaçan adam olmuşam, amma gərəksiz mübahisədən. qarşı tərəfin tutarsız iddialarına çox vaxt susmaqla cavab verirəm. çünki bilirəm sonda özüm əsəbiləşəcəm, həm də qarşımdakı zatən məni başa düşmür. boşuna əsəbiləşib ən sonda da başa düşülməməyə dəyərmi? dəyməz əlbəttə. buna görə çox vaxt sakit insan, yaxud sözünü deyə bilməyən kimi təəsüat yaradıram çoxunda. amma başa düşülməyəcəksənsə özünü yorub mübahisə etməyin nə mənası?! zatən belə anlaşılmazlıq sonunda daha böyük problemlər yaranır.