acı uşaqlıq xatirələri

16-17 yaşım vardı. bədənimdə yad şeylər çıxmağa başladı. qorxurdum, anamlara dedim ana belə belə şeylər var deyə. valideynlərim həkimə apardı. həkim müayinə etdi, sonra əməliyyat etdi o yad şeylərdən birini çıxarmaq üçün. sonra bədxassəli şişmi deyə tətqiqat apardılar və 1 ay sonra gəlin dedilər. o 1 ay həyatımın ən çətin 1 ayıydı deyəsən. evdə heç kimin üzü gülmürdü. hamı kədərli idilər. 1 ay keçti, biz yenə getdik həkimə. təkcə anam girdi həkimin otaqına. 5 dəqiqə sonra çıxdı, ağlayırdı. bizə heç nə danışmadı amma başa düşürdük pis bir şey olduğunu.
həmin gecə mən yatdıkdan sonra anamla atamın danışdığını eşitdim. həkim, 'övladınız xərçəng xəstəsi amma çox kədərlənməyin, uzaqbaşı qızınız ölə bilər amma onsuz da oğlan övladınız var' deyib. sanki qız övladın xərçəng olub ölməsi mühüm deyilmiş kimi, ancaq oğlan övladımız öləndə kədərlənməliyik kimi.
ondan sonraki günlər də pisdi, bir dəfə daha əməliyyat etdi həkim, yenə bədənimdən parça alıb tətqiqat aparmaq üçün. çox dəhşətli günlərdi. ama məni kədərləndirən bir digər şey, bir əməliyyatın qardaşımın ad günündə olmağıydı. 9 yaşlı uşaqın mutlu olacağı tək gündə də üzü gülməmişdi.
axırda, bir neçə ay sonra, bir başqa həkim müayinəsində öyrəndik ki səhv diaqnoz qoyublar. o gün anam, atam, qardaşım, mən hamımız çox sevindik amma aylarca boş yerə kədərləndik. boş yerə anam gecələrcə yuxusuz qaldı. atam gizli gizli boş yerə ağladı. qardaşım ad günündə hədiyyə alacağı halda boş yerə əməliyyat otağının qapısında məni gözlədi.

anaya demək istədiklərimiz

əlbəttə hər ana kimi sən də övladını çox səvirsən. nə vaxtsa xəstələnsəm, dərdim olsa, kədərli olsam həmişə yanımdaydın. sevgin haqqında heç şübhəyə düşmədim. amma mən qarşılıqını verə bilmirəm bu sevginin. ən son nə zaman ürəkdən qucaqladım səni? nə zaman gözəl sözlər söylədim? ən son nə zaman 1,5 dəqiqədən uzun danışmışıq telefonda?

mənim haqqımda nelər bilirsən məsələn? üniversitet, dostlar kimi müəyyən şeyləri soruşmuram. daha abstrakt, daha şəxsi şeyləri soruşuram. ən sevdiyim mahnı hansı məsələn, ya ən sevdiyim qrup, ən sevdiyim kitab? izləməyi ən çox istədiyim film hansıdı? yatmazdan qabaq mütləq dinlədiyim mahnının adını bilirsən? bilmirsən. səni günahlandırmıram, çünki suç məndədi. mən sənə bunlardan heç danışmadım. dinləyəcəyini bilirdim amma yenə də sənə söyləmədim.

dostlarıma baxıram, hamı anasıyla çox yaxındı. telefonda danışarkən hər şeydən danışırlar 'bugün bunu etmişəm, bu yaxşıdı, bu pisdi ve s'. mən ancaq 'yaxşıyam üniversitetdəyəm' deyib susuram. əksərən 'sən neynəmisən' deyə soruşmağım belə həvəssizdi. ana, mən səni sevmirəmmi? insan anasını sevməzmi? bəs niyə belə hiss edirəm?

onsuz da məni ən çox kədərləndirən şey də budur. balaca uşaqkən məni heç döymədin, pis davranmadın. elə etmiş olsan derim ki 'məni dövdün pis davrandın ona görə indi səni sevmirəm', amma elə də deyil. əksinə, dünyanın mərkəzinə qoydun məni həmişə. amma sənə eyni qarşılıqı verə bilməmək mənə çox narahat hiss etdirir özümü. sənə özümü borclu sayıram. artıqdan verdiyin sevgi qarşısında borcluyam və çox suçlu hiss edirəm, bu haqda necə danışsam da başa sala bilmirəm.

bilirəm sən də istəyirsin ki övladınla çox yaxın olasan, hər şeyi bölüşəsən, hamı kimi. amma üzr istəyirəm ana mən bacara bilmirəm.

edit: anama deyəmədiklərimi buraya yazmaq yüngüllətir zənn etdim amma əksinə daha da çox suçlu hiss edirəm özümü. bunu yazdığımı, belə fikirləşdiyimi bilsə, hiss edəcəklərini təxmin etməklə belə dəhşətli vicdan əzabı çekirəm.

oh land

əsl adı Nanna Øland Fabricius olan Danimarkalı müğənni. 2 may 1985'də kopenhagen'də doğulub. pop və indie pop janrlarında mahnıları olan ifaçının Fauna, oh land, wish bone, earth sick adlı 4 albomu vardır. wolf and i, white nights, sun of a gun ən bilinən mahnılarıdı.

(youtube: )

no land

2013cü ildə yaranan musiqi qrubudu. qrubun adının 'no land' olmağının səbəbi türk, azərbaycanlı, iranlı insanlardan ibarət olmağıdı. mahnılarının çoxu azərbaycan dilindədi. üzümə bax, payız, niyə belə uzundur bu yollar, düşünme kaybolursun ən sevilən mahnılarındandı. qrup üzvləri;

violonçel və geri vokaldə; hazal akkerman
skripka və vokaldə; kamil hajiyev
gitarada; sahand lesani
akustik və bass gitarada; çağatay vural
akustik və bass gitarada; mehmet akif ersoy
trumpetdə; oğuzcan bilgin
davulda; can kalyoncu

26 dekambr'da kadıköy nazım hikmet sanat merkezi'ndə konsertləri varıydı və həqiqətən çox çox gözəldi. bu möhtəşəm qrubu, insanları ən azı bir dəfə canlı canlı dinləmədən ölməyin qaqaşlar.

sözaltı etiraf

hiss etmirəm sözlük, edə bilmirəm. sevirəm ya yox, bir şeyi xoşlayıram ya yox dərk edə bilmirəm. baxıram amma görmürəm, qulaq asıram amma eşitmirəm, toxunuram amma hiss etmirəm. vaxt gedir, insanlar gəlir gedir, çiçəklər açır, mövsümlər keçir amma mən sanki donmuşam kimi həmişə eyni yerdə qalıram. hər şeyin, hər kəsin yaşamağa bir cür davam etdiyini görürəm amma mən hələ də olduğum yerdəyəm. unutmaq istədiyim şeyləri unuda bilmirəm. hətta mən unutmaq üçün cəhd edəndə daha da çox yadda saxlayıram. həmişə xatırlamaq istədiyim qəşəng xatirələrim isə yavaş yavaş solğun halə gəlir. sanki onları yaşayan mən özüm deyilmişəm kimi.

əvvəldə yapmaqdan xoşbəxt olduğum şeylərdən indi həzz ala bilmirəm. ən sevdiyim mahnıları 'artıq bitsin' deyə gözləyərək dinləyirəm. ən çox güldüyüm kinolara baxmaq, ən sevdiyim kitabları oxumaq əziyyət kimi gəlir. ən yaxın dostlarımla, ən maraqlı mövzularda belə danışmaq istəmirəm.

təkcə dostlarımla yox, valideynlərimlə də vəziyyət belədi. mən istanbul'da yaşayıram, onlarsa rayonda. və ildə ancaq 4-5 dəfə gədirəm. yəni çox görə bilmirəm amma onlar üçün darıxmıram da. bu həyatda məni ən çox sevən iki insanın belə həsrətini çəkmirəm. bu necə bir hissdi biləməzsiz. dostlarınız anam atam deyə ağlayırkən sizin içinizdən heç nə gelməməyi, daş kimi olmağınız. və bunun hiss etdirdikləri. özümü suçlu görməyimə görə bəzi gecələr ağlayıram. sonra sabah olar, anam zəng vurar. danışarkən 'səninçün darıxıram' deyəndə 'mən də' deyə qayıtıram, içimdə yenə eyni suçluluq hissiylə. sonra mövzuyu dəyişdirmək istəyirəm amma danışılacak başqa mövzu tapa bilmirəm. ən uzun telefon söhbətimiz 1 dəqiqə 47 saniyə zad olar.

-neynəmisən?
+heç. məktəbə getdim. indi yataqxanadayam.
-sabah neyniyəcəksən?
+heç. məktəbə gedəcəm.
-heç fərqli şey olmur? həmişə eynini deyirsən, dünən də belədi.

çünki bugün dünənin eynidi. sabah da bugünün eyni olacaq.

zuğaşi berepe

fealiyyət illəri 1993-1998ci illər olan, türkiyə'nin laz dilində mahnılar oxuyan ilk rok qrubudu. qrubun adı azərbaycan dilində dənizin uşaqları mənasındadı. türk və hemşin dilində oxudukları mahnıları da vardır. üzvləri; vokaldə mehmedali barış beşli, akustik gitara və vokaldə kazım koyuncu, elektrogitarada ilhan karahan, bass gitarada metin kalaç'dı.
1995ci ildə va mişkunan və 1998ci ildə igzas albomlarını nəşr etmişlərdir. igzas qrubun son albomudu. qrup qısa bir müddət sonra dağılmışdır.

kazım koyuncu

7 noyabr 1971'də artvin'də doğulan türk müğənni. rəsmi doğum tarixi 10 may 1972di. 4 qardaşı və 1 bacısı varıydı. musiqiyə orta məktəbdə mandolina çalaraq başlamış və ustadım dediyi kamança virtuozu yaşar turna'dan çox şey öyrənmişdir.
üniversitet üçün istanbula gəlip istanbul üniversiteti politologiya fakultəsinin siyasət bölümünə daxil olmuş lakin təhsilini yarımçıq buraxmışdır.
1992ci ildə musiqiyə peşəkar olaraq başlamışdır. 'dinmeyen' adlı musiqi qrubunu təsis etmişsə də sonra laz dilində musiqilər yapmaq üçün qrubu buraxmışdır. 1993cü ildə mehmedali barış beşli ilə zuğaşi berepe adlı rock musiqi qrubunu təsis etmişdir. mahnıları laz dilindədi. 1995ci ildə va mişkunan və 1998ci ildə igzas albomlarını nəşr etdiler. sonra kazım koyuncu solo albom nəşr etmək üçün qrubu tərk etmişdir.
2001ci ildə nəşr etdiyi çox bəyənilən ilk solo albomu viya!'da 11 mahnı vardı və 8i laz dilindədi. viya'dan sonra türk serialı gülbeyaz'ın musiqilərini yapdı. 2004cü ildə ikinci albomu hayde'yi nəşr etdi. albomdəki 15 mahnıdan qeyri, alboma adını verən hayde mahnısı çox sevilmişdir.
2004cü ilin sonunda ağciyər xərçəngi diagnozu qonmuşdur. müalicə almağına baxmayaraq 25 iyun 2005ci ildə vəfat etmişdir. 26 iyun 2005də harbiye açık hava tiyatrosunda yapılan mərasimlə məmləkəti hopa'ya göndərilmişdir. 27 iyunda hopa'da dəfn edilmişdir.
öldükdən sonra halkevleri tərəfindən dünyada bir yerdeyim albomu 2006cı ildə nəşr edilmişdir. albom, studiya və konsert rekordlarından ibarətdir. bu albomun gəliriylə müxtəlif incəsənət məşqlərini pulsuz verən kazım koyuncu kültür merkezi təsis edilmişdir.
2008ci ildə kazım koyuncunun həyatı haqqında 3 dvd'dən oluşan şarkılarla geçtim aranızdan adlı bir sənədli film efirə verilmişdir.

yalnızlıq

bir insanın hiss edə biləcəyi ən pis şeylərdən biridi. iki cür yalnızlıq olar. biri, həqiqətən dostunun yoldaşının arxadaşının ananın atanın olmamasıdı. dünyada heç kimin yoxmuş kimi hiss etdirir adama özünü, onsuz da heç kimin yoxdur. darıxanda danışa biləcəyin, dərdini ya sevincini bölüşəcəyin biri yoxdur. gördüyün qəşəng bir çiçəyi belə göstərəcəyin, başına gələn gəribə hadisəyi danışacağın bir dostun yoxdur və adama özünü yətim kimi hiss etdirir.
amma bundan daha pisi isə dostun, arxadaşın, anan, atan, bacın, qardaşın varkən hələ də yalnız hiss etməkdi. bir dərdini danışmaq istəsən dərhal vaz keçirsən çünki bilirsən ki o adamın qozuna deyil. bilirsən ki o insan divar kimi dinləyir səni, sən danışsan da danışmasan da fərqi yoxdu özün üçün. yanında onca insan var ama yenə də heç kim yox kimidi. camaat içində yalnız olduğunu görürsən. əvvəl qəbul etmirsən bunu, mənim dostlarım var valideynlərim var axı deyirsən özünə. sonra bu gerçəyi yavaş yavaş başa düşürsən. əsas problem də burdan sonra başlayır. sən yalnızlığı qəbul etdikcə daha da yalnız olursan. hətta, zaman keçdikcə insanları görmək, onlarla danışmaq istəmirsən. gördüyün eşitdiyin bildiyin hər şeyi içində saxlayırsan. və bilirsən ki bu həmişə belə davam edir, edəcək.

nightmare of the belle

orxan əfəndi'nin özünün yazdığı və ingilis dilində olan mahnısıdı.

(youtube: )

orxan əfəndi

birlik üçün oxu layihəsiylə tanıdığım möhtəşəm səsə sahib insan. birlik üçün oxu'ya qulaq asarkən ümumiyyətlə mən başqa saytlarda fırlanıram, mahnıyı oxuyan insanların üzünü görməyə cəhd etmirəm amma həmin oğlan oxumaya başlayanda youtube'a dönüp üzünü görmək istəyirəm. səsi həm çox yaxşıdı həm də çox fərqlidi. insana çox fərqli şeylər hiss etdirir. özünün ingilis dilində yazdığı mahnılar da var youtube'da. nightmare of the belle mənim favoritimdi

placebo effekti

tamamilə doğru olduğuna inandığım effektdi.
nənəmin 70 yaşı var və eyni evdə yaşıyırıq. həbini zad həmişə anam verər. iki il əvvəl anam evdə yox idi, qonşuya getmişdi. nənəm mənə dedi ki mədəm ağrıyır mənə həb verə bilərsən? nənəmdə də təkcə mədə yox, min bir xəstəlik var. anama soruşmadan həb vermək istəmirdim. nənəmə 'evdə həb yox amma sirop verə bilərəm' desəm qəbul edərdi. amma sirop da verə biləməzdim çünki mədəsinə şəfa verən şey başqa xəstəliyini pisləşdirə bilər. mən də sirop şüşəsinə su qoydum. nənəm də sirop zənn edip içdi, dadı pis gelər kimi ağzını hərəkət etdirdi. sonra da qayıtdı ki 'ay bala, su verərsən?'
axırda, anam qonşudan geldi, nənəmə soruşdu ki mən yokkən ağrın oldumu? nənəm də 'bəli, amma nəvəm sirop verəndə sağaldım' dedi. sirop zənn edip təkcə su içip ekşi deyə yenə su istəməyi, axırda da o suyun özünü sağalttığını sanması xoş amma garibədi.